หลังจากสิ้นสุดสนทนา ซ่งชิงชวนก็เก็บโทรศัพท์ลงไปเมื่อเห็นรูปถ่ายที่อยู่บนโต๊ะเหล่านั้น เขากลับหยิบขึ้นมาดูโดยไม่ได้ตั้งใจ และจากนั้นก็โยนเข้าไปในเครื่องทำลายเอกสาร......หลังจากนั้นสามวัน เฉียวสือเนี่ยนตามหาจนเจอว่าโม่ซิวหย่วนอยู่ในห้องของคลับเฮ้าส์แห่งหนึ่งเขากับเพื่อนนิสัยไม่ดีหลายคนกำลังดื่มเหล
บนนิ้วมือที่ว่างเปล่า โม่ซิวหย่วนจึงเล่นกล่องบุหรี่ขึ้นมาซะเลยเมื่อพ่นควันบุหรี่ที่เพิ่งดูดเข้าไปออกมาอย่างช้า ๆ โม่ซิวหย่วนก็เอ่ยปากพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “เฉียวสือเนี่ยน ในคืนวันนั้นเธอรู้สึกผิดหวังต่อฉันหรือเปล่า?”“ไม่” เฉียวสือเนี่ยนส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนที่จะใช้เหล้าเพื่อมีเ
เฉียวสือเนี่ยนเหลือกตามองเขา “คุณโง่หรือเปล่า ตอนนั้นฉันบอกไปแล้วว่าเชื่อใจคุณ ก็คือเชื่อใจ และยังจะเปลี่ยนความคิดต่อคุณเพราะเรื่องแบบนั้นได้อย่างไรอีกล่ะ?”“ใช่ ฉันมันโง่” โม่ซิวหย่วนกลับมาสู่สภาพไร้ยางอายอีกครั้ง “เนี่ยนเนี่ยน เธอด่าฉันอีกเยอะ ๆ เลยสิ!”“...”เมื่อได้ยินเฉียวสือเนี่ยนจึงคล้องแขนขึ
สายตาของโม่ซิวหย่วนเต็มไปด้วยความวาดหวังชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่ความกล้าของเฉียวสือเนี่ยนมลายหายไปหมดแล้ว เธอไม่กล้ากระทำการอย่างเมื่อครู่นี้อีกเฉียวสือเนี่ยนรู้ว่าโม่ซิวหย่วนจะต้องผิดหวัง เธอจึงหลุบตาลง “โม่ซิวหย่วน ฉันขอโทษ”“ขอโทษอะไรกัน ต้องโทษสองตัวเกะกะนั่นต่างหากที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา”โม่ซิวหย่วนพ
ซ่งชิงชวนยิ้มออกมาอย่างจนใจ พลางเอ่ยออกมาด้วยความปวดเศียรเวียนเกล้า “ประธานฮั่ว คุณได้คุยกับอาหย่วนแล้วหรือยัง ถึงได้มาสงสัยผมแบบนี้?”ซ่งชิงชวนแสดงตนว่าเขาเป็นคนเดียวในครอบครัวที่เข้มงวดกับซ่งม่านที่สุด ไม่มีทางปกป้องซ่งม่านที่ทำเรื่องผิดกฎหมายเพราะความหุนหันพลันแล่นแน่นอน“ประธานฮั่ว คนแซ่ซ่งอย่าง
เฉียวสือเนี่ยนจงใจพูดถึง ‘ฝ่ามือ’ เดิมทีคิดว่าโม่ซิวหย่วนจะเถียงไม่ออกเพราะเรื่องนี้ แล้วบอกกับเธอว่า ต่อไปนี้เขาจะไม่พูดถึงฮั่วเยี่ยนฉือตามใจชอบอีกแล้วผลที่ได้กลับกลายเป็นว่า เมื่อโม่ซิวหย่วนได้ยินแบบนั้น เขาก็ยื่นใบหน้าหล่อเหลามาตรงหน้าเธอ “เธอตบได้เลย”เฉียวสือเนี่ยน “...”“หน้าฝั่งซ้ายฉันดูดีเก
“มาหาฉันดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรเหรอ?” เฉียวสือเนี่ยนมุ่นคิ้วเล็กน้อยฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้พูดอะไร ดวงตาดำขลับของเขาเอาแต่จดจ้องมาที่เธอ หางตาของเขาแดงก่ำ นัยน์ตาเอ้อล้นไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ มากมายทั้งโกรธ ทั้งอิจฉา ทั้งเจ็บปวด ทั้งขัดเคืองผสมปนเปกันอยู่ในนั้นเกิดความตระหนกขึ้นมาในใจเฉียวสือเนี่ยนราง
เห็นท่าทางระแวดระวังของเฉียวสือเนี่ยนแล้ว อารมณ์ในดวงตาของฮั่วเยี่ยนฉือก็กระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุดราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วงแสนวุ่นวายเขาอ้าปากอยากจะพูดอะไรออกไป แต่สุดท้ายแล้วก็กลืนคำพูดทุกอย่างลงคอขณะที่เฉียวสือเนี่ยนคอยระวังตัวอยู่นั้น ฮั่วเยี่ยนฉือยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เธอทั้งที่สีหน้านิ่งเฉยเมื่