로그인공유
บทที่ 1731
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1732
อันเหนียนกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวหลังรู้เรื่องนี้ก็ปวดเศียรเวียนเกล้าผู้ประสบภัยสามคนนั้นก่อนหน้านี้กักกันไว้แล้ว แต่ก่อนหน้าที่จะหาตัวพวกเขาเจอ พวกเขาก็ไปที่ศูนย์พักพิงมาเรียบร้อย ที่นั่นอยู่กันอย่างแน่นขนัด คนหลายคนเพิ่งมาถึง ในใจก็กระวนกระวาย แล้วยังสับสนเป็นพิเศษอีก ไม่รู้สถานการณ์ของที่นี่ ดังนั้นสามคนนี้จึงดึงคนไม่น้อยเข้ามาพูดคุยกันเพื่อถามนั่นถามนี่ถึงอย่างไรคนที่อยู่ใกล้ด้วยก็น่าจะมีถึงยี่สิบกว่าคน ยี่สิบกว่าคนนี้ก็ยังมีคนที่ตนเองออกไปสัมผัสอยู่อีกและเพราะสามคนนั้นเป็นคนมาใหม่ คนไม่น้อยจึงจำไม่ได้ไม่รู้จัก ถ้าจะให้พวกเขาชี้ตัวคือยากมากผู้บริหารท้องถิ่นโหยวอยากจะประกาศป่าว ให้คนเหล่านั้นลุกออกมากันเอง อันเหนียนกลับรู้สึกว่าถ้าเป็นเช่นนี้ ผู้ประสบภัยอาจจะยิ่งหวาดกลัวเพราะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกขเาจะกลัวและไม่สงบ แล้วจะเข้ามาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"เรื่องพูดออกไปตรงๆ ไม่ได้ ต้องบอกว่าผู้ประสบภัยสามคนนั้นมีตัวตนฐานะน่าสงสัย ต้องทำการตรวจสอบ" อันเหนียนตัดสินใจแล้วผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเองก็เห็นด้วยแต่ว่าข้าราชการที่ออกไปประกาศตนเองก็กลัวเหมือนกัน ต้องการห
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1733
"ถ้าเจ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาที่นี่ แล้วข้าจะบอกกับท่านอาจารย์อย่างไร? จะไปบอกกับพ่อเจ้าอย่างไรกัน?"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเข้าขวางตรงหน้าอันเหนียน ไม่อยากให้เขาไปเจอกับผู้ประสบภัยเหล่านั้น"เจ้าเพิ่งจะแต่งงานได้ไม่นานยังไม่ได้มีทายาทสืบสกุลเลย""พี่ชายเป็นคนหัวโบราณแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?" อันเหนียนอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ "จะว่าไป ก็ไม่น่ามีอะไรหรอก ต่อให้ข้าไม่ระวังติดโรคนั่นขึ้นมา หมอฟู่ก็จะรักษาให้ข้าเอง"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวชะงักไป ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาไปพักหนึ่งครู่หนึ่งเขาจึงเอ่ยว่า "ข้ารู้อยู่แล้วว่าหมอฟู่วิชาแพทย์ดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังตั้งใจมีความรับผิดชอบด้วย หลายวันนี้ข้าเองก็เห็นมาแล้ว แต่ถึงอย่างไร โรคนี้พวกเราก็ไม่เคยได้ยินกันมาก่อน!"ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวก็รู้สึกหนักใจมาก "อันเหนียน ยังมีอีกความจริงที่เจ้าห้ามลืม ตอนนี้ในเมืองเจ้อไม่ใช่เมืองหลวง ตอนที่เผชิญหน้ากับผู้ประสบภัยมากขนาดนี้ขณะที่ยาไม่มีแล้ว! พวกเราเดิมทีก็ขาดแคลนยาอยู่ ต่อให้วิชาแพทย์หมอฟู่ดีมาก แต่แม่บ้านที่เก่งก็ทำไม่ได้ถ้าไม่มีข้าวสาร ถ้าหากไม่มียา นางจะรักษาอย่างไรกัน?"สถานการณ์เช่นนี้ อันเหนียนต้องรู้อยู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1734
"พวกเราประสบภัยกันแล้ว น่าเวทนากันขนาดนี้แล้ว พระชายาอ๋องเจวี้ยนยังเอาพวกเรามาล้อเล่นอีกหรือ?"สายตาของอันเหนียนกำลังค้นหาคนที่มายุยงปลุกปั่นในกลุ่มคนอยู่ แต่ตอนนี้ผู้ประสบภัยมากเกินไป เสียงเองก็ดังหึ่งๆ ไปหมด หาคนคนนั้นออกมาไม่ได้ชั่วคราวอันเหนียนดึงองครักษ์จวนอ๋องออกมาคนหนึ่ง "พาข้าขึ้นไปบนแท่นสูงนั่นที"ที่นั่นมีแท่นสูงอยู่ องครักษ์ใช้วิชาตัวเบาพาอันเหนียนขึ้นไปบนนั้น"เจ้ามีกำลังภายใน ตอนนี้ข้าพูดออกมา เจ้าก็ใช้เสียงที่ดังที่สุดตะโกนออกไปหน่อย""ขอรับ ใต้เท้าอัน"อันเหนียนสูดลมหายใจลึก "เงียบหน่อย!""เงียบหน่อย!" องครักษ์กระตุ้นพลังตันเถียนทันที ตะโกนออกมาสายตาคนทั้งหมดถูกดึงดูดเข้ามา แต่จะใช้แค่ประโยคเดียวให้พวกเขาสงบลงมานั้นไม่มีทางจังหวะที่พวกเขาเงียบลงแล้วมองเข้ามา อันเหนียนก็เอ่ยต่ออีกประโยคทันที"ใครยังก่อเรื่องนี้ จะไล่ออกจากเมืองเจ้อสถานเดียว และไม่บริจาคข้าวต้มอีกแล้ว!"พอประโยคนี้ออกไป ก็ทำให้เหล่าผู้ประสบภัยสงบลงมาแล้ว"ตอนนี้ผู้ประสบภัยที่เข้าเมืองมาใหม่เดิมทีก็ตรวจสอบอย่างเข้มงวด พวกเจ้าใครไม่รู้บ้าง?""ที่ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดทำเพื่ออะไร? ก็เพื่อรับผ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1735
"ถ้าไม่สนใจพวกเจ้าจริง ศิษย์พี่ของหมอฟู่ ผู้จัดการใหญ่พันธมิตรโอสถใต้หล้าเมืองหลวง เมื่อวานคงไม่ขนวัตถุดิบยาเข้ามาอีกหลายคันรถหรอก! ข้าพูดถึงจุดนี้แล้ว ถ้าใครยังไม่ฟังการจัดระเบียบ ใครยังคิดจะก่อความวุ่นวาย ข้าจะสั่งคนจัดการสังหารหัวหน้าครอบครรัวซะ ส่วนคนที่เหลือจะปล่อยไปนอกเมืองให้ไปตายกันเอง!"พูดถึงจุดนี้ อันเหนียนก็หน้ามืดไป ร่างโงนเงนตัวเขากัดฟันฝืนทนไว้เดิมทีก็เป็นข้าราชการพลเรือน ร่างกายสู้พวกจอมยุทธ์ไม่ได้อยู่แล้วหลายวันนี้เขาเองก็เหนื่อยจะแย่ แม้จะได้ยินคำพูดของฟู่จาวหนิง พยายามข่มตาหลับทุกวัน แต่ในความเป้นจริงก็ยันอนดึกตื่นเช้า นอไปปได้แค่ไม่ถึงสามชั่วยามดีพวกเขาในเมื่อจะมาบรรเทาภัย ทุกวันจึงกินกันคล้ายๆ กับผูัประสบภัย ก็คือสองสามวันแรกที่มาถึงกินให้อิ่มหน่อย แต่ภายหลังก็ไม่ค่อยกินกันเท่าไรแล้วแล้วยังเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งความคิดมาอีกหลายวัน ทำร้ายจิตวิญญาณจริงๆถึงแม้จะให้องครักษ์ใช้กำลังภายในช่วยตะโกน แต่อัน่ที่จริง ตัวเขาเองตอนที่ตะโกนก็ใช้เสียงตะโกนสุดกำลังแล้วเช่นกันองครักษ์ตะโกนจนหน้าแดงไปหมด แต่ก็ยังรีบมาประคองอันเหนียน"ใต้เท้า ไม่เป็นไรใช่ไหม?""ไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1736
ดังนั้น ต่อให้พวกเขาจะไม่พูด องครักษ์จวนอ๋องเจวี้ยนพวกนั้นจะต้องรายงานแน่นอน"สุขภาพอ๋องเจวี้ยนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คงไม่สะดวกมาเมืองเจ้อหรอกกระมัง?""สุขภาพดีขึ้นมากแล้ว"อันเหนียนคดถึงวิทยายุทธ์ชั้นยอดบนตัวเซียวหลันยวน ยังคิดไม่ออกจริงๆ ว่าร่างกายแบบนั้นพูดว่าไม่ไหวได้ไหมหลังจากฟู่จิ้นเชินส่งจดหมายออกไป ก็ไปช่วยต่งฮ่วนจือจัดระเบียบวัตถุดิบยาแล้วต่งฮ่วนจือครั้งนี้ส่งวัตถุดิบยาเข้ามา เดิมทีก็เตรียมจะอยู่หลายวันหน่อย เพื่อจะไ้ดช่วยฟู่จาวหนิงด้วย ถึงอย่างไรคนที่จะจัดการวัตถุดิบยาได้ข้างกายนางก็ไม่มีใครผู้อาวุโสจี้ยังบอกกับเขาว่า ถ้าไม่ช่วย เขาก็จะมาเองแล้วต่งฮ่วนจือกล้าให้คนแก่อย่างท่านอาจารย์ต้องมาตกระกำลำบากได้ที่ไหน?จะว่าไป เขาเองก็อยากจะใช้การกระทำขอโทษกับศิษย์น้องหญิงด้วยเหมือนกันเขาอยู่ช่วยเหลือได้พอดี อย่างน้อยเรื่องการจัดยาเขาก็ทำได้ แล้วยังนำผู้ช่วยหมอเหล่านี้ได้อีกหลังจากฟู่จิ้นเชินให้คนนำจดหมายที่เขียนส่งให้เซียวหลันยวนส่งออกไปก็เอาแต่วุ่นดูแลคนป่วยอันเหนียนกับผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเข้ามารออยู่พักหนึ่งถึงได้มีเวลาหยุดพักผ่อนอันเหนียนมอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1737
ตอนที่ได้รับจดหมาย ในใจเซียวหลันยวนมีความรู้สึกไม่ค่อยดีหลั่งทะลักเข้ามาเขารู้สึกแต่ว่า ฟู่จาวหนิงบางทีอาจจะไม่ได้กลับมาตามเวลาครั้งนี้ จดหมายสี่ฉบับติดต่อกัน ทำเอาเขาถึงกับเวียนหัวจดหมายสี่ฉบับนี้ไม่มีฉบับไหนเป็นของฟู่จาวหนิงเขียนเลย สองฉบับเป็นของสืออี และอีกหนึ่งคือฟู่จิ้นเชิน และยังมีที่อันเหนียนเขียนอีกฉบับเขายังไม่ทันได้เห็นเนื้อหาแค่มองลายมือ พอไม่มีจดหมายของฟู่จาวหนิง ก็ทำให้เขาใจดิ่งวูบแล้วระงับใจที่ไม่สงบของตนเองลง หลังจากอ่านจดหมายทั้งสี่ฉบับจบ เซียวหลันยวนก็ตบลงบนโต๊ะดูแล้วไม่ได้ออกแรงเท่าไรนักแต่ตอนที่นางลุกขึ้นยืน หลังจากรีบเดินออกไป โต๊ะตัวนั้นจู่ๆ ก็หักลงจากตรงกลางดังโครม ของที่อยู่ด้านบนกระจัดกระจายเต็มพื้นเสียงนี้ทำให้ชิงอีตกใจสะดุ้งโหยง"ท่านอ๋อง?"เซียวหลันยวนมาถึงนอกเรือน เรียกคนเข้ามา"ไปเรียกหมอทั้งหมดในเมืองหลวงมา!""ท่านอ๋อง หมอทั้งหมดรึ?""หมอทั้งหมด!" เซียวหลันยวนพูดไปด้วยพลางเดินไปด้านนอกประตูใหญ่ "เตรียมม้า""ท่านอ๋องจะไปไหน?" ชิงอีเกือบจะตามเขาไม่ทัน รู้ว่าท่านอ๋องเพิ่งอ่านจดหมายที่ส่งมาจากเมืองเจ้อ ชิงอีเองก็รู้สึกลนลานทำให้ท่านอ๋อ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1738
เซียวหลันยวนเหลือบมองสาวงามที่ยังนั่งนวดขาจักรพรรดิอยู่ข้างเตียง ในใจก็รู้สึกถากถางขึ้นอย่างแรงกล้า"ฝ่าบาททรงสำราญเสียเหลือเกิน ยังจำเรื่องผู้ประสบภัยนับหมื่นที่เมืองเจ้อได้ไหม? คิดถึงเรื่องที่บ้านพวกเขาถูกทำลายไปบ้างไหม?""เจ้าบังอาจนัก!" องค์จักรพรรดิโมโหกราดเกรี้ยวเซียวหลันยวนก็รู้สึกว่าพูดกับเขามากไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าไม่มีคนเชื่อ อันที่จริงเขาก็ยังหวังไว้มากกว่าใครๆ ว่าจักรพรรดิจะคุ้มครองแผ่นดินแคว้นเจาได้ พยายามปกครองแคว้นอย่างเต็มที่ เป็นจักรพรรดิที่ดีใครก็คิดกันว่าเขาตั้งใจจะมาชิงบัลลังก์"ออกราชโองการ ให้หมอหลวงทั้งหมดไปรวมตัวที่จวนอ๋องเจวี้ยนเพื่อหารือเรื่องการไปรักษาคนป่วยที่เมืองเจ้อที" เซียวหลันยวนพูดออกมาตรงๆองค์จักรพรรดิถลึงตาไม่อยากเชื่อ "นี่เจ้ากำลังสั่งข้าหรือ?"นี่ถึงกับออกคำสั่งเขาเลยหรือ?"นอกจากท่านอยากให้ผู้ประสบภัยจากเมืองเจ้อทะลักมาที่เมืองหลวง" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา"โหยวเหวินจางถ้ากล้าให้ผู้ประสบภัยมาที่เมืองหลวง ข้าจะตัดหัวเขาทิ้งเสีย! เขาเป็นผู้บริหารท้องถิ่นที่เมืองเจ้อภาษาอะไรกัน" องค์จักรพรรดิโกรธขึ้นมา"ท่านไม่ให้เงินบรรเทาภัยเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1739
แต่ว่าพอคนมาอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยน หารือเรื่องหน้าอ๋องเจวี้ยน ทำไมรู้สึกเหมือนเป็ฯเรื่องที่อันตรายเสียอย่างนั้นดังนั้น แค่ด้านนอกมองเข้ามา จะพบว่าพวกหมอเหล่านี้ล้วนกำลังกระซิบกระซาบกัน พูดกันเบาๆ ด้วยน้ำเสียงไม่น่าไว้ใจจังหวะที่เซียวหลันยวนเดินเข้ามา เสียงทั้งหมดก็เงียบลงทันทีกระทั่งว่า คนมากมายยังต้องกลั้นหายใจขึ้นมาพวกเขาไม่กล้าจะเงยหน้ามองอ๋องเจวี้ยนยิ่งไปกว่านั้นบรรดาหมอก็ยังเข่าอ่อนจนคุกเข่าลงมา"ข้าเชิญพวกเจ้ามาเพราะมีเรื่องอยากจะขอร้อง" เสียงของเซียวหลันยวนนิ่งขรึม มีความน่าเกรงขามที่ทำให้คนไม่กล้าคัดค้านต่อต้านเหล่าหมอหลวงมองหน้ากันไปมาขอร้อง?อ๋องเจวี้ยนใช้คำว่าขอร้อง ทำให้พวกเขารู้สึกไม่อยากเชื่อ นี่บังคับพวกเขามารวมตัวกัน เพราะมีเรื่องจะขอร้องหรือ?เซียวหลันยวนไม่ให้เวลาพวกเขาได้ขบคิดนาน และไม่รอให้พวกเขาได้ตอบ พูดต่อมาว่า "เรื่องที่เมืองเจ้อจัดหาที่พักให้ผู้ประสบภัยนับหมื่นพวกเจ้าคงจะได้ยินมาบ้างแล้วใช่ไหม?""อ๋องเจวี้ยน เรื่องนี้พวกเราได้ยินมาแล้ว" มีหมอหลวงคนหนึ่งรวมความกล้าเอ่ยขึ้น "ยิ่งไปกว่านั้น ข้าน้อยยังได้ยินอีกว่า พระชายาไปที่เมืองเจ้ออีกด้วย?"คนส
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
