"ได้โปรดหยุดรถก่อน ช่วยพวกเราด้วย"
ซุนเซิงเข้าไปขวางรถม้า เขาคิดวัดดวงหากคนขี่รถม้าไม่หยุด เขาจะปล้นชิงรถเสีย โชคดีที่คนในรถสั่งให้สารถีหยุดรถ
"เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงยังอาจมาขวางทาง รู้หรือไม่ว่ารถม้านี้เป็นของผู้ใด"
คนขับรถม้าพูดจาข่มขู่ หากใต้เท้าของเขาไม่บอกให้หยุด เขาคิดจะบดขยี้คนขวางทางให้แหลก
"ข้าชื่อซุนเซิง น้องสาวข้าปวดท้องใกล้คลอด แต่รถม้าของพวกเราตกหลุมจนเพลาล้อรถหัก เดินทางต่อไม่ได้ ขอใต้เท้าโปรดช่วยนางด้วยเถิด"
ซุนเซิงตะโกนเสียงดัง ให้คนในรถได้ยินด้วย
"อาหม่า เจ้าลงไปดูสิว่า เป็นความจริงหรือไม่ หากจริงก็ให้พานางขึ้นรถมา"
ท่านใต้เท้าที่อยู่ในรถม้าไม่ใช่คนไร้คุณธรรม แม้มีฐานะสูงส่งแต่ไม่คิดข่มเหงผู้ด้อยกว่า ครั้งนี้เขาเดินทางมาทำธุระส่วนตัว จึงไม่ได้นำผู้ติดตามมา อาศัยเพียงรถม้ามาเพียงลำพังกับฮูหยิน
"ขอรับใต้เท้า"
อาหม่าลงจากรถตามซุนเซิงไป เมื่อเห็นรถม้าที่ติดหล่มอยู่ ภายในมีหญิงท้องแก่กำลังร้องครวญครางปวดท้องคลอดก็รีบบอกว่า
"เจ้าอุ้มนางตามข้ามา"
อาหม่าวิ่งกลับไปยังรถม้า แล้วรายงานให้ผู้เป็นนายทราบ
"ในรถม้ามีสตรีท้องแก่กำลังปวดท้องคลอดจริงขอรับ ข้าให้เขาอุ้มนางมาแล้ว"
"ท่านพี่ เดี๋ยวข้าปูผ้าให้นางนอนตรงนี้"
ฮูหยินไม่คิดดูดาย นางหยิบผ้าห่มมาปูบนพื้นรถ วางหมอนไว้รอท่า เมื่อซุนเซิงอุ้มหญิงท้องแก่ขึ้นมา ก็มีที่นอนจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว
"วางนางตรงนั้น เดี๋ยวข้าช่วยดูแลเอง"
ซุนเซิงวางร่างของหลิวซืออินลงอย่างเบามือ นางเจ็บจนหน้าซีดไปหมด ทารกในครรภ์ก็เร่งอยากออกมาดูโลก พอวางร่างลงนอนไม่ทันไร นางก็หอบหายใจแรง เบ่งคลอดออกมา
"นางจะคลอดแล้วพวกเจ้าออกไปก่อน"
ฮูหยินเห็นแบบนั้นแล้วก็รีบไล่ผู้ชายลงจากรถ ตัวนางมีประสบการณ์การตั้งครรภ์ ไม่อาจทนเห็นสตรีนางนี้สูญเสียบุตรได้ จึงลงมือช่วยทำคลอดให้
อุ๊แว้ อุ๊แว้ อุ๊แว้!
เสียงร้องของทารกดังขึ้น ฮูหยินรีบเอาผ้ามาห่อตัวให้ นางใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาด แล้ววางเด็กลงก่อนจะรีบไปช่วยเมื่อเห็นว่าคนท้องกำลังเบ่งลูกอีกคน
กรี้ด!
หลิวซืออินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด นางออกแรงเบ่งอีกครั้ง ทารกคนที่สองก็คลอดออกมา พร้อมกับส่งเสียงร้อง
อุ๊แว้ อุ๊แว้!
เด็กคนแรกเป็นชายส่วนคนที่สองเป็นเด็กหญิง น่าตาน่ารักน่าชังทั้งคู่ หลิวซืออินเห็นลูกคลอดออกมาก็น้ำตาไหล หัวใจรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่าง นางหอบหายใจแรงก่อนจะหมดสติลงไป
"ท่านพี่ เด็กคลอดแล้วแต่แม่เด็กสลบไป ท่านพี่เรารีบพาพวกเขาไปหาหมอเถอะ"
"อาหม่านำรถออกเร็ว เจ้าก็ขึ้นมาด้วยข้าจะเข้าไปข้างในเอง"
สั่งการเสร็จท่านใต้เท้าก็เข้าไปด้านใน พบว่าฮูหยินของตน กำลังอุ้มเด็กทารกสองคนในอ้อมแขน แม่ของเด็กนอนสลบอยู่
"นางคลอดลูกแฝดชายหญิง หน้าตาน่ารักเหลือเกินเจ้าค่ะท่านพี่"
ฮูหยินก้มลงมองเด็กแฝดในอ้อมแขน ด้วยสายตาเอ็นดู ภาพนั้นเหมือนซ้อนทับภาพในอดีตเมื่อยี่สิบปีก่อน ลูกของพวกเขาสองคนก็เป็นแฝดเช่นกัน
"เจ้านี่นะ เห็นเด็กทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที ไหนดูสิว่าน่ารักขนาดไหน"
ปากตำหนิภรรยา แต่ตัวเองก็เข้าไปช่วยอุ้มเด็กไว้คนหนึ่ง มองดูใบหน้ากลมเล็กแล้วหัวใจพลันอิ่มเอมอย่างประหลาด
"เด็กคนนี้คลอดคนแรกเป็นเด็กผู้ชาย เด็กอีกคนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่า"
ฮูหยินบอกลำดับการคลอดให้ฟัง นางใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดให้พวกเขา แล้วห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนเล็ก
"ท่านรู้สึกหรือไม่ ว่าเด็กคนนี้หน้าตาคล้ายลูกของเรา หรือข้าคิดไปเอง"
"เหลวไหลน่า เด็กทารกล้วนหน้าตาเหมือนกันหมด "
ท่านใต้เท้ามองดูเด็กชายแล้วนิ่วหน้า เมื่อพบว่าเด็กคนนี้มีความคล้ายคลึงกับบุตรชายของตน แต่เมื่อบอกฮูหยินไปแบบนั้น ก็ไม่อยากตอกย้ำความคิดของนาง จึงนิ่งเงียบไม่ปริปาก
จนกระทั่งรถม้าแล่นไปจอดหน้าหอยาเทียนหวง เมืองต้าไห่ ซุนเซิงได้พาหลิวซืออินมาหาหมอให้ตรวจอาการ นางได้รับการรักษาจึงฟื้นคืนสติ
"ซืออินท่านผู้นี้กับฮูหยินช่วยเจ้าไว้"
ซุนเซิงบอกนาง หลิวซืออินขยับจะลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายเอ่ยห้ามไว้ก่อน
"ไม่ต้องลุก เจ้านอนพักเถอะ ลูกๆ ของเจ้าเป็นแฝดชายหญิง แข็งแรงสมบูรณ์ทั้งคู่"
ฮูหยินเป็นคนอัธยาศัยดีไม่ถือตัว นางเอ่ยถึงเด็กแฝดที่นางช่วยทำคลอดอย่างเอ็นดู
"ขอบคุณท่านทั้งสองมาก ข้าหลิวซืออินเป็นหนี้บุญคุณท่าน ไม่ทราบท่านทั้งสองชื่ออะไรเจ้าคะ โปรดบอกชื่อข้าเพื่อรำลึกถึงบุญคุณ"
หลิวซืออินเอ่ยขอบคุณ พลางจดจำใบหน้าผู้มีพระคุณทั้งสองไว้ นางถามชื่อผู้มีพระคุณ
"พวกเราไม่สะดวกจะเปิดเผยฐานะ"
ฮูหยินหันไปสบตากับสามี ก่อนจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ ฐานะของพวกเขาไม่สะดวกจะเปิดเผยให้ใครรู้ในขณะนี้
"ถ้าเช่นนั้น ข้าขอเรียกพวกท่านว่า ผู้มีพระคุณนะเจ้าคะ"
เมื่ออีกฝ่ายไม่สะดวกจะเปิดเผยชื่อ หลิวซืออินจึงไม่กล้าซักถามต่อ ได้เพียงแต่จดจำใบหน้าของทั้งสองไว้ในใจ หากสักวันข้างหน้าได้พบพวกเขาอีก นางจะหาทางทดแทนบุญคุณ
"หมอเอาเด็กไปทำความสะอาด อีกสักครู่คงจะพามาให้ดื่มนม"
ซุนเซิงบอกกับหลิวซืออินไม่ให้เป็นกังวล เด็กคลอดโดยไม่ได้ตัดรกออก จึงต้องจัดการทำความสะอาดอีกครั้ง
"ข้าพาเด็กน้อยมาส่งแล้ว"
หมอตำแยของหอยาเทียนหวง อุ้มเด็กแฝดเข้ามาในห้อง วางลงบนเตียงข้างๆ มารดาของเด็ก หลังจากเช็ดตัวแล้ว พวกเขาก็น่ารักน่าชังกว่าเดิมมาก คนที่อยู่ในห้องพากันเข้ามารุมดูเด็ก
"เจ้าตัวน้อยของเจ้า คนนี้หน้าคล้ายพี่เยี่ย ส่วนคนนี้หน้าคล้ายเจ้า โชคดียิ่งนักท้องเดียวได้ทั้งชายหญิง"
ซุนเซิงมองเด็กน้อยทั้งสองแล้ว นึกเสียดายแทนเยี่ยเหวินจ้าว เขาได้ลูกแฝดชายหญิงแต่กลับไม่ได้อยู่ชื่นชม สวรรค์ไร้เมตตาเสียจริง
"เจ้าตั้งชื่อให้เด็กหรือยัง"
ฮูหยินยังติดใจเด็กแฝด เอานิ้วเขี่ยแก้มเจ้าตัวน้อยทั้งสองอย่างเอ็นดู
"หากท่านผู้มีพระคุณจะเมตตา ได้โปรดตั้งชื่อให้ลูกทั้งสองของข้าได้หรือไม่เจ้าคะ"
หลิวซืออินคิดให้ผู้มีพระคุณตั้งชื่อให้ลูกของนาง วันข้างหน้าพวกเขาจะได้จดจำว่า รอดชีวิตมาได้เพราะผู้ใด
"ท่านพี่ ท่านตั้งเถอะเจ้าคะ ข้าไม่ถนัดเลย"
ฮูหยินหันไปบอกสามี อีกฝ่ายมองดูเด็กแฝดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า
"ผู้ชายให้ชื่อว่าอี้หนิง ผู้หญิงชื่อว่าผิงอัน"
เด็กทั้งสองจึงมีชื่อว่า เยี่ยอี้หนิงและเยี่ยผิงอัน ก่อนจากฮูหยินยังมอบจี้หยกมันแพะให้เด็กแฝดเป็นของขวัญ
"หากมีวาสนา คงจะได้พบกันอีก"
ทั้งสองจากไป ทิ้งไว้เพียงความทรงจำให้ระลึกถึงผู้มีพระคุณ
///
บทที่ 19. ตอน เจ้าซาลาเปาน้อยที่แสนน่ารักตั้งแต่เด็กแฝดเกิดมาก็ทำให้กิจการของมารดาเจริญรุ่งเรือง ร้านขายอาหารทะเลแห้งของหลิวซืออิน นับวันยิ่งทำกำไรงาม สามารถขยายร้านจนกลายเป็นผู้รับซื้อของทะเลตากแห้งรายใหญ่ของเมืองหนานไห่ และยังตั้งโรงผลิตปลาเค็มส่งขายไปยังเมืองต่างๆ รวมถึงมีพ่อค้าจากต่างแคว้นมารับไปขายต่อปลาเค็มจากร้านของหลิวซืออิน คุณภาพดีเอาไว้ได้นานไม่เน่าเสีย ช่วงแรกนางอยู่หน้าร้านค้าขายด้วยตัวเอง เมื่อกิจการใหญ่โตขึ้นจึงปล่อยให้ลูกจ้างมาทำหน้าที่แทน ตัวนางไปคอยดูแลบัญชีและคุมโรงผลิตให้ได้คุณภาพวันคืนผันผ่านเจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสอง เติบโตได้ห้าขวบ หน้าตาน่ารักน่าชังและยังฉลาดเฉลียวพูดจาเก่ง ซุนเซิงกลายเป็นท่านลุงของเด็กๆ เขายังไม่แต่งงาน แม้หลิวซืออินคิดแนะนำสตรีให้หลายคนเขาก็ไม่สนใจ จนนางต้องปล่อยให้วาสนานำพาคนที่ใช่มาหาเขาเอง"อี้หนิง ผิงอัน วันนี้แม่จะไปคุยธุระกับเถ้าแก่เฉิน เจ้าอยู่กับท่านยายฉีดีๆ นะ กลับมาแม่จะซื้อขนมมาฝาก"วันนี้หลิวซืออินมีนัดคุยการค้ากับเถ้าแก่เฉิน เขาบอกว่ามีคนสนใจจะซื้อปลาเค็มของนางจำนวนมาก ต้องการพบนางโดยตรงเพื่อตกลงราคา"ท่านแม่ ผิงอันจะอยู่กับท่านยา
บทที่ 20 ตอน เพียงพบเจอก็รู้สึกถูกชะตา"อี้หนิง ผิงอัน พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"นางฉีฮุ่ยแหวกฝูงชน วิ่งไปหาเด็กแฝดทั้งสอง สีหน้าของนางตื่นตกใจมาก เมื่อครู่นางไม่ทันสังเกตว่า อี้หนิงกับผิงอันออกมาจากร้าน ได้ยินเสียงคนกรีดร้องว่ามีรถม้าจะชนเด็ก ก็ใจหายวาบมองหาเจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองก็ไม่เห็นตัว จึงรีบวิ่งออกจากร้านมาดู พบว่าเป็นหนิงอี้กับผิงอันจริงๆ "ท่านยาย ข้าไม่เป็นอะไร ท่านลุงช่วยข้า"ผิงอันรีบบอกท่านยายฉี แม่หนูจับมือของท่านลุงอย่างสนิทสนม รู้สึกประทับใจที่ท่านลุงผู้นี้ช่วยตนไว้ "ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเด็กๆ ไว้"นางฉีฮุ่ยกล่าวขอบคุณพร้อมกับคารวะ ด้วยความซาบซึ้งใจ วันนี้นางมัวแต่นั่งนับของที่เอามาส่งจึงไม่ทันสังเกตว่า อี้หนิงและผิงอันแอบออกมาจากร้าน หากทั้งสองเป็นอะไรไป นางคงไม่อาจสู้หน้าหลิวซืออินได้ โชคดีที่ท่านผู้นี้ได้ช่วยเหลือเด็กทั้งสองเอาไว้ได้ นางจึงอยากจะตอบแทนคุณของเขา"เป็นความผิดของคนของข้าเอง ที่ไม่ทันระวังจนเกือบขี่รถทับเด็ก ข้าสมควรแล้วที่จะต้องช่วยเหลือเด็กๆ เอาไว้ ข้าขออภัยด้วย"คนผู้นั้นเอ่ยขอโทษออกมา คนขี่รถม้าของเขาเกือบขี่รถทับเด็กไปแล้ว โชคดีที่ได้ยินเสียงกรีดร้อ
บทที่21 ตอน ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายบุรุษผู้สวมหน้ากากสีเงินปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง มองเห็นเพียงริมฝีปากหยักโค้งเจือสีเรื่อ ดวงตาของเขาถูกอำพรางไว้ใต้หน้ากาก แขนแข็งแรงข้างหนึ่งถือดาบอีกข้างกำลังโอบรอบเอวคอดของหลิวซืออิน ประคองนางให้ร่อนลงพื้นอย่างมั่นคง ท่ามกลางความวุ่นวายที่เริ่มสงบลง หลังจากจับคนร้ายได้หมดแล้ว "แม่นางเจ้าปลอดภัยแล้ว"เขาคลายมือออกจากเอว ปล่อยให้นางยืนด้วยตัวเอง ขณะขยับถอยห่างออกมาอย่างสุภาพ"ท่าน..."หลิวซืออินได้ยินเสียงของเขาที่เอ่ยถามนาง ก็ตัวแข็งทื่อ ครางออกมาเบาๆ ในคอ พยายามจดจ้องผู้ที่ได้ช่วยเหลือนางไว้ แต่ใบหน้าของเขามีหน้ากากปกปิดไว้ ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจน มีเพียงความคุ้นเคยบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ ทำให้นางรู้สึกสับสน "ท่านคือ..."ขณะที่จะเอ่ยถามอะไรออกไป คนของเขาจัดการกับคนร้ายได้แล้ว รีบวิ่งเข้ามารายงาน "ท่านแม่ทัพ พวกเราจับคนร้ายได้ทั้งหมดแล้วขอรับ""นำไปฝากขังไว้ที่คุกของเมือง รอการสอบสวน""ขอรับ ท่านแม่ทัพ"คนของเขาไปจัดการลากตัวคนร้ายมารวมกัน เถ้าแก่เฉินถูกฝ่ามือซัดจนสลบ โดนหามออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ "ข้าหลิวซืออิน ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ"หลิวซ
บทที่ 22 ตอน เจ้าซาลาเปาน้อยถูกลงโทษหลิวซืออินตื่นขึ้นมาพร้อมลูกทั้งสองในช่วงเย็น อี้หนิงรู้ความผิดของตัวเอง จึงคุกเข่าสารภาพผิดกับมารดา "ท่านแม่ วันนี้ข้าพาผิงอันออกไปข้างนอกโดยไม่บอกท่านยายฉี ทำให้ผิงอันเกือบถูกรถม้าชน ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า ท่านแม่โปรดลงโทษข้าด้วย"เจ้าซาลาเปาน้อยยอมรับผิดโดยไม่กล่าวโทษน้องสาว ทั้งที่ความจริงแล้วผิงอันเป็นคนรบเร้าให้พี่ชายพาไปซื้อขนม "อี้หนิง เจ้าเป็นพี่ชายแต่กลับพาน้องออกไปเที่ยวเล่น จนเกือบเกิดอันตราย ความผิดนี้หากแม่ไม่ลงโทษเจ้าให้หลาบจำ เจ้าจะไม่เข็ดหลาบกระทำผิดซ้ำอีกได้"หลิวซืออินมองลูกชายที่นั่งคุกเข่าบนพื้น อี้หนิงสารภาพผิดอย่างกล้าหาญ ด้านผิงอันนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆ พี่ชาย ดวงตากลมของลูกสาวตัวน้อย มองพี่ชาย อย่างห่วงใย และลอบชำเลืองมาทางมารดาคล้ายหวาดกลัวความผิด พี่ชายปกป้องน้องสาวนั้นเป็นเรื่องดี แต่น้องสาวเล่าจะทนเห็นพี่ชายถูกลงโทษได้โดยไม่สำนึกหรือไม่ "วันนี้แม่จะตีเจ้า ป้าฉีท่านไปหยิบไม้มา ข้าจะตีอี้หนิง"หลิวซืออินหันไปบอกนางฉีฮุ่ย อีกฝ่ายได้ยินแล้วก็รีบทักท้วง"เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าด้วย ที่ไม่ดูแลเด็กๆ ให้ดี เถ้าแก่เนี้ยท่า
บทที่ 23. ตอน คนในความฝัน/1“ท่านพี่... ท่านพี่...”เสียงเรียกของสตรีนางหนึ่งดังแว่วมาไกลๆ ทำให้คนได้ยินมองหาเจ้าของเสียง ทว่า... เขากลับมองเห็นเพียงมองควันสีขาวอยู่รอบกาย จึงพยายามพาตัวเองเดินฝ่าหมอกหนานั้นออกไป“ท่านพี่... ข้าอยู่นี่...”เสียงเรียกยังดังขึ้น ทำให้เขาเร่งพาตัวเองไปตามเสียงนั้น ม่านหมอกสีขาวค่อยๆ จางลง มองเห็นเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงวางอยู่บนพื้น เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นมือเรียวงามข้างหนึ่งแหวกม่านกั้น แล้วพาร่างระหงในชุดเจ้าสาวสีแดงก้าวออกมาจากเกี้ยวหลังนั้น สตรีในชุดสีแดงเดินออกไปจากเกี้ยว ทำให้เขาเร่งฝีเท้าตามไป เห็นเพียงแผ่นหลังบางของนางที่เดินนำเขาอยู่ห่างๆ เขาอยากเห็นใบหน้าของนางเหลือเกิน เมื่อเร่งเดินจนทันจึงยื่นมือไปคว้าข้อมือของนางรั้งไว้สตรีนางนั้นค่อยๆ หันมาช้าๆ ใบหน้าของนาง ทำให้เขานิ่งงัน ดวงตากลมโต ใต้คิ้วโค้ง จมูกโด่งเล็ก ริมฝีปากเรียวบางเจือสีระเรื่อราวกับผลอิงเถา ชวนให้คนมองตื่นตะลึงกับความงดงามราวกับเทพธิดา บนร่างของนางสวมอาภรณ์สีแดงสดของเจ้าสาว นางมองหน้าเขาแล้วส่งยิ้มอ่อนหวาน ทำให้เขาแย้มริมฝีปากยิ้มตอบนาง ขณะประคองใบหน้างามนั้น มองนางด้วยความรู้สึ
บทที่ 24. ตอน คนในความฝัน/2"ข้าชื่อหลินเซียว เจ้าเป็นหลานของข้า ชื่อว่า เยี่ยเหวินจ้าว เรากำลังจะเดินทางไปค้าขายทางเรือ แต่เกิดพายุทำให้เรือแตก เจ้าถูกเสากระโดงเรือตกลงมาฟาดโดนหัว ได้รับบาดเจ็บ โชคดีมีคนช่วยชีวิตเราสองคนไว้ได้"จากนั้นท่านลุงหลินก็พาเขาเดินทางไปหาเพื่อนของท่านลุงที่เมืองเจิ้งหยาง เพื่อนของท่านลุงชื่อถังเหยียน เขาเป็นทหารในกองทัพตำแหน่งนายกอง "ถังเหยียน ข้าขอฝากหลานชายของข้าเข้าร่วมกองทัพด้วย"ท่านลุงฝากเขาเป็นทหารในกองทัพที่ถังเหยีนดูแล"เสี่ยวเหวิน ต่อไปนี้เจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดี นี่คือหยกของพ่อเจ้า เก็บรักษาไว้ให้ดี"ท่านลุงมอบจี้หยกชิ้นหนึ่งให้เขาก่อนจะจากไป เขาจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะพลทหารผู้น้อย คอยดูแลม้าในค่ายทหารเมืองเจิ้งหยาง หลังจากห้าปีผ่านไป มีหลายสิ่งเกิดขึ้น ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตเขา เริ่มจากเขาได้ช่วยชีวิตทหารผู้หนึ่งของกองทัพวายุทมิฬไว้ จึงถูกพาเข้าสังกัดกองทัพที่ได้ชื่อว่ากองทัพปีศาจ สร้างผลงานโดดเด่น จนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นนายกองภายในปีเดียว และมีโอกาสได้พบกับใต้เท้าโส่วฝู่ และนั่นกลายเป็นจุดพลิกผัน เมื่อใต้เท้าโส่วฝู่ได้เห็นใบหน้าของเขาเหมือนกับบุต
บทที่ 25 ตอน พบกันอีกครั้ง/1ย่านการค้าของเมืองหนานไห่ในช่วงเช้าบรรยากาศค่อนข้างคึกคัก ด้วยผู้คนที่มาติดต่อซื้อขายของทะเลและของแห้งร้านของหลิวซืออิน เป็นร้านขายอาหารทะเลแห้งใหญ่ที่สุดในเมืองหนานไห่ มีพ่อค้าจากต่างเมืองมาติดต่อซื้อขายสินค้า เพื่อนำไปขายต่อเป็นจำนวนมาก ในแต่ละวันจึงมีผู้คนผ่านเข้าไปมาในร้านมากหน้าหลายตา หลิวซืออินมอบหมายให้นางฉีฮุ่ยเป็นผู้ดูแลร้าน ซุนเซิงเป็นหลงจู้คอยควบคุมบัญชีของร้านและตรวจสอบการค้า ตอนนี้ซุนเซิงยังไม่กลับจากการไปส่งสินค้าที่ต่างเมือง ดังนั้นหลิวซืออินจึงต้องมาอยู่หน้าร้านคอยดูแลเรื่องทำบัญชีแทนเหตุการณ์ในโรงเตี๊ยมเมื่อวานนี้ ต่างเป็นที่โจษขานของชาวเมือง ผู้คนให้ความสนใจเรื่องที่เถ้าแก่เฉินถูกทางการจับตัวไปในข้อหาค้าเกลือเถื่อน กิจการของเถ้าแก่เฉินถูกทางการสั่งปิดเพื่อตรวจสอบเส้นทางการเงิน และบัญชีการค้าขายที่อาจจะเกี่ยวข้องกับการค้าเกลือเถื่อน มีหลายคนถูกนำตัวไปสอบสวนนอกจากเหตุการณ์ ที่โรงเตี๊ยมแล้ว เหตุการณ์ที่สองหนูน้อยเกือบถูกรถม้าชน ก็เป็นเรื่องถูกพูดถึงกันอย่างมาก ผู้คนต่างชื่นชมท่านแม่ทัพผู้นั้นที่ช่วยเหลือเด็กๆไว้ หลิวซืออินได้ยินเรื่องราว
บทที่ 26 ตอน พบกันอีกครั้ง/2ผิงอันน้อยยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มท่านลุงของนางด้วยความดีใจ ด้านอี้หนิงก็จับแขนของเขาเขย่าแรงๆ กระโดดขึ้นลง ท่าทางตื่นเต้นดีใจนั้นทำให้นางฉี่ฮุ่ยรู้สึกแปลกใจมาก ที่เห็นเด็กทั้งสองสนิทสนมกับชายผู้นี้อย่างรวดเร็ว ปกติแล้วอี้หนิงกับผิงอันแทบจะไม่ยอมใกล้ชิดกับผู้อื่นนอกจากคนในครอบครัว"ลุงสัญญาแล้วก็ต้องมาหาพวกเจ้าตามสัญญาสิ วันนี้ลุงซื้อของเล่นมาให้พวกเจ้าด้วย"แม่ทัพหนุ่มพยักหน้าให้คนขับรถ นำของที่เขาเตรียมมามอบให้เด็กๆทั้งสอง"เชิญท่านแม่ทัพเข้าไปพักผ่อนด้านในเถอะเจ้าค่ะ อี้หนิงผิงอัน พาท่านลุงเข้าไป"นางฉี่ฮุ่ยเชื้อเชิญแม่ทัพหนุ่มให้เข้าไปในร้านบอกเด็กๆให้พาเขาไปยังห้องรับรองชั้นสอง ด้านล่างเป็นร้านของทะเลของทะเลแห้ง จึงมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ไม่อาจต้อนรับแขกตรงนี้ได้ "ท่านลุง พวกเราไปข้างในเถอะเจ้าค่ะ"ผิงอันกอดคอท่านลุงของนางแน่น ให้เขาอุ้มพาไปตามทางที่นางชี้บอก อี้หนิงเดินนำไปอย่างอารมณ์ดี ลูกค้าในร้านต่างพากันมองอย่างสนใจ หลายคนพากันกระซิบกระซาบ"หรือเขาจะเป็นพ่อของเด็กๆ"///หลิวซืออินออกจากร้านมาตั้งแต่เช้าตรู่ นางต้องเข้าไปดูแลโรงผลิตปลาเค็ม และอาหารท
บทที่ 80ตอน วิวาห์ของสองเรา /2 (จบ)“ท่านแม่ ข้าง่วงแล้ว”ผิงอันอ้าปากหาว อี้หนิงเองก็เริ่มตาปรือ วันนี้พวกเขาตื่นเต้นกับงานมาก ตื่นเช้ามาแต่งตัวเข้าร่วมขบวนแห่ มาถึงก็เล่นกันในงานจนตอนนี้หมดแรงแล้ว“ง่วงก็นอนลง มาแม่ห่มผ้าให้”เด็กน้อยทั้งสองนอนลงบนเตียง ให้มารดานอนตรงกลาง ผิงอันกอดมารดาเอาหน้าซุกอกนอนหลับตาพริ้ม หลิวซืออินเกาหลังให้อี้หนิงแบบที่ทำทุกคืน ลูกชายนางขาดคนเกาหลังจะนอนไม่หลับ คืนนี้เด็กชายถูกมารดาเกาหลังจนเพลินหลับไปแล้วแกรก !เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีแดง ก้าวเข้ามาในห้องหอ กว่าที่ฉู่หมิงฮ่าวจะปลีกตัวออกมาได้ ก็ถูกเพื่อนในกองทัพ พี่ชายตนเอง และพี่ชายเจ้าสาว รินเหล้าส่งให้ไม่หยุดหย่อน เขาอาศัยตัวเองคอแข็งจึงรับมือได้ไม่ยากนัก แต่ให้ดื่มจนไม่ได้เข้าหอ เขาคงกลายเป็นคนโง่ แม่ทัพหนุ่มจึงดื่มบ้างแอบเทรดแขนเสื้อบ้าง แสร้งทำเมามายจึงมีโอกาสได้เข้าหอเสียทีภายในห้องหอเทียนแดงมงคลจุดให้ความสว่างเหลือเพียงครึ่งแท่งแล้ว สุรามงคลบนโต๊ะรอเจ้าบ่าวเจ้าสาว มาคล้องแขนดื่มกิน เจ้าสาวคนงามสวมชุดวิวาห์สีแดงนั่งรออยู่บนเตียงฉู่หมิงฮ่าวหยิบคันชั่ง เดินไปยังเตียงด้วยอารมณ
บทที่ 79 ตอน วิวาห์ของสองเรา /1 เกี้ยวเจ้าสาวสีแดง ถูกแบกออกจากหน้าประตูจวนของเสนาบดีหยาง วันนี้หยางอี้หลันบุตรีของท่านเสนาบดีออกเรือน สินเดิมของเจ้าสาวถูกจัดเตรียมไว้มากมาย สมกับเป็นลูกสาวของเสนาบดีกรมคลังการแต่งงานครั้งนี้เจ้าบ่าวคือ ฉู่หมิงฮ่าว แม่ทัพใหญ่ของแคว้นเป่ยฉี เขาเป็นบุตรชายคนรองของใต้เท้าฉู่อี้หนาน ท่านโส่วฝู่ผู้เป็นที่ไว้วางพระทัยของฮ่องเต้ แม่ทัพหนุ่มอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีแดงสวมหน้ากากเงินปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง ขี่อาชาสีขาวดูสง่างาม บนนั้นยังมีร่างของเด็กชายตัวน้อยสวมชุดสีแดงนั่งอยู่ด้วย ผู้คนที่พากันมามุงดูขบวนแต่งงาน ต่างตื่นตะลึงกับรูปโฉมของเจ้าบ่าว“ท่านแม่ทัพฉู่หมิงฮ่าว สวมหน้ากากเงินปกปิดใบหน้า เพราะเขาเป็นแม่ทัพของกองทัพวายุทมิฬ คนในกองทัพนี้ล้วนลึกลับ จนถูกขนานนามว่า กองทัพปีศาจ”คนที่พากันมุงดูซุบซิบถึงเจ้าบ่าว พวกเขาได้ยินชื่อของกองทัพวายุทมิฬก็พากันกลัวตัวสั่น ได้ข่าวว่าแม่ทัพฉู่เพิ่งจัดการกับโจรสลัดที่โหดเหี้ยมผู้หนึ่งของหนานไห่ได้ ฮ่องเต้จึงพระราชทานสมรสให้แต่งกับบุตรีท่านเสนาบดีหยาง“บุตรีท่านเสนาบดีหยาง พลัดพรากจากครอบครัวตั้งแต่เล็ก ท่านแม่ทัพฉู่หมิงฮ
บทที่ 78 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/2ฉู่เฟยหยางเป็นฝาแฝดกับฉู่หมิงฮ่าวย่อมหน้าตาคล้ายกัน บุตรของเขาหน้าตาเหมือนบิดาทั้งคู่ จึงดูคล้ายกันเหมือนฝาแฝด แม่หนูผิงอันมองหน้าท่านพ่อกับท่านลุง แล้วมองหน้าพี่ชายตนกับลูกชายท่านลุง“โอย เหมือนกันจนข้าแยกไม่ออกแล้ว ข้าตาลายไปหมดแล้วเจ้าค่ะท่านย่า”ผิงอันน้อยเอียงหน้าซบท่อนแขนของท่านย่า พลางกรอกตาไปมา ท่าทางนั้นทำให้ทุกคนที่เห็นต่างพากันหัวเราะขบขัน หลงเสน่ห์ของแม่หนูน้อยเข้าไปแล้ว“ท่านพ่อท่านแม่ นี่คือหยางอี้หลันภรรยาข้า”หลิวซืออินเดินเข้ามาได้เห็นทุกคนในห้องกำลังหัวเราะท่าทางตลกของผิงอันพอดี เมื่อฉู่หมิงฮ่าวแนะนำนางให้ครอบครัวของเขา จึงประสานมือย่อตัวลงทำความเคารพอย่างนอบน้อม รูปร่างหน้าตาของนางทำให้ทุกคนหันมาจ้องมองอย่างสนใจ“เหมือนข้าคุ้นหน้าเจ้า”ใต้เท้าโส่วฝู่มองบุตรีของเสนาบดีหยาง พลันรู้สึกว่าเคยพบเจอสตรีนางนี้มาก่อน ฮูหยินเองก็มองจ้องหน้านาง คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังครุ่นคิด“ท่านทั้งสองคือ... คือผู้มีพระคุณของข้ากับลูก อี้หนิงผิงอัน รีบคุกเข่าเร็ว”หลิวซืออินจำทั้งสองได้ในทันที นางไม่เคยลืมใบหน้าของผู้มีพระคุณ ที่ช่วยชีวิตนางกับลูกน้อ
บทที่ 77 ตอน พบผู้มีพระคุณทั้งสอง/1รถม้าเคลื่อนจากหน้าจวนเสนาบดีหยางแล่นไปจอดยังหน้าจวนของใต้เท้าโสว่ฝู่ หน้าประตูฉู่หมิงฮ่าวยืนรอรับภรรยากับลูกๆ เมื่อเห็นรถม้ามาจอดก็รีบเดินไปหมายจะช่วยพาหลิวซืออินกับอี้หนิงผิงอันลงมา แต่คนที่เดินลงมาก่อนกลับเป็นบุรุษผู้หนึ่งหน้าตาหล่อเหลาท่าทางสง่างาม“ท่านคงเป็นพี่ชายของภรรยาข้า คารวะท่านพี่ภรรยา”ฉู่หมิงฮ่าวรู้ว่าท่านเสนาบดีมีลูกชายคนหนึ่ง ชื่อว่า หยางเทียน เป็นพี่ชายของภรรยาเขา จึงประสานมือทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม“เจ้าคือโจรชั่วที่บังอาจฉุดตัวน้องสาวข้าสินะ วันนี้ได้พบหน้าเจ้า เราคงต้องมีเรื่องพูดจากันสักหน่อย”หยางเทียนมองหน้าบุตรชายคนรองของท่านโส่วฝู่ เขาไม่เคยพบกับฉู่หมิงฮ่าวมาก่อน อีกฝ่ายเป็นแม่ทัพประจำการอยู่ค่ายทหาร คนที่เขารู้จักดีคือ ฉู่เฟยหยางบุตรชายคนโตของท่านโส่วฝู่ ตอนเด็กทั้งสองเคยเรียนสำนักศึกษาเดียวกัน โตมาถึงได้แยกย้ายไป ฉู่หมิงฮ่าวเป็นน้องชายฝาแฝดของฉู่เฟยหยาง ใบหน้าของทั้งคู่คล้ายกันมาก ต่างเพียงแววตาของฉู่หมิงฮ่าวดูแข็งกร้าวกว่าฉู่เฟยหยางเล็กน้อย“พี่เทียน ท่านโปรดละเว้นสามีข้าด้วยเถอะเจ้าค่ะ”หลิวซืออินลงจากรถม้า พร้อม
บทที่ 76 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/2ณ จวนตระกูลหยางท่านเสนาบดีหยางพาบุตรีพร้อมหลานๆ กลับมาถึงจวน ได้จัดเรือนหลังหนึ่งให้พวกเขาพัก ฮูหยินสั่งซื้อข้าวของใหม่ให้บุตรีและหลานทั้งสอง เรียกร้านเสื้อผ้าส่งช่างมาวัดตัวตัดเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุด ล้วนเป็นผ้าไหมชั้นดี สีสันลวดลายงดงามกว่าผ้าทั่วไป ที่สามแม่ลูกเคยสวมใส่ ร้านเครื่องประดับนำสิ้นค้าชั้นดี มาให้เลือกถึงเรือน ฮูหยินมองชิ้นไหนล้วนถูกใจไปหมด นำมาเท่าไหร่ก็ซื้อให้บุตรี จนหลิวซืออินไม่กล้ารับไว้ "ท่านแม่ ของพวกนี้ล้วนราคาแพง ท่านซื้อให้ข้ามากเกินไปแล้ว""จะแพงสักเท่าไหร่แม่ก็จะซื้อให้เจ้า ถึงเวลาออกเรือนไป จะได้เป็นสินเดิมติดตัวเจ้าไปมากสักหน่อย ท่านพ่อเจ้าเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง เจ้าต้องแต่งตัวให้สมฐานะบุตรีท่านเสนาบดี อย่าได้ทำให้ท่านพ่อเจ้าขายหน้า"ฮูหยินถือโอกาสอบรมบุตรี ชีวิตก่อนหน้าของหลิวซืออินเคยยากจนลำบากมามาก จึงมัธยัสถ์เห็นคุณค่าของเงินทอง จับจ่ายมากไป แพงไป ล้วนปวดใจเพราะเสียดายเงินทอง ยามนี้นางกลับคืนฐานะบุตรีของท่านเสนาบดี ของสิ่งใดควรได้ ควรหามาใช้ ต้องจัดให้สมฐานะ "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่"หลิวซืออินรับคำมารดา ตอนนี้นา
บทที่ 75 ตอน ช่วงเวลาแห่งความสุข/1หนึ่งเดือนต่อมา เสนาบดีหยางพาบุตรีกับหลานทั้งสองเดินทางไปถึงเมืองหลวง หลิวซืออินได้กลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวอีกครั้งด้านฉู่หมิงฮ่าวนำเรื่องของเขากับหลิวซืออินไปบอกบิดามารดา ใต้เท้าโส่วฝู่ได้รู้เรื่องที่บุตรชายกระทำต่อบุตรีของเพื่อนรักก็โมโหยิ่งนัก ลงโทษให้เขาคุกเข่าอยู่ในศาลบรรพชนทั้งคืน ก่อนจะยอมรับปากไปสู่ขอและจัดงานแต่งให้เขาครอบครัวตระกูลฉู่กลับมาพร้อมหน้า จึงร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน“หากเจ้าไม่ตัดหน้าไปเสียก่อน เจ้าบ่าวของบุตรีท่านเสนาหยางคงเป็นข้า”ฉู่เฟยหยางเอ่ยเย้าน้องชาย ตัวเขาเพิ่งรักษาตาที่บอดจากการถูกลอบทำร้ายจนหายสนิท เมื่อปีที่แล้วบิดามารดาคิดทาบทามบุตรีของขุนนางหลายตระกูลให้เขาดูตัว แต่ฉู่เฟยหยางปฏิเสธบอกว่า จะแต่งกับบุตรีท่านลุงเสนาหยางตามสัญญาหมั้นหมาย เขาอาศัยเรื่องนี้ครองตัวรอดพ้นจากการถูกบังคับแต่งงานมาได้เนิ่นนาน ผู้ใดจะคิดว่าบุตรีท่านลุงหยางยังมีชีวิตอยู่ และมีความสัมพันธ์กับน้องชายฝาแฝดของตน คิดหาข้ออ้างหลบเลี่ยงงานแต่งคงยากเสียแล้ว“ท่านพี่ เรื่องอื่นข้ายอมท่านได้ แต่เรื่องนี้ข้าไม่ยอมเด็ดขาด ท่านหาสตรีคนอื่นเป็นแม่เลี้ยงให้ฉู
บทที่ 74. ตอน ครอบครัวพร้อมหน้า /2"ท่านลุงโปรดให้อภัยด้วย ข้ากับนางเราเป็นสามีภรรยากันแล้วขอรับ""อะไรนะ นี่พวกเจ้า... "ฮูหยินได้ยินก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ นางได้ยินเรื่องบุตรีถูกโจรฉุดจากเกี้ยวเจ้าสาว รู้สึกปวดใจมาก เมื่อเห็นหลานทั้งสอง จึงนึกเอ็นดูและเวทนาที่มีบิดาเป็นโจร ไม่ทันได้เตรียมใจ บุตรชายของท่านโส่วฝู่มาบอกว่าเป็นสามีของบุตรีอีก วันนี้แผ่นดินใต้ฝ่าเท้านางพลิกไปมากี่รอบแล้ว นางมึนงงไปหมด"ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกท่านนั่งลงก่อนเจ้าค่ะ"หลิวซืออินประคองมารดาให้นั่งลง สองแฝดมาช่วยบีบนวดท่านตาท่านยายอย่างเอาใจ "ท่านลุง เดิมทีท่านก็ทราบอยู่แล้วว่า ข้าถูกลักพาตัวไปตั้งแต่ยังเล็ก ช่วงเวลาที่ข้ายังไม่ได้พบท่านพ่อ ข้าได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัวตระกูลหลิน แล้วมีเหตุให้บุตรชายของท่านลุงหลินกับคู่หมั้น ถูกเจ้าของบ่อนทำร้าย ข้าจึงแก้แค้นแทนพวกเขาด้วยการไปดักปล้นขบวนเจ้าสาว ฉุดตัวเจ้าสาวของคนผู้นั้นมา ครั้งนั้นข้ากับนางได้กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากัน ต่อมาเกิดเหตุกับข้าทำให้ต้องพลัดพรากจากนางไป มาพบกันอีกครั้งที่เมืองหนานไห่ นางมีบุตรฝาแฝดชายหญิงให้ข้า ตอนนี้ข้าจึงอยากสู่ขอนางต่อท่านลุ
บทที่73 ตอน ครอบครัวพร้อมหน้า /1หลิวซืออินพาบิดามารดานั่งรถม้า มาที่ร้านขายอาหารทะเลแห้งของนาง "ท่านพ่อท่านแม่เชิญด้านในเจ้าค่ะ"ย่านการค้าของเมืองหนานไห่ มีร้านค้าหลากหลาย ร้านของหลิวซืออินเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดของเมือง อีกทั้งยังมีโรงผลิตปลาเค็มและอาหารทะเลแห้งเป็นของตนเอง สินค้าจึงได้คุณภาพกว่าร้านทั่วไป มีลูกค้ามาซื้อของและสั่งสินค้าอย่างคึกคัก คนงานในร้านทำงานอย่างขยันขันแข็ง สินค้าถูกจัดวางเป็นระเบียบดูสะอาดตา แม้จะมีกลิ่นของอาหารทะเลตากแห้ง แต่ก็เป็นปกติของร้านชนิดนี้ จึงไม่ทำให้คนที่เข้ามาต้องฝืนใจทน"ร้านใหญ่โต การค้าของเจ้ารุ่งเรืองมาก""ลูกแม่ เจ้าเก่งเหลือเกิน"ท่านเสนาบดีหยางกับฮูหยิน เมื่อเห็นร้านขายอาหารทะเลแห้งของบุตรีก็พากันเอ่ยชม"เถ้าแก่เนี้ยท่านมาแล้ว ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"นางฉีฮุ่ยรีบเข้ามาหาด้วยความดีใจ เมื่อครู่ซุนเซิงกลับมาแจ้งข่าวว่า หลิวซืออินพ้นผิดอีกทั้งยังได้พบบิดามารดาของนางด้วย "ท่านป้าฉี ข้าสบายดี อ้อ นี่คือท่านพ่อกับท่านแม่ของข้า"หลิวซืออินแนะนำให้นางฉีฮุ่ย รู้จักบิดามารดาของนาง "ท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าคะ นี่คือท่านป้าฉีฮุ่ย หลายปีมานี้ ท่านป้าช่วยเหลื
บทที่ 72. ตอน สวรรค์เมตตาคนดี ฟ้าทอดทิ้งคนชั่ว/2"ลูกแม่ เจ้าผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนั้นมาได้อย่างไร"ผู้เป็นมารดาอยากรู้เรื่องราวของลูกสาวทั้งหมด แค่คิดว่าลูกสาวถูกโจรฉุดจากเกี้ยวเจ้าสาวไปก็ปวดใจนัก "ต่อมาข้ากราบไหว้ฟ้าดินกับโจรผู้นั้น แต่งเป็นภรรยาเขาเจ้าค่ะ เดิมคิดว่าจะมีชีวิตสุขสงบ แต่สวรรค์ไร้เมตตา สามีข้าตายจากไป หลังจากนั้นข้าจึงมาอยู่ที่หนานไห่ หวังจะใช้ชีวิตที่เหลือ แต่ข้ากลับตั้งครรภ์ คลอดบุตรฝาแฝดชายหญิง ห้าปีนี้ ข้าเลี้ยงดูลูกทั้งสอง ค้าขายปลาเค็มและอาหารทะเลแห้ง จนมีกิจการร้านขายอาหารทะเลแห้ง และโรงผลิตถึงสองแห่ง เรื่องราวชีวิตข้ามีเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่"หลิวซืออินเล่าจบ แล้วก็ยิ้มให้บิดามารดา ทุกสิ่งได้เกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว วันนี้นางได้พบบิดามารดา สามีที่คิดว่าตายจากก็กลับมาหา มีลูกทั้งสองเป็นดังแก้วตาดวงใจ นางพอใจมากแล้ว"ลูกพ่อ เจ้ายอดเยี่ยมมาก จะมีสตรีสักกี่คนทำได้ดีเช่นเจ้า พ่อภูมิใจในตัวเจ้า"ท่านเสนาบดีชื่นชมบุตรี เรื่องราวของนางทำให้คนเป็นบิดารู้สึกทึ่ง สตรีตัวเล็กคนหนึ่งต้องเผชิญเคราะห์กรรมสาหัสเพียงนี้ แต่สามารถพาตัวเองผ่านพ้นมาได้อย่างเข้มแข็ง มีชีวิต