บทที่ 0018

เธอมองดูตัวเองเลือดไหลออกมาอยู่อย่างนั้น ขณะกงเฉินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามดึงซ่งหว่านชิวไปอยู่ข้างหลังเขา

ซ่งหว่านชิวยิ้มอยู่ข้างหลังเขา

หลินจืออี้มองภาพนี้ สีหน้าซีดขาว แค่นยิ้มออกมา…

จวบจนตำรวจบุกเข้ามา

“ใครแจ้งตำรวจ”

“ผมเอง” กงเฉินชี้ไปที่หลินจืออี้ด้วยความเย็นชา “เธอ พาตัวไป”

ตำรวจเห็นมองบาดแผลของหลินจืออี้ และกล่าวอย่างตกใจ “เลือดเยอะมาก พันแผลก่อน”

กงเฉินกล่าวเสียงขรึมแทบไม่มอง“ผมบอกให้พาตัวไป เรื่องที่ตัวเองทำลงไป ก็ต้องรับผลด้วยตัวเอง”

สิ้นเสียง หลินจืออี้ก็ถูกใส่กุญแจมือ

ตำรวจเป็นห่วงเธอมาก จึงใช้ผ้าพันแผลที่พกติดตัวมากดห้ามเลือดตรงบาดแผลเธอไว้

เมื่อกดลงไปเบาๆ หลินจืออี้ถึงได้รู้สึกเจ็บจนเหงื่อเย็นผุดออกมา

ตอนที่เธอถูกพาตัวไป ได้หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง และพยายามพูดออกมา “ฉันไม่ได้ทำ”

ในตอนที่กงเฉินปรายตามองไปทางเธอ ซ่งหว่านชิวก็สลบไป

เขาย่อมไม่สนใจเธอ อุ้มซ่งหว่านชิวขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

หลินจืออี้ปรายตาขึ้น มองไปรอบๆ ถึงได้พบว่าทั่วอพาร์ทเม้นท์ของซ่งหว่านชิวล้วนมีร่องรอยของกงเฉิน

ขณะที่ละสายตากลับมา ก็สบเข้ากับแววตาไร้หัวใจของกงเฉินพอดี

เหมือนเขากำลังรอให้เธอเปิดปากขอร