บทที่ 0016

หน้าประตูมหาวิทยาลัยยามเช้าตรู่ ไม่มีผู้คนมากนัก

หลินจืออี้ที่เหนื่อยเพลียถูกกงเฉินลากเข้าไปในรถ ไม่ว่าเธอจะขัดขืนยังไง ก็มักจะมีแรงหนึ่งดึงเธอกลับมาเสมอ

เธอปรายตาขึ้นมองถึงได้พบว่าเขากำลังหยอกล้อเธอเหมือนของเล่นก็ไม่ปาน ราวกับว่าการขัดขืนของเธอเป็นเพียงวิธีดึงดูดเขาเท่านั้น

เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ จึงปล่อยแขนลง

กงเฉินดึงเธอมาอยู่ตรงหน้า เชิดหน้าเธอขึ้น ลูบหน้าผากที่แดงจากการกระแทก

“ดูเหมือนจะยังไม่จำ ทำไมถึงออกจากโรงพยาบาล?”

เขากล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ประหนึ่งว่าเขาไม่ใช่คนเสนอให้เธอยอมความอยู่นอกห้องผู้ป่วย

หลินจืออี้มองเขา ราวกับเธอมองเขาไม่ออกทั้งสองชาติ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด กงเฉินจึงออกแรงบีบคางเธอเล็กน้อย

เธอเป็นเหมือนของเล่นในมือกงเฉิน อยากจะทำอะไรก็ทำอย่างนั้น

หลินจืออี้รู้สึกอัปยศอย่างยิ่ง เธอกัดฟันออกแรงปัดมือเขาออก

เสียงเพี๊ยะดังสนั่นทั่วภายในรถ

ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบสงัด

บนหลังมือขาวนวลของกงเฉินมีรอยนิ้วมือสี่นิ้วทิ้งรอยเอาไว้

หลินจืออี้ตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ได้ จึงเบือนหน้าหนีทันที

“อาเล็ก ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่อายุ่งขนาดนี้ ฉันไม่รบกวนแล้ว”

สิ้นเสียง เธอก็หมายจะ