คีรันตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บบริเวณท้ายทอยตรงที่โดนลูกน้องของเสี่ยสิงห์ใช้กระบอกปืนทุบเขา คีรันอยากจะเอื้อมมือไปจับตรงที่ปวดแต่ก็เหมือนจะยากยิ่งเพราะทั้งแขนและขาของเขาตอนนี้ถูกมัดติดกับเก้าอี้เอาไว้ดวงตาสีเปลือกไข่กะพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาก่อนจะเห็นภาพเบื้องหน้าของตัวเอง เตียงนอนหลังใหญ่สีขาวตอนนี้มีร่างเล็กของอลินตานอนหลับอยู่พร้อมทั้งแขนทั้งสองข้างยังถูกมัดติดกันเอาไว้อีก“ฟื้นแล้วเหรอคุณคีรัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอยู่เบื้องหลังของคีรัน พร้อมกับเสียงฝีเท้าของเสี่ยสิงห์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขา“ปล่อยเมียกู!” คีรันเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่ๆ ข้างๆ เขาด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิดว่าตัวเองจะถูกอีกฝ่ายฆ่าทิ้ง“อ่า อย่าเพิ่งรีบร้อนสิครับ ผมยังไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆ ให้คุณรันดูเลยนะครับ” ร่างสูงเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีอลินต
ปัง!!เสียงปืนดังขึ้นมาจากทิศทางหน้าประตูห้องพร้อมกับการปรากฏร่างของสายฟ้ากับสกายและลูกน้อง ฝั่งของเสี่ยสิงห์เมื่อได้ยินเสียงปืนที่มาจากทิศทางอื่นลูกน้องก็รีบวิ่งไปคุ้มกันพร้อมทั้งยังพาไปหลบในมุมคีรันเมื่อเห็นว่าทุกคนวิ่งหาที่หลบก็รีบพาอลินตาวิ่งไปหาสายฟ้า“หลบ!” เสียงของสายฟ้าร้องขึ้นเมื่อเห็นพายุที่หลบอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่เล็งปืนมาคีรัน คีรันดันให้คนรักก้มลงพร้อมทั้งใช้ตัวเองบังเอาไว้ ก่อนที่สายฟ้าจะส่งสัญญาณให้รีบวิ่งออกไปปัง!กระสุนจากพายุยิงมาโดนแขนของคีรันจนเลือดไหลย้อยลงมาตามแขนซึ่งเป็นช่วงที่ลูกน้องของสายฟ้ายิงสะกดพวกเสี่ยสิงห์เอาไว้ให้คีรันกับอลินตารีบหนีไปขณะที่กำลังจะวิ่งไปถึงหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับลูกน้องของเสี่ยสิงห์ที่ผู้เป็นนายเรียกให้ขึ้นม
เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ในสนามบินดังขึ้นรอบทิศทาง ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเดินสวนกันไปมาในสนามบินแห่งนี้ สองขายาวก้าวเดินไปตามทางเมื่อเจอเข้ากับคนที่มายืนรอรับ เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่มารอรับ ‘คีรัน’ ทักทายเพื่อนด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานหลายปี“เป็นไงบ้างมึงกว่าจะกลับมาให้กูเจอหน้า” ‘ศิลา’ เพื่อนของคีรันเอ่ยทักขึ้นเมื่อคีรันเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า“สบายดีมึงละ”“ก็โอเคดี”“อืม งั้นกลับกันเถอะกูง่วงมากตอนนี้”สองเพื่อนรักเดินคู่กันไป ก่อนสายตาของคีรันจะหันไปสบเข้ากับร่างของใครสักคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แม้เวลาจะผ่านมานานแต่เขาก็ยังจำคนคนนั้นได้ ผู้ชายในชุดสูทสีน้ำเงินที่กำลังยืนมองซ้ายมองขวาเหมือนรอใครสักคนอยู่ตรงนั้น“มึงเดี๋ยวยืนรอกูอยู่นี่นะ”“มึงจะไปไหน”“ทักทายคนรู้จัก” คีรันปล่อยให้ศิลายืนเคว้งอยู่ตรงนั้นก่อนจะเดินไปหาใครบางคน“อ๊ะ!!”“sorry!คุณเจ็บตรงไหนมั้ยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยกันคนตัวเล็กที่ตัวเองเดินชนเข้าเมื่อสักครู่‘อลินตา’ ที่กำลังยืนรอคนมารับจู่ๆ ก็โดนใครที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชนไหล่เขาจนตัวของลินเซไปด้านหลังเล็กน้อยเพราะมัวแต่มองหาเพื่อนโดยไม่
อลินตาเดินออกมาจากห้องด้วยประชุมใบหน้านิ่งที่ไม่แสดงอาการใดๆ ให้ใครเห็นก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองพร้อมกับล็อกประตูเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนแม้แต่พี่กันต์ที่เดินตามหลังเขามาก็ตามประตูห้องปิดลงพร้อมกับร่างบางทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าประตูบานใหญ่อย่างหมดภาพลักษณ์ของประธานบริษัท น้ำตาสีใสที่อลินตากักเก็บเอาไว้ข้างใน ส่วนลึกของร่างกายตอนนี้มันกำลังเอ่อคลอรอบดวงตาของเขา พลันในที่สุดน้ำตาหยดแรกก็หยดแหมะลงบนกางเกงอันแสนแพงของเขาและหยดต่อๆ ไปก็ร่วงรินไหลออกมาตามๆ กัน“ฮึก อะ อึก” เสียงร้องไห้ดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลออกมาไม่หยุด ความในใจที่มีมากจนเอ่อล้นออกมาเป็นน้ำตาที่ตนไม่สามารถพูดออกมาได้เมื่อเจอคนที่ตัวเองไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอ อลินตานั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูห้องสักพักใหญ่จนคลายสะอื้นลง จึงค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้ทำงานของตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ทางฝั่งของคีรันหลังจากที่อลินตาพูดประโยคนั้นใส่หน้าเต็มๆ ขาแกร่งที่ยืนอยู่ก็แทบทรุดลงตรงนั้น แต่ก็ต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้เพราะเขาเป็นคนเลือกให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง แม้ตอนนี้เขาอยากจะอ
ดวงตาคมคล้ายเหยี่ยวเหลือบมองขึ้นไปยังหน้าห้องวีไอพีที่อลินตาหายเข้าไปในห้องนั้นกันแค่สองคน คีรันมองไปที่ชายหนุ่มใส่สูทที่ยืนอยู่หน้าห้องวีไอพีก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพยักหน้าส่งให้คีรัน บอดี้การ์ดหนุ่มหันไปกระซิบบอกกับเพื่อนอีกคนก่อนจะเดินลงมาและเดินไปทางประตูด้านหลังของร้านเมื่อเดินมาถึงบอดี้การ์ดหนุ่ม ก็เจอกับคีรันที่ยืนอัดนิโคตินเข้าปอดระหว่างที่รอเขาเดินไปหา“จับตาดูไอ้เหี้ยราเชนนั่นให้ดีๆ กูขายกับมันมาหลายปีกูรู้ว่ามันนิสัยเหี้ยขนาดไหน” คีรันพูดบอกอีกคนด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ครับ”“แล้วนัดมันมาคุยเรื่องอะไรกันที่นี่” คีรันอัดนิโคตินเขาปอดอีกรอบพร้อมถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า“เรื่องซื้อขายอาวุธครับ”“นี่เขาคิดจะมาขายอาวุธกับลูกค้าประจำป๊ากูเพื่อตัดราคากันหรือไง” คีรันพูดขึ้นอย่างไม่จริงจังนักเมื่อรู้ว่าอลินตาคิดจะขายอาวุธให้กับลูกค้าประจำขอ
ผลั๊ว!!“อึ่ก! ถุ๊ย!” ใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงของหมัดที่ต่อยลงมาที่ใบหน้าของตัวเองก่อนจะพ่นของเหลวสีแดงออกมาจากริมฝีปาก ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้านายของพวกมันที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงหน้ามองมาที่ตัวเอง“ซ้อมกูให้ตายแม่มึงก็ไม่มีทางฟื้นกลับมาหามึงได้หรอกนะไอ้รัน หึหึ” ราเชนพูดขึ้นอย่างไม่แยแสว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานะที่จะตายอยู่รอมร่อ“ปากดีไอสัตว์! เดี๋ยวมึงจะได้ตายตามแม่กูไป”“ก็เอาสิถ้ากูตายไปแก๊งมึงก็คงจะได้ตายตามกูไปด้วย หึ”“แล้วมึงคิดว่าคนอย่างกูจะยอมตายตามมึงไปมั้ยละ คนอย่างมึงก็เก่งแต่เห่าขู่คนนั้นคนนี้ไปทั่วแต่เดี๋ยวมึงก็จะไม่ได้เห่าขู่ใครไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ” ราเชนที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าหวั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกน้องของคีรันเดินมาพร้อมอุปกรณ์อะไรสักอย่างบนถาดสเตนเลส
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงขาสั้นเสมอเข่าสีดำเดินเข้ามาในผับพร้อมกับพี่กันต์ที่เดินตามหลังมา ทั้งสองคนตกเป็นเป้าสายตาของคนในผับคนหนึ่งตัวเล็กหน้าหวาน อีกคนตัวสูงใหญ่หน้านิ่งพร้อมเชือดทุกคนที่เข้ามายุ่งกับคนตรงหน้า“พี่กันต์เข้าไปนั่งด้วยกันข้างในก็ได้นะครับ” ลินเอ่ยบอกพี่กันต์หลังจากที่เดินมาส่งเขาถึงหน้าห้องวีไอพี“ไม่เป็นไรครับคุณหนู”“ถ้างั้นพี่กันต์อยากนั่งดื่มก็เต็มที่เลยนะครับ” พี่กันต์ก้มหัวให้คนเป็นนายเล็กน้อยก่อนลินจะเดินเข้าไปในห้องลินเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบว่าตัวเองมาเป็นคนสุดท้าย คนที่อยู่ในห้องจ้องมองมาที่อลินตาเป็นจุดเดียวก่อนสกายจะเดินมาหาเขาแล้วลากไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน“สวัสดีครับน้องลินไม่เจอกันนานเลยนะครับ” ศิลาเอ่ยทักทายเพื่อนของน้องชายที่ไม่ได้เจอกันนาน“ครับ
ดวงตาสีน้ำตาลกะพริบตาถี่ๆปรับสายตา เมื่อลืมตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพร้อมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บแผลตรงหน้าท้อง“อ่า เจ็บฉิบหาย” เสียงแหบแห้งพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้องเพราะรู้สึกไม่คุ้นเคยกับห้องที่ตัวเองนอนอยู่ ก่อนดวงตาจะไปสะดุดเข้ากับร่างของใครสักคนที่นอนขดเหมือนลูกแมวอยู่ข้างๆ ตนมือหนาเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าเนียนขาว เผลอยกยิ้มให้กับภาพตรงหน้า คีรันนอนมองใบหน้าของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คนตัวเล็กพูดความในใจของตัวเองออกมาตอนอยู่ที่ผับคีรันอยากจะพูดขอโทษคนตัวเล็กเป็นพันๆ ครั้งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถหักล้างความผิดของตัวเองไปได้มากแค่ไหนเพราะเขาได้สร้างบาดแผลที่ยากจะรักษาให้มันหายขาดได้ง่ายๆ ให้กับคนตรงหน้าคีรันค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้อลินตาอย่างอยากลำบาก จนใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกับไม่ถึงคืบรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้าใบหน้าห
ปัง!!เสียงปืนดังขึ้นมาจากทิศทางหน้าประตูห้องพร้อมกับการปรากฏร่างของสายฟ้ากับสกายและลูกน้อง ฝั่งของเสี่ยสิงห์เมื่อได้ยินเสียงปืนที่มาจากทิศทางอื่นลูกน้องก็รีบวิ่งไปคุ้มกันพร้อมทั้งยังพาไปหลบในมุมคีรันเมื่อเห็นว่าทุกคนวิ่งหาที่หลบก็รีบพาอลินตาวิ่งไปหาสายฟ้า“หลบ!” เสียงของสายฟ้าร้องขึ้นเมื่อเห็นพายุที่หลบอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่เล็งปืนมาคีรัน คีรันดันให้คนรักก้มลงพร้อมทั้งใช้ตัวเองบังเอาไว้ ก่อนที่สายฟ้าจะส่งสัญญาณให้รีบวิ่งออกไปปัง!กระสุนจากพายุยิงมาโดนแขนของคีรันจนเลือดไหลย้อยลงมาตามแขนซึ่งเป็นช่วงที่ลูกน้องของสายฟ้ายิงสะกดพวกเสี่ยสิงห์เอาไว้ให้คีรันกับอลินตารีบหนีไปขณะที่กำลังจะวิ่งไปถึงหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับลูกน้องของเสี่ยสิงห์ที่ผู้เป็นนายเรียกให้ขึ้นม
คีรันตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บบริเวณท้ายทอยตรงที่โดนลูกน้องของเสี่ยสิงห์ใช้กระบอกปืนทุบเขา คีรันอยากจะเอื้อมมือไปจับตรงที่ปวดแต่ก็เหมือนจะยากยิ่งเพราะทั้งแขนและขาของเขาตอนนี้ถูกมัดติดกับเก้าอี้เอาไว้ดวงตาสีเปลือกไข่กะพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาก่อนจะเห็นภาพเบื้องหน้าของตัวเอง เตียงนอนหลังใหญ่สีขาวตอนนี้มีร่างเล็กของอลินตานอนหลับอยู่พร้อมทั้งแขนทั้งสองข้างยังถูกมัดติดกันเอาไว้อีก“ฟื้นแล้วเหรอคุณคีรัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอยู่เบื้องหลังของคีรัน พร้อมกับเสียงฝีเท้าของเสี่ยสิงห์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขา“ปล่อยเมียกู!” คีรันเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่ๆ ข้างๆ เขาด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิดว่าตัวเองจะถูกอีกฝ่ายฆ่าทิ้ง“อ่า อย่าเพิ่งรีบร้อนสิครับ ผมยังไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆ ให้คุณรันดูเลยนะครับ” ร่างสูงเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีอลินต
คีรันก้าวเท้าลงมาจากรถหรูด้วยความเร็วก่อนจะโดนมือบางของใครบางคนคว้ารั้งเอาไว้ให้หยุดชะงักนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่จับแขนตัวเอง“พี่รันอย่าเพิ่งไปครับ”และคนที่รั้งแขนของคีรันเอาไว้ก็คือสกายที่คีรันบอกให้รออยู่ที่โรงแรม“ทำไมไม่รออยู่ที่โรงแรมครับ” คีรันที่หันมาเห็นว่าใครเป็นคนคว้ารั้งตัวเขาเอาไว้ ก็หันมาเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ“นี่ขิงเพื่อนของกายเองครับ พอดีขิงบอกว่าตอนนี้แฟนของขิงกำลังนั่งดื่มอยู่กับเสี่ยสิงห์อยู่บนชั้นสาม ซึ่งห้องนั้นกายจำได้ว่ามันเป็นกระจกคนคนในห้องอาจจะมองเห็นพี่รันได้ กายว่าพี่รันรออยู่ข้างนอกก่อนจะดีกว่านะครับ”“พี่รอไม่ได้ครับ”“งั้นพี่รันก็เข้าไปพร้อมกับกายแล้วก็ขิงนี่แหละครับส่วนลูกน้องของพี่รันก็ให้รออยู่ที่รถก่อน เพราะไม่งั้นลูกน้องของเสี่ยสิงห์ต้องสงสัยเราแน่ๆ ครับ” คีรันหันไปสั่งบิคให้รออยู่ด้านนอกแล้วตัวเขาก็เดินตามสกายเข้าไปด้านในดวงตาคมจ้องมองบรรยากาศภายในบ่อน สิ่งอบายมุขต่างๆ มีครบหมดทุกอย่างในที่แห่งนี้และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในวงการนี้คือการค้ามนุษย์ และที่นี่ก็มีเช่นพวกกระเป๋าหนักที่ชอบเรื่องนี้ก็จะมารวมตัวกันเพื่อประมูลคนสวยๆ งามๆ
คีรันนั่งดื่มไวน์อยู่ที่ระเบียงคอนโดเงียบๆ พร้อมกับนั่งมองวิวของเมืองกรุงในยามค่ำคืนที่ไม่เคยมืดมิดเลยสักวัน มือหน้ายกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนดวงตาคมจะจ้องมองไปที่มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่ข้างๆ ที่นอนจอมืดสนิทไม่มีแม้แต่เสียงการแจ้งเตือนร่างสูงตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกหาเบอร์ของคนรักที่ขึ้นเป็นเบอร์โทรออกสายล่าสุด โทรได้ไม่กี่วินาทีสายขอเขาก็โดนตัดสายไป เขาลองกดโทรหาคนรักอีกครั้งแต่ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นเสียงของคอลเซนเตอร์บอกว่าไม่สามารถติดต่อหมายเลขของคนรักเขาได้“บิค ไอ้บิค!” คีรันเรียกชื่อลูกน้องคนสนิทให้เดินมาหาที่ระเบียง เมื่อได้ยินเจ้านายเรียกชื่อเจ้าตัวก็รีบสาวเท้าเดินมาหาเจ้านายที่ระเบียงทันที“ครับ”“มึงโทรติดต่อหาคนที่ตามลินไปด้วยให้กูทีสิ” บิคก้มหัวให้คีรันเล็กน้อยก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องสักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับถือโทรศัพท์เดินออกมาหาเขา“ว่าไงโทรติดมั้ย”“ไม่ติดครับ ผมโทรหาทั้งพี่กันต์แล้วก็บรู๊คก็ไม่ติดทั้งสองคนครับนา
ร่างเล็กเดินเข้ามาข้างในกับเพื่อนผู้ชายข้างๆ เขานำเสนอที่นี้ให้เพื่อนฟังเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อขณะที่ต้องรอแฟนของมันคุยงานกับคู่ค้า สกายเดินเกาะเกี่ยวแขนเพื่อนเข้ามาในบ่อนที่โด่งดังและนักท่องเที่ยวเยอะที่สุดขิงเป็นคนไทยที่ได้สามีสัญชาติอเมริกาสกายรู้จักกับขิงเพราะเป็นแฟนเก่าที่แปลเปลี่ยนมาเป็นเพื่อน มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจคนที่รองลงมาจากไอ้ลินก็คือไอ้ขิงคนนี้เนี่ยแหละ แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้มันเปลี่ยนจากรุกมาเป็นรับได้นะ แต่เขาก็ไม่เคยถามมันหรอกเพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของมัน“กายอยากเล่นอะไรหรือเปล่า” ไอ้ขิงหันมาถามเขาขณะที่เดินเข้ามาข้างใน“ไม่รู้สิกายแล้วแต่ขิงเลย”“งั้นไปเล่นนั่นกัน” ขิงชี้ไปที่เครื่องเล่นที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับเดินไปและเหรียญที่สามีให้เงินมาแลกแบบอันลิมิเตดทั้งสองคนนั่งเล่นนั่งเสี่ยงดวงกันอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรและไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนอยู่ แต่ดูเหมือนคนที่นั่งมองทั้งสองคนอยู่ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ไม่ได้สนใจหรือแยแส
ป๊าเดินทางไปต่างประเทศได้สองวันแล้วซึ่งทางนั้นก็ต้องรับป๊าของเขาเป็นอย่างดีเพราะไปมาหาสู่กันประจำจึงไม่เป็นปัญหาสำหรับการเดินไปทางไปที่นั่นสักเท่าไรหลังจากที่นั่งประชุมงานกับลูกน้องเกือบครึ่งค่อนวันคีรันที่ไม่มีงานที่ไหนต้องไปทำแล้วเขาจึงรีบขับรถไปหาคนรักที่บริษัททันที วันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้โทรหาหรือเห็นหน้าคนตัวเล็กเลยสักครั้งเพราะงานที่บริษัทของเขาช่วงนี้มีปัญหานิดหน่อยขายาวก้าวเดินไปยังห้องทำงานของประธานบริษัท คีรันไม่ลืมที่จะเอ่ยทักเลขาของอลินตาที่กำลังเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านาย“สวัสดีค่ะคุณคีรัน”“สวัสดีครับ พอดีผมมาหาลินไม่ทราบว่าตอนนี้เขาว่างอยู่หรือเปล่าครับ”“ว่างค่ะคุณรันเข้าไปได้เลยครับ” คีรันเอ่ยขอบคุณ คุณเลขาของคนรักก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไปอลินตาเงยหน้ามองคนมาใหม่ที่เปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้ามาก่อนรอยยิ้มหวานจะปรากฏต่อหน้าของอีกฝ่าย ร่างสูงเดินอ้อมมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เขาก่อนจะก้มหน้าลงมาแนบริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกัน ลมหายใจร้อนริ
คีรันขับรถเดินทางมาพบป๊าที่บ้านพักทันทีเมื่อคนของเขาที่แฝงตัวเข้าไปทำงานบ่อนของเสี่ยสิงห์ส่งข่าวเรื่องเกี่ยวกับการตายของหม่าม้ามาให้ป๊าของเขา เมื่อขับรถมาถึงคีรันก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อถามถึงเรื่องที่คนนั้นส่งมา“ป๊าคนของเราว่าไงบ้านครับ”“มันรู้แล้วว่าใครเป็นคนยิงลดา” คีรันใจเต้นระรัวเมื่อเรื่องที่เขาอยากรู้มาตลอดเริ่มจะคลี่คลายออกมาเรื่องๆ ถึงแม้จะใช้เวลานานลากยาวมาเกือบแปดปีก็ตาม“แล้วมันได้บอกมั้ยครับว่าเป็นใคร”“มือปืนที่มีคนจ้างมายิงลดาชื่อทิศเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมือขวาของเสี่ยสิงห์ แต่มันไม่รู้ว่าไอ้คนนั้นคือใครเพราะเข้าใกล้พวกมันมากไม่ได้เดี๋ยวพวกมันจะสงสัยเอาและเดือนหน้ามันก็จะออกมาจากที่นั่นแล้วเพราะลูกน้องเสี่ยสิงห์เริ่มสงสัยตัวมันแล้ว” ไท่บอกกับลูกชายทั้งหมดที่เขาคุยกับคนของเขาที่แฝงตัวเข้าไปอยู่ที่บ่อนของเสี่ยสิงห์เพื่อสืบเรื่องนี้ให้เขา“งั้นก็บอกให้มันรีบหาทางออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุดเลยนะครับป๊า ส่วนเรื่องคนชื่อทิศเดี๋ยวผมจัดการเอง” คีรันบอก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เจ้าของห้องจำต้องละจากงานตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ร่างบางก้าวเดินเข้ามาในห้องทำงานของสายฟ้าและนั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าเขา“ดีครับพี่ฟ้าผมซื้อของมาฝาก” ถุงของฝากถูกวางลงตรงหน้า สายฟ้ามองไปยังถุงของฝากที่คนตรงหน้าซื้อมาฝาก นี่ก็ผ่านมาเกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่เขาต้องโดนคนตัวเล็กตรงหน้าตามจีบทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรคืบหน้าไปมากกว่าที่เขากินขนมพวกนี้ให้อีกฝ่ายดีใจเก้อคนอะไรอดทนเก่งเป็นบ้า“มีธุระอะไรหรือเปล่า”“ผมแค่แวะเข้ามาหาพี่ฟ้าเฉยๆ เดี๋ยวก็ต้องรีบไปทำธุระต่อ แล้วนี่ไอ้ลินมาทำงานหรือยังครับ”“วันนี้ตัวเล็กไม่เข้าบริษัท”“อย่างนี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” สกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนประตูห้องจะปิดลงเจ้าตัวก็ยังไม่วายย้ำคนตัวสูงที่นั่งหน้านิ่งอยู่โต๊ะทำงานให้อีกฝ่ายรำคาญเล่น“ตอนกินขนมพวกนี้ก็อย่าลืมคิดถึงหน้าคนซื้อมาฝากด้วยนะครับ ทานให้อร
จูบอันดูดดื่มถูกส่งมอบให้คนตัวเล็กใต้ร่าง มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อนอนผ้าลื่นสีเขียวก่อนจะเจอเข้ากับยอดอกที่ชูชันอยู่ภายใต้เสื้อนอน คีรันเลิกเสื้อของอลินตาขึ้นเผยให้เห็นยอดอกสีชมพูกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ ลิ้นร้อนชื้นแตะเข้าที่ยอดอกของอลินตาจนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งตกใจก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเปลี่ยนจะโลมเลียเป็นดูดดึงจนร่างบางส่งเสียงครางออกมา มืออีกข้างของคีรันที่ว่างอยู่ก็บดขยี้ตุ่มไตสีชมพูอีกข้าง“อ๊ะ อ่าส์” อลินตานอนบิดกายไปด้วยความเสียวซ่านบริเวณหน้าอกที่คนตัวสูงสลับดูดไปมาซ้ายขวาพร้อมกับขยำจนเกิดรอยแดง คีรันมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจเมื่อได้เห็นคนตัวเล็กนอนบิดเร่า เขาก้มหน้าลงไปกดจูบที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กอีกรอบพร้อมยกตัวของอีกคนให้ขึ้นมานอนทับตัวของเขาเอาไว้“วันนี้พี่ให้ลินคุมเกมเองเลยครับ” อลินตากัดริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความเขินอายเมื่อมองไปที่ใบหน้าคมของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองมาที่ตัวเองด้วยสายตาที่พร้อมจะกลืนกินเขาเข้าไปร่างเล็กก้มลงจูบกับคีรันพร้อมกับมือบางลูบไปไล้ไปตามหน้าอกแกร่งจนลงไปถึงซิกแพคแน่นปึ๊กที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายรักษาสุขภาพของตัวเองเป็นอย่างดี ลินผละจากริมฝีปากของคีรันเคลื่อนใ