คนแปลกหน้าที่ถูกใจ

สิงหลพาแสนดีและกะหล่ำ มาทานอาหารที่ร้านสวัสดิการของทางสนามกอล์ฟ เขากำลังนั่งมองโอเมก้าทานอาหาร แสนดีให้กะหล่ำ นำอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะทรงเตี้ยๆที่กะหล่ำไปขอมาจากแม่ค้า อาหารหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆนั่นพร้อมกับขันน้ำที่ไปหามาจากที่ไหนไม่รู้ สิงหลมองการกระทำของทั้งสองอย่างสงสัย แสนดีพับเพียบทานอาหารโดยไม่ใช้ช้อนแต่ใช้มือในการกิน กิริยาท่าทางในการทานอาหารก็ดูอ่อนช้อยและเหมือนเป็นผู้ดี แต่การกระทำนั้นมีคนในร้านต่างมองอย่างสงสัย

"นี่เธอสองคนทำอะไรกัน จะลงไปนั่งกินข้างล่างกันทำไมข้างบนโต๊ะนี่ก็มีให้กิน"

"ก็เราจะกินแบบนี้ ท่านจะกินบนนั้นท่านก็กินไปสิ!"

แสนดีตอบกลับทันทีอย่างไม่กลัวเกรง ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขาไม่ได้อยู่ในยุคสมัยของตัวเองเพราะทุกอย่างรอบตัวมันแปลกไปมาก แต่เขาก็ยังต้องปรับตัวและจะต้องอยู่รอดปลอดภัยจนกว่าจะกลับไปที่พระนครหรือที่เรือนได้

หลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วสิงหลเป็นคนชวนให้แสนดีและกะหล่ำกลับไปที่บ้านด้วยเพราะดูแล้วทั้งสองคนคงไม่มีที่ไปอย่างแน่นอน ซึ่งแสนดีและกะหล่ำก็ยอมตกลงที่จะไปกับสิงหล เพราะสิงหล เป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจได้ตอนนี้ เพราะเขาไม่รู้จักใครเลย 

"ที่นี่เป็นเรือนของเจ้าเหรอ ใหญ่โตอย่างกับพระราชวัง ทำแบบนี้มันเป็นการหมิ่นพระบรมวงศานุวงศ์พวกท่านไม่รู้บ้างเลยลือ"

สิงหลมองหน้าโอเมก้าที่หน้าตาขึงขังแล้วมองไปยังคฤหาสน์ของเขา

"มันไม่มีการหมิ่นใครทั้งนั้นแหละ เข้าไปในบ้านอย่าพูดมาก ไม่อย่างนั้นฉันจะให้เธอไปนอนข้างถนนแทนเอาไหม!!"

กะหล่ำถึงกับดึงแขนของเจ้านายทันที เพราะถ้าปล่อยให้คุณหนูแสนดีด่านายท่านคนนี้ ต้องโดนไล่ออกจากเรือนอย่างแน่นอน

"ไม่บ่นแล้ว ก็รีบเข้าไปสิจะยืนรีรออะไรอยู่"

สิงหลเดินนำเข้าไปภายในคฤหาสน์ คฤหาสน์ของเขามีคนรับใช้หลายสิบคน แต่มีผู้เป็นนายเพียงคนเดียวนั่นคือสิงหล

"ฉันไม่ได้ให้เธอมาอยู่ที่นี่แบบสุขสบายหรอกนะ ฉันจะให้เธอไปเป็นคนสวน"

คุณหนูแสนดีถึงกับอ้าปากค้างทันที ทั้งชีวิตมือของเธอไม่เคยจับจอบจับเสียมหรือแม้จะทำงานอะไรเลย แต่การให้ไปเป็นคนสวนมันก็ยากเกินไปสำหรับคุณหนูแสนดีอยู่ดี

"เดี๋ยวบ่าวทำให้เองเจ้าค่ะ อย่าให้คุณหนูแสนดีของบ่าวทำเลยหนาเจ้าคะ"

กะหล่ำออกตัวแทนเจ้านายทันที เธอไม่อยากให้มือน้อยๆของเจ้านายต้องแตกเพราะการจับจอบจับเสียม

"เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วเจ้านายของเธอทำอะไรได้บ้างนอกจากด่าชาวบ้านอยู่เนี่ย!!"

แสนดีมองหน้าสิงหลด้วยสายตาไม่พอใจ นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาอยู่ในช่วงที่ลำบาก เขาจะเลาะฟันไอ้คนตัวโตนี้ออกให้หมดเลย

"จะให้เราทำอะไรก็ว่ามา จะให้เป็นคนสวนใช่ไหม เราทำได้!!"

สิงหลพยักหน้าให้กับการตัดสินใจของโอเมก้า เขาจึงสั่งให้แม่บ้านพาแสนดีและกะหล่ำไปพัก

"มันจะดีเหรอครับเจ้านายที่เอาคนแปลกหน้าเข้ามาไว้ในบ้านแบบนี้ ผมกลัวว่ามันจะเป็นสปายของศัตรูนะครับ"

เกรียงไกรเอ่ยเตือนเจ้านาย เขาไม่เคยเห็นคุณสิงหลพาใครเข้ามาภายในบ้านแบบนี้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่สิงหลพาคนแปลกหน้าเข้ามา

"ไม่รู้กูจะอธิบายให้มึงฟังยังไงไอ้ไกร กูก็บอกความรู้สึกของกูตอนนี้ไม่ถูก แต่กูรู้สึกว่ากูถูกชะตากับโอเมก้าคนนี้ ต่อให้เขาจะเป็นสปายกูก็อยากลองเสี่ยงดู"

แสนดีและกะหล่ำถูกแม่บ้านพามายังห้องเล็กๆ มีเตียงนอนและผ้าห่ม เขารู้สึกฉงนใจมากไม่รู้ว่าโผล่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ที่นี่ไม่เหมือนกันกับที่อโยธยาของเขาเลย ทุกอย่างแปลกไปหมด แต่เขาจำเป็นต้องปรับตัวเพื่อให้อยู่รอด เขาจะต้องรอดกลับไปเล่าให้ท่านพ่อท่านแม่ฟัง ว่าเขาเดินทางข้ามกาลเวลามาอยู่ในอีกภพภูมิหนึ่ง

"นอนพักสักนิดนะเจ้าคะคุณหนู วันนี้เราเหนื่อยกันมามากแล้ว เดี๋ยวบ่าวจะไปหาอะไรมาให้คุณหนูรองท้องนะเจ้าคะ"

"ไม่ต้องหรอกกะหล่ำ เรายังไม่หิว กะหล่ำก็นอนเถอะ พักสักชั่วยาม วันนี้เขาคงไม่ใช้เราทำอะไรกันหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเริ่มต้นใหม่ ที่นี่มันอยู่คนละกาลเวลากลับอโยธยาของเราแน่ๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เราจะพากะหล่ำกลับไปหาพ่อหาแม่ให้ได้"

กะหล่ำมองผู้เป็นนาย พร้อมกับจับมือของคุณหนูแสนดีที่เขาเคารพ

"คุณหนูอย่าคิดมากนะเจ้าคะ บ่าวไม่เคยเสียใจเลยที่ตามคุณหนูมาถึงที่นี่  บ่าวดีใจที่บ่าวได้มาอยู่ที่นี่กับคุณหนู อย่างน้อยๆคุณหนูก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ต่อให้ต้องปกป้องคุณหนูด้วยชีวิต บ่าวก็ยินดีเจ้าค่ะ"

แสนดีหันไปยิ้มให้บ่าวคนสนิท กะหล่ำดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ติดตามเขาไปทุกหนทุกแห่ง อย่างน้อยๆการหลุดมาภพภูมินี้เขาก็ยังมีกะหล่ำเป็นเพื่อน แสนดีทรุดตัวลงนอนโดยมีกะหล่ำนอนอยู่ข้างเตียง ตอนนี้ร่างกายของเขาต้องการการพักผ่อนอย่างมาก พรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี จะต่อกลอนกับไอ้คนตัวโตๆที่ปากดีคนนั้

นยังไงดี โดยที่จะต้องไม่โดนไล่ออกจากที่นี่ด้วย