LOGINShare
บทที่ 89
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส ่บทที่ 90
หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าสมองกับตาของตนเองมีปัญหาเสียแล้วสิ่งที่อาจารย์มอบให้เขาก่อนหน้า แทบจะส่งคืนอาจารย์ไปจนหมดแล้วเมื่อครู่ตอนที่เห็นอ๋องเจวี้ยนล้มลงไปเช่นนั้น จะท่าทางการเคลื่อนไหว ดูอย่างไรก็คือสภาพการล้มลงไปเพราะสิ้นสติสัมปชัญญะชัดๆยิ่งไปกว่านั้น ชิงอีกับหญิงสาวคนนั้นก็ยังส่งเสียงตกใจเลยแล้วก็ ตอนที่เขามาก็เห็นอ๋องเจวี้ยนพิงอยู่บนตัวฟู่จาวหนิงตลอด เท้ายังบิดเอียงด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นสภาพที่มีสติแล้วยืนได้อย่างมั่นคง ไม่ถ้าไม่ใช่เป็นลมแล้วจะเป็นอะไรกัน?หมอหลวงเฉินรู้สึกว่าที่องค์จักรพรรดิเลือกเขา ส่งเขามาจวนอ๋องเจวี้ยน แน่นอนว่าเพราะเขาฉลาดมาก พลังการสังเกตแข็งแกร่ง ละเอียดละออ วิชแพทย์เองก็ยอดเยี่ยมที่สุดแต่ตอนนี้เขารู้สึกเริ่มสงสัยชีวิตตนเองขึ้นมาเสียแล้ว"อ๋องเจวี้ยนไม่รู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างจริงหรือ?" หมอหลวงเฉินงัดกับแรงกดดันของอ๋องเจวี้ยน ปลุกความกล้าขึ้นย้อนถาม "ข้าน้อยกังวลต่อสุขภาพของท่านอ๋องจริงๆ ไทเฮาฮองเฮาในวังพวกนางก็ล้วนเชิญให้ข้ามาจับชีพจรให้ท่าน ให้ข้าน้อยตรวจชีพจรให้ท่านอ๋องดีไหม?"ไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ยื่นมืออกมา ให้ข้าจับชีพจรเถอะท่านอ๋อง!
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 91
อ๋องเจวี้ยนตกตะลึงไปครู่ เท้าชะงักไปฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมกัน? พอได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชิน เขาก็เหมือนตกตะลึงไป?"เจ้าเคยได้ยินชื่อปรมาจารย์ฉือเชินไหม?" อ๋องเจวี้ยนถามนางฟู่จาวหนิงส่ายศีรษะ "ไม่เคย""พ่อของเจ้า เป็นศิษย์ฆราวาสของเขา" อ๋องเจวี้ยนพูดประโยคนี้ก็ปล่อยมือนางออก ตนเองสาวเท้าเข้าไปในโถงก่อนบิดานาง? ฟู่จิ้นเชิน?ฟู่จิ้นเชินเคยมีพระอาจารย์ด้วยหรือ?เรื่องเหล่านี้นางก็ไม่รู้เลยจริงๆ ผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงไม่เคยเอ่ยถึงบิดามารดาของนาง"พระชายา ท่านก็เข้าไปเถิด" ผู้ดูแลทำสัญญาณมือ "ปรมาจารย์ฉือเชินเอ่ยถึงท่านอยู่""ได้เลย"ในเมื่อมาแล้วก็จัดการให้เรียบร้อยแล้วกัน ฟู่จาวหนิงเองก็เดินเข้าไปในโถงมีคนนั่งอยู่หลายคน ข้างกายพวกเขาล้วนมีผู้ติดตาม เพิ่งเข้ามาก็สัมผัสได้ถึงความคึกคัก ฟู่จาวหนิงพอเข้ามา สายตาคนทั้งหมดก็กวาดมาบนตัวนางทันทีถ้าเป็นคนอื่น คงจะรู้สึกถึงแรงกดดันจนก้าวขาไม่ออกไปแล้วแต่ฟู่จาวหนิงแค่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเดินต่อไปทางเซียวหลันยวน ยืนอยู่ข้างกายเขาสิ่งแรกที่นางเห็นคือพระชราในชุดจีวร คิ้วและขนตาของพระล้วน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 92
เซียวหลันยวนตอนนี้ก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ"ใครกันแน่ที่บังอาจ?"เขากับฟู่จาวหนิงแม้เป้าหมายที่แต่งงานกันจะไม่บริสุทธิ์ใจ แต่ตอนนี้ฐานะของนางก็คือพระชายาอ๋องเจวี้ยน ยืนอยู่ข้างกายเขาตัวเขาเองไปรังแกนั้นได้อยู่ แต่คนนอกจะมาหน้าใหญ่เช่นนี้ได้ด้วยหรือ?"ที่นี่คือจวนอ๋องเจวี้ยน ข้าเองก็ยืนอยู่ที่นี่ ฮูหยินชรากำลังมาอวดเบ่งบารมีอะไรหรือ?"ฟู่จาวหนิงตกตะลึงไป มองไปทางเซียวหลันยวนนางคิดไม่ถึง ว่าเขาจะงัดกับฮูหยินชราคนนี้ตรงๆคนที่ไท่ซ่างหวงไหว้วานให้มาส่งของขวัญให้เขา ไม่ใช่ว่าควรจะต้องเคารพนอบน้อมหรือไรกัน?ฮูหยินชราเองก็นิ่งแข็งไป นางไม่อยากจะเชื่อ "อ๋องเจวี้ยน?""ฮูหยินชราก็ยังรู้จักอ๋องเจวี้ยนอย่างข้านี่" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น ดึงฟู่จาวหนิงเดินมายังที่นั่งหลักของโถงใหญ่ เข้ามานั่งลงด้วยกันกับเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน"ฮูหยินชิงเหตุใดต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กกัน? อามิตตาพุทธ" ปรมาจารย์ฉือเชินพนมสองมือ ก่อนหน้าที่ฮูหยินชิ่งจะเอ่ยปากก็แย่งพูดมาก่อน "โยมน้อยฟู่เองก็ไม่รู้จักพวกเราจริงๆ""เด็กหรือ? นางแต่งงานกับคนอื่นแล้วยังเป็นเด็กอีกหรือ?" ฮูหยินชิ่งร้องเชอะ จากนั้นเลิกหนังตากวาดไปยังฟู่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 93
ชิงอีหน้าดำเป็นเส้น แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร แต่ยืดหลังตรงยืนอยู่ข้างๆ ไม่มีสีหน้าที่มากเกินไปอีกท่าน่องเดิมทีไม่คิดจะให้หน้าคนเหล่านี้อยู่แล้ว ในฐานะที่เป็นลูกน้องก็จะทำให้ท่านอ๋องขายหน้าไม่ได้ก็แค่ตระกูลฮู่กับตระกูลชิ่งไม่ใช่หรือ?"อา แต่ข้าไม่เคยได้ยิน" ฟู่จาวหนิงกลับถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น "เป็นตระกูลที่สูงส่งกว่าและมีอำนาจเหนือกว่าราชวงศ์หรือ? ควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?""ไร้สาระ!""อย่าพูดเหลวไหล!"ฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์ชราหน้าเปลี่ยนสีตะคอกเสียงขึ้นพร้อมกันเอาบาปใหญ่ขนาดนี้วางลงมา พวกเขากล้าแบกเสียที่ไหน?ใครจะกล้าพูดว่าควบคุมอยู่เหนือราชวงศ์?นี่มันการก่อกบฎแล้ว?ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ในเมื่อไม่ใช่ เช่นนั้นพวกท่านจะมาทำท่าทางราวกับพวกท่านใหญ่โตที่สุดในฟ้าดินนี้ต่อหน้าท่านอ๋องเจวี้ยนทำไมกัน? ถุด"นางยิ้มประชดประชันเดิมทีฮูหยินชิ่งกับนักปราชญ์เฒ่าที่อวดดีเสียเหลือเกินก็ถูกแทงปล่อยลมออกพร้อมกัน"โยมน้อยฟู่ อาตมาฉือเชิน" ปรมาจารย์ฉือเชินยิ้มๆ ยังอยู่ในท่าทีใจดี"ท่านปรมาจารย์ ท่านปรมาจารย์" ฟู่จาวหนิงโบกมือให้อย่างมีไมตรีจิตการปฏิบัติที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน ยิ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่94
ฟู่จาวหนิงคิดๆ จากนั้นก็โยนกล่องไปให้กับชิงอีชิงอีตกใจสะดุ้งโหยง รับเอาไว้แน่น"ข้าออกไปส่งท่านปรมาจารย์แล้วกัน พวกท่านคุยกันไปนะ"ถึงอย่างไรภารกิจของนางก็น่าจะเสร็จสิ้นแล้วกระมัง? ถัดจากนี้เซียวหลันยวนจะไปงัดอย่างไรกับสองคนนั้น นางก็จะไม่ฟังแล้วไม่ว่าท้ายสุดเขาจะได้รับของอะไร ก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนางฟู่จาวหนิงส่งปรมาจารย์ฉือเชินออกมาด้านนอก ใต้ต้นกานพลูในสวนต้นหนึ่ง ปรมาจารย์ฉือเชินยืนนิ่งอยู่ เขามองฟู่จาวหนิง จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา นิ้วมือยังกำลูกประคำไว้ ตบลงไปที่กระหม่อมฟู่จาวหนิงทีหนึ่ง"!"ฟู่จาวหนิงเกือบจะลงมือแล้ว แต่พอประสานกับสายตาใจดีของปรมาจารย์ฉือเชิน นางก็ควบคุมเอาไว้นางยืนอยู่ที่นั่น ยอมให้ปรมาจารย์ฉือเชินตบลงไปที่กระหม่อมถึงสามทีก๊องก๊องก๊องฟู่จาวหนิงราวกับได้ยินเสียงสามเสียงดังขึ้นแว่วๆ ห่างไกล คล้ยกับระฆังโบราณ และดูคล้ายกับทำนองพุทธบางอย่างนางมึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง ลืมไปหมดว่าตนเองอยู่ที่ใด ข้างกายคือใคร เสียงรอบๆ ก็ราวกับสลายหายไปไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงของปรมาจารย์ฉือเชินก็ดังขึ้นมา"โยมน้อย"หลังจากได้ยินเสียงของเขา เบื้องหน้าฟู่จาวหนิงก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 95
"ในเมื่อไม่หย่ากันแล้วชั่วคราว เช่นนั้นท่านก็ต้องมีชีวิตไว้ก่อน ข้าไม่อยากเพิ่งแต่งงานสามีก็ตาย"ฟู่จาวหนิงคิดเข้าใจแล้ว ตัวตนฐานะพระชายาอ๋องเจวี้ยนนี้มีทั้งคุณและโทษ ในเมื่อตอนนี้หย่าร้างไม่ได้ นางก็ทำให้มั่นคงเสียก่อนแล้วค่อยว่ากันแต่ถ้าหากหลังจากแต่งงานกับพวกเขาไปได้ไม่กี่วันอ๋องเจวี้ยนก็มาตายลง เช่นนั้นทั่วทั้งเมืองหลวงคงได้มีข่าวลือที่ไม่เป็นประโยชน์กับตัวนางมากมายแน่ๆคงมีคนมาพูดว่านางสังหารสามีของเธอแน่ยิ่งไปกว่านั้น องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาจ้องเขม็งที่ตราประทับแคว้นเจากับองครักษ์เงามังกรในมืออ๋องเจวี้ยนตาเป็นมันอย่างเห็นได้ชัด หากเขาตายไป ของเหล่านั้นจะให้ไปอยู่กับองค์จักรพรรดิอย่างราบรื่นไม่ได้ หญิงสาวตัวเล็กอ่อนแอที่แขวนตำแหน่งพระชายาอ๋องเจวี้ยนไว้ที่คอ อย่างนางจะต้องเจอกับพายุฝนกระหน่ำแน่นอนดังนั้น ตอนนี้เขาจึงยังตายไม่ได้เด็ดขาดแต่เมื่อครู่เขาเป็นลมเลือดกำเดาไหลแล้ว ตอนนี้ยังตัวเย็นจนเป็นน้ำแข็งอีก ตอนนางจับชีพจรให้เขาก็พบว่าเขาเหยียบเท้าข้างหนึ่งไปที่ประตูยมโลกแล้วเรียบร้อยเซียวหลันยวนถูกนางพูดจนใจตื้อไปหมดไม่อยากแต่งงานใหม่สามีก็มาตาย?แต่ว่าเขาเองก็ทนไม่ไหวแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 96
"จินเสวี่ย ไม่รู้ว่าท่านอ๋องช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว ข้ากังวัลเหลือเกิน"หญิงสาวที่พูดหน้าตาสะสวย สวมชุดกระโปรงชมพูม่วงพื้นขาว ท่วงท่าสง่างาม ถ้าบอกว่าเป็นลูกคุณหนูจากบ้านใดบ้านหนึ่งก็ไม่มีคนสงสัยและหญิงสาวใบหน้ากลมที่นั่งอยู่ตรงข้ามนาง มีลักยิ้ม ดวงตามีแววขบขัน มองนางแล้วดูน่าคบหา เพียงแต่คิ้วคู่นั้นดูองอาจไปหน่อย ทำให้ความน่าคบหาของนางเป็นกลางไป ตอนที่นางไม่ยิ้มกลับดูเหมือนโกรธหน่อยๆ เสียด้วยซ้ำแต่แม่นางสองคนนี้ล้วนหน้าตาดีอย่างไม่ต้องสงสัย"ข้าเองก็กังวลท่านอ๋องเหมือนกัน ไม่รู้จากไปตั้งนานหลายปี ผู้ดูแลจงจะดูแลพวกคนใช้ในจวนได้ดีไหม จะปล่อยให้พวกเขาทำงานลวกๆ ไม่ได้ จะดูแลท่านอ๋องไม่ดีเอา""ถ้าไม่ใช่มีคนส่งจดหมายไปแจ้งให้ท่านอ๋องรีบกลับเข้าวังหลวงด่วน ท่านอ๋องคงไม่ทิ้งพวกเราสองคนไว้ ยิ่งไปกว่านั้นที่เร่งเดินทางกลับมา ร่างกายท่านอ๋องจะรับไหวได้อย่างไร""ถูกต้อง ท่านพี่ไป๋ซวง ท่านรู้ไหมว่ใครเขียนจดหมายถึงท่านอ๋อง? ทำไมท่านอ๋องของพวกเราถึงได้เชื่อคนที่เขียนจดหมายนั่น?"สาวใช้สองคนนี้ คือสาวใช้ใหญ่ระดับหนึ่งของจวนอ๋องเจวี้ยน จินเสวี่ยกับไป่ซวงพวกของชิงอีทำงานอย่างซักผ้าปะชุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 97
รีบขนาดนั้นเลยหรือ?เขายังไม่ทันได้บอกพวกนาง ว่าตอนนี้ในจวนอ๋องมีพระชายาแล้วนะแต่ว่า ผู้ดูแลจงเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร สาวใช้สองคนนี้ติดตามท่านอ๋องมาโดยตลอด น่าจะรู้จักวางตัวนั่นล่ะพวกนางพอกลับมาก็ไม่สนที่จะพักผ่อน รีบร้อนตรงไปรับใช้ท่านอ๋องก่อน นี่ก็เป้นการแสดงออกในการดูแลท่านอ๋องด้วยล่ะนะมิน่าท่านอ๋องจึงพานางทั้งสองไปด้วยกันฟู่จาวหนิงแทบแทงเซียวหลันยวนจนเป็นเม่นไปแล้วนอกจากหน้าอกยังมีแขนทั้งสองขาและที่ขาด้วย"พวกเจ้าไปดูหน่อยว่าชิงเตรียมเสร็จหรือยัง ถ้าเตรียมเสร็จแล้ว ก็เอาเจ็ดส่วนลงจากหม้อเตรียมอาบให้กับเซียวหลันยวน ส่วนอีกสามส่วนนำไปต้มยาสักหนึ่งเค่อแล้วใส่เปลือกส้มหลายแผ่นกับเป้ยหมู่อีกช้อนหนึ่งลงไปด้วย จากนั้นต้มอีกหนึ่งเค่อแล้วพักใส่ชามไว้"หงจั๋วกับเฝิ่นซิงไม่กล้ามองไปทางอ๋องเจวี้ยนเลยพอได้ยินคำพูดของฟู่จาวหนิงก็รีบรับคำแล้วออกไปทันที แง้มประตูไว้สาวใช้สองคนเพิ่งจะออกไป จินเสวี่ยกับไป๋ซวงก็เข้ามาพอดีองครักษ์ลับที่คอยคุ้มกันเรือนพอเห้นจินเสวี่ยกับไป๋ซวง ก็ไม่ได้ปรากฎตัวออกมาขวางพวกเขาล้วนรู้ว่า สองคนนี้เป็นสาวใช้ที่ท่านอ๋องพาไปไหนมาไหนตลอดจินเสวี่ยกับไป๋ซวงเข้
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1996
ถังอู๋เจวี้ยน! แต่ก่อนนางรู้จัก 'เพื่อนออนไลน์' คนหนึ่งจากเว็บบอร์ดการแพทย์ที่มีชื่อเสียง แต่ว่าถังอู๋เจวี้ยนไม่ใช่หมอ ทว่าเป็นคนไข้คนหนึ่ง เขาป่วยเป็นโรคหายาก ดังนั้นจึงแย่ตัวอยู่ในเว็บบอร์ดการแพทย์นั้นอยู่นาน หนึ่งคืออยากจะหาความหวังในการรักษา สองเพื่อหาคนที่ป่วยแบบเดียวกับเขาแต่ถังอู๋เจวี้ยนถึงแม้จะเป็นคนป่วย แต่สภาพจิตใจกลับเจิดจ้าเหมือนดวงตะวัน กระทั่งว่า ตอนที่เว็บบอร์ดการแพทย์จัดกิจกรรมอะไรสักอย่าง เขาก็จะออกเงินสนับสนุนอย่างใจกว้าง ในเว็บบอร์ดมีคนไม่น้อยที่เคยได้ยินชื่อของเขา ให้ฉายากับเขาว่า เซียนถังหลักๆ คือรู้สึกว่าสติจิตใจของคนผู้นี้เปิดกว้างกว่าที่จะเป็นคนป่วยบนโลกใบนี้ฟู่จาวหนิงรู้จักเขาในเว็บบอร์ด และมีครั้งหนึ่งที่นางเขียนรายงานออกหน่วยแพทย์ตรวจรักษาการกุศลที่ต่างประเทศ ด้านในเอ่ยถึงโรคที่เขาเป็นมาประโยคหนึ่ง ถังอู๋เจวี้ยนก็เขียนจดหมายส่วนตัวให้นาง สอบถามเรื่องเกี่ยวกับด้านนี้หลังจากที่ได้คุยกันฟู่จาวหนิงก็พบว่าถังอู๋เจวี้ยนมีความคิดเห็นของตนเองต่อโรคภัยไข้เจ็บหลายโรคเลยทีเดียว นางยังสงสัยว่าเขาอ่านตำราแพทย์ไปนับไม่ถ้วน แม้จะไม่เคยไปสอบ ไม่มีประสบการณ์การตรวจรัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1995
ที่นี่เรียกว่าลานหินยื่น ก็เพราะมีหินเรียบก้อนใหญ่ยักษ์ก้อนหนึ่งยื่นออกมาจากหน้าผา แล้วด้านล่างเป็นพื้นว่างเปล่าจากทางเดินบนเขา มีเนินดินเล็กๆ สองสามลูกและพุ่มไม้หนาแน่นขวางกั้นอยู่ ระหว่างกลางไม่มีทางเดิน คนทั่วไปถ้าเดินผ่านก็จะมองไม่เห็นจุดชมทิวทัศน์ที่ยอดเยี่ยมนี้อยู่พวกเขาเมื่อครู่พอลงจากรถม้าก็เดินผ่านป่าเข้ามา ถ้าเซียวหลันยวนไม่ได้บอก ก็ไม่รู้เลยว่ายังมีที่แบบนี้อยู่ลานเรียบผืนหนึ่งยื่นออกไปกลางอากาศ ข้างๆ ยังมีพุ่มดอกไม้ขึ้นอยู่พุ่มใหญ่ พอลมภูเขาพัดมา ดอกไม้โบกสะบัดส่งกลิ่นหอมเข้ามาเป็นระยะมองออกไปเป็นทะเลหมอกขาวผืนใหญ่ เมฆขาวสงบซ้อนทับกัน ราวกับเป็นทะเลสีขาวเงียบสงบ งดงามยิ่งใหญ่ราวบทกวีขอบฟ้ามีแสงจ้าสีส้ม ตะวันใกล้ขึ้นภาพงามอยู่ตรงหน้านี้แล้วลานหินยื่นตรงนั้น มีชายคนหนึ่งในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เกล้าผมสูง ผมดำแซมขาว มือข้างหนึ่งไพล่หลัง หันหลังให้พวกเขา กำลังชื่นชมทะเลหมอก มีท่าทีราวกับเซียนที่พร้อมจะเหาะเหินจากไปได้ทุกขณะทั้งๆ ที่ได้ยินเสียงของพวกเขา แต่อีกฝ่ายก็ไม่หันกลับมามองมีแค่เขาที่ยืนอยู่ตรงนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนฟ้าดินนี้มีข้าเพียงผู้เดียว คนอื่นอย่าได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1994
นางโบกไม้โบกมือ พวกของชิงอีจึงขึ้นหน้ามาขวางให้พวกเขาถอยออกไปท่าทางขององครักษ์จวนอ๋อง เหล่าว่านเองก็ไม่กล้าจะไปหาเรื่องด้วยหลังจากเดินไป เสี่ยวเฉิงดูโกรธหน่อยๆ"ลุงเหล่าว่าน ดูสิครั้งนี้ดันไปฟังลวี่กั่วพูดจาไร้สาระ ถ้าไม่ไปเชื่อคำว่าร้ายพระชายาของนาง พระชายาคงจะบอกวิธีทำปูยักษ์พวกนั้นแล้ว""ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่พระชายาจะแตกต่างกับที่ลวี่กั่วพรรณนาไว้แบบนี้ ครั้งนี้โดนนังลวี่กั่วหลอกเข้าแล้วจริงๆ"เหล่าว่านเองก็โกรธขึ้นมา"พรุ่งนี้พวกเขาจะขึ้นยอดเขาโยวชิง ลวี่กั่วจะต้องไปบอกคนข้างกายเจ้าอารามเพื่อว่าร้ายพระชายาแน่" เสี่ยวเฉิงเอ่ยขึ้น"พรุ่งนี้เจ้าไม่ใช่ว่าต้องไปยอดเขาโยวชิงหรือ? พอดีเลย เจ้าไปคอยจับตาไว้ คอยขวางอย่าให้ลวี่กั่วพูดจาไร้สาระ""อืมๆ! ข้าจะจับตานางไว้" เสี่ยวเฉิงประสานหมัดเขาไม่ชอบลวี่กั่วมาตลอดอยู่แล้วพอฮูหยินเฉิงได้รับคำพูดของเซียวหลันยวน ทั้งเสียใจเศร้าใจผิดหวัง แต่ก็จนปัญญาคืนนี้พวกเขาก็ได้แต่หลับไปกับความกังวลในใจของแต่ละคนเช้าวันถัดมา ฮูหยินเฉิงให้คนไปเตรียมข้าวเช้า จะให้พวกเขากินกันแล้วค่อยขึ้นยอดเขาโยวชิง แต่กลับได้ข่าวที่ไม่คาดคิด"เจ้าว่าอะไรนะ? พว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1993
"ท่านอ๋องกับพระชายากำลังกินข้าว มีอะไรหรือ?""ข้าคือเหล่าว่านพ่อครัวของอุทยานเขา ท่านอ๋องรู้จักข้าอยู่ ข้าเข้าไปคารวะท่านอ๋องกับพระชายาได้ไหม?"เหล่าว่านอยากเข้าไปเห็นอาหารทะเลเหล่านั้น ฟู่จาวหนิงทำออกมาอย่างไรกัน ยิ่งไปกว่านั้นเซียวหลันยวนก็เหมือนจะรู้จักเขาด้วย ไม่เจอกันนานแล้ว ท่านอ๋องมาที่นี่ จะเข้าไปคารวะเสียหน่อยไม่ได้เลยหรือ?"ข้าอยากไปขอโทษพระชายาด้วย ข้ามันมีตาหามีแววไม่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้จักพระชายา แล้วยังให้พระชายาลงมือทำอาหารเองอีก..."ฟู่จาวหนิงที่อยู่ข้างในได้ยินเสียงของเหล่าว่าน ก็เช็ดๆ มือ บอกับเซียวหลันยวนว่า "ข้าออกไปคุยกับเขาสักคำสองคำนะ""ไม่กินแล้วหรือ?""ข้าอิ่มแล้ว ท่านเองก็ควบคุมหน่อย อย่ากินทีเดียวเยอะไปนัก"นางเพิ่งเคยเห็นเซียวหลันยวนปล่อยใจกับการกินแบบนี้เป็นครั้งแรก กินไปเยอะขนาดนี้ ปกติเขากินของได้จำกัดจำเขี่ยมาก"รู้แล้ว" เซียวหลันยวนยังคงกินบะหมี่คลุกหอยฝานอยู่ น้ำจิ้มพวกนั้นรสชาติดีมาก แล้วหมี่นี้พอต้มก็เอาไปผ่านน้ำเย็นด้วย ทำให้อร่อยขึ้นไปอีกฟู่จาวหนิงกำลังจะออกไป เซียวหลันยวนก็เสริมมาคำหนึ่ง "ถ้าหากเหล่าว่านยังดูถูกเจ้าอีก ก็ไม่ต้องไว้หน้าเขาแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1992
"ความหมายของเจ้าคือ ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องอาหาร คืออ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ?""ใช่แล้ว" คนใช้พยักหน้า"ทำไมถึงเป็นพวกเขาล่ะ? พวกเขาทำไมถึงกินอาหารกันที่โถงหน้า? ฮูหยินไม่ได้มาเชิญพวกเขาไปกินที่เรือนหลังด้วยกันหรือ?"อาหารที่เตรียมไว้ให้อ๋องเจวี้ยนส่งไปที่เรือนหลังแล้วแท้ๆ"พวกเขายังทำอาหารกันเองด้วยนะ!"เหล่าว่านตอนนี้อดเหงื่อแตกขึ้นมาไม่ได้ถ้าหากคนเหล่านั้นเป็นอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาล่ะก็ แล้ววันนี้เขาทำอะไรลงไปเนี่ย!เสี่ยวเฉิงเองก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว สีหน้าเองก็เปลี่ยนไปทันที "ลุงเหล่าว่าน คนนั้นๆๆ ที่พวกเราให้นางไปทำอาหารทะเลเอง..."คนงามนั่นคนงามคนนั้น น่าจะเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนใช่ไหม?ตอนนี้พอคิดแล้วก็แน่ใจว่าใช่แน่ ถ้าเป็นหญิงสูงศักดิ์ทั่วไปจะมีท่วงท่าสง่าแบบนั้นเสียที่ไหน? แตกต่างกับที่พวกเขาเคยเห็นมาก่อนมาก"แต่พระชายาอ๋องเจวี้ยนทำไมถึงไม่ได้วางท่าวางมาดเลยล่ะ?"เหล่าว่านกลับรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตอนที่ลวี่กั่วเข้ามากำชับพวกเขา บอกว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนเป็ฯคนที่กำเริบเสิบสานมาก ไม่เห็นใครในสายตา ดังนั้นฮูหยินจึงไม่ค่อยชอบนางแต่ว่า เรื่องที่ปรุงอาหารทำเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1991
ฟู่จาวหนิงกำลังกินขาปูอยู่ ตอนนี้เนื้อขาปูมันเกินกว่าที่นางจินตนาการไว้เสียอีก สดหวานกว่าที่เคยกินมาก่อนหน้าหลายเท่าเลยทีเดียว!นั่นเป็นความแตกต่างที่เห็นได้ชัดมาก ยิ่งไปกว่านั้นคุณภาพเนื้อก็สดนุ่ม นางกินไปจนซาบซึ้งแทบร้องไห้เลยไม่เคยกินปูที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ!แล้วยังมีกุ้งมังกรยักษ์อีก เนื้อกุ้งนั่นมันเด้งดึ๋งสุดๆ เลย! รสตกค้างก็หวานมากบวกกับน้ำจิ้มที่นางปรุง สดใหม่จนแทบจะกลืนลิ้นตัวเองลงไปเลยทีเดียวเซียวหลันยวนตอนแรกก็คีบเนื้อก้ามปูขึ้นมา ฟู่จาวหนิงให้เขาลองดูก่อนว่ามีปฏิกิริยาอะไรไหมตอนที่เขารอ ฟู่จาวหนิงก็กินเนื้อปลาหมึกสดไปอีกหลายชิ้น ตรงนี้นางใช้มีดแกะสลัก ผัดอย่างรวดเร็วจนม้วนห่อเหมือนดอกไม้ กัดลงไปก็เด้งสู้ฟันแล้วยังมีกลิ่นหอมเฉพาะของปลาหมึกสด บวกกับความเผ็ดนิดๆ ของขิงซอย อร่อยจนตานางเปล่งประกายเซียวหลันยวนพอเห็นท่าทางของนาง ความอยากอาหารก็พุ่งขึ้นมา เขากระทั่งกลืนน้ำลายเอื๊อกจากความอยากอาหารเป็นครั้งแรกท่าทางนี้สำหรับเขาแล้วเหมือนตบฉาดเข้าที่หน้าเลย ถูกจาวฟู่จาวหนิงเห็นเข้าเสียแล้ว มือนางข้างหนึ่งถือแท่งปูอยู่ หัวเราจนตตัวโยนจากนั้นนางจึงยื่นมือมาแตะชีพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1990
โถงอาหารที่ฮูหยินเฉิงเชิญแขกมา เป็นส่วนที่อยู่ในเรือนหลัง เรือนหน้ายังมีอีกโถงหนึ่ง มีโถงเล็กใหญ่ โถงใหญ่มีโต๊ะหลายตัว โถงเล็กมีแค่ตัวเดียวนางพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาถึงโถงอาหารเรือนหลังของตนเอง คนรับใช้ก็นำอาหารออกมา ดูแล้วประณีตมากกลิ่นลอยเตะจมูก จานที่จัดวางก็สวยงามองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอได้กลิ่นน่าอร่อยก็ท้องร้องขึ้นมาแต่ตอนที่นางเห็นบนโต๊ะมีจานชามวางอยู่สามชุด ก็มองฮูหยินเฉิงอย่างไม่เข้าใจ"ท่านน้าเฉิง พวกเราสองคนแล้วยังมีใครมากินด้วยอีกหรือ? ขาดไปหนึ่งชุดหรือเปล่า?"สามคน จะคิดอย่างไรก็ไม่ค่อยถูกนางเองก็ไม่เห็นว่ามีใครเข้ามายิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่ามากับอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ? เช่นนั้นก็ควรจะเป็นสี่สิ"นั่งลงเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ"ฮูหยินเฉิงดึงนางลงมานั่งก่อน จากนั้นจึงถอนใจเอ่ยขึ้นว่า "เมื่อครู่อายวนสั่งคนมาบอกข้าแล้ว ว่าคืนนี้เขาจะกินข้าวกับพระชายาที่เรือนหน้า ไม่เข้ามาแล้ว ข้าคิดว่าพระชายาคงไม่อยากจะเข้ามาที่เรือนหลังของข้า และคงไม่อยากมานั่งกินข้าวกับข้าด้วยกระมัง"พูดออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนถูกฟู่จาวหนิงรังเกียจ ในใจรู้สึกแย่มากองค์หญิงใหญ่ฝ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1989
"ลุงเหล่าว่าน ข้าทราบแล้ว พวกเขายืมห้องครัวข้างๆ เพื่อเตรียมกับข้าวกันเองน่ะ" เสี่ยวเฉิงเอ่ยขึ้น"ทำเองหรือ?" เหล่าว่านตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา "เช่นนั้นก็เอาเถอะ ข้าคงจะดูคนผิดจริงๆ แม่นางสองคนนั้นกับชายอีกสองคนทำอาหารทะเลกันเป็นด้วย"เขาเองก็ไม่พูดอะไรอีกหลังจากเซียวหลันยวนออกไปส่งจดหมายแล้วกลับมา ก็ไปที่ครัวหลังหาฟู่จาวหนิงครัวใหญ่อีกด้านก็มีคนเข้าๆ ออกๆ เขาเหลือบมองไป เห็นว่าเหล่าว่านกำลังยุ่งเซียวหลันยวนจึงไม่เข้าไป แต่เดินไปยังห้องครัวรองข้างๆหลังจากเข้าไปเขาก็เห็นพวกของสืออีกำลังล้อมฟู่จาวหนิงอยู่ กำลังมองอย่างเคลิบเคลิ้ม ใครก็ไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาแล้วนี่กำลังทำอะไรกัน?เขาเดินเข้าไป ก็เห็นฟู่จาวหนิงกำลังใช้มีดเชือดปูขาหูขนาดใหญ่พวกนั้น แต่ละท่อนถูกเฉือนออกมา มีดเล็กในมือฟันลงไป ตัดหั่น กรีดแล้วเปิดออก เผยให้เห็นเนื้อใสเป็นประกายด้านในข้างๆ มีถาดใบใหญ่ใบหนึ่ง วางเรียงขาปูไว้แล้วฟู่จาวหนิงสมกับที่ใช้มีดผ่าตัดเป็น ปู่ที่นางจัดการ เป็นระเบียบเรียบร้อย รอยตัดเป็นแบบเดียวกันทั้งหมด ขนาดเล็กใหญ่ก็เท่ากัน แค่วางเรียงไว้ก็ทำให้คนที่ป่วยโรคย้ำคิดย้ำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1988
เพียงไม่นาน ก็มีคนหนึ่งคนหนึ่งเดินออกมา แต่งตัวทะมัดทะแมงด้วยเช่นกันเขาเหลือบมองฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น หน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองสืออีกับไป๋หู่ "พวกท่านตามข้าเข้ามาเถอะ ด้านในมีถังน้ำใบใหญ่อยู่ เอาของพวกนี้ใส่ทิ้งไว้ได้ แต่ขอบอกไว้ก่อน ไม่รับประกันว่าพรุ่งนี้จะยังกระโดดโลดเต้นได้อยู่ไหม"เขาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เสริมเข้ามาว่า "แต่ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรต่อให้ตาย พรุ่งนี้ลุงเหล่าว่านก็จะปรุงให้พวกท่านเอง ถ้ายังตายไม่นานนักรสชาติก็ยังใกล้เคียงกันอยู่ กินได้"สืออีหน้าขรึมไปแล้ว"ในเมื่อตอนนี้ที่พวกเราซื้อมายังสดอยู่ ก็ไม่กินตอนนี้เลยล่ะ ต้องมารอให้มันตายแล้วกินของไม่สดวันพรุ่งนี้แทนหรือ?"นี่มันตรรกะอะไรกัน?"ใช่เลย ของพวกนี้ซื้อมาตั้งห้าสิบตำลึงนะ" เสี่ยวเยว่เองก็เอ่ยขึ้นด้วยชายหนุ่มคนนั้นดูจนใจหน่อย ผายมือออก "ถ้างั้นแล้วจะทำยังไงล่ะ? ของอย่างอาหารทะเลมีแต่ลุงว่านของพวกเราที่ทำเป็น แต่วันนี้เขาไม่มีเวลามาช่วยพวกท่านทำหรอก"ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น "ไม่ใช่บอกว่าจะต้อนรับแขกชั้นสูงหรอกหรือ? ถ้าของพวกนี้เป็นของที่อ๋องเจวี้ยนจะกิน จะเอามาทำไ
