3 วันต่อมา
@มหาวิทยาลัย
ใต้ตึกคณะนิติศาสตร์สาขากฎหมายระหว่างประเทศมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองฮ่องกงเผยให้เห็นร่างบางระหงของพีชกับจินเพื่อนสาวชาวไทยที่เพิ่งรู้จักยืนคุยกันด้วยความสนิทสนม อาจเพราะทั้งสองเป็นคนไทยเหมือนกันเลยสนิกกันเร็ว การมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวครั้งแรกของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเธอสามารถปรับตัวได้ดีเลยทีเดียว
"พีชคืนนี้ไปเที่ยวคลับเดอะเบสกันนะ"
"เที่ยวคลับเนี่ยนะ" พีชขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเพื่อนสาวชวนเธอไปเที่ยวคลับไม่ใช่ว่ามันเป็นสถานที่ไม่ดี ทว่าเธอแค่ไม่ค่อยชอบสักเท่าไรมันดูวุ่นวายเสียงดังจนน่าปวดหัว
"จินอยากไปดูสักครั้งเห็นเขาบอกว่าหรูหรามากเลยนะ แถมเจ้าของหล่อมากด้วย"
"แต่พีชไม่อยากไปเลยอะ"
"หื้อออ ไปนะน่าา" จินเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมทั้งทำหน้าเว้าวอนสุดฤทธิ์เมื่อเห็นท่าทางอิดออดของเพื่อนสาว และมันก็ได้ผลสุดท้ายพีชก็ทนต่อแรงรบเร้าของเพื่อนสาวไม่ไหวจนต้องตกปากรับคำไป "อือๆ ก็ได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"
"น่ารักที่ซู๊ดด" จินยิ้มร่าออกมาอย่างอารมณ์ดีใจเมื่อได้ยินคำตอบ มือเล็กเอื้อมไปดึงแก้มเพื่อนสาวเบาๆ อย่างมันเขี้ยวจนพีชต้องจับมือเธอออกแล้วขอแยกตัวกลับคอนโด "พอเลยฉันกลับคอนโดละ เจอกันคืนนี้"
“จ้า สองทุ่มเจอกันจินไปรับหน้าคอนโดนะ” หลังจากนัดแนะเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเองทันที
@คอนโดพีช
พีชใช้เวลาในการเดินทางเพียงสิบนาทีก็กลับมาถึงห้องพักเพราะมหาวิทยาลัยกับคอนโดห่างกันแค่หนึ่งกิโลเมตร
"จริงๆ เลยยัยจินชวนเที่ยวไหนไม่เที่ยวดันชวนเที่ยวคลับ" เสียงหวานพึมพำออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงนัดในคืนนี้เธอหยิบชุดเดรสที่แขวนในตู้เสื้อผ้าออกมาเตรียมไว้ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ แล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตาหลังจากที่ใช้สายตาจดจ่อกับหนังสือมาทั้งวัน และเพียงไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไปรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงค่ำ
มือเล็กคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเปิดหน้าจอดูเวลาเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้วเธอจึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงมารอเพื่อนสาวหน้าคอนโด
คืนนี้เธอเลือกใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสั้นเหนือเข่าสีเทาอ่อนเรียบหรูดูดี ยืนรอสักพักจินก็ขับรถมาจอดลงตรงหน้า ขาเรียวเล็กส่าวเท้าเดินไปขึ้นรถเพื่อนสาวอย่างไม่รอช้า
"สวยไม่เบาเลยนะเนี่ย" จินมองเพื่อนสาวที่ก้าวขึ้นมานั่งบนด้วยแววตาลุกวาวเธอเป็นคนสวยอยู่แล้วพอแต่งตัวแบบนี้ยิ่งเสริมความสวยของเธอให้เด่นชัดขึ้นไปอีก
"แกก็ไม่เบายัยจิน" พีชเอ่ยชมตามความจริงเพราะความสวยของจินก็ไม่น้อยหน้าเธอเลยทีเดียว คนโดนชมถึงกับยิ้มร่าออกมาก่อนจะเริ่มขับรถต่อ
@คลับเดอะเบสท์
"ว้าว! ใหญ่โตหรูหราเหมือนที่แกบอกจริงๆ ด้วยเจ้าของต้องรวยขนาดไหนเนี่ย" พีชร้องว้าวทำตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นเมื่อรถจอดลงยังลานจอดรถของคลับ
ตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ คลับที่ตั้งอยู่บนเนื้อที่ไม่ต่ำกว่าร้อยไร่ใหญ่โตโออาหรูหราสมคำบอกเล่าจริงๆ ทว่าเธอหารู้ไม่การมาเที่ยวในคืนนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาลเพราะเธอกำลังได้เจอกับพญาเสือที่รอตะครุบเธออยู่
ภายในห้องทำงานที่ตั้งอยู่บนชั้นสองของคลับสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในคลับได้ทุกซอกทุกมุมเพราะห้องถูกกั้นด้วยกระจกใสเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของมาเฟียหนุ่มเจ้าของคลับเดอะเบสที่กำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงอยู่
ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ คลับที่มีนักท่องราตรีจำนวนมากเดินกวักไก่วไปมาจนสายตาสะดุดเข้ากับร่างบางระหงของสาวสวยสองคนที่กำลังเดินนวยนาดเข้ามา
"หึ"
"ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะสาวน้อย" ดวงตาคมกริบจ้องมองสาวสวยทั้งสองคนอย่างไม่วางตา ก่อนแสยะยิ้มร้ายออกมาเมื่อได้เห็นใบหน้าของสาวสวยทั้งสองคนชัดๆ เพราะหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาหมายตาไว้โชคช่างเขาข้างเขาเสียจริงไม่คิดว่าจะบังเอิญได้เจอเธอที่นี่
"ไปเชิญผู้หญิงสองคนนั้นขึ้นมาดื่มกับฉันที่ห้อง" เขาออกคำสั่งกับอาเหว่ยที่ยืนอยู่ริมประตู ขณะยังจับจ้องหญิงสาวไม่วางตาราวกับกลัวเธอจะหายไป
"ครับนาย" สิ้นคำสั่งเจ้านายหนุ่มอาเหว่ยก็เดินลงไปยังชั้นล่างของคลับที่สาวสวยทั้งสองคนยืนอยู่ทันที
"สวัสดีครับคุณผู้หญิง" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้พีชกับเพื่อนสาวที่กำลังมองหาโต๊ะนั่งหันกลับไปมองทางต้นเสียง
"สวัสดีค่ะ" พีชตอบกลับชายแปลกหน้าตามมารยาท ดวงตากลมโตชำเลืองมองหน้าเพื่อนสาวเชิงตั้งคำถาม จินส่ายหน้าเล็กน้อยเชิงบอกว่าเธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาเป็นใคร
"ผมชื่ออาเหว่ยครับเป็นลูกน้องของเจ้าของคลับ เจ้านายผมอยากชวนคุณทั้งสองไปนั่งดื่มด้วยกันครับ" อาเหว่ยพูดแนะนำตัวและบอกจุดประสงค์ในทันทีเมื่อเห็นทีท่าของสองสาวที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังสังสัยกลับการมาของเขา
“ไม่ดะ..”
“ได้ค่ะ”
พีชรีบปฏิเสธทันควันเมื่อได้ยินจุดประสงค์ของชายแปลกหน้าแต่ไม่ทันจะได้พูดจบเสียงของจินก็ดังแทรกขึ้น ดวงตากลมโตตวัดมองหน้าเพื่อนสาวอัตโนมัติมือเล็กยกขึ้นจับแขนเพื่อนสาวแล้วกระตุกเบาๆ เชิงบอกให้เธอปฏิเสธ
“งั้นไปกันเลยดีกว่าค่ะเดี๋ยวเจ้านายคุณจะรอนาน” ทว่ามีหรือที่จินจะยอมทำตามเพื่อนสาวเธอรีบเอ่ยต่อเพราะกลัวเพื่อนสาวจะทำเสียเรื่อง โอกาสดีๆแบบนี้ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ได้ทำความรู้จักกับหนุ่มหล่อเจ้าของคลับที่รวยระดับประเทศ
"เชิญครับ" สิ้นเสียงพูดของจินอาเหว่ยก็เชื้อเชิญทั้งสองสาวให้เดินตามขึ้นไปยังชั้นบนของคลับทันทีสุดท้ายพีชก็จำใจต้องเดินตามเพื่อนสาวไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ยัยจินทำไมตกปากรับคำง่ายจังไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้" เธอเอ็ดเพื่อนสาวเบาๆ ในขณะกำลังส่าวเท้าเดินตามอาเหว่ยขึ้นไปยังชั้นสอง หน้าก็ไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำหากไม่มีอะไรแอบแฝงจู่ๆ จะมาเชื้อเชิญเธอกับเพื่อนสาวไปนั่งดื่มด้วยทำไม
"ไม่มีอะไรหรอกน่า แกอย่าคิดมากสิเจ้าของที่นี่เขาอุตส่าห์ส่งลูกน้องมาเชิญ เราจะปฏิเสธน้ำใจเขาได้ยังไง" จินหาได้สนใจคำเตือนของเพื่อนสาวสักนิดไม่เธอหาข้ออ้างไปน้ำขุ่นๆ คนฟังถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อเดินเคียงคู่กับเพื่อนสาวไปเงียบๆจนถึงห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโต๊ะทำงานรีบใช้นิ้วขยี้ไฟจนดับ ก่อนลุกเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาแทน
"เชิญนั่งครับ" ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มให้สาวสวยทั้งสองคนอย่างเป็นมิตร ก่อนเชื้อเชิญให้นั่ง
ดวงตาสีดำขลับจับจ้องใบหน้าบึ้งตึงของสาวสวยที่เขาหมายตาไว้นิ่งๆ ดูจากท่าทางแล้วเธอคงไม่ค่อยเต็มใจขึ้นมานั่งดื่มกับเขาสักเท่าไรต่างจากอีกคนที่กระดี้กระด้าจนออกนอกหน้า
"ขอบคุณค่ะ " จินเอ่ยด้วยท่าทางเหนียมอายพร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา มือเล็กเอื้อมไปดึงแขนเพื่อนสาวที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดให้นั่งลงข้างๆ
“อะไรของแกยัยจิน” พีชดุเพื่อนสาวอย่างงอนๆโดยหารู้ไม่ว่าทุกท่าทาง และการกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคนตลอด
มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจกับท่าทางของหญิงสาวเธอแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยพบเจออย่างสิ้นเชิงไม่หลงระเริงกับความหล่อ และความรวยของเขาถือดีแบบนี้สิเขาชอบดูไม่ง่ายดี
ดวงตาคมกริบละออกจากใบหน้าสวยกลับมามองหน้าจินก่อนเอ่ยต่อ "ขอบคุณที่ให้เกียรติขึ้นมานั่งดื่มด้วยกันนะครับ อยากดื่มอะไรสั่งลูกน้องผมได้เลย"
"ขอบคุณอะไรกันคะ จินกับเพื่อนต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ"
"ด้วยความยินดีครับ"
"จินขอเหล้าเบาๆ ก็ได้ค่ะ แกละยัยพีช" หลังจากหันไปบอกอาเหว่ยเสร็จจินก็เอี่ยวหน้าถามเพื่อนสาวต่อ
"พีชขอโค้กดีกว่าค่ะ" พีชหันไปบอกพร้อมกับระบายยิ้มบางๆ ให้อาเหว่ยอย่างเป็นมิตรโดยไม่คิดจะสนใจหนุ่มหล่อที่นั่งตรงข้ามสักนิด เธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรกเห็นถึงเขาจะหล่อมากก็ตามเถอะ
"น้องจินกับน้องพีชเป็นคนไทยใช่ไหมครับ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งเมื่อสองสาวสั่งเครื่องดื่มเสร็จ ความจริงเขารู้อยู่แล้วว่าทั้งสองเป็นคนไทยแต่แค่แสร้งถามไปพอเป็นพิธี
"ใช่ค่ะจินกับพีชเป็นคนไทยมาเรียนต่อป.โทที่นี่"
"อ่อครับ" ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่จินบอกเขาเลือกผู้หญิงไม่ผิดจริงๆ ดวงตาคมกริบปรายมองร่างบางที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดนิ่งๆ ในขณะที่พูดคุยกับจินไปด้วย
บทสนทนาระหว่างมาเฟียหนุ่มกับจินดำเนินไปอย่างครึกครื้นโดยมีพีชนั่งฟังเงียบๆ ไม่ออกความคิดเห็นใดๆ ดวงตากลมโตชำเลืองมองมาเฟียหนุ่มกับลูกน้องของเขาอย่างระแวดระวังพร้อมทั้งก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่าเกือบเที่ยงคืนแล้วเธอจึงเอ่ยปากชวนเพื่อนสาวที่ตอนนี้สติเริ่มเลือนลางเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ลกลับ "จินกลับกันเถอะดึกแล้ว "
“ขออีกหน่อยได้ไหม” คนโดนขัดจังหวะหน้าหงิกหน้างออัตโนมัติ ก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อนสาวเพื่อขออยู่ต่ออีกนิด
“ไม่ได้พรุ่งนี้มีเรียนอีก”หญิงสาวยืนกร้านเสียงแข็งพร้อมทั้งหยัดกายลุกขึ้นยืน
“ฉันขอพาเพื่อนกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่ม” เธอกล่าวขอบคุณมาเฟียหนุ่มตามมารยาทก่อนจะประคองเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปไม่รอให้เขาได้ตอบอะไร ทว่าท่าทางถือดีไม่แคร์ไม่สนอะไรของเธอกลับทำให้มาเฟียหนุ่มถูกใจยิ่งนัก เขากระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นส่าวเท้าเดินตามเธอไป
“ผมช่วยพยุงเพื่อนคุณไปส่งที่รถดีกว่า” เขาเดินเข้าไปช่วยประคองร่างของจินอย่างถือวิสาสะทำให้มือหนาแตะโดนมือบางอย่างตั้งใจ เจ้าของมือบางรีบดึงมือออกด้วยความตกใจ
“ขะ..ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานกล่าวขอบคุณอีกครั้งตามมารยาทถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกไม่ชอบเขาก็ตามหลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ปริปากพูดอะไรกันอีกเลยจนมาถึงรถพีชโค้งศีรษะให้มาเฟียหนุ่มเชิงขอบคุณเมื่อเขาช่วยประคองเพื่อนสาวเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ทว่าเขากลับเดินเข้าประชิดตัวเธอก่อนจะเอ่ยประโยคที่ชวนขนลุกออกมา "แล้วเราจะได้เจอกันอีกแม่สาวน้อย"
ร่างบางรีบถอยหลังกรูดทันทีที่หายตกตะลึงดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหวาดระแวงก่อนจะรีบส่าวเท้าเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วบึ่งออกจากลานจอดรถของคลับด้วยความเร็ว
วันต่อมา...@มหาวิทยาลัย"งื้อออ!""แกคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมีความสุขจัง คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยเพรียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง" เสียงของจินทำให้พีชที่กำลังนั่งคิดไม่ตกกับคำพูดของมาเฟียหนุ่มหลุดออกจากห้วงความคิด "หล่อ รวยแต่ดูไม่น่าไว้ใจ" เธอส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความช่างเพ้อฝันของเพื่อนสาว แต่เธอเองกลับไม่คิดเช่นนั้นคำพูดของเขายังคงวนเวียนอยู่ในโสตประสาทซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพียงแค่คิดก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูกสัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายในตัวเขา"แกอะชอบขัดฉันอยู่เรื่อยเลย" จินทำหน้าคว่ำมองค้อนเพื่อนสาวอย่างงอน ๆ ที่ชอบพูดดับฝันเธออยู่เรื่อย พีชเพียงระบายยิ้มบาง ๆ เลือกจะไม่พูดอะไรต่อเพราะอาจารย์เดินเข้ามาพอดีติ้ง! ติ้ง!ระหว่างที่เธอกำลังนั่งเรียนเสียงแจ้งเตือนจากแอปฟลิเคชั่นไลน์ก็ดังขึ้นจนทุกคนในห้องเรียนหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน มือเรียวรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมากดปิดเสียงแล้วเปิดไลน์ดูว่าใครส่งอะไรมาคิ้วสวยขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นข้อความจากเจ๊สวยโชว์หราบนหน้าจอไม่คิดว่าเจ๊สวยจะติดต่อมาอีกเพราะหลังจากคุยกันครั้งที่แล้วก่อนเธอจะมาจีนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แต่จู
@คลับเดอะเบสท์หลังจากแยกกับพีชเจ๊สวยก็ขับรถตรงมาหามาเฟียหนุ่มที่คลับเดอะเบสท์ทันทีเพื่อบอกเรื่องของหญิงสาวให้เขารับรู้ถึงความปากเก่งอวดดีของเจ้าหล่อน"ไปบอกคุณหวงเฟยหงให้หน่อยว่าฉันมาขอพบ" เจ๊สวยจีบปากจีบคอบอกกับการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องทำงานมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง สิ้นคำพูดของเธอการด์ก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มก่อนเดินออกมาบอกกับเจ๊สวย "เข้าไปได้"แกร็ก!เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องเจ๊สวยก็เปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอช้าเธอเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานมาเฟียหนุ่มแล้วกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณหวงเฟยหง""มีอะไรก็พูดมา" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นทั้งที่สายตายังคงจดจ่ออยู่บนแฟ้มเอกสาร"คือว่าน้องพีชเขาไม่ยอมรับงานนี้ค่ะ""งานแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ ไม่ได้เรื่อง" ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นมองหน้าเจ๊สวยด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดที่ขัดหูขัดใจจากปากเธอ เขาคิดว่าเงินสามารถซื้อและจัดการทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้ แต่หญิงสาวกลับทำให้เขารู้ว่าไม่เสมอไปเพราะเธอคือคนหนึ่งที่ใช้เงินซื้อไม่ได้"ฉันพยายามโน้มน้าวใจแล้วค่ะแต่นังเด็กพีชมันอวดดี หยิ่งยโสแถมยังว่าคุณหวงเฟยหงอีกนะคะ""ว่าอะไร""ฉันอ
2 วันต่อมา..@คฤหาสน์หวงเฟยหง"อะ..อ๊าา" เสียงเนื้อกระทบเนื้อเคล้าเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่ทำงานเป็นอีตัวดังเล็ดลอดออกมาจากห้องๆ หนึ่งภายในคฤหาสน์หวงเฟยหงซึ่งคนที่กำลังทำเรื่องคาวโลกีย์แบบนี้อยู่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของคฤหาสน์ทุกครั้งที่มาเฟียหนุ่มอยากปลดปล่อยเขาจะให้ลูกน้องโทรไปสั่งเจ๊สวยให้จัดหาเด็กๆ เกรดพรีเมี่ยมมาใช้บริการเป็นครั้งคราวตามประสาหนุ่มโสด เสร็จสมดั่งใจก็จ่ายเงินแยกย้ายจบไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อใดๆ หลังจากปลดปล่อยเสร็จเขาก็เดินกลับมาอาบน้ำชำระร่างกายที่ห้องนอนตัวเองแล้วมานั่งดูเอกสารในห้องทำงานต่อก็อก! ก็อก!เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามา"นี่ครับนายประวัติของผู้หญิงคนนั้น" อาเหว่ยเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำเจ้านายหนุ่มก่อนยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลในมือให้ มาเฟียหนุ่มรับซองเอกสารมาเปิดแล้วล้วงเอกสารด้านในออกมาดู"พิชญาภา วรสิทธ์สกุล ฉันจะทำให้เธอปากดีไม่ออกเลยคอยดู" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยัน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นประดับริมฝีปากหนาหลังจากได้อ่านข้อมูลของหญิงสาวอย่างละเอียด พอได้อ่านประวัติของเธอแล้
มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปภายในห้องโทนสีดำที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงมีแสงสาดส่องผ่านกระจกหน้าต่างเพียงเล็กน้อยพอมองเห็นอะไรลาง ๆ เขาเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงจับจ้องร่างบางบนเตียงผ่านความมืดสลัวนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งที่โซฟามุมห้องรอเธอตื่นขึ้นมา เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงปากดีอย่างเธอพอตื่นขึ้นมาเจอหน้าเขายังจะปากดีออกอยู่ไหมผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว เธอค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมา และพยายามปรับสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แต่เพราะมีเพียงแสงสลัว ๆ ทำให้เธอมองอะไรไม่ชัด"ซี๊ด!" พีชร้องซี๊ดออกมาเบา ๆ พร้อมยกมือขึ้นกุมขมับทันทีที่พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งคงเป็นเพราะผลค้างเคียงจากยาสลบทำให้ยังรู้สึกมึน ๆ อยู่เธอสะบัดศีรษะเบา ๆ เพื่อไล่อาการมึนออกแล้วเริ่มประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดจนจำได้ว่าเธอโดนใครก็ไม่รู้โป๊ะยาสลบ คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบลุกลีลุกลนลงจากเตียงเพราะเริ่มรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง แล้วเดินไปที่ประตูทันทีโดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำมีสายตาคมกริบจับจ้องอยู่แกร๊กๆ! "บ้าชิบ!" เสียงหวานสบถออกมาระคนหงุดหงิดเมื่อพยายามเปิดประตูแต่ก็เป
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปภายในห้องโทนสีดำที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงมีแสงสาดส่องผ่านกระจกหน้าต่างเพียงเล็กน้อยพอมองเห็นอะไรลาง ๆ เขาเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงจับจ้องร่างบางบนเตียงผ่านความมืดสลัวนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งที่โซฟามุมห้องรอเธอตื่นขึ้นมา เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงปากดีอย่างเธอพอตื่นขึ้นมาเจอหน้าเขายังจะปากดีออกอยู่ไหมผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว เธอค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมา และพยายามปรับสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แต่เพราะมีเพียงแสงสลัว ๆ ทำให้เธอมองอะไรไม่ชัด"ซี๊ด!" พีชร้องซี๊ดออกมาเบา ๆ พร้อมยกมือขึ้นกุมขมับทันทีที่พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งคงเป็นเพราะผลค้างเคียงจากยาสลบทำให้ยังรู้สึกมึน ๆ อยู่เธอสะบัดศีรษะเบา ๆ เพื่อไล่อาการมึนออกแล้วเริ่มประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดจนจำได้ว่าเธอโดนใครก็ไม่รู้โป๊ะยาสลบ คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบลุกลีลุกลนลงจากเตียงเพราะเริ่มรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง แล้วเดินไปที่ประตูทันทีโดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำมีสายตาคมกริบจับจ้องอยู่แกร๊กๆ! "บ้าชิบ!" เสียงหวานสบถออกมาระคนหงุดหงิดเมื่อพยายามเปิดประตูแต่ก็เป
2 วันต่อมา..@คฤหาสน์หวงเฟยหง"อะ..อ๊าา" เสียงเนื้อกระทบเนื้อเคล้าเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่ทำงานเป็นอีตัวดังเล็ดลอดออกมาจากห้องๆ หนึ่งภายในคฤหาสน์หวงเฟยหงซึ่งคนที่กำลังทำเรื่องคาวโลกีย์แบบนี้อยู่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของคฤหาสน์ทุกครั้งที่มาเฟียหนุ่มอยากปลดปล่อยเขาจะให้ลูกน้องโทรไปสั่งเจ๊สวยให้จัดหาเด็กๆ เกรดพรีเมี่ยมมาใช้บริการเป็นครั้งคราวตามประสาหนุ่มโสด เสร็จสมดั่งใจก็จ่ายเงินแยกย้ายจบไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อใดๆ หลังจากปลดปล่อยเสร็จเขาก็เดินกลับมาอาบน้ำชำระร่างกายที่ห้องนอนตัวเองแล้วมานั่งดูเอกสารในห้องทำงานต่อก็อก! ก็อก!เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามา"นี่ครับนายประวัติของผู้หญิงคนนั้น" อาเหว่ยเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำเจ้านายหนุ่มก่อนยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลในมือให้ มาเฟียหนุ่มรับซองเอกสารมาเปิดแล้วล้วงเอกสารด้านในออกมาดู"พิชญาภา วรสิทธ์สกุล ฉันจะทำให้เธอปากดีไม่ออกเลยคอยดู" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยัน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นประดับริมฝีปากหนาหลังจากได้อ่านข้อมูลของหญิงสาวอย่างละเอียด พอได้อ่านประวัติของเธอแล้
@คลับเดอะเบสท์หลังจากแยกกับพีชเจ๊สวยก็ขับรถตรงมาหามาเฟียหนุ่มที่คลับเดอะเบสท์ทันทีเพื่อบอกเรื่องของหญิงสาวให้เขารับรู้ถึงความปากเก่งอวดดีของเจ้าหล่อน"ไปบอกคุณหวงเฟยหงให้หน่อยว่าฉันมาขอพบ" เจ๊สวยจีบปากจีบคอบอกกับการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องทำงานมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง สิ้นคำพูดของเธอการด์ก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มก่อนเดินออกมาบอกกับเจ๊สวย "เข้าไปได้"แกร็ก!เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องเจ๊สวยก็เปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอช้าเธอเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานมาเฟียหนุ่มแล้วกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณหวงเฟยหง""มีอะไรก็พูดมา" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นทั้งที่สายตายังคงจดจ่ออยู่บนแฟ้มเอกสาร"คือว่าน้องพีชเขาไม่ยอมรับงานนี้ค่ะ""งานแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ ไม่ได้เรื่อง" ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นมองหน้าเจ๊สวยด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดที่ขัดหูขัดใจจากปากเธอ เขาคิดว่าเงินสามารถซื้อและจัดการทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้ แต่หญิงสาวกลับทำให้เขารู้ว่าไม่เสมอไปเพราะเธอคือคนหนึ่งที่ใช้เงินซื้อไม่ได้"ฉันพยายามโน้มน้าวใจแล้วค่ะแต่นังเด็กพีชมันอวดดี หยิ่งยโสแถมยังว่าคุณหวงเฟยหงอีกนะคะ""ว่าอะไร""ฉันอ