บทที่ 5 ปรับปรุงตนเองเพื่อความงาม

สองนางกำนัลหันมามองหน้ากันแล้วเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ องค์หญิงอยากจะลดความอ้วนหรือเพคะ ทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นจะสนใจเรื่องนี้เลย ” องค์หญิงหลีน่าหันมองสีหน้าของสองนางกำนัลที่มีท่าทางสงสัยในท่าทีของนางที่เปลี่ยนไปกระทันหันอย่างที่ไม่เคยมาก่อน “  ข้าอยากจะลดความอ้วนให้มีรูปร่างที่ผอมลงจะได้แต่งกายได้งดงามดังเช่นคุณหนูในห้องหออื่นๆที่ข้าเคยเห็น แต่มิได้ต้องการให้บุรุษใดพึงใจหรอกนะ ข้าทำเพื่อตัวข้าเอง

วันนี้ข้าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ข้ามัวแต่พึงใจผู้อื่น อยากให้ผู้อื่นเป็นดังใจของข้า แต่ไม่เคยมองดูตนเองว่ามีสิ่งใดให้ผู้อื่นพึงใจได้้บ้าง  แต่ข้ามิได้หมายถึงสามีในนามของข้าหรอกนะ เพราะข้าได้ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าข้าจะยังรูปร่างอ้วนใหญ่ทำให้ไม่มีใครต้องการข้า หรือ ข้าจะงดงามยิ่งกว่านี้ีอีกมากมาย แต่ข้าก็จะไม่มีวันรักบุรุษผู้นี้อีก ข้าจะตัดใจจากเขาให้ได้ เพียงแต่ตอนนี้ตัดสินใจแต่งงานเข้าจวนแม่ทัพมาแล้ว ยังไม่สามารถจะหย่าขาดจากเขาได้ง่ายๆ คงต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ แต่ระหว่างรอเวลา ข้าจะปรับปรุงตนเองเสียใหม่ บำรุงตนเอง รักตนเองให้มากกว่านี้ ข้ารักตนเอง  ข้าจึงต้องเป็นหญิงงามที่ดูแลตนเองได้ดีใช่หรือไม่ ” สองนางกำนัลพยักหน้าหงึกหงัก อย่างเห็นด้วยอย่างมาก

เพ่ยอิงเอ่ยขึ้นว่า “ หม่อมฉันรู้จักอดีตนางกำนัลตำหนักพระสนมหลี่เจ้าค่ะ นางลาออกมาแต่งงานอยู่ข้างนอก ตอนนี้รับดูแลเรื่องความงามให้กับฮูหยินหลาย ๆ จวนอยู่ จะลองไปสอบถามนางดูว่าจะช่วยมาดูแลองค์หญิงในช่วงนี้ได้หรือไม่ ” องค์หญิงหลีน่าพยักหน้า “ เจ้ารีบไปหานางนะ บอกว่าข้ายินดีจ่ายไม่อั้น ขอเพียงให้นางมาช่วยข้าดูแลรูปร่างและผิวพรรณของข้าให้งดงามดังเช่นหญิงอื่นๆ ” เพ่ยอิงจึงได้ขอตัวออกไปหาอดีตนางกำนัลผู้นั้นที่พำนักอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้  นางดึใจที่องค์หญิงคิดได้แล้ว มิเห็นต้องสนใจแม่ทัพผู้นั้นเลย หากองค์หญิงงดงามแล้ว จะอภิเษกกับองค์ชายหรือท่านอ๋องต่างแคว้นที่ศักดิ์ศรีเสมอกันยังได้เลย จะสนใจทำไมกับแค่แม่ทัพผู้นี้ นางครุ่นคิดพร้อมกับเร่งเดินทางไปตามหานางกำนัลผู้นั้นอย่างรีบด่วนเพราะนางเห็นใจองค์หญิงที่มีนิสัยใจคอน่ารักเหลือเกินผู้นี้ 

ยามบ่ายคล้อยลง เพ่ยอิงก็เดินเข้าจวนแม่ทัพมาพร้อมกับอดีตนางกำนัลผู้นั้นที่ขนข้าวของมามากมายโดยมีสาวใช้ที่ติดตามนางมาช่วยขนเข้ามา ระหว่างที่เดินผ่านเรือนหลักก็มองเห็นแม่นมหูและหลานสาวยืนมองทั้งคู่อยู่คงจะสงสัยว่าเพ่ยอิงพาผู้ใดมาที่่จวนกันแน่ แต่เพ่ยอิงก็มิได้สนใจคนทั้งสอง นางเดินนำหน้าอดีตนางกำนัลและสาวใช้ช่วยกันขนของเดินไปยังเรือนตะวันตก

หลังจากอดีตนางกำนัลผู้ที่มีความเชี่ยวชาญเรื่องดูแลความงามของพระสนมในวังหลังหลายๆคนและเมื่อลาออกมาแต่งงาน นางก็เปิดร้านเสริมความงาม และรับดูแลความงามให้กับฮูหยินจวนใหญ่ๆและคุณหนูในห้องหอที่ร่ำรวยหลายๆคน วันนี้นางยอมหยุดงานทุกอย่างเพื่อมาทุ่มเทฟื้นฟูความงามให้แก่องค์หญิงหลีน่าเพราะนางเคยได้เห็นองค์หญิงหลีน่าเมื่อครั้งยังเยาว์ก็รู้สึกเอ็นดูความน่ารักอวบอ้วนขององค์หญิงน้อย แต่เมื่อเติบโตเป็นสาวแล้วจะปล่อยให้อวบอ้วนเช่นเดิมมิได้แล้ว เมื่อได้รับรู้เรื่องราวจากเพ่ยอิงนางกำนัลขององค์หญิง เซียงเหยาจึงคิดว่านางจะทุ่มเททุกความสามารถที่มีเพื่อช่วยองค์หญิงหลีน่าให้กลายเป็นหญิงงดงามปานจะล่มเมืองให้ได้

หลังจากวันนั้นอาหารการกินขององค์หญิงถูกสั่งให้เปลี่ยนเป็นอาหารประเภทนึ่ง ต้ม ย่าง และมีผักต้มหลาย ๆ อย่างสลับกันไปเพียงเท่านั้น และต้องทนทานข้าวสวยเพียงถ้วยเดียว และผลไม้ที่ไม่มีรสหวานมากเช่นผิงก้วย ปาเล่อ เหลียน วู่ ( แอปเปิ้ล ฝรั่ง ชมพู ) เท่าที่จะหาได้ 

รุ่งเช้าเมื่อล้างหน้าแล้วก็เดินออกกำลังกายรอบๆเรือนหลาย ๆ รอบโดยการเพิ่มรอบการเดินในทุกสองวัน จนกล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นวิ่งเหยาะโดยมีสองนางกำนัลวิ่งเป็นเพื่อนในทุกๆวัน  แล้วจึงกลับมารับอาหารเช้า จากนั้นเมื่อนั่งพักให้อาหารย่อยสักครู่ก็เริ่มดูแลผิวพรรณที่ใบหน้าโดยการพอกผิวและบำรุงผิวหน้าให้นวลเนียนยิ่งขึ้น ช่วงบ่ายหลังอาหารก็อบสมุนไพรในกระโจมที่สร้างขึ้นจากผ้าทำเป็นรูปทรงสามเหลี่ยมเพื่อให้องค์หญิงหลีน่าเข้าไปนั่งได้สะดวก โดยกระโจมนี้จะทิ้งไว้เช่นนี้เพราะองค์หญิงยังต้องใช้งานอาทิตย์ละสี่วัน เมื่ออบสมุนไพรด้วยความร้อนจากเตาไฟที่อยู่ด้านล่างแคร่ไม้ไผ่ที่องค์หญิงขึ้นไปนั่งจนร่างกายขับพิษและเหงื่อออกมาอย่างมากมาย  แล้วต่อด้วยการนอนให้เซียงเหยานวดตัวจนทั่ว ทั้งสอนสองนางกำนัลให้ลงมือทำ เพื่อวันข้างหน้าจะได้ดูแลผิวพรรณขององค์หญิงหลีน่าได้ นางพอกผิวทั้งตัวขององค์หญิงด้วยสมุนไพรสูตรที่คิดค้นขึ้นเพื่อบำรุงผิวพรรณให้สดใสนวลเนียนไปทั้งตัว 

ตกเย็นเมื่อพักร่างกายแล้ว ก็ฝึกหัดรำชี่กง 18 ท่าเพื่อออกกำลังกายและสร้างกล้ามเนื้อให้แข็งแรงเพื่อร่างกายจะได้ลดความอ้วนได้ดีขึ้น กิจวัตรขององค์หญิงเป็นเช่นนี้มาเกือบสามเดือนที่พำนักอยู่ที่จวนแม่ทัพไป๋ นางมิเคยย่างกรายไปที่เรือนหลักที่สามีในนามของนางพำนักอยู่เลย ด้านแม่ทัพไป๋เฟยหลงเมื่อวันเวลาผ่านไปย่างเกือบเข้าสามเดือน เขาเริ่มเกิดความแปลกใจในตัวองค์หญิงผู้นี้ยิ่งนัก ว่านางหลงรักเขามากจนถึงกับขอสมรสพระราชทานเพื่อต้องการเป็นฮูหยินของเขา แต่ทำไมนางดูไม่เห็นจะสนใจใยดีเขาเลยแม้แต่น้อย ทั้ง ๆที่นางควรจะมาวอแวเขา เพราะนางเองก็มีสิทธิ์ในฐานะฮูหยินของเขาอย่างถูกต้อง แต่นางก็ไม่เคยย่างกรายมาให้เขาเห็นเลยตลอดเกือบสามเดือนที่ผ่านมา มีเพียงหลินซวงที่พยายามจะทำตัวเช่นฮูหยินของเขา แต่เขาก็พยายามบ่ายเบี่ยงนางมาตลอด แม้แม่นมหูจะพยายามหว่านล้อมให้เขารับนางเป็นฮูหยินรองหรืออนุก็ยังดี แต่เขามิได้รักใคร่ชอบพอนาง เขาคิดกับนางเพียงน้องสาวเท่านั้น

เมื่อแม่ทัพไป๋อดรนทนไม่ไหว คืนหนึ่งเขาจึงได้สวมชุดดำปิดผ้าคลุมหน้าเหลือเพียงดวงตาคมแล้วเหาะเหินขึ้นไปบนหลังคาเรือนตะวันตกเพื่อแอบสอดส่องฮูหยินในนามของเขาว่านางกำลังทำอะไรอยู่ ถึงได้เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในเรือนของนาง แต่เมื่อเขาเปิดกระเบื้องมุงหลังคาออกแล้วลอบมองลงไปเบื้องล่าง ที่ตรงนั้นมันบังเอิญตรงกับถังอาบน้ำใบใหญ่มีไอน้ำที่เกิดจากน้ำอุ่นจัดลอยกรุ่นขึ้นรอบๆถังน้ำนั้น และตอนนี้กำลังมีหญิงสาวที่งดงามปานจะล่มเมืองผู้หนึ่งกำลังอาบน้ำ นางขัดสีฉวีวรรณอย่างพิถีพิถััน รูปร่างของนางอวบอิ่มขาวผ่องยิ่งนัก ผิวขาวกระจ่างนวลเนียนตา รูปร่างกำลังดีอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ใบหน้าก็หวานงดงามยิ่งนัก ตาคมของแม่ทัพไป๋ตะลึงมองนางนิ่ง เขาเผลอมองนางด้วยความหลงไหล ในอกใจแปลบปลาบไม่น้อย