เฉียวสือเนี่ยนจงใจพูดถึง ‘ฝ่ามือ’ เดิมทีคิดว่าโม่ซิวหย่วนจะเถียงไม่ออกเพราะเรื่องนี้ แล้วบอกกับเธอว่า ต่อไปนี้เขาจะไม่พูดถึงฮั่วเยี่ยนฉือตามใจชอบอีกแล้วผลที่ได้กลับกลายเป็นว่า เมื่อโม่ซิวหย่วนได้ยินแบบนั้น เขาก็ยื่นใบหน้าหล่อเหลามาตรงหน้าเธอ “เธอตบได้เลย”เฉียวสือเนี่ยน “...”“หน้าฝั่งซ้ายฉันดูดีเก
“มาหาฉันดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรเหรอ?” เฉียวสือเนี่ยนมุ่นคิ้วเล็กน้อยฮั่วเยี่ยนฉือไม่ได้พูดอะไร ดวงตาดำขลับของเขาเอาแต่จดจ้องมาที่เธอ หางตาของเขาแดงก่ำ นัยน์ตาเอ้อล้นไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ มากมายทั้งโกรธ ทั้งอิจฉา ทั้งเจ็บปวด ทั้งขัดเคืองผสมปนเปกันอยู่ในนั้นเกิดความตระหนกขึ้นมาในใจเฉียวสือเนี่ยนราง
เห็นท่าทางระแวดระวังของเฉียวสือเนี่ยนแล้ว อารมณ์ในดวงตาของฮั่วเยี่ยนฉือก็กระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุดราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วงแสนวุ่นวายเขาอ้าปากอยากจะพูดอะไรออกไป แต่สุดท้ายแล้วก็กลืนคำพูดทุกอย่างลงคอขณะที่เฉียวสือเนี่ยนคอยระวังตัวอยู่นั้น ฮั่วเยี่ยนฉือยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เธอทั้งที่สีหน้านิ่งเฉยเมื่
“ไม่ต้องละอายใจไปหรอก ต่อให้โม่ซิวหย่วนจะเป็นศัตรูกับคนในบ้าน แต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่เขาเลือก ไม่มีใครกำหนดสักหน่อยว่าเขาทุ่มเทให้เธอมากเท่าไร เธอก็ต้องทุ่มเทให้เขากลับไปมากเท่านั้น”ฟู่เถียนเถียนพูดราวกับว่าเป็นกูรูด้านความรัก “ถึงฉันจะเชียร์โม่ซิวหย่วน แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ต้องเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง
ฟู่เถียนเถียนถูกเฉียวสือเนี่ยนพูดใส่จนไม่ได้โกรธอะไรแล้วมองลู่เฉินหนานในตอนนี้ที่มีสีหน้าท่าทางรักและห่วงใยแล้ว ใจของฟู่เถียนเถียนก็อ่อนยวบ“คราวหน้ายังจะทำอีกไหม?” ฟู่เถียนเถียนถามเสียงเข้มลู่เฉินหนานส่ายหน้าอย่างว่าง่ายระคนประหม่า “ไม่ทำแล้วครับ”“พรืด” ฟู่เถียนเถียนถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “งั้นฉ
แม้ว่าเจ้าของเรื่องจะไม่ได้ยอมรับ แต่ทุกคนต่างเข้าใจเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่า คุณหมอเวินกำลังตามจีบฟู่เถียนเถียนตอนนี้ พอได้รู้ว่าฟู่เถียนเถียนมีแฟนแล้ว ทุกคนต่างเดาได้ว่าคุณหมอเวินจะมีท่าทางแบบไหน!หลังปรึกษาตกลงกันอยู่สักพัก ก็ได้มอบหมายหน้าที่ให้แพทย์ฝึกหัดของคุณหมอเวินนำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่เขาวัน
ฟู่เถียนเถียนคิดไม่ถึงเลยว่าเวินจิ๋งหลี่จะถามคำถามแบบนี้ออกมา ทั้งที่คราวก่อนเธอก็พูดกับเขาไว้ชัดเจนแล้ว“อย่าพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าแบบนี้เลย” ฟู่เถียนเถียนกล่าวออกไปตามตรง “เวินจิ๋งหลี่ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ”“ที่คุณทำใจปล่อยมือไปไม่ได้ นอกจากที่คุณบอกว่าชอบแล้ว เหตุผลสำคัญมากกว่านั้นก็เพร
“ฉันจะไม่มารบกวนเธออีก”สุดท้าย เวินจิ๋งหลี่ก็ให้คำมั่นแบบนั้นออกไปเห็นเวินจิ๋งหลี่มีสีหน้าหงอยเหงาและเสียใจแล้ว ในใจของฟู่เถียนเถียนเลยรู้สึกปวดใจเล็ก ๆ ขึ้นมาใช้ชีวิตอยู่กินกับเขามาสองปี รักเขามาสองปี สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน“ขอบคุณค่ะ คุณหมอเวิน”......วันต่อมา เฉียวสือเนี่ยนเดิน