บทที่ 2 ผิดสัญญา

“เรนมาแต่เช้าจัง” แพรวที่เห็นเรนเดินอยู่คนเดียวก็รีบวิ่งมาหา

“สายแล้วนะ เช้าตรงไหน”

“อ่ะ! ซื้อมาฝาก ขนมจีบกับซาลาเปา”

“เรนกินข้าวมาแล้วแพรวกินเลยครับ อ่า! ก็ได้ครับ งั้นไปหาที่นั่งแล้วกินด้วยกัน” เรนที่ปฏิเสธด้วยความเกรงใจ แต่พอเห็นใบหน้าสวยสลดลงก็ทำให้เขาใจอ่อนยวบทำตัวไม่ถูก

เขาไม่อยากเห็นคนที่แสนดีกับเขาต้องมีใบหน้าเศร้าหมอง

เรนพาหญิงสาวมานั่งใต้ต้นไม้และจัดแจงของที่หญิงสาวเอามาให้ เขาแกะซาลาเปาร้อน ๆ ออกจากกระดาษรอง ก่อนที่จะยื่นให้คนตรงหน้าที่ตอนนี้ยิ้มแป้นจนทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้

และแกะอีกชิ้นในส่วนของตนเองหยิบเครื่องปรุง น้ำซอสกับกระเทียมเจียวมาเทใส่ในถุงขนมจีบ ก่อนจะเลื่อนถุงให้หญิงสาวตรงหน้า แค่ดูการกินก็รู้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง

ทำไมต้องมาดักรอเขาด้วยแทนที่จะกินอะไรก่อน ถ้าเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง

“อร่อยไหมแพรว เดี๋ยวตอนพักเรนเลี้ยงข้าวแทนนะ”

“ได้สิ เอาไก่ทอดอีกนะ หอมมาก”

“แพรวชอบไก่ทอดมากเลยเหรอ”

“อื้อ!” เธอพยักหน้าขึ้นลงเหมือนไก่จิก

“เรน”

“ครับ?”

“ทำกับข้าวให้เรากินบ้างสิ เราอยากกินฝีมือเรนบ้าง”

“ไปทำที่ไหน แพรวสะดวกมาห้องผมไหม”

“สะดวกสิ สะดวกมากเลย”

“งั้นพรุ่งนี้แพรวมาห้องเรนนะ สักสาย ๆ หน่อย เดี๋ยวเรนตื่นทำกับข้าวไว้ให้แพรวมาคงได้กินพอดี”

“ได้สิ ขอบคุณน๊า”

ทั้งสองคนต่างกินไปด้วยหัวเราะไปด้วย ใบหน้าหวานชื่นมีรอยยิ้มประดับตลอดเวลา เรนที่ได้มองก็อดยิ้มตามไม่ได้และต่างแยกย้ายไปตึกใครตึกมัน

ต่างจากอีกคนที่แอบมองอยู่ฝั่งตรงข้าม

สองเท้าก้าวขายาว ๆ ตามอีกคนหนึ่งเข้าตึกไปแล้วคว้า หมับ!! แล้วลากเข้ามาในห้องน้ำที่ตอนนี้แทบไม่มีผู้คน

ปึก!!!

“ทำไม!! เปลี่ยนจากรับเป็นรุกแล้วหรือไงถึงขนาดสนใจผู้หญิงแบบนี้”

“แพรวคือเพื่อนผมและเธอก็ดีกับผมไม่ทำร้ายผมเหมือนพี่”

“เหอะ! บอกว่าทำร้ายเวลาเอาก็เห็นแหกปากร้องแทบตาย”

“ผมหมายถึงพี่ไม่ได้จริงใจกับผม คบกับผมก็ไม่กล้าเปิดตัว หลบ ๆ ซ่อน ๆ อยากก็มาหาผมมาพูดคำหวานใส่ได้เสร็จก็ไป พออยู่ข้างนอกก็ทำไม่สนใจกัน ขนาดเพื่อนพี่ล้อเลียนผมพี่ยังนิ่งเฉยเลย อีกอย่างพี่ก็เลิกยุ่งกับผมไปเองจะมาเรียกร้องอะไรอีก”

“เรนก็ดูสถานะตัวเองด้วย ก็สนุกกันทั้งคู่มั้ย อีกอย่างเรนจะให้พี่แนะนำอะไร เรนเช่าห้องรูหนูอยู่ ทำงานร้านข้าวต้มนี่จะให้บอกคนอื่นแบบนี้จริงเหรอ เรนไม่อายแต่พี่อายนะเราคบกันเงียบ ๆ ก็ดีแล้ว วินทั้งคู่ ถ้าเรนไม่อยากลำบากพี่ก็ให้เงินเรนใช้ได้”

เรนปาดน้ำตาที่ไหลออกมา ยิ่งห้ามน้ำตายิ่งไม่หยุดไหล ไม่เคยคิดว่าคนที่เขาเคยชอบจะพูดจากันได้เลือดเย็นแบบนี้

“พี่เลิกยุ่งกับผมดีกว่า และหลีกทางด้วย ผมมีเรียน”

“คิดว่ากลุ่มนั้นมันจะหวังดีจริง ๆ เหรอเรน ดูก็รู้ว่ามันหวังเคลม อยากเปลี่ยนจากเกย์รับเป็นรุกหรือไง น่าสมเพช”

เรนก้าวขายาว ๆ พูดประโยคหนึ่งโดยไม่ได้หันหน้ากลับมา

“ถ้าแพรวชอบผมก็ดี อย่างน้อยเขาก็จริงใจกับผม ถ้าวันหนึ่งผมเปลี่ยนจากรับเป็นรุก จากเมียเป็นผัวก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีคนที่ผมรักและจริงใจกับผมคนหนึ่ง”

เรนพูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอยู่กับตัวเองในห้องน้ำต่อไป

โรงอาหาร

“เรนอ่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ”

“ยังไม่เห็นเลยอ่ะ อาจจะยังไม่ลงมามั้ง”

“กินไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

แพรวพรรณเดินออกจากโรงอาหาร หยิบมือถือส่งข้อความหาอีกคนที่ไม่มาตามนัด

แพรว : ไม่มาเหรอ ไม่เห็นเลย

เรน : ขอโทษครับ พอดีเรนออกมากินข้างนอกอ่ะ

แพรว : เหรอ

เรน : ครับ แพรวอย่าลืมกินข้าวนะ

แพรว : เราจะกินกับเรนในเมื่อเรนไม่มากินกับเรา เราก็ไม่กิน

เรน : ไม่ดื้อสิแพรว

แพรวพรรณตัดจบข้อความและกลับไปหาเพื่อน ๆ เหมือนเดิม สิ่งที่รู้คือเรนไม่ปกติ ห่างเหินยังไงก็ไม่รู้

รอจนทุกคนกินกันหมด เรนก็ไม่มาและเธอก็ทำอย่างที่รับปากไว้ คือไม่กิน หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอแม้แต่เงา หมดเวลาก็แยกย้ายกันต่อ หมดคาบค่อยว่ากันใหม่

พอลงตึกมาเธอก็ทักหาเรนแต่ก็ไม่มีการตอบกลับแม้กระทั่งการอ่านและก็เป็นแบบนี้จนผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ เขาลืมแม้กระทั่งนัดทำอาหาร แต่เธอก็ไม่ย่อท้อ ดักรอทุกที่ที่เรนจะไป แต่ก็ไม่มีวี่แวว

จนเธอเริ่มท้อกับเพื่อนใหม่คนนี้แล้ว

ยังไม่ทันได้จีบเลย เขาก็หนีหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว…

ร้านข้าวต้มโต้รุ่ง

เรนที่เดินเสิร์ฟอาหารจนมือแทบไม่ว่าง เขาเข้าทำงานตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนตอนนี้ตีสองกว่า เตรียมตัวเก็บร้านพอใกล้เสร็จจึงยกมือปาดเหงื่อ

โครตเหนื่อยเลย โดยเฉพาะวันที่อากาศร้อนสุด ๆ กลิ่นตัวแทบไม่ต้องพูดถึง

“เจ๊ผมกลับก่อนนะ”

“กลับดี ๆ ล่ะเจ้าเรน”

เรนเดินออกจากร้านข้าวต้มพร้อมถุงข้าวต้มกับผัดผักและเป็ดพะโล้ถุงเล็ก ที่เจ๊เจ้าของร้านจะใส่ถุงเล็ก ๆ เป็นกับข้าวให้ทุกครั้งเพราะดีกว่าเหลือทิ้ง

ชายหนุ่มเดินมาตามทางแล้วเลี้ยวเข้าซอยด้านข้าง เขากดตู้น้ำหยอดเหรียญเพื่อซื้อน้ำอัดลม เพราะอยากได้อะไรเย็น ๆ มาคลายร้อน เขาเปิดฝาขวดออกดื่มด่ำเต็มที่ แต่ติดที่ว่ามันแค่เย็นนิดเดียวและรสชาติก็เฝื่อนมาก

เขาเดินขึ้นบันไดชั้นสามไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไป เอาถุงกับข้าวใส่ตู้เย็นเพื่อเก็บไว้กินพรุ่งนี้ตอนเช้า หยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำและเตรียมตัวนอน ก่อนนอนก็อ่านหนังสือเพิ่มเติมความรู้ ไม่กี่อึดใจก็ปิดไฟนอน

แพรวพรรณที่นอนกระสับกระส่ายไปมาไม่หยุด ผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความหัวเสีย ก่อนจะลุกไปต้มมาม่ากินแก้หงุดหงิด

อากาศร้อนแบบนี้ ใครมันจะไปหลับลง

ตอนนี้อีกไม่กี่นาทีจะตีสี่ มือข้างขวาก็กดมือถือเล่นเกมส์ไม่หยุด ระหว่างที่กินไปด้วยพอเงยหน้าขึ้นมา ฟ้าก็เริ่มสว่างแล้วทั้งที่คิดว่าเพิ่งเล่นไปไม่นาน

เธอกำที่อยู่ของคนคนหนึ่ง และจะต้องเอาคำตอบมาให้ได้ ไม่ว่ายังไงเธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

เสียงไก่ขันไม่รู้ไก่ที่ไหน แต่เป็นเสียงที่ได้ยินไปสามบ้านแปดบ้าน เธอลุกเอาชามไปล้างแล้วเข้าไปอาบน้ำ

เสร็จจากการอาบน้ำก็เลือกเสื้อผ้าที่เรียบร้อยแต่น่ารัก หยิบกระเป๋าเงินก่อนจะออกจากห้องไป

เธอเดินไปตลาดเช้าที่อยู่ใกล้บ้าน ซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋และกระเพาะปลา และก็ขนมหวานอย่างข้าวเหนียวสังขยา และเดินออกจากตลาดและนั่งรถไปหอพักแถวร้านข้าวต้มชื่อดัง

พอเดินเข้าซอยมาก็เจอหอพักที่ว่าซึ่งไม่ไกลมาก เธอเดินเข้าไปในตึกที่เงียบสงบเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามด้วยความตื่นเต้นทำให้เหงื่ออกเยอะ มือไม้สั่นไปหมด ไม่รู้ว่าเจอกันจะโดนไล่ไหม

เธอเป็นประเภทชอบคิดไปเอง ทั้งที่มันไม่มีอะไรอย่างที่เธอหวาดกลัวเลยสักนิด แต่ร่างกายชอบออกอาการก่อนตลอด

ตอนนี้เธอมาถึงหน้าห้องเรนแล้ว ในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ไม่แน่ใจว่าจะตื่นหรือยัง แต่อยู่ดี ๆ ก็เกิดความลังเลไม่รู้ควรจะเคาะประตูหรือว่ากลับบ้านไปดีหรือไม่ควรมาตั้งแต่แรก ความมั่นใจที่เคยมีแทบหายไปหมด

เอาก็เอา มาขนาดนี้แล้ว!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เงียบ!! ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเลยกลั้นใจเคาะประตูอีกทีสักพักเหมือนจะได้ยินเสียงคนข้างในเดินมาเปิดประตู

กึก

บานประตูค่อย ๆ เปิดออก พร้อมใบหน้าของเรนที่เหมือนเพิ่งตื่นนอน

“เรนนนนน ยังไม่ตื่นเหรอ เราซื้ออาหารเช้ามาฝาก”

เรนที่มองหน้าอีกคนด้วยสีหน้านิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าอีกคนจะถึงขั้นมาหาเขาถึงห้อง ทั้งที่เขาใจร้ายไปแบบนั้น

แพรวพรรณที่เห็นสีหน้าเฉยเมยของเรนก็ใจแป้ว ได้แต่ก้มหน้าลงแล้วยื่นถุงอาหารให้ “อาหารเช้าน่ะ ซื้อมาฝาก ขอโทษที่มารบกวนนะ” พูดจบก็จะเดินออกไปทันทีถ้าไม่มือของอีกคนมาจับไว้

“รีบไปไหนล่ะ อาหารซื้อมาก็มากินด้วยกันเถอะ เข้าห้องมั้ย” แพรวพรรณที่เห็นเรนชวนก็ไม่ขัดศรัทธา รีบพยักหน้าถอดรองเท้าและรีบตามเข้าไปทันที

เธอเดินตามเรนเข้าไปก็เห็นห้องกว้างที่มีตู้เย็น ทีวี ตู้เสื้อผ้า ที่นอนก็เป็นแบบฟูกที่ปูกับพื้นไม่มีเตียง มีโต๊ะไม้ยาวที่เรนเอาถุงอาหารไปวาง และก็โต๊ะเขียนหนังสือที่เก่ามากแล้ว ด้านหลังก็มีครัวเล็ก ๆ เพราะพื้นที่แคบมาก

“สำรวจเสร็จหรือยังแพรว ถ้าเสร็จแล้วมากินอาหารเช้าเถอะ”