หรงหรงอยู่พูดคุยกับช่างไม้ฉู่ หลังจากร่างสัญญาเสร็จสิ้น ทั้งสองคนก็ลงลายมือประทับตราทันที เวลาล่วงเลยมาถึงยามพลบค่ำ หรงหรงจึงได้ขอตัวลากลับเรือนในเวลาต่อมา "หรงเอ๋อร์....เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน...? นางเมิงรีบไถ่ถามเมื่อเห็นใบหน้าบุตรสาว นางหายตัวไปตั้งแต่เช้าตรู จนตอนนี้หรงหรงพึ่งจะเดินกลับมาถึงเรือ
ปกติคนธรรมดาทั่วไป จะไม่สามารถสัมผัสถึงกำลังภายในของฝ่ายตรงข้ามได้ แต่นางกลับสัมผัสได้อย่างง่ายดาย โม่เฉินจึงไม่ได้ตอบกลับ เขาเพียงมองสตรีตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว หรงหรงยังคงคลำหากระดูกส่วนที่เหลืออย่างต่อเนื่อง เมื่อสัมผัสได้ว่ามีกระดูกงอกออกมาเพิ่ม นางก็ไม่รอช้า รีบกำจัดทุบกระดูกส่วนที่เกินอ
พอนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างขึ้นมา หรงหรงรู้สึกว่าบุรุษตรงหน้าไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่นางคิด แต่ตรงกันข้าม บุรุษผู้นี้กลับเจ้าแผนการ จัดการได้ยากยิ่ง นี้นางหลงกลเขาตั้งแต่แรกได้อย่างไร มิน่าละ....มารดาของนางถึงได้พรำบอกทุกวี่วัน ว่าบุรุษหน้าตาดี ล้วนแล้วแต่เชื่อใจไม่ได้ ยิ่งคิดนางก็ยิ่งแค้นใจ "อีกไม่
"ไม่มีแล้ว สิ่งที่จำเป็นต้องใช้....เจ้าก็เตรียมเอาไว้ให้แม่หมดแล้ว หรงเอ๋อร์....นี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เจ้าเข้าไปในตัวเมือง เจ้าจะต้องระวังตัวให้มาก อย่าได้เชื่อใจคนแปลกหน้าเป็นอันขาด...." "ข้ารู้แล้วเจ้าคะ ว่าแต่ท่านเเม่เถอะ..ท่านเคยเข้าไปในตัวเมืองมาแล้วหรือเจ้าค่ะ.....? "แม่เคยเข้าไปในยามที่
โม่เฉินฟังนางอธิบายอย่างตั้งใจฟัง ยิ่งพอได้ยินว่านางสั่งทำเก้าอี้รถเข็นขึ้นมาสำหรับเขาโดยเฉพาะ ในใจเขาพลันรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมาก "มีสตรีเพรียบพร้อมเช่นนี้ ข้ายังจะไปไหนได้อีก" *....* คำพูดนี้ทำให้หรงหรงขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน ฟังดูจากคำพูดของบุรุษตรงหน้า เขาคงไม่คิดที่จะไปจากที่นี้อย่างแน
ท่านลุงจางเตรียมพร้อมในการออกเดินทางเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเห็นเงาที่กำลังเดินมาว่าเป็นผู้ใด ท่านลุงจางก็ไม่รอช้า เขาเริ่มออกเดินทางพร้อมกับหรงหรงทันทีอย่างไม่รีรอ "หรงเอ๋อร์...หากว่าเจ้าง่วง ก็นอนต่อได้เลยนะ อีกตั้งนานกว่าจะถึงในตัวเมือง ประเดี๋ยวพอใกล้ถึงตัวเมือง ลุงจะช่วยปลุกให้เจ้าตื่นเอง..."
บุรุษตรงหน้ามองดูนางตั้งแต่หัวจรดเท้า สำรวจดูอยู่สักพัก "การจะพบกับเถ้าแก่เนี๊ยะ มิใช่ว่าใครจะมาพบได้ง่ายๆ แม่นางน้อย...ข้าไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเจ้ามาก่อน เจ้ามีธุระสำคัญอันใด ถึงต้องการจะพบกับเถ้าแก่ของข้า....? ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัย "หากคุยกับพี่ชายเรื่องโสมพันปี ท่านให้คำตอบข้
"ได้สิเจ้าค่ะ...ขอบคุณนายท่านทั้งสาม เช่นนั้น...ข้าขอตัวลาก่อนเจ้าคะ..." เมื่อหรงหรงได่รับเงินมาเป็นที่เรียบร้อย นางจึงรีบขอตัวลา เพราะนางยังต้องทำเวลาในการซื้อของอย่างอื่นต่อ หรงหรงได้ถุงเงินก้อนใหญ่มาไว้ในครอบครอง และได้กลายเป็นเศรษฐีนีคนใหม่ขึ้นมาเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว นางเดินฮัมเพลงตลอดทั้งทา
"เชิญท่านหมอและน้องชายทั้งสามตามสบาย...อาหารทุกอย่างถูกจัดวางเอาไว้เรียบร้อย ประเดี๋ยวข้าจะกลับมาใหม่ในภายหลัง.." กล่าวจบอู่ถงก็ขอตัวลาอย่างรู้หน้าที่ และยังกำชับสาวใช้ให้คอยบริการพวกเขา อย่างได้ขาดตกบกพร่อง หรงหรงไม่ได้ตอบกลับ นางเพียงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับจิบน้ำชาที่สาวใช้พึ่งจะเทให้นาง
ยังไม่ทันที่พวกเขาสี่คนจะเก็บสัมภาระเสร็จ กลับมีบุรุษสูงวัยคนหนึ่งแต่งตัวดูมีภูมิฐาน กำลังยืนประจันหน้ากับพวกเขาทั้งสี่คนอยู่ ด้านหลังบุรุษสูงวัยยังมีข้ารับใช้อีกสามคนร่างกายกำยำยืนประกบอยู่ด้วย "พวกเจ้าในที่นี้.....ใครที่คือท่านหมอ...? เสียงบุรุษสูงวัยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ หรงหรงฟังจากน
"ขอบคุณท่านหมอกับพ่อหนุ่มทั้งสามมากเจ้าคะ.." ยายเฒ่ารีบขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนจะเดินจากไป "คนต่อไป..." น้ำเสียงเจ้าหนึ่งดูกระตือรือร้นดูตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่เป็นอย่างมาก นี้เป็นครั้งแรกที่เขาถือว่าตัวเองทำตัวมีประโยชน์ขึ้นมา "เสียงไอสั่นและมีกลิ่นสาบ เสมหะข้นมาก น่าจะเป็นไข้หวัดร้อนชื้น เอายากลับไ
หรงหรงเริ่มจัดเเจงกับห่อยาสมุนไพร แยกออกเป็นหมวดหมู่ เพื่อให้หยิบจับได้ง่ายเวลาแจกจ่ายยา นี้ถือว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของนาง ตั้งแต่ได้ข้ามภพมา ลุงหมิ่งพึ่งจะกลับมาจากจ่ายตลาด เขาเดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในเรือน เมื่อสายตาพลันเหลือบไปเห็นหรงหรงกำลังจัดเตรียมสิ่งของอยู่ เขาจึงรีบเอ่ยถามอย่างดีใจ
"เจ้าหนึ่ง...เจ้าน่าจะอายุมากสุด ต่อไปเรื่องการซื้อจ่ายอาหารการกิน รวมถึงสิ่งของทุกอย่างต้องผ่านมือเจ้าเป็นคนแรก และรวมไปถึงค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในเรือน เจ้าต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด" หรงหรงเอ่ยออกไปเมื่อคิดขึ้นมาได้ "แต่....ข้า.....ไม่รู้หนังสือ..." เจ้าหนึ่งพูดจาตะกุกตะกักขึ้น "เรื่องนั่นมิใช่ป
แสงแดดเริ่มสาดส่องในยามสาย บรรยากาศยังคงเย็นอยู่ไม่จางหาย ไม่นานเกวียนรถก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเมืองอีกครั้ง "นางหนู....ตื่นได้แล้ว พวกเรามาถึงหน้าประตูแล้ว" ลุงจางตะโกนปลุกหรงหรงทันที่เมื่อจอดเทียบเกวียน "หือ.....ฮ้าววว.....ถึงแล้วรึเจ้าค่ะท่านลุง...? หรงหรงตื่นขึ้นมานั่งก่อน นางหาวออกมาสองสาม
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เสี่ยวเพ้ารีบเห่าขึ้นมา ท่าทีมันเหมือนกำลังตอบโต้กลับ ยิงทำให้หรงหรงรู้สึกขบขัน "พวกท่านทำราวกับเป็นคู่กัดกันมาแต่ชาติปางก่อน.." "เจ้าไม่เห็นมันทำท่าขู่ข้าหรอกหรือ ข้าก็เป็นเจ้านายมันครึ่งหนึ่งเหมือนกัน แต่ดูมันทำกับข้าสิ ทำราวกับข้าเป็นโจรผู้ร้าย ที่กำลังจะมาลักพาตัวเจ้าไป..."
เมื่อได้ยินบุตรสาวเอ่ยคำขอร้อง มารดาจึงยอมรับปากแต่โดยดี ก่อนจะเอ่ยบอกกับบุตรสาวขึ้นต่อ "หรงเอ๋อร์....ลูกนำเอาบุรุษที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาอยู่ในเรือนของเรา แม่ก็ว่าแย่แล้ว แต่นี้ยังจะเอาตัวอันตรายเข้ามาอยู่ในเรือนเพิ่ม เจ้าอยากจะเห็นแม่ตายก่อนวัยอันควรไปก่อนอย่างนั้นหรือ...
"เจ้าจะเอานมวัวไปทำอะไร...? ลุงเหย้ามองมาที่นาง ด้วยแววตาที่สงสัย "ข้าจะเอาไปให้ลูกแมวป่าที่พึ่งเกิดใหม่นะเจ้าคะ พอดีว่าแม่มันพึ่งจะตายจากไป จึงไม่มีนมให้ลูกแมวป่ากิน... " หรงหรงพูดออกไปด้วยท่าทีที่น่าสงสาร "ถ้าเช่นนั้น เจ้ารอลุงสักประเดี๋ยว" ลุงเหย้ารีบเดินหายไปจากทางหลังบ้าน ไม่นานเขาเดินกลับม