บทที่ 1 อุ้มบุญ

@ฮ่องกง ประเทศจีน

"สวัสดีค่ะคุณหวงเฟยหง มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ" 

"ผมต้องการให้คุณหาสาวไทยมาให้ผมหนึ่งคน แต่ต้องบริสุทธิ์ กริยามารยาทเรียบร้อย ฉลาด ผิวพรรณดี หน้าตาสวยถ้าหามาได้ผมจ่ายไม่อั้น" 

"มันยังมีอยู่อีกเหรอคะคุณหวงเฟยหงผู้หญิงที่เพรียบพร้อมแบบนี้" 

"นั้นมันเป็นปัญหาของคุณ คุณต้องหามาให้ได้เพราะถ้าผมไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการคุณรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

“รับทราบค่ะคุณหวงเฟยหง”

บทสนทนาดั่งกล่าวดังเล็ดลอดออกมาจากห้องทำงานที่อยู่ภายในคลับเดอะเบสท์แหล่งรวมสิ่งอบายมุขที่ใหญ่อันดับต้น ๆ ของประเทศจีนเจ้าของบทสนทนาคือ หวงเฟยหงมาเฟียหนุ่มวัย 28ปี หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรซึ่งเป็นเจ้าของคลับกับเจ๊สวยสาวประเภทสองแม่เล้าคอยจัดหาเด็กส่งให้กับมาเฟียหนุ่มในเวลาที่เขาต้องการ 

แต่คำสั่งของเขาในครั้งนี้คือต้องการให้เจ๊สวยหาสาวไทยมาอุ้มบุญลูกของเขาด้วยอายุที่ใกล้เข้าเลขสามเต็มทีเขาเลยอยากมีทายาทไว้สืบสกุลสักคน ทว่าเขากลับไม่อยากมีพันธะผูกพันธ์กับผู้หญิงคนไหนถึงแม้จะมีผู้หญิงมากมายที่พร้อมมอบกายถวายตัวให้ เขาจึงเลือกจะจ้างผู้หญิงมาอุ้มบุญแทนเพื่อจะได้ไม่ต้องมีปัญหาตามมาในภายหลัง

@ประเทศไทย

"กรี๊ดดด!"

"ในที่สุดเธอก็ทำได้ยัยพีช" เสียงกรีดร้องด้วยความดีใจดังเล็ดลอดออกมาจากบ้านวรสิทธ์สกุลเจ้าของเสียงกรีดร้องคือ พีช หรือพิชญาภา วรสิทธิ์สกุล สาวน้อยหน้าตาสะสวยวัย 22ปี บุตรสาวคนเล็กของคุณหญิงเพ็ญพักตร์ วรสิทธิ์สกุลเจ้าของร้านเพชรอาโรร่านั้นเอง 

สาเหตุที่ทำให้เธอดีใจจนต้องกระโดดโลดเต้นก็เพราะเธอนั้นสามารถสอบชิงทุนไปเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศจีนได้ดั่งตั้งใจไว้โดยไม่ต้องรบกวนมารดา ทว่าเสียงกรีดร้องของเธอกลับทำให้คุณหญิงเพ็ญพักตร์ต้องวิ่งโร่หน้าตาตื่นลงมาจากห้องนอนที่อยู่ชั้นสองด้วยความตกใจเพราะคิดว่าบุตรสาวเป็นอะไร 

“เป็นอะไรลูก” เธอถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งมองสำรวจร่างกายบุตรสาวไปด้วย

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจค่ะแม่ พีชแค่ดีใจที่สอบชิงทุนไปเรียนต่อได้" พีชส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้มารดาก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดท่านทางด้านหลัง 

"ดีใจด้วยนะคนเก่งของแม่อีกอย่างถ้าลูกสอบไม่ติดก็ไม่เห็นเป็นไรเลยแม่มีปัญญาส่งลูกได้สบายๆ อยู่แล้ว" คุณหญิงเพ็ญพักตร์คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขมือสากยกขึ้นลูบศีรษะเล็กทุ้ยด้วยความเอ็นดู เธอรู้สึกภูมิใจในตัวบุตรสาวมากตั้งเล็กจนโตเธอไม่เคยทำให้ต้องหนักใจและผิดหวังเลยสักครั้ง

"นี่พีชลูกคุณหญิงเพ็ญพักตร์เก่งอยู่แล้ว และที่หนูเลือกจะสอบชิงทุนเพราะหนูอยากใช้ความสามารถของตัวเอง หนูโตแล้วไม่อยากกวนแม่บ่อยๆ ควรหัดพึ่งตัวเองไว้บ้าง" คำพูดของบุตรสาวทำให้คุณหญิงเพ็ญพักตร์ฉีกยิ้มกว้างออกมาอีกครั้งเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทั้งหน้าตาและความคิดคำพูดคำจาที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นต่างจากเมื่อก่อนมาก "ลูกสาวแม่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ"   

"พีชโตตั้งนานแล้วแม่" ใบหน้าสวยคลอเคลียไหล่มารดาไปมาอย่างออดอ้อนทันทีเมื่อพูดจบ จนคุณหญิงเพ็ญพักตร์อดแซวไม่ได้ท่าทางของบุตรสาวเหมือนเด็กๆ ไม่มีผิดทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพูดอยู่หยกๆ ว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว "ไหนบอกว่าโตแล้วไงทำไมยังอ้อนแม่เป็นเด็กๆ อยู่เลย"  

"ต้องอ้อนก่อนสิคะ เดี๋ยวพอไปอยู่จีนก็ไม่ได้อ้อนแม่แล้ว"

“จ้า” คุณหญิงเพ็ญพักตร์พยักหน้าน้อยๆ ทว่าภายในใจของเธอกลับแอบห่วงบุตรสาวไม่น้อยที่ต้องไปอยู่ไกลหูไกลตาทั้งที่ตั้งแต่เล็กจนโตบุตรสาวไม่เคยห่างเธอเลย แต่เธอก็ไม่อาจขัดความฝันของบุตรสาวได้ เธอเชื่อไม่ว่าบุตรสาวจะไปอยู่ที่ไหนก็ต้องมีแต่คนรักและเอ็นดูเพราะบุตรสาวเป็นคนสดใสร่าเริงใครได้รู้จักได้อยู่ใกล้ก็ต้องหลงรักเธอกันทั้งนั้น