Share
บทที่ 462
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 463
ก่อนหน้าที่นางยังไม่ได้เริ่มล้างแค้นอย่างจริงจัง ทำให้ซ่งอวิ๋นเหยาเจ็บช้ำน้ำใจก่อนก็ยังได้อยู่!"นี่เจ้า!"ซ่งอวิ๋นเหยาในหัวสมองแล่นวิ้ง ทั้งตัวโมโหจนปอดแทบระเบิดแล้ว"ข้าพูดไม่ถูกหรือ? ท่านหญิงเหมือนเองก็เหมือนไม่ได้มีการหมั้นหมายกับเซียวหลันยวนของข้านี่? หรือจะบอกว่าพวกท่านทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันหรือ? ไอ๊หยา เพื่อนแบบไหนกันนะ? ที่แบบรู้ใจนั่นน่ะหรือ?""พูดอะไรไร้สาระ" เซียวหลันยวนฟังคำพูดฟู่จาวหนิงแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกต้องนางคิดจะพูดอะไรกัน?"หรือว่านั่นจะเป็นความสัมพันธ์ส่วนตัว แต่ก่อนพวกท่านผูกพันกันไว้ทั้งชีวิตแล้วหรือ? ส่วนข้าก็ฟันดาบเข้ามาช่วงชิงความรักไปหรือไร?"ฟู่จาวหนิงไม่รอให้ซ่งอวิ๋นเหยาตอบ รับต่อมาทันที "แต่ว่า ตอนแรกที่ข้าเห็นเซียวหลันยวน ข้าก็ถามเขา ว่ามีคนที่หมั้นหมายไว้ไหม มีหญิงสาวในดวงใจหรือไม่ หญิงสาวที่จะรับเป็นภรรยา ถ้าหากมีข้าจะไม่ทำเรื่องที่เป็นการช่วงชิงความรักแบบนั้น""แต่เซียวหลันยวนตอนนั้นบอกกับข้าอย่างมั่นใจว่าไม่มี ยังไม่มี"ฟู่จาวหนิงมองซ่งอวิ๋นเหยาแล้วหัวเราะร่าขึ้นมา"ดังนั้น ในเมื่อพวกท่านไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ท่านหญิงอวิ๋นเหยาผู้เป็นหญิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 464
เซียวหลันยวนฟังคำพูดของฟู่จาวหนิงแล้วรู้สึกจิตใจกลัดกลุ้มขึ้นมา"เจ้าจะคิดให้มันชัดเจนไปเสียทุกเรื่องเลยหรือ?""ควรจะคิดให้ชัดเจนหน่อย เผื่อพอถึงเวลาที่พ่อกับแม่ข้ากลับมา ท่านคิดจะล้างแค้น แล้วยังมาเพิ่มเรื่องที่ข้าติดค้างไว้ ถึงตอนนั้นครอบครัวของข้าคงจะแบกรับไม่ไหว""เอาล่ะ แล้วแต่เจ้าเถอะ"เซียวหลันยวนหลังจากเอ่ยเสียงขรึมก็มองไปทางชิงอี "ครึ่งชั่วยามแล้ว ให้คนพวกนั้นออกมาทันที ถ้ากล้าถ่วงเวลาก็หิ้วตัวออกไปโยนทะเลสาบเลย!"ชิงอี: ท่านอ๋อง เหมือนว่าจะยังมีเวลาอยู่อีกหน่อย?แต่พอเห็นกลิ่นอายเย็นชาที่แผ่ออกมาทั่วร่างท่านอ๋อง ชิงอีเองก็ไม่กล้าเข้าไปยั่วโมโห จึงรีบร้อนขานรับทันที เดินเข้าไปถ่ายทอดคำพูดคนทั้งหมดของผู้เฒ่าฟู่รองผู้เฒ่าฟู่สามล้วนโอดครวญถูกองครักษ์เงามังกรหิ้วตัวออกมาจากในเรือนพวกเขาแต่ละคนซมซานกันสุดๆ ในมือทุกคน บนตัว ล้วนหยิบย้ายของเท่าที่จะทำได้ แต่เวลาของพวกเขาก็ยังไม่มากพอ ดังนั้นของเหล่านี้จึงยังไม่ทันทำหีบห่อดีดี ระเกะระกะไปหมดตอนที่คนถูกไล่ออกมาของเหล่านั้นก็ยังหล่นตุบร่วงกราวลงกับพื้นพวกของฟู่เจียวเจียวร้องห่มร้องไห้จนแทบจะทนไม่ไหวพวกเขาเดิมทีคิดว่าจะขา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 465
ฟู่จาวหนิงเองพูดขอบคุณมาอีกคำหนึ่งเซียวหลันยวนมองนาง เรื่องอะไรก็ต้องคิดให้มันชัดเจนแบบนี้เลยหรือ?และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้พอได้ยินนางบอกขอบคุณกับตนเอง แล้วยังใช้สีหน้ากับน้ำเสียงที่สงบเช่นนี้อีก เซียวหลันยวนรู้สึกว่าความหดหู่ในใจมันพุ่งขึ้นมาแล้วเขาเอ่ยขึ้น คิดจะอธิบาย "ซ่งอวิ๋นเหยา""เซียวหลันยวน ข้าจะพูดกับท่านให้ชัดเจนอีกครั้ง ข้าจะไม่ปล่อยนางไปแน่" ฟู่จาวหนิงตัดบทเขาดังนั้นอย่าคิดจะพูดอะไรแทนซ่งอวิ๋นเหยา นางไม่ฟัง"ยังไม่ต้องแตะต้องนางชั่วคราวได้ไหม? ชั่วคราว"พอได้ยินคำพูดของเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงในใจก็นิ่งขรึม ดังนั้นเขาจึงคิดอ้อนวอนนางให้ปล่อยซ่งอวิ๋นเหยาไปหรือ?ซ่งอวิ๋นเหยาทำอย่างนั้นกับนาง เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้"ท่านรู้ว่าถ้าแผนการนี้ของนางทำสำเร็จ ข้าจะมีสภาพเช่นไหนใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นมาคำหนึ่งเซ๊ยวหลันยวนนิ่งขรึมตอบมาว่า "แค่รอเท่านั้น""รออะไร?""ข้ามีเรื่องหนึ่งต้องการจะพิสูจน์" เซียวหลันยวนตอบ "ครั้งนั้นมีคนที่ช่วยเหลือข้าไว้ครั้งหนึ่ง คนคนนั้น ข้าอยากจะรู้ว่าใช่นางไหม"ฟู่จาวหนิงตกตะลึงไป จากนั้นจึงหัวเราะขึ้นมา"เช่นนั้นข้าขอถามหน่อย ถ้าห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 466
ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงห้อตะบึงของรถม้าห่างออกไป จึงหมุนตัวกลับมามอง และก็เห็นกลุ่มองครักษ์เงามังกรออกไปด้วยเช่นกันนางเม้มริมฝีปากเสี่ยวเถาพุ่งเข้ามา เอ่ยถามขึ้นเสียงเบา "คุณหนู ท่านอ๋องเองก็โกรธขึ้นแล้วใช่ไหม?""ใครจะรู้? บางทีอาจจะโกรธที่เมื่อครู่ข้ารังแก่ซ่งอวิ๋นเหยากระมัง?""หา" เสี่ยวเถางงงันเป็นเช่นนี้หรือ?แต่ว่านางเองก็เห็นไม่ชัดฟู่จาวหนิงหลังจากเข้าไปก็โยนเรื่องของเซียวหลันยวนทิ้งไปข้างๆ ก่อนตอนนี้เรือนตระกูลฟู่ในที่สุดก็ะเหลือแค่คนของพวกนางแล้ว!ไล่คนเหล่านั้นออกไปหมด ทำให้กระทั่งอากาศก็ยังดูปลอดโปร่งขึ้นมากเลยด้วย!แต่ว่าพวกเขาเองก็ออกไปอย่างเร่งร้อน ตอนนี้ทำเอาเละเทะไปหมด บนพื้นกับในห้องยังมีของอยู่อีกไม่น้อย ราวกับถูกกวาดออกไปอย่างไรอย่างนั้นฟู่จาววหนิงเดินดูรอบหนึ่ง หลังจากดูแล้วในใจก็ไม่ได้รู้สึกแย่ลง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็ก"เสี่ยวเถา ไปบอกพวกป้าจงหน่อย ว่าถัดจากนี้ก็จัดการเก็บกวาดเสีย ที่กวาดได้ก็กวาด ที่ล้างได้ก็ล้าง แล้วก็ ของที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง! พวกเราหลังจากนี้จะได้มีวันคืนที่สงบสุขแล้ว!"ฟู่จาวหนิงรู้สึกแจ่มใสขึ้นจริงๆเพราะก่อนหน้านี้ในความท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 467
ผู้เฒ่าฟู่ต่อมาก็ก่นด่าพวกผู้เฒ่าฟู่รองอยู่นานสองนานฟู่จาวหนิงกลัวว่าเขาจะโมโหจนย่ำแย่ จึงปลอบเขาอยู่พักหนึ่ง ลงเข็มให้จากนั้นก็ให้พักผ่อนลุงจงถอนหายใจ"อันที่จริงท่านผู้เฒ่าก่อนหน้านี้ก็อยากให้พวกผู้เฒ่ารองฟู่อยู่ด้วยจริงๆ และอยากจะช่วงประคับประคองพวกเขา ท่านผู้เฒ่าเองก็ชอบให้ในบ้านคึกครื้น ไม่ใช่เย็นชาเงียบเชียบ""ความคึกครื้นบางทีไม่ต้องก็ได้" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"ใช่ไหมล่ะ" ลุงจงส่ายหัว "ผู้เฒ่าฟู่ของเราเป็นคนดีเกินไป คิดจะช่วยประคับประคองพวกเขาทั้งหมดขึ้นมา ให้ยืนอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างมั่นคง แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าคนจะละโมบถึงเพียงนี้ แค่นี้ยังไม่พอ นี่คิดจะข้ามสะพานแล้วยังรื้อสะพานทิ้งอีก"นางเองก็ไม่มีคำพูดเลือกสรรมาก และพูดไม่ออกถึงคำพูดแย่ๆ ด้วย อันที่จริงนี่มันแค่ข้ามสะพานแล้วรื้อสะพานทิ้งเสียที่ไหนคนเหล่านั้นใจดำถึงที่สุดจริงๆ ใจดำโหดเหี้ยมเอามากๆเดิมทีต้องการจะให้พวกเขาตายเสียด้วยซ้ำ"บุญคุณข้าวหนึ่งเซิงกลายเป็นความแค้นข้าวหนึ่งโต่ว พวกเขาอยากจะให้บ้านตระกูลฟู่ทั้งหมดกลายเป็นของพวกเขาจนจะแย่อยู่แล้ว""เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็จะได้ หลังจา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 468
ฟู่จาวหนิงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องกังวล ข้าเองก็ยินดีต้อนรับอย่างจริงใจ ในบ้านพวกเราตอนนี้มีห้องหับอยู่มากมาย แค่พวกเราเองก็พักกันไม่หมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นท่านปู่เองก็ชอบความคึกครื้นด้วย ข้าเห็นว่าลุงฟางเองก็สามารถมาพูดคุยเรื่องใบชาอาหารจากภายนอกกับเขาได้ ท่านปู่ข้าจะต้องดีใจมากแน่"ท่านปู่ต้องการบรรยากาศของคนมาตลอด พวกเขาเข้ามาอยู่ด้วยไม่มีอะไรไม่สะดวกเช่นนั้นข้าเองก็ได้ ข้าพูดกับผู้เฒ่าฟู่ได้สามวันสามคืนโดยไม่ซ้ำกันเลย"เศรษฐีฟางก็ "ความหยิ่งทะนงทะยานขึ้นฟ้า" ทันทีฮูหยินฟางเองก็หัวเราะก่นด่าขึ้นมาคำหนึ่ง "ใครจะยอมฟังเจ้าพล่ามสามวันสามคืนกัน? ไม่เหนื่อยหรือไง!"ฟางซือฉิงเองก็ปิดปากขึ้นมานางรู้สึกว่าน่ายินดีจริงๆ นี่ได้มาเดินเคียงกับฟู่จาวหนิงใกล้ขนาดนี้แล้ว ท่านพ่อท่านแม่ชอบฟู่จาวหนิงมาก นางเองก็จะได้มาหาฟู่จาวหนิงบ่อยขึ้นฟู่จาวหนิงเห็นคนคุ้มกันเรือนที่เศรษฐีฟางพามาด้วยทั้งสองคน ไม่เลวเลย"พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนเป็นคนคุ้มกัน" เศรษฐีฟางอธิบายกับนาง "ระหว่างทางเกิดเรื่องขึ้น ในบ้านเองก็ไม่อยากให้พวกเขาไปเป็นคนคุ้มกันอีก ดังนั้นจึงอยากจะหางานอื่นทำ"พวกงานชั่วคราวหาเช้ากินค่ำท
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 469
ฮองเฮาฟังถึงจุดนี้ก็โมโหขึ้นมานางโมโหซ่งอวิ๋นเหยา โมโหอ๋องเจวี้ยนมากด้วย แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร ที่เกลียดชังที่สุดคือฟู่จาวหนิงล้วนเป็นเพราะฟู่จาวหนิง"อ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหน ตระกูลฟู่เห็นๆ อยู่ว่าเป็นศัตรูของเขา แต่นี่ก็ยังจะรับฟู่จาวหนิงมาเป็นภรรยาให้ได้"ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังดีกับฟู่จาวหนิงมากด้วย เอาแต่คอยสนับสนุนฟู่จาวหนิงฮูหยินหรงเยว่ในใจก็เกลียดชัง "นางจะต้องเป็นเหมือนแม่นางแน่ๆ ที่มีวิธีการต่างๆ นานากับพวกชายหนุ่ม"ตอนนั้นนางชอบฟู่จิ้นเชิน แต่ว่าฟู่หลินซื่อก็มาคว้าใจของฟู่จิ้นเชินไปหลังจากทั้งสองคนแต่งงานกัน ฟู่จิ้นเชินก็เอาแต่ปกป้องฟู่หลินซื่อ กระทั่งยังปกป้องนางราวกับไข่ในหินฮองเฮามองฮูหยินหรงเยว่ผาดหนึ่ง ร้องเชอะขึ้น "เจ้ายังจะพูดได้อีกนะ? ตอนนั้นให้โอกาสเจ้าไปทีหนึ่ง เจ้าก็ไม่ได้เรื่องเสียเหลือเกิน ปล่อยฟู่จิ้นเชินออกไปเปล่าๆ เสียอย่างนั้น"นางพอพูดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินหรงเยว่ก็รู้สึกว่าในใจแสนจะเดือดดาลหลายปีมานี้นางเอาแต่ปล่อยวางผู้ชายคนนั้นไม่ลง แล้วก็เอาแต่ชิงชังลูกของเขาคนนั้นกับผู้หญิงคนอื่น และเพราะตอนนั้นนางได้โอกาสมาครั้งหนึ่ง นางได้อยู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 470
น่าเสียดายที่เซียวหลันยวนสวมหน้ากาก จึงมองไม่ออกถึงสีหน้าของเขาองค์จักรพรรดิเองก็รู้สึกรังเกียจหน้ากากของเขาเหมือนกัน"ใช่"เซียวหลันยวนตอบกลับแค่คำเดียวองค์จักรพรรดิรู้สึกรำคาญขึ้นแล้วจริงเขาเป็นพี่ชายคนโต แล้วยังเป็นองค์จักรพรรดิด้วย เซียวหลันยวนไม่ได้มองเขาว่าเป็นพี่ชายคนโตหรือองค์จักรพรรดิเลย"หลันยวน พวกเราพี่น้องมาพูดกันแบบไม่ต้องจริงจังดีกว่า ผ่อนคลายหน่อย ไม่ต้องใช้คำสละสลวย" องค์จักรพรรดิคิดจะให้บรรยากาศผ่อนคลายลงหน่อยน้ำเสียงเซียวหลันยวนยังคงราบเรียบ "ก็ผ่อนคลายอยู่"เพียงแต่ขี้เกียจเอื้อนเอ่ยเท่านั้นองค์จักรพรรดิฟังความหมายของคำพูดเขาออกแล้ว และยิ่งโมโหขึ้นไปอีก ขี้เกียจขนาดนี้เลยหรือ?ขี้เกียจจะสนใจเขา?"เจ้าดูสิพอเจ้าปิดหออะไรนั่นไป ก็มีคนมาร้องขออ้อนวอนข้าไม่น้อย บอกว่าพวกเขากว่าจะหาสถานที่เพื่อดื่มสุราผ่อนคลายได้ ตอนนี้กลับหายไปหมดแล้ว"เซียวหลันยวนยิ้มประชัดประชัน"ไม่มีสถานที่ดื่มสุรา? ต้องให้ข้ามาไล่เรียงโรงสุราน้อยใหญ่ในเมืองหลวงนี้ไหม เอารายชื่อส่งไปที่ชวนของพวกเขาเลย?"องค์จักรพรรดิชะงัก"เมื่อครู่ข้าไม่ใช่บอกไปแล้วหรือ? ไม่ใช่ว่าโรงสุราโรงน้ำชา
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1232
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1231
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1230
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1229
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
