บทที่ 171

เซียวหลันยวนรู้สึกว่าท่าทางของฟู่จาวหนิงดูจะภาคภูมิใจไปหน่อย

"ได้ พอกลับไปที่จวนอ๋องแล้วค่อยคุยกัน" เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ "ตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นเจ้าชั่วคราว"

"ได้เลย เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะร่าสองเสียง หมุนตัวเดินออกไป

เสี่ยวเถาเห็นทั้งหมด ถลึงตาโตอ้าปากค้าง

เดิมทีคุณหนูกับอ๋องเจวี้ยนอยู่ด้วยกันแบบนี้หรือ? คุณหนูไม่กลัวอ๋องเจวี้ยนเลยหรือ?

"คุณหนู ท่านชิงเงินจากอ๋องเจวี้ยนมาตั้งเยอะ เขาจะไม่โกรธเอาหรือ?" เสี่ยวเถาเองก็กังวล ถ้าอ๋องเจวี้ยนโมโหขึ้นมาจะทำอย่างไร?

"โกรธแล้วจะทำไมล่ะ? ไม่เป็นไร เขายังต้องการข้าอยู่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"เช่นนั้นถ้าเขาไม่ต้องการแล้วล่ะ?" เสี่ยวเถาถามออกมา

ฟู่จาวหนิงชะงัก พูดต่อว่า "เช่นนั้นก็รอตอนเขาไม่ต้องการแล้วค่อยว่ากันเถอะ"

นางตอนนี้สนใจมากขนาดนั้นได้เสียที่ไหน

ฟู่จาวหนิงหมุนหัวไปหน้าแผงของเหล่าซวี

เถ้าแก่รองหูคนนั้นไม่ได้รู้จักยาชนิดนี้เลย มีหลายคนเข้าไปดูแต่ก็ไม่มีใครมองออกว่าเปลือกไม้นั้นคือยาอะไร และมีคนที่ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ พอได้ยินว่าต้องซื้อด้วยสองพันตำลึงก็หันหน้าหนี

คนไม่น้อยกำลังหัวเราะเหล่าซวีว่าขัดสนจนบ้าไปแล้ว เ