เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1275
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1276
ฟู่จาวหนิงไม่อยากจะให้คนขององค์จักรพรรดิเห็นเซียวหลันยวนโดยตรงเซียวหลันยวนกระโจนตัวขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ด้านหลังนางซือถูไป๋ตอนนี้จึงเดินตรงเข้ามา"ผู้อาวุโสจี้ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?""ข้าไม่เป็นไร!" ผู้อาวุโสจี้แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีกับซือถูไป๋นัก และรู้ว่าเขามาเพราะฟู่จาวหนิง แต่ตอนนี้ถึงอย่างไรเขาก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เขาจะไม่ตอบก็กระไรอยู่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็เดินตรงมาทางนี้เช่นกัน องครักษ์หลายคนของนางแบ่งเป็นสองกลุ่ม มีส่วนหนึ่งกันอยู่ด้านหน้า และมีอีกสองคนเดินอยู่ข้างๆ ไม่ห่างจากนางนักสืออีกพวกเขาล้วนขวางกระบี่อยู่เบื้องหน้า มองไปยังวัตถุสีดำที่เกาะอยู่บนต้นไม้ทางนั้นไม่วางตาและกันพวกฟู่จาวหนิงเอาไว้ด้านหลังวัตถุสีดำชั้นเกาะอยู่บนต้นไม้ไม่ขยับเขยื้อน ไม่ ไม่ถึงกับไม่ขยับเขยื้อนเสียทีเดียว ปีกของมันเหมือนจะขยับขึ้นๆ ลงๆ เล็กน้อยเหมือนความถี่การหายใจมองเช่นนี้ ดูคล้ายกับผีเสื้อกลางคืนสีดำตัวหนึ่ง แต่ขนาดใหญ่เท่าค้างคาวแต่ตอนนี้ใครเองก็ไม่กล้ามองมันเป็นแมลงผีเสื้อกลางคืนปกติแล้ว ถึงอย่างไรเมื่อครู่มันก็ถูกกระบี่ฟันเข้าแต่กลับไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยว่าตามหลักการ กำลั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1277
เพราะต้าชื่อกับแคว้นเจาเป็นเพื่อนบ้านกัน สองแคว้นนี้จึงอยู่ใกล้ที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นจุดเริ่มก็ใกล้เคียงกัน ความเร็วและระยะเวลาในการรุ่งเรื่องก็ใกล้เคียงกัน ดังนั้นการไปมาหาสู่จึงมีมากที่สุดแต่สองแคว้นนี้พอเทียบกับแคว้นหมิ่นและตงฉิง ประวัติศาสตร์ยังยาวนานไม่พอเพียงแต่แคว้นหมิ่นอยู่ห่างออกไปไกลหน่ยอฟู่จาวหนิงมองชายชราคนนั้นหูของนางได้ยินเสียงของเซียวหลันยวน เขาสื่อเสียงรหัสลับมา ไม่ให้คนอื่นได้ยิน"ก่อนหน้านี้ตอนที่แคว้นหมิ่นเจริญรุ่งเรืองที่สุด แคว้นเจากับต้าชื่อยังเพิ่งจะออกเดิน ตื่ชื่อได้เปิดแคว้นจากความช่วยเหลือของตระกูลเสิ่น ส่วนจักรพรรดิองค์ก่อนของแคว้นเจาก็เคยเป็นบุตรชายตัวประกันของแคว้นหมิ่นคนหนึ่ง"ซู๊ดหรือก้คือ แคว้นหมิ่นเป็นพี่ใหญ่สินะ?ซุนฉงหมิงคนนั้นแม้จะอายุหกสิบกว่าแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังแดงประกาย สายตาคมกริบฟู่จาวหนิงสังเกตเห็นว่าแม้เขาจะถูกประคองอยู่ แต่ความเป็นจริงคือเพราะขาพลิกไปแล้ว ดูจากสภาพของเขา ถ้าหากขาไม่ได้พลิก ก็น่าจะคล่องแคล่วอยู่ในป่านี้พอสมควรยิ่งไปกว่านั้นซุนฉงหมิงยังสวมชุดคลุมสีม่วงเข้มทั้งตัวด้วย บนหัวสวมกวานสีม่วงทอง ดูแล้วสูงส่งมากแค่มองก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1278
ซุนฉงหมิงพอพูดออกมา สีหน้าของพวกต่งฮ่วนจือก็ดูไม่ดีเสียแล้ว"คำพูดคำจาของผู้เฒ่ารองซุนหนักข้อกว่าปีก่อนๆ นี้อีกนะ" ผู้อาวุโสจี้ร้องเฮอะขึ้นมา"สหายจี้ควรจะฟังคำแนะนำที่ดีด้วยนะ พวกเจ้าลองดูสิ วัตถุดิบยาชั้นดีอย่างแมลงผีเสื้อกลางคืนเหล็กนั่น เจ้าก็ยังไม่รู้จักเลยกระมัง?"ซุนฉงหมิงตอนที่พูด คนหนุ่มเหล่านั้นของตระกูลซุนก็จัดการลดวงล้อมเข้ามา ค่อยๆ เดินเข้าไปยังต้นไม้ใหญ่ที่แมลงผีเสื้อกลางคืนเหล็กตัวนั้นเกาะอยู่ชายหนุ่มที่หยิบถุงคนนั้นตอนที่เดินไม่มีเสียงเลย การเคลื่อนไหวแผ่วเบาเอามากๆ สองคือเขาจับถุงเอาไว้ชายหนุ่มอีกด้านหนึ่งในมือหยิบกระบอกไม้ไผ่ ตอนที่เข้าใกล้จู่ๆ ก็ยกกระบอกไม้ไผ่ไว้ข้างปาก เป่าควันกลุ่มหนึ่งออกไปใส่แมลงผีเสื้อกลางคืนเหล็กตัวนั้นพรึ่บแมลงผีเสื้อกลางคืนตัวนั้นบินทะยานขึ้นมาอีกครั้ง แต่ตอนที่เจอเข้ากับควันความเร็วของมันก็ชะงักไป พริบตานี้เอง ถุงในมือของชายหนุ่มก็ครอบลงไปที่ตัวมันจัดการเก็บมันเข้าไปในถุงอย่างรวดเร็ว"จับได้แล้ว!"เขามัดปากถุงแน่นอย่างไว ส่วนชายหนุ่มอีกคนก็รีบเป่าควันไปทางถุงอีกสองฟอดการบินกระแทกในถุงอย่างรุนแรงด้านใน เพียงไม่นานก็หยุดลง ท้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1279
"เจ้าคือ?"ซุนฉงหมิงมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่สวมผ้าบางไว้บนหัว"ข้าคือ..."ซือถูไป๋เดินขึ้นขวางนางไว้"ได้ยินชื่อเสียงของผู้เฒ่ารองซุนมานาน ซือถูไป๋แห่งโรงยาทงฝูขอคารวะ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจู่ๆ ถูกเขาบังไว้ด้านหลัง จึงมองแผ่นหลังซือถูไป๋อย่างประหลาดใจ แต่นางก็ยังปิดปากลงไม่พูดต่อ และก็ไม่คิดจะอ้อมตัวเขาเดินขึ้นไปอีก แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างหลังเขา"คุณชายน้อยโรงยาทงฝูหรือ? เคยได้ยินมาเหมือนกัน"ซุนฉงหมิงพิจารณาตัวซือถูไป๋ แต่ก็พูดแค่คำเดียวเท่านั้น ไม่รู้สึกสนใจจะพูดอะไรต่อ"สหายจี้ ถึงอย่างไรข้าก็เล่าสถานการณ์หมู่บ้านเล็กนั้นแล้ว ตอนนี้พวกชาวบ้านน่าจะย้ายบ้านกันหมดและตรงไปยังแคว้นหมิ่นเรียบร้อย พวกเจ้ายังจะเข้าไปในหมู่บ้านอีกหรือ?"พูดจบก็ไม่รอให้ผู้อาวุโสจี้ตอบ เขากวักมือ พาคนหนุ่มในตระกูลเหล่านั้นออกไป "พวกเราขอตัวก่อน ไปเจอกันที่เมืองจี้แล้วกัน"แล้วพวกเขาก็ออกไปรอจนไม่เห็นร่างของพวกเขา ไม่ได้ยินเสียงพวกเขาแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจึงยื่นมือมาสะกิดแผ่นหลังซือถูไป๋"ทำไมท่านไม่ให้ข้าพูด?""ผู้เฒ่ารองซุนไม่ใช่แค่วิชาแพทย์ร้ายกาจ แต่ยังถนัดใช้พิษอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1280
ซือถูไป๋เดินออกไปข้างๆ สองก้าว ออกห่างจากนางหน่อย"องค์หญิงใหญ่อันที่จริงสามารถไปถามฝ่าบาทอีกครั้งหลังกลับไปได้ เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องเล่าให้ท่านฟังอย่างละเอียดแน่"พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ สายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจึงหม่นลงมาเล็กน้อยซือถูไป๋ปฏิเสธนางอย่างชัดเจนนี่มันเพราะอะไรกัน?นางรู้ว่าซือถูไป๋จะเว้นระยะห่างกับนาง เพื่อไม่ให้ฟู่จาวหนิงเข้าใจผิดแต่ฟู่จาวหนิงมีอะไรต้องเข้าใจผิดล่ะ? นางเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแคว้นเจานี่ แต่งงานไปแล้ว ยังจะมาสนใจว่าซือถูไป๋อยู่ใกล้ใครด้วยหรือ?ยิ่งไปกว่านั้นซือถูไป๋ทำไมต้องทุ่มเทสุดใจกับฟู่จาวหนิงเช่นนี้ด้วย?แน่นอนว่า ฟู่จาวหนิงหน้าตาดีเอามากๆ แต่นางเองก็ไม่ได้แย่นี่ ฟุ่จาวหนิงวิชาแพทย์ยอดเยี่ยมเกินใคร แต่นางก็ยังมีโชคดีอยู่กับตัวนะฟู่จาวหนิงแต่งงานแล้ว ร่างกายก็น่าจะไม่บริสุทธิ์แล้วไหม แต่นางยังสะอาดผุดผ่อง ตัวตนฐานะก็ยังสูงส่งพอมาดูนิสัย นางรู้สึกว่านิสัยตนเองก็ยังดีกว่าฟู่จาวหนิงเยอะ นางทั้งเกรงใจและอ่อนโยนกับซือถูไป๋มาตลอด พูดจาอ่อนหวาน แต่ฟู่จาวหนิงมีแต่เย็นชาใส่ซือถูไป๋เห็นๆ อยู่ว่าซือถูไป๋มีใจให้นาง แต่ฟู่จาวหนิงก็ไม่ไว้หน้ามาตลอดพอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1281
คำพูดนี้แปลกๆ หน่อยยิ่งไปกว่านั้นพอนางพูดจบยังเหลือบมองต่งฮ่วนจือผาดหนึ่งด้วย สายตาเหมือนมีความเห็นใจต่งฮ่วนจือมองออกว่านางเห็นใจตนเอง จึงนิ่งขรึมไม่พูดจาฟู่จาวหนิงเองก็เหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งนางไม่รู้ว่าเพราะอะไรองค์หญิงใหญ่จู่ๆ ก็ไม่คิดจะอำพรางร่องรอยตนเอง วิ่งแจ้นออกมาปรากฏต่อหน้านางเพื่ออะไรกัน?"ไปเถอะ กลับกัน"ผู้อาวุโสจี้พอตัดสินใจกลับ ก็ไม่ชักช้าอีกตอนที่พวกเขากำลังจะออกไป องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับมองไปทางสองคนที่อยู่ใต้ต้นไม้นั่น"แล้วสองคนนี้จะทำอย่างไรดี?"นางยื่นมือไปทางชายคนที่ยังอยู่ในท่าเดิมเช่นนั้น ปากก็ยังอ้าค้างอยู่"ระวัง..."องครักษ์ของนางรีบเข้ามาอยู่ข้างตัวนาง แต่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังคงยื่นมือเข้าไปวัดลมหายใจของชายคนนั้น นางอุทานร้องออกมา"เอ๊! คนคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่!"คำพูดนี้ทำให้คนทั้งหมดหยุดลงมาคนคนนั้นยังคงแข็งทื่ออยู่ท่าเดิม ดูเหมือนจะตายไปแล้ว แต่ยังมีลมหายใจอยู่หรือ?"แม่นางฟู่ ท่านเป็นหมอ ท่านรีบมาดูอาการเร็ว ท่านไปแบบนี้ไม่ได้นะ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหันหน้ามองไปทางฟู่จาวหนิงสีหน้าและน้ำเสียงของนางมีเชิงตำหนิหน่อยๆ เพรา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1282
"เมื่อครู่ผู้เฒ่ารองซุนก็บอกแล้ว ท่านไม่ได้ยินหรอกหรือ?"ฟู่จาวหนิงไม่อยากพูดอะไรมากจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ดูท่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ไม่ยอมให้พวกเขาออกไปด้วย"เขายังไม่ได้มาดูเลย" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่เชื่อแม้แต่น้อยนางยื่นมือออกไปอีกครั้ง นิ้วจับไปที่ลมหายใจของชายอีกคน สัมผัสอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานออกมาอีกครั้ง "จริงๆ นะ คนนี้ก็ยังมีลมหายใจอยู่! ท่านไม่เชื่อก็เข้ามาดูสิ"สองคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่แท้ๆ ฟู่จาวหนิงทำไมจึงไม่คิดจะช่วยพวกเขา?"ศิษย์น้องหญิง ถ้าอย่างไรให้ข้าเข้าไปดูหน่อยเถอะ ถ้าช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ ค่อยว่ากัน" ต่งฮ่วนจือเองก็ร้อนรนขึ้นมาแล้วถ้านี่เป็นคนในตระกูลใหญ่ของเมืองจี้ ถึงตอนนั้นรู้ว่าพวกเขาเจอแล้วแต่กลับนิ่งดูดาย เกรงว่าคงกระเทือนไปถึงพันธมิตรโอสถแน่"ท่านอาจารย์เองก็อยู่ที่นี่นะ อย่าทำให้ต้องกระเทือนไปถึงชื่อเสียงท่านอาจารย์เลย" ต่งฮ่วนจือกดเสียงต่ำ เขากำลังเตือนฟู่จาวหนิงด้วยความหวังดี"ถ้าอย่างนั้น ให้ข้าเข้าไปดูก่อน ข้าจะลองดูว่าเขายังมีลมหายใจจริงไหม จากนั้นจะวางพวกเขานอนลง แบกห่างออกมาจากใต้ต้นไม้หน่อย แล้วเจ้าค่อยไปจับชีพจรพวกเขาแล้วกัน ดีไหม?""ท่าน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1283
เมื่อครู่ที่เกิดการเปลี่ยนแปลง พวกเขาล้วนถอยออกมาอีกตามสัญชาตญาณ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ถอยมาหลายก้าวตอนนนี้พวกเขามองสี่ศพตรงหน้า แต่ละคนล้วนรู้สึกสันหลังวาบ ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคำต่งฮ่วนจือรู้สึกหวาดผวาหลังเกิดเรื่องเมื่อครู่นี้ถ้าเขาเข้าไปตรวจสอบสองคนนั้นจริงๆ ...ตอนนี้เขาเองก็คงตายอยู่ตรงนั้นแล้วไหม?โชคดีที่ศิษย์น้องหญิงห้ามเขาไว้!ต่งฮ่วนจือหันหน้ามามองฟู่จาวหนิง เห็นเพียงฟู่จาวหนิงเม้มปาก สีหน้าเคร่งขรึมเขาผิดที่ไปตำหนิศิษย์น้องหญิงเสียแล้ว เขาเมื่อครู่พอได้ยินคำพูดขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้วยังรู้สึกว่าศิษย์น้องหญิงเย็นชาไร้น้ำใจเหลือเกินศิษย์น้องหญิงบอกว่าสองคนนั้นช่วยไม่ได้แล้ว ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริงนางไม่จำเป็นต้องเข้าไปตรวจก็รู้แล้วฟู่จาวหนิงเหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าโชคขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนี่ดีจริงๆ นางตอนแรกไปแตะสองคนนั้น แล้วยังยื่นมือเข้าไปด้วย แต่สองคนนั้นก็ไม่สำรอกออกมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าขาตนเองอ่อนยวบไปแล้วกลิ่นที่นี้ทำเอาท้องของนางปั่นป่วน"ฮ่วนจือ หลังจากนี้เจอเรื่องอะไรก็ต้องคิด
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1652
เขาอยากไปด้วยกันกับลูกสาว เช่นนี้จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน และยังได้มองอยู่ข้างๆ ถึงสภาพการทำงานของนางด้วย อยู่กับคนเป็นอย่างไร จะได้เข้าใจนางมากขึ้น รู้จักนางมากขึ้นเขาพลาดที่จะมองดูลูกสาวเติบโตไปหลายปี ตอนนี้อยากจะคว้าโอกาสนี้ไว้บางที ความสัมพันธ์หลังจากนี้อาจจะดีขึ้นมาอีกก็ได้นิสัยของฟู่จิ้นเชินคือมุ่งมั่นไปที่เป้าหมาย ไม่รีบไม่ร้อน แต่จะไม่ยอมแพ้ และจะคอยคว้าโอกาสทั้งหมดไว้ ก้าวไปยังจุดหมายทีละก้าวๆเหมือนกับตอนที่เขาพาภรรยา รู้ว่าห้ามตายเด็ดขาด จะถูกจับกลับไปไม่ได้ บนพื้นฐษนนี้ ใช้เวลาไปหลายปี แต่เขาก็ไม่ได้ล้มเลิกการตามหาความจริงเรื่องการวางยาในอดีตถ้าหากไม่ใช่มาเจอกับฟู่จาวหนิง อันที่จริงเขาก็ยังทนต่อไปได้ บางทีอาจจะถึงวันที่เขาพบกับความจริงวันนั้นฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนสำหรับตอนนี้ที่นางหันมามองตนเอง ต้องการความเห็นจากเขา ในใจเซียวหลันยวนจึงพอใจมากขึ้นมาเขากุมมือนางไว้ บอกกับนางว่า "ให้เขาไปด้วยก็ดี"เขามองออกแล้ว ฟู่จิ้นเชินนี้ไม่ธรรมดาเลย ฉลาดและตื่นตัว ใจเย็นเฉียบแหลมมีฟู่จิ้นเชินตามไปด้วย ในใจเซียวหลันยวนก็ค่อนข้างจะวางใจถ้าหากไม่ใช่ว่าตัวตนฐานะเขาไปไหนมา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1651
"สถานที่อย่างเมืองเจ้อค่อนข้างจะพิเศษ พื้นที่ใหญ่โต ประชาชนน้อย และการเดินทางก็สะดวกสบาย" ฟู่จิ้นเชินตอบ "ถ้าหากจะยัดผู้ประสบภัยเข้าไป อันที่จริงก็สามารถทำได้อยู่ ข้าเคยไปเมืองเจ้อในเมืองมีพื้นที่ว่างค่อนข้างกว้างขวางอยู่หลายแห่ง บางครั้งยังมีพวกพ่อค้าพเนจรจากที่ต่างๆ ไปทำตลาดนัดกันที่นั่นด้วย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนมองเขาอย่างเกินคาด"เมืองเจ้อท่านก็เคยไปมาหรือ?"ฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวสบตากัน สองสามีภรรยายิ้มอย่างจำใจ"ถ้าจะให้พูด พวกเราไปมาหลายสถานที่เลย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนเองก็เข้าใจขึ้นมา สิบกว่าปีนี้พวกเขาล้วนต้องคอยหลบการไล่ล่าสังหารอยู่ภายนอก แล้วยังมีการไล่จับของจวนทางการอีก แต่ละสถานที่จึงไม่สามารถอยู่ได้นานนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหนีไปแทบจะทุกที่"แต่ว่าทางนั้นนาจะขาดแคลนเรื่องวัตถุ ถึงอย่างไรต่อให้มีที่ว่างที่จะจัดวางผู้ประสบภัยเข้าไป นั่นก็ต้องสร้างกระโจมจัดแจงที่พัก ไม่เช่นนั้นวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ ก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้ประสบภัยต้องนอนด้านนอกทนหนาวทนหิวได้"ฟู่จิ้นเชินบอกกับฟู่จาวหนิงว่า "พรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้าด้วย"นี่เป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเอ่ยถึงม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1650
ดังนั้น จาวหนิงจะต้องไม่ยอมถูกชายหนุ่มคนอื่นดึงดูดแน่ เพราะไม่มีใครเทียบกับเขาได้แล้วระหว่างทาง อ๋องเจวี้ยนอารมณ์ดีมาก กระทั่งยังสามารถคุยกับฟู่จิ้นเชินเรื่องโป๋จีอย่างทัดเทียมกันด้วยรอจนมาถึงจวนอ๋อง พวกเขาก็หารือตัดสินใจออกมาได้แล้ว พรุ่งนี้จะส่งโป๋จียัดเข้าไปในขบวนของอันเหนียน พาเขาออกจากเมืองก่อน หลอกเขา ให้เขาคิดว่ารับปากว่าจะช่วยเขาออกไป รอให้ได้จดหมาย คนของเซียวหลันยวนก็จะคุมตัวเขากลับเมืองหลวง"พรุ่งนี้ข้าจะไปค้นตัวเขาเอง" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิงคนอื่นล้วนค้นไม่เจอ เขาไม่เชื่อว่าตนเองจะหาไม่พบ"แล้วนายพันเก๋อล่ะ?""ให้เขาเข้าวังไม่ได้พบกับจักรพรรดิไม่ได้ชั่วคราวก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมีแผนการ"ท่านคิดจะทำอะไรหรือ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว เก๋อมู่กวงมีวรยุทธ์ ฟู่จิ้นเชินยังขังเขาไว้ในวังได้หรือ?"ข้ารู้ว่ามีคนหนึ่งที่พัวพันกับเก๋อมู่กวงอยู่ อ๋องเจวี้ยนส่งคนนั้นไปที่ห้องของเก๋อมู่กวงก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมองไปทางเซียวหลันยวน"เส้นสายของท่านนี่ทั้งเยอะทั้งซับซ้อนจริงๆ""ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแค่ประชาชนธรรมดา มีเส้นสายแค่นี้ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงหรอก""ประชาชนธรรมดาไม่มีทางพาคน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1649
ฟู่จิ้นเชินเองก็นับถือเซียวหลันยวน"คิดไม่ถึงเลยว่าอ๋องเจวี้ยนจะรู้มากขนาดนี้"ฟู่จาวหนิงก็ตกใจ "ท่านพูดภาษาเฮ่อเหลียนได้หรือ?"สำหรับความนับถือของฟู่จิ้นเชิน เซียวหลันยวนไม่สนใจ แต่น้ำเสียงตกใจของฟู่จาวหนิง ทำให้เขารู้สึกภูมิใจขึ้นมาหน่อยๆนางนั่งตัวตรงขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ ใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบพูดว่า "อืม ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่"พรวดฟู่จาวเฟยอยากจะขำขึ้นมาทำไมคำพูดพี่เขยถึงดูแปลกๆ?ตอนอยู่ว่างๆ ในบ้านกับท่านปู่กับน้าเซี่ยอันห่าวพกวเขาก็เคยพูดภาษาเฮ่อเหลียนออกมา เพราะพวกเขาอยากรู้อยากเห็นหน่อยๆแต่หลังจากที่ได้ยินเขาพูดไปไม่กี่คำก็ยังบอกว่าเรียนยาก สักคำเดียวก็เรียนกันออกมาไม่ได้ความสามารถการเรียนรู้ของพ่อเขาดีมาก แต่ก็ยอมรับว่านี่เรียนยากจริงๆพี่เขยกลับบอกว่าไม่ยาก แต่ว่า ที่โป๋จีพูดรวดเดียวอย่างรวดเร็วขนาดนั้น แล้วพี่เขยยังฟังออกได้ ก็อธิบายได้ว่าเขาเป็นมันทุกอย่างจริงๆ"เรียนมาตอนอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงหรือ?" ฟู่จาวหนิงใช้สายตานับถือมองเขา กระพริบตาปริบๆอ๋องเจวี้ยนพอใจขึ้นมาทันที แล้วยังรู้สึกจิตใจหวานชื่นด้วย"ใช่แล้ว""เจ้าอารามสอนมาหรือ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ "หรือว่าเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1648
"เช่นนั้นก็ใสหัวไป"เซียวหลันยวนพาคนออกจากคุกใหญ่เหล่าผู้คอมมองพวกเขา "หัวหน้า ตอนนี้ทำอย่างไรดี? นายพันเก๋อบอกไว้แล้ว ถ้าเฮ่อเหลียนเฟยมีความน่าสงสัยที่จะเป็นศัตรู ต้องคุมตัวเขาไว้ก่อนนี่นา"ก่อนหน้านี้ใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้าก็ดึงคนไว้แล้ว ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนพาเขาเดินวนในคุกไปรอบหนึ่ง จากนั้นกลับเดินกลับไปอย่างองอาจเสียอย่างนั้นพรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อถามขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?เรื่องนี้ จะต้องนำไปให้ฝ่าบาททรงทราบแน่ องค์จักรพรรดิถ้าหากถามหาความรับผิดชอบขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?แต่หัวหน้าคุกก็ไม่กล้าทำอะไรนี่นา"ช่างมัน ผลักไปบนหัวอ๋องเจวี้ยนให้หมดแล้วกัน พรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อซักไซ้ขึ้นมา พวกเราก็บอกไปว่าพวกเราขวางอ๋องเจวี้ยนไม่อยู่"นี่โทษพวกเขาได้ที่ไหน?ฟู่จาวหนิงพอเห็นพวกเขาออกมาแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ"เสี่ยวเฟยไม่ต้องอยู่หรือ?" นางถามเซียวหลันยวน"ไม่ต้องให้อยู่แล้ว ให้พวกเขาไปที่จวนอ๋องเองแล้วกัน" เซียวหลันยวนตอบฟู่จิ้นเชินมองเขา "ขอบคุณมาก"นี่คือความหมายที่จะปกป้องพวกเขาแล้วถ้าหากพวกเขาไม่อยู่ในจวนอ๋อง พรุ่งนี้นายพันเก๋อพาคนไปที่บ้านตระกูลฟู่ พวกเขาคงไม่มีทางต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1647
โป๋จีเอาเรื่องที่เผ่าเฮ่อเหลียนยึดครองเมืองพูดจนกลายเป็นตัวเลือกที่จำใจของพวกเขาเสียอย่างนั้นฟู่จาวเฟยถามยังถามสถานการณ์ในเมืองตอนนี้อีกหน่อย แล้วยังถามเขาว่าทำไมถึงถูกเก๋อมู่กวงจัง รอจนเขา...ตอบมาทีละข้อ ถามขึ้นมาทันที "แล้วจดหมายที่นำมาให้ข้าล่ะ? ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ส่งจดหมายให้กับข้าหรือ?"โป๋จีมองไปทางเซียวหลันยวน"นี่คืออ๋องเจวี้ยนสินะ? พวกข้าได้ยินว่า อ๋องเจวี้ยนตอนนี้เป็นพี่เขยของเจ้า""ใช่แล้ว แต่เขากับองค์จักรพรรดิมีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดี"สายตาโป๋จีหม่นลงเล็กน้อย พวกเขารู้เรื่องนี้"แล้วพ่อแท้ๆ ของเจ้าล่ะ?""เขาฟังพี่สาวข้า""หมอเทวดาฟู่ใช่ไหม?""ใช่ ชื่อเสียงของพี่สาวข้ามากขนาดนี้เลยหรือ? ลือกันไปถึงทางเผ่าแล้วหรือ?" ฟู่จาวเฟยถาม"แน่นอน นางเป็นถึงหมอที่อายุน้อยสุดในสมาคมหมอใหญ่เลยนะ" แล้วยังเป็นหมอหญิงอีก"แล้วจดหมายอยู่ที่ไหนล่ะ?""จะส่งให้เจ้าเลยก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก แต่ว่าเจ้าต้องทำเรื่องหนึ่งก่อน จดหมายสำหรับพวกเราแล้วสำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องที่จะทำร้ายหรอก""เขียนอะไรไว้หรือ?""เจ้าอ่านจดหมายก็จะเข้าใจเอง""ท่านจะให้ข้าช่วยทำอะไรหรือ?" ฟู่จาวเฟยเริ่มจะเกิด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1646
ขอแค่พวกเขาสงสัยในตัวฟู่จาวเฟยก็พอแล้วหัวหน้าคุกกับมือปราบเจียงพวกเขาก็เริ่มสงสัยเช่นนี้แล้วพวกเขามองฟู่จาวเฟย และมองไปยังโป๋จี สีหน้าเองก็กังวลขึ้นมา"คุณชายฟู่ นี่มัน..." มือปราบเจียงเข้าประชิดฟู่จิ้นเชิน กดเสียงต่ำคิดจะเตือนเขาคุณชายฟู่จะฟังไม่ออกได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าอยู่ต่อหน้านายพันเก๋อ แล้วเห็นว่าโป๋จีกับคุณชายน้อยฟู่มีความสัมพันธ์อันดีกันล่ะก็ คุณชายน้อยฟู่ก็จะยิ่งน่าสงสัยมากขึ้นไปอีกนายพันเก๋อคงไม่มีทางเชื่อคุณชายน้อยฟู่แน่นอนแล้วถ้าคุณชายน้อยฟู่ถูกกำหนดให้เป็นพวกของราชาเฮ่อเหลียน เช่นนั้นก็ถือว่ามีโทษกบฏ อาจจะลากตระกูลฟู่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยได้กระทั่งว่า อ๋องเจวี้ยนเองก็จะโดนหางเลขไปด้วยแต่ว่า องค์จักรพรรดิก็คิดจะรับมืออ๋องเจวี้ยนชัดเจนขนาดนี้ เช่นนั้นถ้ามีโอกาสจับกุมขึ้นมาจะปล่อยไปได้อย่างไรกัน?มือปราบเจียงรู้ว่าลูกสาวตนเองชอบพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาก ดังนั้นเขาจึงกังวลแทนพระชายาอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา"่ท่านลุงโป๋จี ท่านกำลังพูดอะไรน่ะ? ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าตอนนั้นไม่ได้จงใจทิ้งข้า แล้วก็..."ฟู่จาวเฟยชะงักไป เปลี่ยนคำใหม่ "ราชาเฮ่อเหลียนยังสังหารแม่เลี้ยงข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1645
"ท่านลุงโป๋จี ได้ยินว่าท่านมาส่งจดหมายให้ข้าหรือ?"ฟู่จาวเฟยถามออกมาทันทีโป๋จีก่อนหน้านี้ก็ดีกับเขาพอควร แต่ตอนนี้พอมาคิด ก็น่าจะแค่คิดว่าเขาเป็นลูกชายของราชาเฮ่อเหลียน เมื่อครู่ตอนที่เขาเห็นสายตาของตนเอง ก็แตกต่างกับแต่ก่อนไปแล้วฟู่จาวเฟยตอนนี้ยังพิจารณาออกได้ว่า เมื่อครู่ตอนที่โป๋จีมองเห็นสายตาของเขา นั่นเป็นความตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นเป้าหมายยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ที่เขาถามออกมาโป๋จีก็ยังพิจารณามองเขาอยู่"ใช่แล้ว องค์ชาย" โป๋จีใช้ภาษาเมืองหลวงที่ฟังแล้วแปลกๆ เรียกเขาว่าองค์ชาย จากนั้นก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยนด้วยสัญชาตญาณ เปลี่ยนเป็นภาษาเฮ่อเหลียนว่า "ราชาได้รับจดหมายของเจ้า บอกว่าเจ้าหาพ่อแม่ที่แท้จริงพบแล้ว มีตัวตนฐานะใหม่ ดูพึงพอใจมาก"โป๋จีไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนฟังภาษาเฮ่อเหลียนออกฟู่จิ้นเชินอันที่จริงก็ไม่รู้พอเขาฟังประโยคนี้ออกจึงมองไปทางเซียวหลันยวน ตอนนี้จะแปลให้เขาคงไม่สะดวกนัก ถ้าเขาพูดออกมาตอนนี้ เกรงว่าโป๋จีคงไม่พูดความจริงแล้วรอให้เขาพูดสิ่งที่ควรพูดให้จบก่อนแล้วกันคำนี้ของโป๋จี น่าจะพูดให้เขาฟังความหมายของคำพูดนี้ แสดงออกว่าราชาเฮ่อเหลียนรู้แล้วว่าฟู่จาวเฟยเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1644
ถ้าประตูวังปิดแล้ว คืนนี้น่าจะยังไม่ได้พบองค์จักรพรรดิเช่นนั้นพรุ่งนี้ช่วงประชุมเช้าก็น่าจะได้พบ ห่างจากตอนนี้ไม่ถึงสามชั่วยามเซียวหลันยวนไม่พูดอะไรอีกหลังจากเขาได้ข่าวไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องส่งคนไปคุ้มครองนอกวังแน่ เก๋อมู่กวงคืนนี้เข้าวังไม่ได้ ไม่ได้พบองค์จักรพรรดิ ดังนั้นจะต้องรอจนถึงประชุมเช้าแน่นอนช่วงหลายชั่วยามนี้เพียงพอแล้วพวกเขาได้ยินเสียงของฟู่จิ้นเชินแล้วฟู่จิ้นเชินกำลังพูดภาษาเฮ่อเหลียนอยู่"พี่เขย ท่านพ่อกำลังพูดว่า..." ฟู่จาวเฟยคิดจะแปลให้เซียวหลันยวนก่อนอย่างฉลาดเฉลียวรู้ความ แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะโบกไม้โบกมือ"ข้าฟังออกน่ะ""อ๋า?"ฟู่จาวเฟยตกตะลึง"ลืมบอกไป ว่าข้าเป็นภาษาเฮ่อเหลียน" เซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังพูดเรื่องเล็กจ้อยที่ธรรมดามากๆ เรื่องหนึ่งหัวหน้าคุกเองก็เหลือบมองเขาอย่างตกตะลึง"ถ้าข้าน้อยจำไม่ผิดล่ะก็ ท่านอ๋องยังพูดภาษาหนานฉือได้ด้วย?""ใช่"หัวหน้าคุกกับฟู่จาวเฟยสบตากันผาดหนึ่ง ทั้งสองคนล้วนเห็นความตกตลึงในดวงตาของอีกฝ่ายอ๋องเจวี้ยนทำไมถึงพูดได้หลายภาษานัก?เขาไม่ใช่ว่าพักฟื้นอยู่ในยอดเขาโยวชิงตลอดหรือไรกัน? คนทั้ง
