บทที่ 466

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงห้อตะบึงของรถม้าห่างออกไป จึงหมุนตัวกลับมามอง และก็เห็นกลุ่มองครักษ์เงามังกรออกไปด้วยเช่นกัน

นางเม้มริมฝีปาก

เสี่ยวเถาพุ่งเข้ามา เอ่ยถามขึ้นเสียงเบา "คุณหนู ท่านอ๋องเองก็โกรธขึ้นแล้วใช่ไหม?"

"ใครจะรู้? บางทีอาจจะโกรธที่เมื่อครู่ข้ารังแก่ซ่งอวิ๋นเหยากระมัง?"

"หา" เสี่ยวเถางงงัน

เป็นเช่นนี้หรือ?

แต่ว่านางเองก็เห็นไม่ชัด

ฟู่จาวหนิงหลังจากเข้าไปก็โยนเรื่องของเซียวหลันยวนทิ้งไปข้างๆ ก่อน

ตอนนี้เรือนตระกูลฟู่ในที่สุดก็ะเหลือแค่คนของพวกนางแล้ว!

ไล่คนเหล่านั้นออกไปหมด ทำให้กระทั่งอากาศก็ยังดูปลอดโปร่งขึ้นมากเลยด้วย!

แต่ว่าพวกเขาเองก็ออกไปอย่างเร่งร้อน ตอนนี้ทำเอาเละเทะไปหมด บนพื้นกับในห้องยังมีของอยู่อีกไม่น้อย ราวกับถูกกวาดออกไปอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่จาววหนิงเดินดูรอบหนึ่ง หลังจากดูแล้วในใจก็ไม่ได้รู้สึกแย่ลง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็ก

"เสี่ยวเถา ไปบอกพวกป้าจงหน่อย ว่าถัดจากนี้ก็จัดการเก็บกวาดเสีย ที่กวาดได้ก็กวาด ที่ล้างได้ก็ล้าง แล้วก็ ของที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง! พวกเราหลังจากนี้จะได้มีวันคืนที่สงบสุขแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกแจ่มใสขึ้นจริงๆ

เพราะก่อนหน้านี้ในความท