Share
บทที่ 986
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 987
"พระชายา!"ชิงอีรีบตามออกไปชิ่งอวิ๋นเซียวมองออกไป ก็เห็นเซียวหลันยวนที่สวมหน้ากากค่อยๆ เดินออกมาเขาเองก็ตกตะลึง ถามออกมาตรงๆ "อ๋องเจวี้ยน ท่านไปยั่วโมโหพระชายาเข้าหรือ?"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเขาถามเช่นนี้ก็ตัวแข็งทื่อไป ดังนั้นเซียวหลันยวนถึงได้ยอมออกจากประตูบานนั้นหรือ? นางยังคิดว่าเขาตัดสินใจจะขดอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาพบนางเสียอีกแต่นางตอนนี้ก็ไม่อยากหันกลับไป มันโกรธจัดจริงๆเซียวหลันยวนมองแผ่นหลังฟู่จาวหนิงตอนนี้ในสายตาเขาก็มีแต่นาง ไม่มีความคิดที่จะหันไปมองชิ่งอวิ๋นเซียวเลยแต่เขาก็ยังกลับมาตอบชิ่งอวิ๋นเซียว"คงจะไปทำให้โกรธเข้าแล้วจริงๆ"ฟู่จาวหนิงงงงันทำไมยอมรับออกมาแล้วล่ะ? ผู้ชายต่ำช้าคนนี้เปลี่ยนมาดีแล้วจริงหรือ"ดูท่าจะโมโหเอามากๆ พระชายาถึงคิดจะออกไปเสียแล้ว เช่นนั้นก็รีบไปปลอบนางสิ" ชิ่งอวิ๋นเซียวเอ่ยขึ้น"ข้าไม่รู้จะปลอบอย่างไร"เซียวหลันยวนทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยปลอบใครมาก่อน ไม่มีประสบการณ์เลยสักนิดกระทั่งว่า เขาไม่เคยมีประสบการณ์อยู่กับหญิงสาวคนใดมาก่อนเสียด้วยซ้ำ แต่ก่อนข้างกายเขามีแต่สาวใช้ ไม่จำเป็นต้องให้เขาไปปลอบเลยดังนั้นอารมณ์ของเขาจึงเป็นอิสร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 988
"ไปรับสาวใช้คนนั้นมาหรือขอรับ?""ไม่งั้นจะเรื่องอะไรล่ะ?"เซียวหลันยวนสายตาประดุจใบคมมีด ฟาดผ่าออกไป"ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้! พระชายาท่านอย่าเพิ่งโกรธเลย ท่านกินข้าวก่อนเถิด"ชิงอีรีบวิ่งออกไปคนของตระกูลเสิ่นจะต้องคิดว่าพวกเขาบ้าแน่ๆ ส่งคนไปแปปเดียว ไม่ทันไรก็กลับมารับแล้วก็นั่นล่ะ พวกเขาบ้าไปแล้วพอเห็นเซียวหลันยวนให้ชิงอีไปรับเสี่ยวชิ่น ไฟโกรธของฟู่จาวหนิงก็เหมือนจะลดลงมาหน่อยแล้วนางมองไปทางเซียวหลันยวน ตอนที่เห็นหน้ากากนั่นก็เกือบจะพูดออกมาอีกแล้ว แต่ก็ยั้งไว้ทันถึงอย่างไรเขากับนางก็ขีดเส้นกั้นแล้วนี่ เมื่อครู่ยังไม่ยอมออกจากห้องทะเลาะกับนางข้ามกำแพงอยู่เลย ถ้านางพูดมากไปจะกลายเป็นยุ่งไม่เข้าเรื่องหรือเปล่า?เซียวหลันยวนตอนที่นางมองเข้ามาก็เอียงหน้าหน่อยหนึ่งแม้จะสวมหน้ากากอยู่ แต่เขาก็ยังคิดจะเบี่ยงครึ่งหน้านั้นออกด้วยสัญชาตญาณ"ท่านอ๋อง ข้ามาขอข้าวกินด้วย" ชิ่งอวิ๋นเซียวนั่งลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ เขาเปิดไหสุราที่กอดไว้นั่นออก กลิ่นสุราที่รุนแรงลอยออกมาทันทีกระทั่งเซียวหลันยวนยังอดเอียงมองไม่ได้ "นี่คือสุราที่พวกเจ้าจะใช้ในพิธีหรือ?""ก็แค่สุราที่อยากจะให้องค์หญิงใ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 989
หลังจากเข้าใจเรื่องที่สวนตระกูลเสิ่นชัดเจนแล้ว ในใจเซียวหลันยวนก็สำนึกเสียใจขึ้นมาดังนั้นเขาที่เขาเพิ่งพูดกับฟู่จาวหนิงไปล่ะ? นั่นมันอะไรกัน?เซียวหลันยวนรู้สึกว่าหน้าของตนเองเจ็บหน่อยๆ ไม่ใช่เพราะแผลเป็นพิษ แต่รู้สึกเหมือนถูกตบจนชา"เรื่องนี้" เขามองไปทางหลานหรงที่อยู่ไม่ห่างออกไปนักหลานหรงใจสั่นวาบ "ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น""นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ คิดว่าตระกูลเสิ่นคงถูกเล่นงานจนตั้งตัวแทบไม่ทัน" ชิ่งอวิ๋นเซียวเอ่ยขึ้น อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของฟู่จาวหนิงกับตระกูลเสิ่น ยังคิดว่าตระกูลเสิ่นเชิญฟู่จาวหนิงให้เดินทางไกลนับพันลี้มาต้าชื่อเสียอีก เพื่อมารักษาไท่ไท่อาวุโสเรื่องนี้ก็ปกติดี ถึงอย่างไรเสิ่นเสวียนก็ไปแคว้นเจามาแล้ว และวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิงก็ดีเสียขนาดนั้นแต่ว่าตอนนี้จุดสำคัญของเซียวหลันยวนไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเสิ่นเป็นอย่างไร ที่เขาคิดตอนนี้ก็คือ จะขอโทษฟู่จาวหนิงอย่างไรต่างหากหนึ่งคือเขาไม่ใช่แค่ไม่สนใจเรื่องตระกูลเสิ่น สองคือเขายังเข้าใจผิดฟู่จาวหนิงด้วยเรื่องนี้อีก"รีบไป" เขาพูดกับหลานหรง จากนั้นก็เสริม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 990
"ไม่มีนะ นางไม่ได้ห้ามข้าเลย แล้วก็ไม่พูดว่าไม่ดีเลยสักคำด้วย หลังจากออกมายังชมข้าอยู่เลย เหอะๆ ท่านอ๋อง ท่านต้องเรียนรู้อย่างข้าบ้าง ข้ารู้สึกว่าข้ายังปลอบพระชายาได้อยู่นะ""ให้เจ้าไปปลอบหรือ? นั่นเป็นพระชายาของเจ้าไหม?" เซียวหลันยวนตอบกลับโดยไม่ต้องคิดชิ่งอวิ๋นเซียวก็หุบปากลงทันทีนี่ปากเร็วไปเสียแล้ว"กินเสร็จก็กลับไปเถอะ อย่ามาเอาแต่พึ่งข้า"ชิ่งอวิ๋นเซียวเบ้ปากอ๋องเจวี้ยนนี่ถือว่าข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานหรือเปล่า? ทำไมมาไล่เขาไปเสียแล้วล่ะ?"เอาเถอะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"ชิ่งอวิ๋นเซียวออกประตูไป ก็เห็นฟู่จาวหนิงยืนอยู่ใต้ชายคา แหงนหน้ามองพระจันทร์พระจันทร์คืนนี้ดูสว่างเป็นพิเศษ แสงจันทร์สาดลงมา พร่างพราวอยู่บนใบหน้าฟู่จาวหนิง ส่องจนใบหน้านางราวกับเป็นหยกขาวอย่างไรอย่างนั้น แล้วยังดูมีแสงประกายเย็นอยู่อีกชั้นหนึ่งด้วยพริบตานี้ หัวใจของชิ่งอวิ๋นเซียวก็ถูกกระแทกมาทันทีพระชายาอ๋องเจวี้ยนนี่งดงามจริงๆเขาเข้าใจบ้างแล้วเหมือนกันว่าทำไมซือถูไป๋ที่รู้ว่านางเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยวางถึงอย่างไรซือถูไป๋ก็รู้ ว่าการแต่งงานของสามีภรรยาอ๋องเจวี้ยน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 991
กอดความคาดเดาต่างๆ นานาไว้ เสี่ยวชิ่นทั้งตกตะลึงทั้งหวาดกลัวไร้ที่พึ่ง ร้องไห้ไปหนึ่งชั่วยามจนตอนนี้ปวดตาไปหมดแล้วจนกระทั่งฟู่จาวหนิงกุมมือนางมั่น บอกกับนางว่าไม่ต้องกลัว นางจึงรู้สึกว่าใจของตนเองสงบลงมาแล้วฟู่จาวหนิงเหลือบมองชิงอีที่ก้มหน้าม่อย จากนั้นก็หันไปมองเซียวหลันยวน "แล้วข้าจะยังอยู่ที่นี่ต่อได้ไหม?"ไม่สนแล้ว ถึงอย่างไรนางในตอนนี้ก็คือพระชายาอ๋องเจวี้ยน"แน่นอน""เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านอ๋องมาก"ฟู่จาวหนิงดึงเสี่ยวชิ่นออกไป "ไปเถอะ กลับไปจะจัดการดวงตาเจ้าให้"เสี่ยวชิ่นถูกนางดึงจึงรีบเดินตามไปตัวตนอ๋องเจวี้ยนอยู่ตรงนั้นอย่างแรงกล้า ยืนอยู่ที่นั่นแม้จะไม่พูดจา แต่นางก็มองข้ามไม่ได้เลยทว่าตอนนี้นางหวาดกลัวอ๋องเจวี้ยนอยู่หน่อยๆ กระทั่งจะเหลือบมองเขาก็ยังไม่กล้า ทำได้แค่ก้มหน้าเดินอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิงพอเห็นว่านางตกใจเสียขนาดนี้ ตาก็ยังร้องไห้จนดูไม่ได้ ฟู่จาวหนิงก็ยิ่งรู้สึกว่าเซียวหลันยวนนี่แย่จริงๆกระทั่งชิงอี นางเองก็ไม่สบอารมณ์ไปด้วย"เสี่ยวชิ่น เจ้ากินอะไรมาหรือยัง?"เสี่ยวชิ่นส่ายหัว นางจะกินลงได้อย่างไรกัน?ไม่ใช่แค่กินไม่ลง ตกใจอยู่นานสองนาน ขนาดน้ำก็ยังไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 992
"ขอรับ"ชิงอีรีบไปจัดการ เรื่องนี้เขาต้องไปจัดการเอง เช่นนี้จึงจะสามารถแสดงออกถึงความจริงใจของเขาหลานหรงกลับมองแผ่นหลังอ๋องเจวี้ยนที่เดินเข้าห้องไปพลางถอนหายใจพวกเขาก็แค่เป็นห่วงท่านอ๋องเท่านั้น เป็นห่วงว่าเขาจะจมดิ่งเพราะปัญหาเรื่องหน้าตาท่านอ๋องยังไม่รู้จะเผชิญหน้ากับพระชายาอย่างไรเลยเซียวหลันยวนหลังจากเข้าห้องไปก็ยังไม่สงบใจลงมา เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวชิ่นจะพูดอะไรกับฟู่จาวหนิงบ้างคิดถึงจุดนี้ ในใจเขาสั่นกึก หมุนตัวออกประตูไปทันทัน ปลดปล่อยวิชาตัวเบาพุ่งแฉลบไปยังฟู่จาวหนิงทางนั้นอย่างเงียบเชียบ"ไม่ต้องตามมา"หลานหรงเดิมทีคิดจะตามไป พอได้ยินประโยคนี้ก็ทำได้แค่หยุดเท้าลงฟู่จาวหนิงพอเสี่ยวชิ่นกลับไปที่ห้อง พวกของสืออีก็ส่งข้าวส่งชาเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วยังมีน้ำร้อนมาให้อีกด้วย"ประคบตาเอาไว้ก่อน ร้องไห้เสียขนาดนี้คงจะเจ็บน่าดูเลย จะเอาแต่ใช้ผ้ามาเช็ดน้ำตาตลอดไม่ได้นะ"ถ้าเช็ดต่อผิวได้ถลอกแน่เสี่ยวชิ่นฟังคำของนาง ดื่มชาไปแก้วหนึ่ง เอนตัวบนแคร่ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นประคมดวงตา มุมปากเองก็เกร็งเม้ม ดูแล้วยังรู้สึกไม่ปลอดภัยและตึงเครียดอยู่ฟู่จาวหนิงนั่งลงมาข้างนาง"เสี่ยวชิ่น
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 993
อ๋องเจวี้ยนเป็นสามีของนางจริงไหม?"ตอนนี้น่ะใช่" ฟู่จาวหนิงตอบ อืม อย่างน้อยก็ยังไม่ได้หย่ากันนี่นะ เขาเองก็ไม่ได้คิดจะเลิกกับนางด้วย"ฮือ..."พอได้ยินคำตอบของฟู่จาวหนิง เสี่ยวชิ่นก็ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ร้องไห้ทำไมกันล่ะ?""นายท่านรุ้ไหม? นายท่านเคยเจออ๋องเจวี้ยนไหม?""เคยสิ เขารู้อยู่แล้ว""ไม่ นายท่านจะต้องไม่เคยเห็นอ๋องเจวี้ยนในสภาพนี้แน่ ข้าน้อยเมื่อครู่เห็นอ๋องเจวี้ยนใส่หน้ากากอยู่!""อืม เขาก่อนหน้านี้ก็ใส่หน้ากากตลอดจริงๆ""คุณหนู แล้วใครกันที่มาทำร้ายท่านเช่นนี้? ทำไมจึงให้ท่านแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยน? ท่านไม่กลัวใบหน้าของเขาหรือ? ยิ่งไปกว่นั้นเขายังไม่ดีกับท่านด้วย!"เสี่ยวชิ่นครั้งนี้พอเจอเซียวหลันยวนก็เกือบชีวิตจะหาไม่ ดังนั้นภาพจำจึงเป็นความหวาดกลัวจากที่นางเห็น อ๋องเจวี้ยนน่ากลัวมาก หน้าตาน่ากลัว อารมณ์เองก็เย็นชา คนเช่นนี้จะดีกับคุณหนูได้อย่างไร?เสี่ยวชิ่นเป็นห่วงฟู่จาวหนิงจริงๆ"คุณหนูท่านเป็นคนดี เป็นคนอ่อนโยน ดีเสียขนาดนี้ ทำไมจึงยอมรับการแต่งงานนี้กัน?" เสี่ยวชิ่นร้องไห้สะอึกสะอื้น ปวดใจเหลือเกิน "ไท่ไท่อาวุโสล้วคิดอยากจะแนะนำชายหนุ่มดีดีของต้าชื่อใ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 994
"จะว่าไป เจ้าเองก็รู้จักข้ามานานแค่ไหน? เจ้ารู้ว่าข้ากับเขาแต่งงานกันอย่างไรไหม?"เสี่ยวชิ่นส่ายหัวอย่างงงงัน"เจ้ารู้ไหมว่าพวกเราเจอกันอย่างไร?""เจ้าทำไมถึงมั่นใจนักว่าเขาไม่คูควรและปกป้องข้าไม่ได้?""เจ้าไม่ใช่ข้าเสียหน่อย เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะตกใจกับหน้าตาของเขาเหมือนเจ้าหรือไม่? เจ้าทำไมถึงมั่นใจนัก ว่าข้ารู้สึกน่าสงสารขนาดนี้?""เจ้าไม่รู้อะไรเลยถูกไหม? เจ้าก็แค่รู้สึกของเจ้าไปเอง คิดไปเอง แต่เขาเป็นสามีของข้า ไม่ใช่ของเจ้า"ฟู่จาวหนิงยืนขึ้นมา "ต่อให้เป็นพ่อแม่ข้า ก็ไม่มีคุณสมบัติจะใช้ความคิดของตนเองมาส่งผลกระทบกับการเลือกของข้า แล้วเจ้าเป็นใครกัน?"คำพูดนี้พูดถึงจุดหลักๆ เสี่ยวชิ่นก็ตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้น"คุณหนู ข้าน้อยไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น""ดังนั้นข้าหวังว่าคำพูดเช่นนี้จะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สอง" ฟู่จาวหนิงมองสภาพตัวสั่นงันงกของนาง ก็พอจะจินตนาการได้ว่าตอนที่นางเห็นเซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ตกใจกลัวมากขนาดไหนสำหรับเซียวหลันยวนแล้ว น่าจะกระทบกระเทือนจิตใจมากแต่ในใจนางก็ยังรู้สึกสงสัยตอนแรกที่นางจาดมา ใบหน้าของเซียวหลันยวนยังไม่ถึงกับน่ากลัวขนาดนี้กระมัง? เ
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1223
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1222
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1221
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1220
