ВойтиShare
บทที่ 6 เงินซื้อไม่ได้
Последнее обновление:
2025-03-08 10:39:36@คลับเดอะเบสท์
หลังจากแยกกับพีชเจ๊สวยก็ขับรถตรงมาหามาเฟียหนุ่มที่คลับเดอะเบสท์ทันทีเพื่อบอกเรื่องของหญิงสาวให้เขารับรู้ถึงความปากเก่งอวดดีของเจ้าหล่อน
"ไปบอกคุณหวงเฟยหงให้หน่อยว่าฉันมาขอพบ" เจ๊สวยจีบปากจีบคอบอกกับการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องทำงานมาเฟียหนุ่มด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง สิ้นคำพูดของเธอการด์ก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มก่อนเดินออกมาบอกกับเจ๊สวย "เข้าไปได้"
แกร็ก!
เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องเจ๊สวยก็เปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอช้าเธอเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานมาเฟียหนุ่มแล้วกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม "สวัสดีค่ะคุณหวงเฟยหง"
"มีอะไรก็พูดมา" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นทั้งที่สายตายังคงจดจ่ออยู่บนแฟ้มเอกสาร
"คือว่าน้องพีชเขาไม่ยอมรับงานนี้ค่ะ"
"งานแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ ไม่ได้เรื่อง" ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นมองหน้าเจ๊สวยด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดที่ขัดหูขัดใจจากปากเธอ
เขาคิดว่าเงินสามารถซื้อและจัดการทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้ แต่หญิงสาวกลับทำให้เขารู้ว่าไม่เสมอไปเพราะเธอคือคนหนึ่งที่ใช้เงินซื้อไม่ได้
"ฉันพยายามโน้มน้าวใจแล้วค่ะแต่นังเด็กพีชมันอวดดี หยิ่งยโสแถมยังว่าคุณหวงเฟยหงอีกนะคะ"
"ว่าอะไร"
"ฉันอัดเสียงตอนที่เด็กพีชว่าคุณหวงเฟยหงมาด้วย ลองฟังที่นังเด็กนั่นว่าคุณดูนะคะ" เจ๊สวยแอบยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคลิปเสียงให้มาเฟียหนุ่มฟัง
ปัง!
มาเฟียหนุ่มใช้ลิ้นดันกระฟุ้งแก้มพร้อมตบลงบนโต๊ะเต็มแรงจนเสียงดังสนั่นเมื่อฟังคลิปจบ เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมากไม่เคยมีใครกล้าว่าเขาแบบนี้มาก่อน ผู้หญิงทุกคนต่างวิ่งเข้าหาและยอมศิโรราบให้เขาทั้งนั้นแต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ใช่แถมเธอยังปากดีอีกต่างหาก
"ออกไป!" เสียงทุ้มตะคอกใส่เจ๊สวยดังลั่นจนเธอสะดุ้งเฮือกแล้วรีบลุกลี้ลุกลนวิ่งออกไปด้วยความเร็ว
"อาเหว่ยไปสืบประวัติผู้หญิงคนนี้มาสิ" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิทพร้อมยื่นรูปในโทรศัพท์ให้ดูหลังจากเจ๊สวยออกไปจากห้อง
"ครับนาย" อาเหว่ยน้อมรับคำสั่งแล้วเดินออกไปทำตามคำสั่งเจ้านายทันที
"แล้วเธอจะได้รู้ว่าผลของการปากดีมันเป็นยังไง" มาเฟียหนุ่มขบกามแน่นจนนูนเป็นสันเมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาว มือหนาเอื้อมไปหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาจุดไฟสูบสารนิโคตินเข้าปอดเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นเคืองภายในใจ
ทางด้านของพีชหลังจากแยกกับเจ๊สวยเธอกับเพื่อนสาวก็กลับคอนโดทันที เธอเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาในห้องอย่างเซ็งๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเจ๊สวยเธอก็อุตส่าห์เป็นห่วงแต่กลับโดนเจ๊สวยหลอกเสียงั้นคิดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย
มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาบล็อกทุกช่องทางการติดของเจ๊สวย "เสียเวลาชะมัด...ขออย่าได้พบได้เจอกันเลยเจ๊ซวย"
"คุณหวงเฟยหงนี่ใครกันนะ" จินหันไปถามพีชที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
"แกไม่รู้แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ" พีชตอบเพื่อนสาวกลับไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
"แต่เขาเคยเห็นแกด้วยนะเว้ยยัยพีช"
"นั้นสิเคยเห็นตอนไหนกันนะ ฉันก็มาอยู่จีนได้สี่ห้าวันเองนะยัยจิน" เสียงหวานเอ่ยอย่างใช้ความคิดเธอก็สงสัยไม่ต่างจากเพื่อนสาวนอกจากมหาวิทยาลัยกับคอนโดแล้วเธอก็ไม่ค่อยออกไปไหนเลยจะเคยเห็นได้ยังไงกัน หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอไปซื้อของที่ห้างหรือไปทานข้าวยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
"วุ้ย! ยิ่งคิดยิ่งมึน" จินสะบัดศีรษะไปมาระรัวไล่ความสงสัยออกไป
"ฉันปฏิเสธไปแล้วคงไม่มีอะไรแล้วแหละ เลิกคิดเรื่องนี้แล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า" พีชพูดตัดบทแล้วชวนเพื่อนสาวออกไปหาอะไรกินเพราะเริ่มหิวแล้ว
"ไปดิ" จินพยักหน้ารับน้อยๆ เธอก็รู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน หลังจากนั้นทั้งสองก็พากันออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารใกล้ ๆ คอนโดทันที
"ยัยจินฉันรู้สึกเหมือนมีใครตามเรามาเลยอะ" พีชกระซิบบอกเพื่อนสาวเบาๆ ขณะกำลังเดินกลับคอนโดเมื่อทานอาหารเสร็จเธอรู้สึกเหมือนมีคนตามตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว
สิ้นเสียงพูดเพื่อนสาวจินก็หยุดเดินแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเหมือนที่เพื่อนสาวบอกสักนิด "ไม่เห็นมีเลย"
"ฉันรู้สึกจริง ๆ นะยัยจิน" พีชยังคงยืนยันหนักแน่นพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณอย่างหวาดระแวง เธอรู้สึกจริงๆ ว่ามีคนแอบตามมา
"แกอะคิดมากยัยพีชไป ๆ รีบเดินขึ้นห้อง" จินได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับความมโนของเพื่อนสาว ก่อนเอื้อมไปจับมือเพื่อนสาวแล้วดึงให้เดินต่อ
พีชลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พยายามคิดว่าตัวเองคงคิดมากไปเองเหมือนที่เพื่อนสาวพูดจริง ๆ จึงเลิกสนใจสิ่งรอบข้างแล้วรีบส่าวเท้าเดินขึ้นห้องด้วยความเร็ว
Related chapter
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 7 จับตัว
2 วันต่อมา..@คฤหาสน์หวงเฟยหง"อะ..อ๊าา" เสียงเนื้อกระทบเนื้อเคล้าเสียงครางกระเส่าของหญิงสาวที่ทำงานเป็นอีตัวดังเล็ดลอดออกมาจากห้องๆ หนึ่งภายในคฤหาสน์หวงเฟยหงซึ่งคนที่กำลังทำเรื่องคาวโลกีย์แบบนี้อยู่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของคฤหาสน์ทุกครั้งที่มาเฟียหนุ่มอยากปลดปล่อยเขาจะให้ลูกน้องโทรไปสั่งเจ๊สวยให้จัดหาเด็กๆ เกรดพรีเมี่ยมมาใช้บริการเป็นครั้งคราวตามประสาหนุ่มโสด เสร็จสมดั่งใจก็จ่ายเงินแยกย้ายจบไม่มีการสานสัมพันธ์ต่อใดๆ หลังจากปลดปล่อยเสร็จเขาก็เดินกลับมาอาบน้ำชำระร่างกายที่ห้องนอนตัวเองแล้วมานั่งดูเอกสารในห้องทำงานต่อก็อก! ก็อก!เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามา"นี่ครับนายประวัติของผู้หญิงคนนั้น" อาเหว่ยเดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำเจ้านายหนุ่มก่อนยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลในมือให้ มาเฟียหนุ่มรับซองเอกสารมาเปิดแล้วล้วงเอกสารด้านในออกมาดู"พิชญาภา วรสิทธ์สกุล ฉันจะทำให้เธอปากดีไม่ออกเลยคอยดู" เสียงเค้นหัวเราะดังกระหึ่มในลำคอหนาอย่างเย้ยหยัน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นประดับริมฝีปากหนาหลังจากได้อ่านข้อมูลของหญิงสาวอย่างละเอียด พอได้อ่านประวัติของเธอแล้
Последнее обновление : 2025-03-11อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 8 ต่อรอง
มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปภายในห้องโทนสีดำที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงมีแสงสาดส่องผ่านกระจกหน้าต่างเพียงเล็กน้อยพอมองเห็นอะไรลาง ๆ เขาเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงจับจ้องร่างบางบนเตียงผ่านความมืดสลัวนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งที่โซฟามุมห้องรอเธอตื่นขึ้นมา เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงปากดีอย่างเธอพอตื่นขึ้นมาเจอหน้าเขายังจะปากดีออกอยู่ไหมผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว เธอค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมา และพยายามปรับสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แต่เพราะมีเพียงแสงสลัว ๆ ทำให้เธอมองอะไรไม่ชัด"ซี๊ด!" พีชร้องซี๊ดออกมาเบา ๆ พร้อมยกมือขึ้นกุมขมับทันทีที่พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งคงเป็นเพราะผลค้างเคียงจากยาสลบทำให้ยังรู้สึกมึน ๆ อยู่เธอสะบัดศีรษะเบา ๆ เพื่อไล่อาการมึนออกแล้วเริ่มประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดจนจำได้ว่าเธอโดนใครก็ไม่รู้โป๊ะยาสลบ คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบลุกลีลุกลนลงจากเตียงเพราะเริ่มรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง แล้วเดินไปที่ประตูทันทีโดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำมีสายตาคมกริบจับจ้องอยู่แกร๊กๆ! "บ้าชิบ!" เสียงหวานสบถออกมาระคนหงุดหงิดเมื่อพยายามเปิดประตูแต่ก็เป
Последнее обновление : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 9 หนีไม่พ้น
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
Последнее обновление : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 10 ลงโทษ
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
Последнее обновление : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 11 มัดมือชก
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
Последнее обновление : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 12 สู้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
Последнее обновление : 2025-04-12อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 13 ซาตาน
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
Последнее обновление : 2025-04-12อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 14 ผสมเทียม
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
Последнее обновление : 2025-04-12
Latest chapter
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 17 กลัวเข็ม
เช้าวันต่อมา..แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพีชค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมาก่อนปรับสายตาให้คุ้นชินแสงแล้วหันไปมองคนที่นอนข้าง ๆ เธอเมื่อคืน แต่ก็ไร้เงาของเขาแล้ว ก็อก! ก็อก! เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น สายตาจับจ้องประตูด้วยความสงสัยเพราะหากเป็นมาเฟียหนุ่มเขาคงไม่เคาะประตูแกร๊ก! ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของอาเหว่ยลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มที่เดินถือชุดเข้ามา"นี่ชุดของคุณครับ นายรอคุณอยู่ด้านล่างให้รีบแต่งตัวแล้วลงไป" อาเหว่ยบอกให้หญิงสาวได้รับรู้พร้อมกับวางชุดลงบนโต๊ะกระจกแล้วเดินออกไปพีชมองตามหลังอาเหว่ยแล้วเลื่อนสายตามองชุดบนโต๊ะด้วยความสงสัย ก่อนจะลุกลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็เดินออกมาด้วยเนื้อตัวที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ จากนั้นก็จัดการกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นสวมใส่แล้วเดินลงไปชั้นล่างทันทีเพราะขืนชักช้ากว่านี้คงโดนดุแน่ ๆ"เธอมาแล้วครับ" อาเหว่ยเอ่ยบอกผู้เป็นนายที่นั่งดื่มกาแฟอยู่บยโต๊ะอาหา
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 16 ขออิสระคืน
"ฉันขออิสระคืนเถอะนะ" พีชเอ่ยอ้อนวอนคนที่คร่อมตัวเธออยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ผมจะคืนให้ก็ต่อเมื่อคุณมีลูกให้ผมแล้ว" คำอ้อนวอนของเธอไม่ได้มีความหมายกับมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาอยากได้แล้วไม่ได้ต่อให้คนตรงหน้าร้องไห้แทบเป็นสายเลือดก็ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้"ฮึก!" สิ้นคำตอบคำพูดมาเฟียหนุ่มพีชถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่รู้สึกสิ้นหวังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าน้ำตาของเธอกลับทำให้อีกคนหัวเสียไม่น้อย ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุ "ฉันเกลียดน้ำตาผู้หญิงเลิกร้องไห้สักที" "อึก" พีชได้แต่เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคที่ทำให้คนฟังพอใจเป็นอย่างมาก"ฉันยอมอุ้มบุญให้คุณก็ได้ แต่ฉันขอกลับไปเรียนต่อได้ไหม" ในเมื่อเธอหนีเขาไม่พ้นแล้วก็คงต้องยอมรับมันให้ได้"ได้สิ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ มือสากลูบไล้ไปตามใบหน้าเรียวได้รูปอย่างแผ่วเบาดวงตาคมกริบจ้องมองลำคอขาวผ่องเหมือนน้ำนมราวกับจะกลืนกิน พีชทนต่อสายตาลามกนั้นไม่ไหวต้องเบี่ยงหน้าหนีซึ่งสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก กดเสียงพูดอย่างเยือกเย็น "อย่าดื้อก
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 15 หน้าที่
หลังจากมาเฟียหนุ่มเดินออกไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจนแน่ใจแล้วว่ามาเฟียหนุ่มได้ออกไปจากคฤหาสน์แล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหวังจะใช้โอกาสนี้หนีกลับคอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นประตูเธอก็ต้องชะงักกึกเพราะมีผู้ชายรูปร่างบึกบึนหน้าตาเหี้ยมยืนขว้างหน้าพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง"คุณจะไปไหนครับ" "ฉันจะกลับคอนโด" "ผมคงให้คุณกลับไม่ได้" "ทำไม?" "นายสั่งเอาไว้ คุณกลับขึ้นไปอยู่บนห้องเถอะ""ไม่! หลีกไปฉันจะกลับคอนโด""คุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า" "ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ" พีชส่งสายตาเว้าวอนการ์ดหนุ่มสุดฤทธิ์ ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินทีละนิด"ถ้าคุณก้าวขาออกนอกประตูแม้แต่นิดเดียวนายสั่งให้ผมยิงขาคุณทิ้งได้เลย" การ์ดพูดขึ้นพร้อมกับชักปืนที่แหนบเอวออกมาถือไว้ พีชถึงกับหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม"คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ให้ได้เอ่ยอ้อนวอนการ์ดสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล"คุณรอคุยกับนายเองเถอะครับ" เธอได้แต่เม้มปากเน้น ก่อ
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 14 ผสมเทียม
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 13 ซาตาน
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 12 สู้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 11 มัดมือชก
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 10 ลงโทษ
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 9 หนีไม่พ้น
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
