3 : คือความจริงมิใช่ฝัน 2

“คุณเป็นตัวอะไรกันแน่ บอกฉันมา”

“ข้าก็กำลังจักบอกเจ้านี่ไงเล่าดวงใจข้า” เขาพูดพร้อมยกมือยื่นไปหมายจะลูบจับแก้มนวลเนียน แต่นางก็ปัดมือของเขาออกพร้อมกับสั่งเสียงแข็ง

“อย่าแตะต้องฉัน”

หึหึ

นางกำลังสั่งเขาทั้งๆ ที่นางไม่รู้เลยสักนิดว่าชั่วชีวิตนี้มิมีใครกล้าออกคำสั่งกับเขาได้ แต่...เมื่ออดีตนางก็เป็นคนเดียวที่กล้าออกคำสั่งกับเขาและตอนนี้ก็กลับเป็นนางอีกครั้งที่กล้าออกคำสั่งกับตน

“ข้ามีนามว่า ‘อามาร์’ ข้ามิใช่มนุษย์เหมือนเจ้า แต่ข้ามีใจที่เฝ้ารอและปรารถนาเพียงเจ้ามาตลอดพันกว่าปีที่ข้ามีลมหายใจ”

“ไม่ใช่มนุษย์? แล้วนายเป็นตัวอะไรกันแน่”

“หากข้าบอก เจ้าจักรังเกียจตัวตนที่แท้จริงของข้า”

“คุณก็บอกฉันมาสิว่าเป็นตัวอะไรกันแน่” แม้จะกลัว แต่เธอก็ยังอยากรู้ว่าเขามีตัวตนที่แท้จริงเป็นอะไรกันแน่

“หึหึ...ข้ามิเคยปิดบังเจ้าและจักเป็นเช่นนั้นไม่ว่าปัจจุบันหรืออดีตที่ผ่านมาพันกว่าปี” พูดจบอามาร์ก็เปิดเผยร่างจริงของตนเองให้นางในดวงใจดู

กรี๊ด!

พอได้เห็นคนตัวโตที่นั่งบนเก้าอี้ข้างหน้าตัวเองมีปีกงอกออกจากด้านหลัง มองแล้วเหมือนค้างคาว และในมือก็ถือไม้เท้าหัวค้างคาว ดวงตาสีแดงมีชีวิตชีวา

เสียงร้องกรี๊ดหวาดกลัวของนางทำให้หัวใจของอามาร์เจ็บปวด แต่ก็ฝืนยกยิ้มมุมปาก เพราะรู้อยู่แล้วว่านางจักต้องตกใจเมื่อได้เห็นร่างและตัวตนที่แท้จริงของตน

“หึหึ...ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจักต้องหวาดกลัวตัวตนที่แท้จริงของข้า...พุฒิตา แต่มันคือตัวตนของข้า และข้าก็หวังเหลือเกินว่าเจ้าจักคุ้นชินกับร่างนี้ของข้า ตัวข้าเป็นเวตาลเรื่องเล่าในนิทานก่อนนอนของมนุษย์มานานนับแต่กลียุคจนถึงปัจจุบัน โดยที่มิมีผู้ใดรู้ว่าข้ามีตัวตนจริง ข้าแฝงเร้นซ่อนกายกลืนกินไปกับมนุษย์ แต่ในยามค่ำคืนข้าก็คือตัวข้าเหมือนเช่นตอนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเจ้า...พุฒิตา”

เธอกรีดร้องสั่นกลัวคนตรงหน้า แต่ก็ไม่สามารถลุกเดินหนีไปได้ ร่างของเธอมันชาและแข็งทื่อไปกับเตียงจนไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้ตามใจคิด แม้อยากหนีแต่ก็ไม่รู้จะหนีไปจากโลกมายาที่บุรุษตรงหน้าสร้างขึ้นได้ไหม และเธอก็ได้มองสำรวจใบหน้าหล่อเข้มทรงเสน่ห์และตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วก็คิดตามคำพูดของเขา ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องโกหกหรือฝัน มันคือความจริง เขาคือ ‘เวตาล’ เหมือนกับนิทานและรูปที่เคยเห็นตามหนังสือ แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่าโลกนี้จะมีเวตาลจริงๆ

“บอกฉันสิว่ามันไม่จริง” เธอถามเขาเสียงสั่นหลังจากกรีดร้องเสียงดังและควบคุมสติตัวเองได้แล้ว

“เจ้าคิดว่าเช่นไรเล่า นี่คือตัวตนที่แท้จริงของข้า เจ้ารังเกียจและหวาดกลัวข้า” เขาถามทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันชัดเจนบนใบหน้างามของนางอยู่แล้ว

“ฉันไม่ปฏิเสธ คุณน่ากลัวจริงๆ และฉันไม่อยากเชื่อว่าในโลกนี้จะมี ‘เวตาล’ จริงๆ ฉันนึกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าหลอกเด็กก่อนนอนเท่านั้น”

หึหึ

อามาร์แค่นขำแล้วเขาก็กลับคืนร่างมนุษย์เพื่อให้นางไม่หวาดกลัวตนเองไปมากกว่านี้แล้วก็เอ่ยตอบกลับ

“ใช่ว่าทุกอย่างจักมิใช่เรื่องจริง เรื่องเล่าก็มาจากเรื่องจริงทั้งนั้นพุฒิตา”

“แล้วคุณจับฉันมาทำไม?” แม้เขาจะบอกว่าเมื่อครั้งอดีตชาติ ตนเองและเขาเป็นคนรักกัน แต่ใช่ว่าชาตินี้เธอจักรักเขา และเธอก็กำลังแต่งงานกับนับสิบคู่หมั้นหนุ่มด้วย เขาไปลักพาตัวเธอมาอยู่ในโลกที่เขาสร้างขึ้น

“เจ้าเป็นของข้า มิว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบันพุฒิตา จักมิมีผู้ใดได้ครอบครองเจ้านอกจากข้า ข้าที่เป็นชายคน ‘แรก’ ของเจ้าและ ‘รัก’ เดียวของเจ้าดวงใจข้า”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มทว่าหนักแน่นเต็มไปด้วยความจริงจังทำให้พุฒิตาไม่กล้าตอบกลับ แล้วเธอก็ต้องตาโตเมื่ออยู่ๆ ผู้ชายที่นั่งตรงหน้าและบอกว่าคือคน ‘รัก’ ของตนเมื่อชาติที่แล้วขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก้มโน้มหน้าลงบดจูบปากอวบอิ่มของเธอพร้อมกับมือหนาโอบไปด้านหลังรั้งท้ายทอยให้แหงนเงยขึ้นรองรับปากหนาสีเข้มของเขา

“อะ...อื้อ” ปากหนาบดจูบหนักหน่วงดุดันเอาแต่ใจพร้อมดุนดันเรียวลิ้นสากอุ่นร้อนเข้าไปในปากน้อยของสาวเจ้าพร้อมกันนั้นก็ดันร่างเล็กให้ล้มนอนไปกับเตียงนอนนุ่มแล้วตัวเองก็เคลื่อนไหวคร่อมทับกักร่างของนางไว้ใต้ร่างไม่ให้ขยับดิ้นหนีจากใต้ร่างใหญ่ตนเอง

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากทั้งสอง แม้ปากเล็กของพุฒิตาจะพยายามบิดเบี่ยงหลบหนี แต่ก็มิอาจหนีพ้นปากของเวตาลในนิทานได้

“อ่า...อื้อ” พุฒิตาน้ำตาคลอไหลอาบทางหางตาเมื่อพ่ายแพ้ต่อแรงของบุรุษเหนือร่าง และยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็รู้สึกว่าใจของเธอมันเริ่มสั่นไหว มันแปลกมากทั้งๆ ที่เพิ่งเคยเจอกับชายประหลาดพูดจาลิเกครั้งแรก แถมเขายังไม่ใช่มนุษย์แบบตนด้วย

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ยังคงดังลอดออกมาจากริมฝีปากทั้งสอง ตอนนี้เรียวลิ้นอุ่นร้อนของอามาร์ไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กไร้เดียงสาของคนใต้ร่างให้จนมุมแล้วตวัดดูดกลืนลิ้มรสหวานของปากน้อย

“อ่า...อื้ม” แล้วอามาร์ก็ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เพราะถ้าขืนยังบดจูบต่อมีหวังได้เกินเลยกว่านี้เป็นแน่ เขาอยากให้นางได้พักผ่อนร่างกาย เพราะค่ำคืนที่ผ่านมาตนได้ตักตวงหาความสุขกับร่างนางแล้ว และเขากับนางยังมีชีวิตอยู่ด้วยกันอีกนานจนกว่าจะหมดลม

“เจ้าพักผ่อนเถอะ และนั่นอาหารของเจ้า” เขาผละออกมานั่งข้างคนที่นอนปากบวมเจ่อเพราะรสจูบของตนแล้วชี้มือไปทางโต๊ะทานอาหารที่อยู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นกลางห้องพร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะ

“ทำไม...” เธอยังไม่ทันได้พูดจบ เสียงเข้มของอามาร์ก็ดังแทรกขึ้นก่อน

“ในโลกนี้มิมีสิ่งใดที่ข้าเนรมิตให้เจ้ามิได้พุฒิตา ข้ามิรู้ว่าเจ้าชอบทานสิ่งใด ข้าจึงเตรียมให้เจ้าเต็มโต๊ะ”

“ฉันจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ของฉันได้รึยัง และฉันต้องการติดต่อพวกท่านด้วย”

“ทานข้าวซะ ส่วนเรื่องพ่อแม่ของเจ้ามิต้องห่วงไป ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจักได้เจอพวกเขาและเรื่องระหว่างข้ากับเจ้าก็ต้องบอกพวกเขาเช่นกัน โดยเฉพาะไอ้มนุษย์นั่นมันควรรับรู้ว่าเจ้าคือของข้ามิใช่ของมัน” อามาร์บอกเน้นคำในประโยคแล้วก็อุ้มนางลุกขึ้นพาเดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่โต๊ะรับประทานอาหาร

“ต้องให้ข้าป้อนรึไม่?” พอวางร่างเล็กลงกับเก้าอี้แล้ว เขาก็ถามเมื่อเห็นว่านางไม่ยอมลงมือทาน

“มะ...ไม่ต้อง” พุฒิตาปฏิเสธเสียงสั่นแล้วมองอาหารบนโต๊ะตรงหน้าตัวเองแล้วก็กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ทุกอย่างน่ากินทั้งนั้นมีทั้งอาหารไทยและอาหารต่างชาติเต็มโต๊ะไปหมด

“ข้าจริงใจกับเจ้าและหวังว่าเจ้าจักจริงใจตอบเช่นกันพุฒิตา” เมื่อเห็นว่านางเริ่มลงมือทาน เขาก็ยกยิ้มมุมปากแล้วก็หายไปจากในห้องโดยไม่บอกกล่าวลาหญิงสาวแม้แต่คำเดียว

“ให้ตายเถอะ! คิดจะไปก็ไป!” เธอยกมือขึ้นทาบอกบ่นให้กับคนที่หายไปกับอากาศ ก่อนจะสนใจอาหารตรงหน้า ตอนนี้ให้ท้องอิ่มก่อนแล้วค่อยคิดหาวิธีหนีออกไปจากโลกมายาของเวตาลอามาร์