บทที่ 12 สู้

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

เปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลม

เขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว

"อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้ง

พีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ

"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่

เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว