บทที่ 2 ห้องหอที่เดียวดาย

องค์หญิงหลี่น่านั่งรอสามีตั้งแต่แม่สื่อพานางมา จนนางกินขนมและผลไม้รองท้องจนเสร็จและนั่งฟังเสียงแขกเหรื่อสนทนากันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะและเสียงบรรเลงพิณในงานเลี้ยง เสียงการดื่มอวยพรที่ดูครึกครื้นไม่น้อย เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงในงานเลี้ยง สองนางกำนัลที่แอบออกไปดูบรรยากาศด้านนอกกลับมาบอกว่าข้างนอกครึกครื้นเหลือเกิน นางขยับร่างกายไปมาด้วยความปวดเมื่อยเนื้อตัว  แม้เปลี่ยนท่าทางการนั่งมาทุกท่าก็ยังไม่มีวี่แววของเจ้าบ่าวที่จะเข้ามาในห้องหอ นางนั่งรอบนเตียงวิวาห์โดยยังอยู่ในชุดที่เต็มยศของเจ้าสาว จนกระทั่งเสียงทุกอย่างด้านนอกค่อยๆเงียบลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งทุกอย่างเงียบสนิทลง ไม่มีแม้แต่เสียงบ่าวไพร่ที่กำลังช่วยกันเก็บข้าวของหลังจากงานเลี้ยงเสร็จสิ้นแล้ว ทุกอย่างในจวนแม่ทัพเงียบสนิทโดยสิ้นเชิง 

องค์หญิงหลีน่าหันไปมองสองนางกำนัลที่ง่วงนอนจนทนไม่ไหว นั่งหลับบนเก้าอี้กลมที่อยู่กลางห้องนั้น คนหนึ่งฟุบลงกับโต๊ะกลมนั้น อีกคนหนึ่งนั่งสัปหงกหัวโยกไปมาดูน่าเวทนา องค์หญิงหลี่น่าที่ทนต่อไปไม่ไหวจึงได้เรียกทั้งสองเบาๆ “ เหม่ยอี้เพ่ยอี้ มาช่วยข้าเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน ข้าอยากจะอาบน้ำและเข้านอนแล้ว ปวดเมื่อยเนื้อตัวจนทนไม่ไหวแล้ว ” สองนางกำนัลสะดุ้งตื่นทันที “ เพคะองค์หญิง ” แล้วพากันรีบกระวีกระวาดตรงไปช่วยองค์หญิงร่างใหญ่เปลี่ยนอาภรณ์ทันที พวกนางพากันพยุงร่างอ้วนใหญ่ในชุดเจ้าสาวที่ถอดมงกุฎหงส์และเครื่องประดับบนศีรษะและตามร่างกายออกจนหมด พาเดินไปหลังฉากกั้นที่มีอ่างอาบน้ำใบใหญ่ที่ตอนนี้มีน้ำอุ่นที่เริ่มจะเย็นแล้ว 

“ องค์หญิงรอสักครู่จะดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะไปต้มน้ำร้อนมาเพิ่มสักหน่อยจะได้แช่น้ำอุ่นกว่านี้เพคะ ” หลีน่าส่ายหน้าน้อย ๆ “ ไม่ต้องมากความไปหรอก ตอนนี้มันดึกแล้ว ข้าอยากจะเพียงแค่รีบอาบน้ำแล้วเข้านอน ส่วนน้ำมันจะไม่ค่อยอุ่นก็ช่างเถอะ เจ้าเองก็เหนื่อยกันมามากแล้ว มาช่วยข้าอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์แล้วเข้านอน ส่วนพวกเจ้าจะได้ไปพักผ่อนบ้าง วันนี้เหนื่อยกันแทบทุกคน ” สองนางกำนัลจึงรีบทำตามคำสั่ง ร่างอวบอ้วนขององค์หญิงหลีน่าแม้ร่างกายจะอ้วนใหญ่มาก แต่นางก็มีผิวพรรณที่ดี ใบหน้าก็มีเค้าว่าจะงดงามมาก ผิวหน้านั้นเนียนใส หากลดความอ้วนได้และมีรูปร่างดังเช่นคุณหนูในห้องหออื่นๆ นางจะกลายเป็นหญิงที่งามปานจะล่มเมืองอย่างแน่นอน 

เหม่ยอี้ครุ่นคิดถึงเรื่องนายหญิงของตน พวกนางก็รู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าบ่าวคงจะไม่อยากจะมาเข้าหอ แม่ทัพไป๋ผู้นั้นหล่อเหลายิ่งนัก รูปร่างก็สูงสง่าองอาจ หญิงงามหลายๆคนในเมืองนี้ต่างก็ใฝ่ฝันอยากจะเป็นฮูหยินของเขา แต่ผู้ที่ได้แต่งงานกับเขาสมใจกลับเป็นองค์หญิงอ้วนที่ใครๆก็แอบซุบซิบกันว่าช่างไม่สมกันเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยนางเป็นองค์หญิงจะมีใครกล้าปากมากกัน เพียงแค่แอบซุบซิบกันเบาๆ ตามร้านเสริมความงาม ภัตตาคาร หรือไม่ก็ร้านค้าต่างๆและสถานที่ ๆ มีฮูหยินและคุณหนูจวนต่างๆที่มักจะได้พบปะกัน จึงอดไม่ได้ที่จะแอบซุบซิบนินทาและแอบเสียดายแม่ทัพหนุ่มผู้ถูกมัดมือชกผู้นี้ 

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์แล้ว องค์หญิงหลีน่าก็เดินกลับมายังเตียงนอนหลังใหญ่แล้วทรุดตัวลงนั่งบนฟูกหนานุ่มนั้น “ เจ้าทั้งสองไปพักผ่อนเถิด หรี่แสงตะเกียงให้ข้าก็พอ หากข้าง่วงมากกว่านี้จะเข้านอนเอง ตอนนี้ขอนั่งคิดอะไรเงียบๆก่อน เจ้าไม่ต้องเป็นห่่วงข้า พรุ่งนี้เช้าค่อยมาดูแลข้าก็ได้ ” ทั้งสองนางกำนัลรับคำเบาๆ แม้จะเป็นห่วงนายของตนแต่ทั้งสองก็เหน็ดเหนื่อยและง่วงนอนมากจริงๆ จึงได้ยอมกลับออกไปจากห้องหอนั้น แล้วปิดประตูตามหลัง แล้วเดินไปทางหลังเรือนเพื่อพักผ่อนในห้องนอนของตนเอง เรือนตะวันตกนี้เป็นเรือนเล็กที่มีเพียงสองห้องนอน มีห้องโถงด้านหน้าที่เอาไว้กินอาหารและพักผ่อน และมีระเบียงด้านข้างและด้านหน้าที่เชื่อมระหว่างกัน สามารถเดินทะลุไปหากันได้  เรือนนี้ตกแต่งแล้วก็น่าอยู่ มีขนาดกระทัดรัด องค์หญิงหลี่น่าก็ชื่นชอบเรือนเล็กแห่งนี้ และมันยังดูร่มรื่นดีอีกด้วย 

เสียงกระดิ่งลมที่แขวนไว้ที่ชายคาด้านข้างที่มีระเบียงยื่นออกไปตอนนี้ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งเบาๆเป็นบางครั้งด้านนอกคงจะมีลมพัดเบาๆ องค์หญิงหลี่น่านั่งอยู่บนเตียงวิวาห์สีแดงที่มีม่านบางๆสีแดงผูกไว้ทั้งสี่ด้าน ทั้งผ้าปูเตียงและหมอนก็เป็นสีแดง ปลอกหมอนปักรูปนกยวนยางสองตัวอยู่บนหมอนทั้งสองใบนั้น กลางฟูกนอนมีกลีบดอกเหม่ยกุ้ยโรยไว้บนฟูกนอนส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ หลี่น่าหันมองไปรอบๆห้อง ก็พบเข้ากับกาสุรามงคลและจอกที่วางอยู่บนถาดเล็กๆข้างๆกานั้น บนโต๊ะมีผลไม้และขนมมงคลวางอยู่สี่ห้าจาน หลี่น่าจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะกลมนั่น 

องค์หญิงหลีน่าลงมือเทสุราในกาลงในจอกใบเล็กที่มันวางกันอยู่สองจอกแต่ตอนนี้คงมีนางเพียงผู้เดียวที่ต้องใช้มัน เจ้าของมันอีกผู้หนึ่งเขาคงมิอยากจะใช้มันเพื่อดื่มสุรามงคลร่วมกับนางหรอก หลี่น่ายกสุรามงคลขึ้นจิบช้าๆ เมื่อหมดแล้วนางก็เทสุรามงคลเติมอีก เมื่อยกสุราขึ้นจิบไปเรื่อย ๆ จนหมดไปหลายจอกแล้ว หลี่น่าก็เริ่มจะมึนเมา นางหันไปมองรอบๆห้องหอที่เงียบเหงานั้น น้ำตาเม็ดโตก็ไหลรินลงมาตามแก้มอวบทั้งสองข้าง แต่นางมิได้เช็ดมัน ปล่อยให้มันไหลรินลงมาช้าๆ นางมิได้โทษแม่ทัพไป๋ที่รังเกียจจนไม่อยากจะร่วมหอกับนาง แต่นางโทษตนเองที่หลงรักบุรุษอย่างหน้ามืดตามัว 

ด้วยความเป็นองค์หญิงผู้เดียวในราชวงศ์นี้ พี่ๆที่เป็นชายทั้งสิ้นตามใจนางเหลือเกิน ดูแลนางดังเช่นเด็กเล็กจนถึงบัดนี้  ทำให้นางมองโลกสดใส มองว่าใครก็ต่างรักใคร่นาง แม้ต้องการสิ่งใดก็มักจะได้มาโดยง่ายไม่เคยต้องใช้ความพยายามเลยแม้แต่น้อย เมื่อหลงรักบุรุษก็ไปบอกพี่ชายให้ไปทูลขอกับเสด็จพ่อจนได้มาอย่างง่ายดายเช่นเดียวกับสิ่งของอื่นๆที่นางเคยอยากจะได้  แต่นางลืมคิดไปว่าสามีที่นางร่ำร้องอยากจะได้นั้นเป็นคน เป็นมนุษย์ที่มีหัวใจ มีรัก มีเกลียด มีพึงใจ ไม่พึงใจ ไม่สามารถจะบังคับจิตใจของใครให้มารักเราทั้ง ๆที่เขาไม่เต็มใจมันทำมิได้ อย่างเช่นที่แม่ทัพผู้นี้กำลังแสดงให้นางได้เห็นอยู่อย่างชัดเจนในตอนนี้

นางรู้ตัวตั้งแต่เริ่มก้าวเท้าเข้ามาในจวนแม่ทัพแห่งนี้แล้ว แม่ทัพไป๋มิได้ปิดบังท่าทางซังกะตายของเขาเลย เขาทำทุกอย่างดังเช่นมิได้เต็มใจ และเหมือนดั่งถูกบังคับใจจิตใจอย่างยิ่ง  เขาทำพิธีไหว้ทั้งสี่กับนางอย่างไร้ความสุข นางมองเห็นมันได้ชัดเจนทั้งใบหน้าและดวงตาของเขามันว่างเปล่าและเฉยชาเป็นอย่างมาก เขาไม่แต่จะหันมาสบตากับนาง หรือหันมามองนางอย่างรักใคร่หรือแม้แต่มองนางด้วยความเมตตา

นางมองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้ในใบหน้าและดวงตาเฉี่ยวคมของเขาเลยแม้แต่น้อย  มันบ่งบอกว่าครั้งนี้นางได้ทำผิดพลาดไปเสียแล้ว เขามิใช่สิ่งของ ของเล่น หรือเครื่องประดับสวยงามที่นางเคยอยากจะได้ แล้วไปรบเร้าบรรดาพี่ชาย หรือเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของนาง หลังจากนั้นนางก็จะได้มันมาอย่างง่ายดาย แม้ครั้งนี้นางจะได้แต่งงานกับเขาอย่างง่ายดายเช่นกัน แต่มันคล้ายกับได้เพียงร่างกายของเขาแต่มิได้จิตใจของเขาเลยแม้แต่น้อย  นับสิ่งที่องค์หญิงหลีน่าผู้ไม่เคยเผชิญความผิดหวังและความไม่ได้ดั่งใจเลยมาตั้งแต่เล็กเพิ่งจะได้เผชิญกับมันอย่างชัดเจนในวัันนี้นี่เอง นางยกจอกสุราดื่มไปเรื่อย ๆ ดื่มไปก็พร่ำเพ้อกับตนเอง และน้ำตาเม็ดโตก็หลั่งไหลไม่ขาดสาย