MasukShare
บทที่ 8 ต่อรอง
Terakhir Diperbarui:
2025-03-14 10:04:16
Bab terkait
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 9 หนีไม่พ้น
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
Terakhir Diperbarui : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 10 ลงโทษ
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
Terakhir Diperbarui : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 11 มัดมือชก
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-14อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 12 สู้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
Terakhir Diperbarui : 2025-04-12อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 13 ซาตาน
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
Terakhir Diperbarui : 2025-04-12อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 14 ผสมเทียม
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
Terakhir Diperbarui : 2025-04-12อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 15 หน้าที่
หลังจากมาเฟียหนุ่มเดินออกไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจนแน่ใจแล้วว่ามาเฟียหนุ่มได้ออกไปจากคฤหาสน์แล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหวังจะใช้โอกาสนี้หนีกลับคอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นประตูเธอก็ต้องชะงักกึกเพราะมีผู้ชายรูปร่างบึกบึนหน้าตาเหี้ยมยืนขว้างหน้าพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง"คุณจะไปไหนครับ" "ฉันจะกลับคอนโด" "ผมคงให้คุณกลับไม่ได้" "ทำไม?" "นายสั่งเอาไว้ คุณกลับขึ้นไปอยู่บนห้องเถอะ""ไม่! หลีกไปฉันจะกลับคอนโด""คุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า" "ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ" พีชส่งสายตาเว้าวอนการ์ดหนุ่มสุดฤทธิ์ ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินทีละนิด"ถ้าคุณก้าวขาออกนอกประตูแม้แต่นิดเดียวนายสั่งให้ผมยิงขาคุณทิ้งได้เลย" การ์ดพูดขึ้นพร้อมกับชักปืนที่แหนบเอวออกมาถือไว้ พีชถึงกับหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม"คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ให้ได้เอ่ยอ้อนวอนการ์ดสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล"คุณรอคุยกับนายเองเถอะครับ" เธอได้แต่เม้มปากเน้น ก่อ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-24อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 16 ขออิสระคืน
"ฉันขออิสระคืนเถอะนะ" พีชเอ่ยอ้อนวอนคนที่คร่อมตัวเธออยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ผมจะคืนให้ก็ต่อเมื่อคุณมีลูกให้ผมแล้ว" คำอ้อนวอนของเธอไม่ได้มีความหมายกับมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาอยากได้แล้วไม่ได้ต่อให้คนตรงหน้าร้องไห้แทบเป็นสายเลือดก็ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้"ฮึก!" สิ้นคำตอบคำพูดมาเฟียหนุ่มพีชถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่รู้สึกสิ้นหวังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าน้ำตาของเธอกลับทำให้อีกคนหัวเสียไม่น้อย ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุ "ฉันเกลียดน้ำตาผู้หญิงเลิกร้องไห้สักที" "อึก" พีชได้แต่เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคที่ทำให้คนฟังพอใจเป็นอย่างมาก"ฉันยอมอุ้มบุญให้คุณก็ได้ แต่ฉันขอกลับไปเรียนต่อได้ไหม" ในเมื่อเธอหนีเขาไม่พ้นแล้วก็คงต้องยอมรับมันให้ได้"ได้สิ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ มือสากลูบไล้ไปตามใบหน้าเรียวได้รูปอย่างแผ่วเบาดวงตาคมกริบจ้องมองลำคอขาวผ่องเหมือนน้ำนมราวกับจะกลืนกิน พีชทนต่อสายตาลามกนั้นไม่ไหวต้องเบี่ยงหน้าหนีซึ่งสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก กดเสียงพูดอย่างเยือกเย็น "อย่าดื้อก
Terakhir Diperbarui : 2025-04-24
Bab terbaru
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 17 กลัวเข็ม
เช้าวันต่อมา..แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพีชค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นมาก่อนปรับสายตาให้คุ้นชินแสงแล้วหันไปมองคนที่นอนข้าง ๆ เธอเมื่อคืน แต่ก็ไร้เงาของเขาแล้ว ก็อก! ก็อก! เธอรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น สายตาจับจ้องประตูด้วยความสงสัยเพราะหากเป็นมาเฟียหนุ่มเขาคงไม่เคาะประตูแกร๊ก! ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำของอาเหว่ยลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มที่เดินถือชุดเข้ามา"นี่ชุดของคุณครับ นายรอคุณอยู่ด้านล่างให้รีบแต่งตัวแล้วลงไป" อาเหว่ยบอกให้หญิงสาวได้รับรู้พร้อมกับวางชุดลงบนโต๊ะกระจกแล้วเดินออกไปพีชมองตามหลังอาเหว่ยแล้วเลื่อนสายตามองชุดบนโต๊ะด้วยความสงสัย ก่อนจะลุกลงจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็เดินออกมาด้วยเนื้อตัวที่เปียกชุ่มด้วยน้ำ จากนั้นก็จัดการกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นสวมใส่แล้วเดินลงไปชั้นล่างทันทีเพราะขืนชักช้ากว่านี้คงโดนดุแน่ ๆ"เธอมาแล้วครับ" อาเหว่ยเอ่ยบอกผู้เป็นนายที่นั่งดื่มกาแฟอยู่บยโต๊ะอาหา
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 16 ขออิสระคืน
"ฉันขออิสระคืนเถอะนะ" พีชเอ่ยอ้อนวอนคนที่คร่อมตัวเธออยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ผมจะคืนให้ก็ต่อเมื่อคุณมีลูกให้ผมแล้ว" คำอ้อนวอนของเธอไม่ได้มีความหมายกับมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาอยากได้แล้วไม่ได้ต่อให้คนตรงหน้าร้องไห้แทบเป็นสายเลือดก็ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้"ฮึก!" สิ้นคำตอบคำพูดมาเฟียหนุ่มพีชถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่รู้สึกสิ้นหวังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าน้ำตาของเธอกลับทำให้อีกคนหัวเสียไม่น้อย ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุ "ฉันเกลียดน้ำตาผู้หญิงเลิกร้องไห้สักที" "อึก" พีชได้แต่เม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคที่ทำให้คนฟังพอใจเป็นอย่างมาก"ฉันยอมอุ้มบุญให้คุณก็ได้ แต่ฉันขอกลับไปเรียนต่อได้ไหม" ในเมื่อเธอหนีเขาไม่พ้นแล้วก็คงต้องยอมรับมันให้ได้"ได้สิ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ มือสากลูบไล้ไปตามใบหน้าเรียวได้รูปอย่างแผ่วเบาดวงตาคมกริบจ้องมองลำคอขาวผ่องเหมือนน้ำนมราวกับจะกลืนกิน พีชทนต่อสายตาลามกนั้นไม่ไหวต้องเบี่ยงหน้าหนีซึ่งสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก กดเสียงพูดอย่างเยือกเย็น "อย่าดื้อก
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 15 หน้าที่
หลังจากมาเฟียหนุ่มเดินออกไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากคฤหาสน์พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารจนแน่ใจแล้วว่ามาเฟียหนุ่มได้ออกไปจากคฤหาสน์แล้วเธอจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหวังจะใช้โอกาสนี้หนีกลับคอนโด แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาพ้นประตูเธอก็ต้องชะงักกึกเพราะมีผู้ชายรูปร่างบึกบึนหน้าตาเหี้ยมยืนขว้างหน้าพร้อมกับถามเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง"คุณจะไปไหนครับ" "ฉันจะกลับคอนโด" "ผมคงให้คุณกลับไม่ได้" "ทำไม?" "นายสั่งเอาไว้ คุณกลับขึ้นไปอยู่บนห้องเถอะ""ไม่! หลีกไปฉันจะกลับคอนโด""คุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวจะดีกว่า" "ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ" พีชส่งสายตาเว้าวอนการ์ดหนุ่มสุดฤทธิ์ ขาเรียวเล็กค่อย ๆ ก้าวเดินทีละนิด"ถ้าคุณก้าวขาออกนอกประตูแม้แต่นิดเดียวนายสั่งให้ผมยิงขาคุณทิ้งได้เลย" การ์ดพูดขึ้นพร้อมกับชักปืนที่แหนบเอวออกมาถือไว้ พีชถึงกับหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ก่อนจะถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม"คุณช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวแต่เธอก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ให้ได้เอ่ยอ้อนวอนการ์ดสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล"คุณรอคุยกับนายเองเถอะครับ" เธอได้แต่เม้มปากเน้น ก่อ
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 14 ผสมเทียม
"อื้อ!" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่าง ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนสติจะดับวูบไปคือเธอโดนคนตัวโตกระทำป่าเถื่อนกับร่างกายจนเธอรับไม่ไหวและสลบไปในที่สุดเธอค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางสายตาคมกวาดมองไปรอบห้องอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนตัวโตแกร๊ก! เสียงเปิดประตูทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่จนแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ด้วยความหวาดกลัวจับใจ สายตาคมจ้องมองประตูอย่างหวาดหวั่น"ไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงของมาเฟียหนุ่มที่ดังเข้ามาก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ เขาเดินมาหยุดริมเตียง มองร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่ง ๆ "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน" พีชเอ่ยเสียงแผ่วเบา"หรือจะให้ฉันอาบให้ แต่ถ้าฉันอาบให้คงไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงกระซิบชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนเจ้าของต้องรีบพาหน้าหนี แล้วรีบก้าวลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่อย่างถือวิสาสะแล้วเดินหายเข
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 13 ซาตาน
แกร๊ก! "เปิดสิ ๆ" พีชใช้มืออันสั่นเทายกขึ้นจับลูกบิดประตูแล้วบิดมันไปมาด้วยอาการตื่นกลัวจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่พลางหันมองมาเฟียหนุ่มเป็นระยะ"ใจเย็น ๆ พีช ตั้งสติ ๆ" เธอพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความตื่นกลัวก่อนจะค่อย ๆ หมุนลูกบิดอีกครั้ง ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกร่างบางก็รีบก้าวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความเร็ว"หยุดเดี๋ยวนี้นะพีช" มาเฟียหนุ่มรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไป"กูบอกให้มึงหยุดไง!" เสียงทุ้มตวาดดังลั่นศัพท์นามเรียกแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเธอมากเพียงใด เมื่อร่างบางยังไม่ยอมหยุดเขาจึงตะโกนสั่งการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าบ้านแทน "จับตัวเธอไว้"สิ้นสุดคำสั่งผู้เป็นนายการด์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูสองสามคนก็วิ่งกรู่เข้ามาจับตัวหญิงสาวเอาไว้"กรี๊ด! ปล่อยฉัน!" พีชกรีดร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามสะบัดแขนให้หลุดการจับกุมของการด์ทั้งสองคนที่ยืนจับแขนเธอคนละข้าง"พาเธอขึ้นไปบนห้อง" ร่างใหญ่เดินมายืนตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องเสียงแข็ง"ครับ" การด์น้อมรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วหิ้วปีกหญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยมีมาเฟี
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 12 สู้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบเปลือกตาของมาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเปลือกตาหนาปรือขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนเลื่อนลงมองร่างบางที่นอนกอดพร้อมกับเอาหน้าซุกอกอยู่ มุมปากหนายกยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อคืนหญิงสาวยังทำท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อถูกเขาบังคับให้นอน แต่มาตอนเช้ากลับกอดเขากลมเขาจ้องมองคนอวดดีนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนค่อย ๆ ขยับตัวออกจากหญิงสาว "อื้ออ!" ทันทีที่มาเฟียหนุ่มขยับตัวเสียงหวานก็ร้องท้วงในลำคอเหมือนเด็กที่โดนกวนเวลานอน มือเล็กตวัดกอดสิ่งที่กำลังขยับออกห่างให้แน่นขึ้นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหนพลางขยับตัวเข้าไปแนบร่างใหญ่อีกครั้งพีชคุ้นชินกับการนอนกอดหมอนข้างทุกคืนและเธอก็คิดว่ามาเฟียหนุ่มเป็นหมอนข้างนุ่ม ๆ ของเธอซะแล้วจึงกอดไม่ยอมปล่อยทำให้คนโดนกอดถึงกับชะงักค้างอัตโนมัติ"เธอกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ " เสียงทุ้มเอ่ยในลำคอเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างอยู่ ต้นเหตุเพราะร่างบางกอดรัดเขาจนแน่นทำให้เนินหน้าอกนุ่มหยุ่น และผิวขาวเนียนกำลังเบียดเสียดกับผิวหนา ๆ ของเขาอยู่ เขาพ่นลมหายใจเข้าออกซ้ำ ๆ เพื่อระงับอารมณ์คว
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 11 มัดมือชก
"อึก!" คำบอกกล่าวจากปากมาเฟียหนุ่มทำเอาพีชอกสั่นขวัญแขวน แค่นี้เธอก็เจ็บจะตายอยู่แล้วหากยังไม่หยุดเธอต้องแย่แน่ ๆ ดวงตาไหวระริกที่พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาส่งเว้าวอนคนด้านบนอย่างน่าสงสารหวังว่าเขาจะนึกเห็นใจสักนิด "มะ...ไม่เอาแล้วพอแล้ว"มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจเสียงร่ำร้องของหญิงสาวไม่เริ่มสอบสะโพกอีกครั้งพลางจับจ้องใบหน้าเรียวที่เจิ่งนองด้วยสายธารน้ำตาไม่วางตา ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนใช้เล็บจิกทึ้งบนผิวกายมากเท่าไรก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายของเขาให้ลุกโชน กระหน่ำตอกตรึงร่องสาวอย่างหนักหน่วงจนร่างบางโยกคลอน เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังสนั่นทั่วห้องนอนใหญ่ "ฉะ..ฉันเจ็บ" พีชเจ็บจนร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่ร่างสูงฝากฝังตัวตนเข้ามาร้องบอกด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มือก็พยายามทุบตีผลักไสพัลวันหวังยับยั้งการกระทำของเขา แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอหรือจะทำอะไรผู้ชายตัวโตได้เขาไม่แม้จะสะเทือนยังคงกระแทกกายเข้าใส่อย่างป่าเถื่อนทุกการกระทำของมาเฟียหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างแสนสาหัสเมื่อไม่สามารถต่อต้านได้เธอจึงทำได้แค่หลับตาลง มือขยำผ้าปูที่นอนแน่นข่มความเจ็บปวดพร่ำภาวนาให้การกระทำอันป่าเถ
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 10 ลงโทษ
"อื้อ" พีชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อหายจากอาการงัวเงียเริ่มจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ ดวงตากลมโตก้มมองสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย ก่อนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเสื้อผ้าที่สวมใส่เมื่อวานยังอยู่ครบ"ไงตื่นแล้วเหรอ" โล่งใจได้เพียงไม่นานเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากมุมมืดภายในห้อง เพียงได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร รีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนกพลางพยายามเพ่งสายตามองหาเจ้าของเสียงผ่านความมืดสลัว แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า "คุณรู้ไหมบทลงโทษของคนที่กล้าหลอกผมเป็นยังไง" ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานนับนาที ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เดินฝ่าความมืดออกมาจากมุมห้อง"คะ...คุณ" พีชถึงกับใบหน้าซีดเซียว ขาเรียวเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อเห็นใบหน้าคนเลว บนร่างกายของเขามีเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวที่ใช้ปกปิดช่วงล่างยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเข้าไปอีก"ฉันไม่ได้จะหลอกคุณนะแต่ฉันจำเป็น" "ผมไม่สนใจว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร" "คุณเป็นถึงมาเฟียมีอำนาจมากมาย คุณคงไม่ลดศักดิ์ศรีต
อุ้มบุญมาเฟีย บทที่ 9 หนีไม่พ้น
เช้าวันต่อมาพีชโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับเธอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าตรู่เพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากเลยอยากกลับไทยให้เร็วที่สุด แต่เธอหารู้ไม่ว่ามาเฟียหนุ่มได้ล่วงรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอตลอดเพราะมีคนของเขาอยู่ทั่วทุกมุมของฮ่องกงไม่ว่าเธอจะขยับตัวไปไหนก็มีคนคอยรายงานเขาตลอด"ทำไมไม่มาสักทีนะ" พีชยืนรอรถแท็กซี่ที่จะมารับเธอด้วยความร้อนรนใจเพราะเป็นเวลานานแล้วรถที่เธอโทรเรียกก็ยังไม่มาสักที ผ่านไปยี่สิบนาทีรถแท็กซี่ก็แล่นมาจอดเทียบที่พีชยืนอยู่ ก่อนจะมีชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถ"ขอโทษนะนางหนูที่ให้รอนาน" คนขับแท็กซี่วัยกลางคนกล่าวขอโทษหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักก่อนจะยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับเหมือนเดิม จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่"นี่มันไม่ใช่ทางไปสนามบินนิคะลุง" พีชทักท้วงคนขับรถแท็กซี่ทันทีเมื่อหันไปมองสองข้างทางแต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่ทางไปสนามบิน คนขับแท็กซี่ค่อย ๆ ตบไฟเลี้ยวจอดรถริมถนน ก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด "ลุงขอโทษนะนางหนูแต่ลุงจำเป็น ถ้าลุงไม่ทำคุณหวงเฟยหงต้องเล่นงานลุงแน่ ๆ""อึก! หวงเฟยหงงั้นเหรอ" พีชลอบกลืน
