สิงหลรู้สึกตัวขึ้นในเช้าวันต่อมา เขารู้สึกว่าการนอนครั้งนี้เป็นการนอนที่ยาวนานมากถึงขนาดไม่ได้ทานข้าวเย็น เขาขยับตัวลุกขึ้นตอนนี้แก่นกายของเขาหลุดออกจากช่องทางสีหวานเรียบร้อยแล้ว น้ำเชื้อของเขายังคงอยู่ในเครื่องป้องกันทุกหยาดหยด เขาถอดเอาเครื่องป้องกันทิ้งลงถังขยะก่อนที่จะหันมามองโอเมก้าที่นอนอยู่ข้างตัว พอเขาขยับเข้าใกล้ก็ได้รู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งออกมาจากแสนดีทันที"เป็นไข้เหรอเนี่ย"สิงหลรีบลุกออกจากเตียงเขาหาเสื้อคลุมมาคุมร่างกายพร้อมกับจัดการหาเสื้อคลุมของเขามาใส่ให้กับโอเมก้า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป พอเปิดประตูห้องเขาเจอกับกะหล่ำที่นั่งหลับอยู่หน้าประตูของเขา"กะหล่ำ เธอมานอนอะไรหน้าห้องฉัน"กะหล่ำรู้สึกตัวทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากนายท่านสิงหล จะรีบนั่งลงหมอบทันที"บ่าวมารอคุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูแสนดีของบ่าวอยู่ไหนเจ้าคะทำไมถึงไม่ได้ออกมาจากห้อง"สิงหลหันกลับไปมองที่เตียงก่อนที่จะหันมามองคนสนิทของแสนดี เขารู้สึกได้ว่ากะหล่ำรักและภักดีต่อแสนดีอย่างมาก ถึงขนาดที่เจ้านายมาอยู่ในห้องของเขา กะหล่ำก็มานอนเฝ้าหน้าประตูห้องเขาเสียอย่างนั้น"คุณหนูของเธอไม่สบาย ไปหากะละมังกับผ้ามาให้ฉั
กว่าแสนดีจะรู้สึกตัวก็พ้นวันใหม่ไปอีก 1 วัน แสนดีขยับตัวขึ้น เขารู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง ยิ่งส่วนนั้นยิ่งเจ็บมากเป็นพิเศษ "โอ๊ย!"ทันทีที่ได้ยินเสียงกะหล่ำก็ลุกขึ้นทันที เธอรีบประคองคุณหนูแสนดีลุกขึ้นนั่ง"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะคุณหนู คุณหนูหลับไปนานเป็นวันเป็นคืนเลยเจ้าค่ะ"แสนดีมองหน้ากะหล่ำถึงแม้คืนนั้นเขาจะไม่ค่อยมีสติแต่เขาก็ยังจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"เราขอโทษนะกะหล่ำ เราเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว"น้ำตาค่อยๆไหลลงจนอาบแก้มของผู้เป็นนายทำให้บ่าวอย่างกะหล่ำถึงกับร้องไห้ตาม"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ คุณหนูอย่าคิดมาก เราอยู่ที่นี่เราก็ต้องไหลตามน้ำไปเพื่อเอาชีวิตรอดกับภพภูมิของเรานะเจ้าคะ"กะหล่ำขยับเข้าใกล้ในขณะที่คุณหนูของเขาอ้ามือเพื่อขอกอดเป็นกำลังใจ"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ บ่าวจะอยู่ข้างคุณหนูเสมอ"แสนดีรู้ว่าเมื่อคืนเกิดจากความเต็มใจของเขาเอง แต่ตอนนั้นสติเขาไม่ได้อยู่เต็มร้อย มันก็มีบ้างที่พยายามจะดึงสติตัวเองกลับมา แต่กลิ่นของท่านสิงหลก็รุนแรงเกินที่เขาจะต้านไว้"เราจะพากะหล่ำกับพระนครให้ได้เราสัญญา""เจ้าค่ะคุณหนู"หลังจากที่ให้คุณหนูแสนดีทานข้าวและยาเรียบร้อยแล้วเธอก็จัดการเช็ดตัว
สิงหลมองการกระทำของแสนดีที่ไม่ได้นึกรังเกียจคนเร่ร่อนเลย ปกติแล้วคนที่ดูสะอาดสะอ้านอย่างแสนดีมักจะไม่ชอบคนที่สกปรก แต่นี่แสนดีสามารถจับคนเร่ร่อนได้อย่างไม่นึกรังเกียจ"จะยืนมองอยู่ทำไมล่ะขอรับ มาช่วยกันสิขอรับ ยืนเป็นไอ้บ้าเชียว"สิงหลถึงกับตกใจกับคำพูดของแสนดีก่อนที่จะเข้าไปประคองร่างชายเร่ร่อนให้ออกมานั่งห่างจากถนน"อย่าพูดกับเขาไม่เพราะเลยนะขอรับ ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นผมจะตีเฮียจริงๆด้วย"สิงหลหันไปมองหน้าแสนดีที่บังคับให้เขาขอโทษคนเร่ร่อน"พี่ให้เงินแทนได้ไหมหนู ไม่ขอโทษได้ไหม"สิงหลเรียกเงินจากเกรียงไกรทันทีซึ่งเกรียงไกรก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งใส่มือสิงหลทันทีเช่นกัน"ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้ขอรับ"คำพูดกึ่งบังคับของแสนดีทำให้สิงหลไม่มีทางเลือกก่อนที่จะหันไปทางคนเร่ร่อนพร้อมกับพูดเบาๆ"ฉันขอโทษนะที่พูดไม่ดีกับนายเมื่อกี้"คนเร่ร่อนพยักหน้าให้กับสิงหลทันที ทำให้แสนดีถึงกับยิ้มกว้างที่สิงหลยอมขอโทษชายผู้นี้ แสนดีเห็นว่ากระดาษในมือของสิงหลคือปัจจัยที่สามารถแลกเปลี่ยนอาหารได้ เขาจึงคว้าเอากระดาษในมือของสิงหลเอาไปทั้งหมดและยื่นให้กับคนจรที่นั่งอยู่"นี่นะขอรับ สิ่งนี้เรียกว่าอะไรเราไม
แสงสรรค์ที่เห็นการกระทำของคู่หมั้นหนุ่มที่ดูรังเกียจเขาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เขาชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นเพราะว่าเขาจะต้องพึ่งสิงหล"เฮียจำคำที่ป๊าพูดก่อนตายไม่ได้เหรอครับ ป๊าของเฮียบอกว่าห้ามทิ้งแสงและเฮียก็ต้องแต่งงานกับแสงนะครับ"สิงหลหันกลับมามองหน้าโอเมก้าทันที ในวันที่ป๊าเขาเสียชีวิต คำพูดสุดท้ายของป๊าเคยให้เขาดูแลแสงสรรค์และครอบครัวของแสงสรรค์ให้ดีที่สุด เพราะพ่อของแสงสรรค์เคยช่วยชีวิตป๊าเอาไว้ แต่ครั้งนั้นเขาไม่ได้รับปากอะไร เพราะไม่เคยถูกใจการหมั้นกับแสงสรรค์เลยแม้แต่นิดเดียว "อย่าคิดจะเอาป๊าของฉันมาเป็นข้ออ้าง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอทำอะไรไว้บ้างอย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้ จะให้ฉันประจานเธอดีไหมแสงสรรค์"แสงสรรค์ถึงกับลอบกลืนน้ำลาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตสุขสบาย แถมยังคบผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ตอนที่เขารู้ตัวว่าพ่อของเขาหมั้นเขาให้กับผู้ชายที่อายุถึงเกือบ 30 ปี กับเขาอายุแค่ 18ปี ใครจะไปรับได้กัน เขาหัวชนฝากับการหมั้นกับสิงหล จนเมื่อครอบครัวล้มละลายพ่อของเขาเอารูปของเฮียสิงหลมาให้ดู เขาเสียดายเวลาที่ผ่านมาเสียจริงๆ เพราะว่าเฮียสิงหลเป็นคนที่หล่อมาก ตรงสเปคของเขาท
หลังจากที่แสงสรรค์กับบ้านไปแล้ว แสนดีก็กลับมาจัดการกับสิงหล อยู่ในฐานะโอเมก้าของเฮียได้เพียง 1 วันก็มีปัญหาเสียแล้ว"ผมไม่เข้าใจ ถ้าเฮียมีคู่หมั้นอยู่แล้วแล้วเฮียจะไม่ยุ่งกับผมทำไมขอรับ แบบนี้ที่บ้านของผมเรียกไอ้เฒ่าหัวงู"สิงหลมองความน่ารักของแสนดีก่อนที่จะตอบคำถาม"มันเป็นการหมั้นหมายของป๊าเฮียแล้วก็พ่อของแสงสรรค์น่ะ เฮียไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก แล้วตัวแสงสรรค์เองก็ไม่ได้สนใจกับการหมั้นหมายนี้ แต่เพียงตอนนี้มีปัญหาการเงินเกิดขึ้นในครอบครัวของเขา เขาก็เลยต้องการที่จะให้เฮียช่วยละมั้ง"ทันทีที่สิงหลพูดจบ มือน้อยๆ ก็ดึงที่หูของเขาทันที"เตือนไว้ก่อนนะขอรับ ผมไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาแย่งผัวได้ง่ายๆ การที่เฮียจะเป็นผัวของผม เฮียต้องทำใจยอมรับก่อนว่า ผมไม่ชอบแบ่งผัวให้ใคร!!"ถึงแม้ว่าแรงดึงที่หูจะแรง แต่เฮียสิงหลก็ไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว กับยิ้มหน้าบานทั้งๆ ที่โดนเมียดึงหู"เฮียไม่กล้าหรอกครับ เมียเฮียโหดขนาดนี้ แต่เฮียดีใจนะ ที่หนูหึงเฮียเป็นแล้ว""ใครบอกว่าผมหึงเฮีย ผมมีคำประจำใจที่ท่านแม่ของผมสอนมาว่า เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร!!"สิงหลถึงกับหัวเราะกับคำสอนของแม่แสนดี จน
เช้าวันต่อมา สิงหลเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับแสนดี วันนี้เขามีประชุมที่โรงแรมแต่เช้า สิงหลหันไปมองคนข้างตัว แสนดีทำหน้ามุ่ยตั้งแต่เช้า เพราะโกรธที่เขาแอบเข้าไปนอนในห้อง เขายังนึกขำหมากระเป๋า ล็อคประตูให้เขานอนอยู่ข้างนอกแต่ลืมไปว่าเขาเป็นเจ้าของห้อง เขาสแกนลายนิ้วมือเข้าห้องได้ "เลิกโกรธเฮียได้แล้วนะ จะโกรธไปถึงพรุ่งนี้เลยหรือไงหมากระเป๋า""ถ้าเฮียไม่เลิกเรียกผมว่าหมากระเป๋า ผมจะไม่ไปกับเฮียแล้วนะขอรับ"สิงหลหัวเราะในลำคอ เวลาหมากระเป๋าของเขางอนมันก็น่ารักไปอีกแบบหนึ่ง แต่เวลาโกรธเหมือนแม่เสือไม่มีผิด วันนี้สิงหลเลือกใช้ลีมูซีนเป็นพาหนะในการพาคนทั้งสองไปยังโรงแรมของเขา แต่ถึงจะใช้ลีมูซีน แสนดีก็ยังเรียกว่าควายเหล็กสีดำอยู่ดี เมื่อรถจอดอยู่หน้าโรงแรมเพื่อรอให้คนทั้งสองเดินลงจากรถ แสนดีรู้สึกประหม่า เพราะเขาเพิ่งเคยเห็นคนจำนวนมากๆพร้อมกับเรือนที่สูงขนาดนี้"คนเขาอยู่ในนี้ได้ด้วยเหรอขอรับ""ก็อยู่ในนี้แหละ แต่ก่อนที่เราจะเข้าไปข้างใน เฮียอยากให้หนูเปลี่ยนคำพูดใหม่ก่อน เพราะตอนนี้หนูคือนายหญิงของ เลิศรัตนวรชัย จะต้องไม่พูดคำว่าขอรับ ให้ลงท้ายด้วยครับ อย่างเดียวก็พอไหนลองพูดให้เฮียฟังซิ"แส
แสนดีรู้สึกอึดอัดใจมาก เพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจคำถามของมานะเท่าไหร่ แต่มานะก็ยังซักไซ้ไม่ยอมหยุด ถามนู่นถามนี่เกี่ยวกับเฮียสิงหล ซึ่งแสนดีก็ตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง "แล้วนี่จดทะเบียนกับเฮียเขาหรือยังครับ ถ้ายังไม่แต่งต้องระวังนะ เพราะว่ามีสาวๆแล้วก็พวกโอเมก้าจ้องจะจับเฮียอยู่เยอะเลย""จดทะเบียน...คืออะไรเหรอครับ"มานะรู้สึกงงกับคำพูดของแสนดี คนอะไรไม่รู้จักการจดทะเบียนสมรส "นี่คุณแสนดีไม่รู้จักทะเบียนสมรสเหรอครับ"แสนดีรู้สึกอึดอัดทันที เขารู้สึกว่าคำถามของมันนะตอบยากเหลือเกิน"กูจะจดหรือไม่จดมันหนักกบาลส่วนไหนของมึงหรือเปล่ามานะ!!"คำตอบที่มาจากด้านหลังทำให้แสนดีหันไปมองพร้อมกับมานะทันที แสนดียิ้มกว้างที่เห็นเฮียสิงหลเดินเข้ามาภายในห้อง"ก็เปล่าหรอกครับเฮีย ผมเห็นว่าน้องเขานั่งอยู่คนเดียวผมก็เลยมาคุยเป็นเพื่อน แล้วเฮียล่ะครับทำไมปล่อยน้องทิ้งไว้คนเดียว น้องคุยสนุกมากเลยครับเฮีย น่ารักจัง"สิงหลรู้สึกไม่พอใจที่มานะมานั่งชมเมียของเขาต่อหน้าเขา สีหน้าบึ้งตึงของเขาไม่เข้าไปกระทบส่วนประสาทของมานะเลยหรือไง"มึงมีธุระอะไรกับกูไอ้มานะ ถ้าไม่มีก็กลับไปได้แล้วกูมีงานต้องทำ""วันนี้มีประชุมโรงแรมไม่
สิงหลมองโอเมก้าที่ล้มตัวลงนอนที่โซฟา การประชุมกินเวลานานถึง 4 ชั่วโมงเต็มมันก็ไม่แปลกที่แสนดีจะเหนื่อยขนาดนี้ สิงหลจึงปล่อยให้แสนดีได้นอนพักผ่อน ส่วนตัวเขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานและเริ่มลงมือทำงานอีกครั้ง'ก๊อกๆ'เสียงเคาะประตูตามด้วยเลขาหน้าห้องที่เดินเข้ามา ทันทีที่เดินมาสบตากับเจ้านายก็เห็นว่าเจ้านายส่งสัญญาณด้วยสายตาว่าให้เบาที่สุดเพราะภรรยาของเขากำลังพักผ่อน"ขออภัยค่ะคุณสิงหล ตอนนี้คุณมานะมารอเข้าพบอยู่ค่ะ""เมื่อเช้ามันก็มาแล้วรอบนึงไม่ใช่เหรอ มันอยู่รอถึงตอนนี้เลยหรือไง""ใช่ค่ะ เขาลงไปข้างล่างตอนช่วงเจ้านายกลับเข้ามาในห้องพอดี ก่อนที่จะกลับขึ้นมาแล้วแจ้งว่าขอพบเจ้านายอีกรอบนึงค่ะ"สิงหลพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้มานะเข้าพบได้ แต่ก่อนที่เลขาจะออกไปสิงหลเดินออกจากโต๊ะทำงานพร้อมด้วยเสื้อสูทของตน เขาเดินมายังคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาพร้อมกับใช้เสื้อสูทของตัวเองห่มให้เพื่อไม่ให้มานะมองเห็นต้นขาของโอเมก้าที่ใส่เพียงกางเกงขาสั้นมาเท่านั้น"สวัสดีครับเฮีย"ทันทีที่มานะเดินเข้ามาภายในห้องก็เห็นว่าเฮียสิงหลกำลังใช้เสื้อสูทของตนคลุมขาให้กับโอเมก้าที่หลับสนิท เขาทำท่าจะเดินเข้าหา แ
ย้อนไปเมื่อ 10 ปีแรกของการใช้ชีวิตคู่ของสินหลและแสนดี ศัตรูทางธุรกิจของสิงหลมีมามากมายหลายหน้าหลายตา เพราะความที่สิงหลในอดีตไม่ใช่นักธุรกิจที่มือใสสะอาดเท่าไหร่นัก ก่อนจะแต่งงานเขาเองก็ทำทุกอย่างเพื่อปีนป่ายขึ้นสู่จุดสูงสุด ทำให้เขาสร้างศัตรูไว้มากมาย"เฮียไปทำงานก่อนนะ ฝากหอมแก้มลูกๆด้วย"แสนดีสวมกอดสามี ในทุกๆเช้าเขาต้องแสดงความรักซึ่งกันและกันก่อนไปทำงานเสมอ สิงหลจะออกจากบ้านเป็นคนแรก ลูกชายทั้งสองคนสีหราชและสิรินทร์จะต้องไปโรงเรียนโดยที่แสนดีเป็นคนพาไปส่ง กิจวัตรประจําวันของครอบครัวเลิศรัตนวรชัย จะไม่มีอะไรใหม่เป็นพิเศษ แสนดีไปส่งนักเรียนเสร็จแล้วก็จะกลับมาที่บ้านเพื่อทำอาหารและดูแลบ้าน สามีออกไปทำงานเพื่อหาเงินไว้สำหรับอนาคตของลูก ทุกอย่างดูราบรื่น "วันนี้จะทำขนมอะไรเหรอแสนดี"ป้าประไพเอ่ยถามทันทีที่เห็นแสนดีกำลังเตรียมแป้งออกมาจากตู้"กะจะทำลูกชุบเอาไว้ให้เด็กๆทานเล่นตอนช่วงเย็นนะครับป้าประไพ กะหล่ำ ไปดูสีผสมอาหารในตู้ชั้นบนให้เราที""ได้เจ้าค่ะคุณหนู"กะหล่ำสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูแสนดี ตอนนี้เธอมีครอบครัวแล้ว แต่งงานอยู่กินกับพี่เกรียงไกรแต่ยังไม่มีลูกด้วยกัน แสนดีมองคนสนิทของ
หมอพิพัฒน์ มานิชยกุล อายุ 56 ปี เขาเป็นนายแพทย์ที่ประจำอยู่โรงพยาบาล เป็นอัลฟ่าฟีโรโมนกลิ่นพิมเสน ยังคงครองตัวเป็นโสดเรื่อยมา เพราะไม่เคยคิดว่าความรักมันจะสามารถเกิดขึ้นในใจเขาได้"นี่ของฝากมึงไอ้หมอ"หมอพิพัฒน์เงยหน้ามองเพื่อนสนิทอย่างสิงหลที่วางถุงของฝากไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา"มึงไปไหนมาถึงมีของฝากให้กู""ก็พาเมียกูไปอยุธยาที่เดิมนั่นแหละ กูล่ะไม่อยากไปเลยกลัวเมียกูหาย แต่ก็ขัดใจเมียไม่ได้ "หมอพิพัฒน์ถึงกับหัวเราะ สิงหลเป็นคนที่กลัวเมียมาก มากในระดับที่ไม่กล้าขัดใจเมียเลยแม้แต่นิดเดียว แค่เมียด่ามันก็ร้องไห้กระซิกกระซิกหมดมาดมาเฟียไปเลยทีเดียว"เออ..ไอ้หมอ ลูกชายกูเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลนี้เป็นยังไงบ้างวะ มีอัลฟ่ามาจีบลูกกูหรือเปล่า อย่าลืมดูแลหลานนะเว้ย"หมอพิพัฒน์คิดถึงลูกชายของสิงหลและแสนดีที่มีสายพันธุ์โอเมก้า สิรินทร์ เลิศรัตนวรชัย ย้ายมาที่โรงพยาบาลของเขาได้หลายเดือนแล้ว "เขาก็ทำหน้าที่ของเขานั่นแหละ มึงเลิกห่วงลูกดิ ลูกมึงน่ะ 22 แล้วนะ ไม่ใช่ 2 ขวบ!!"สิงหลมองเพื่อนสนิท ก่อนที่จะหัวเราะร่า"ขนาดลูกกูยัง 22 แล้ว มึงคิดสภาพมึงดิตอนนี้ยังไม่มีลูกเลย กว่ามึงจะมีลูก กูตายก่อน ไม่
สีหราชเดินลงมาจากชั้นบนในเช้าวันเปิดมหาลัย ปีนี้เขาจะเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายแล้ว "ลงมาทานข้าวก่อนลูก""ครับแม่ แล้วนี่ไอ้เสือมันไปไหนครับ"แสนดีวางอาหารที่ทำเป็นประจำทุกเช้าบนโต๊ะอาหาร ครอบครัวของเขาตื่นไม่พร้อมกัน แต่เขาก็พร้อมที่จะให้ทุกคนได้กินอิ่มก่อนออกไปทำภารกิจของแต่ละคน"พี่เสือไปโรงพยาบาล เมื่อเช้าแม่ก็ถามแล้วนะว่าจะไปทำไมแต่ก็ไม่บอก คงจะไปหาหมอพิพัฒน์ละมั้ง เพราะเห็นว่าเสือจะย้ายมาที่โรงพยาบาลของหมอพิพัฒน์น่ะ"เสือหรือสิรินทร์ ได้เป็นหมอของโรงพยาบาลเดียวกับเพื่อนสนิทของพ่อ สิงโตเลยไม่ห่วงอะไรมากมาย เพราะปกติแล้วสิรินทร์จะเป็นโอเมก้าที่ทำตัวน่าห่วงมาก แต่ถ้าได้อยู่ใกล้อาพิพัฒน์แล้วสีหราชก็เบาใจ"ก็ดีนะครับแม่ ให้มันไปอยู่ใกล้อาพิพัฒน์ มันจะได้ไม่ต้องโดนอัลฟ่าคนอื่นจีบ""จ๊ะ ลูกทานอาหารซะนะ ตอนนี้หนูกลิ่นหอมไปรออยู่ที่รถแล้ว เอาน้องไปมหาลัยด้วยนะลูก แล้วก็อย่าลืม ไปส่งน้องที่คณะด้วย ลูกเคยดูแลพี่เสือมาแบบไหน แม่ขอให้สิงโตดูแลกลิ่นหอมแบบนั้นเลยนะลูก"สีหราชถึงกับถอนหายใจ เขาพ้นจากสิรินทร์มา 1 คน ยังต้องมาเจอกับเด็กกลิ่นหอมอีก ตอนที่เข้ามหาลัยใหม่ๆ เขารับหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของพ
หลังจากจัดการธุระของเด็กกลิ่นหอมเสร็จเรียบร้อยแล้วแสนดีจึงเดินขึ้นมาชั้นบน เขาเองก็ถูกชะตากับโอเมก้ากลิ่นหอม เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมเป็นเด็กที่เรียบร้อยอ่อนหวาน แถมยังเรียนรู้ได้เร็ว เขาเลยให้กลิ่นหอมนอนห้องข้างๆกับกะหล่ำ"จัดการเรื่องเด็กคนนั้นเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ""ครับเฮีย เด็กคนนั้นน่ารักดีนะครับ ผมชอบเลย เขาดูเรียบร้อยและเจียมตัวมากเลย"สิงหลยิ้มให้กับภรรยา พร้อมกับดึงภรรยาลงมานั่งที่ตักของตน "เด็กคนนั้นน่าสงสารมากเลยนะ พ่อก็ตาย แม่ก็หนีไปมีผัวใหม่ บ้านก็ถูกยึด ก่อนที่พ่อของเขาจะตายก็อยู่กันลำบากมาก พ่อของเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเฮีย เคยโทรมาขอความช่วยเหลือจากเฮียไปครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเฮียก็ช่วยไป แล้วมันก็ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย มารู้อีกทีก็มันตายไปแล้ว ตอนที่เฮียไปเผาศพมัน เฮียเห็นเด็กคนนี้ยืนร้องไห้อยู่หน้าเมรุเผาศพ พอเฮียได้คุยกับเด็กคนนี้ เฮียก็เลยเกิดความสงสาร แล้วก็รับอุปการะนี่แหละ""ผมยินดีครับเฮีย ผมเองก็รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เหมือนกัน"ในระหว่างที่พูดมือของสิงหลก็ไม่ได้อยู่กับที่ มือของเฮียลูบไปตามหลังของแสนดี แม้เวลาจะผ่านกันมา 20 กว่าปีแล้วแต่กลิ่นลีลาวดียังไม่จางหาย เขา
หลังจากที่ถึงบ้านสีหราชเดินนำพี่ชายเข้าไปภายในทันที เขารีบไล่พี่ชายไปอาบน้ำเพราะมีกลิ่นอัลฟ่าติดตัวพี่ชายกลับมา"ก็พี่ยังไม่อยากอาบ สิงโตจะมาบังคับพี่ทำไม สิงโตอยากอาบสิงโตก็ไปอาบสิ กลิ่นแค่นี้แม่ไม่ว่าหรอก""มึงรีบไปก่อนที่กูจะโมโห ไปเข้าใกล้มันทำไม มึงก็รู้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่ามันติดมาง่ายจะตาย แล้วเสือกไม่ระวัง ถ้าป๊ากับแม่รู้เข้ากูก็โดนอีก!!"ในระหว่างที่ทั้งสองพี่น้องยืนเถียงกัน แสนดีเดินออกมาจากครัวก็ได้ยินเสียง"เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกันทำไม!""ไม่ได้ทะเลาะกันครับแม่ น้องก็แค่เสียงดัง เราไม่ได้ทะเลาะกันครับ"สิรินทร์เดินเข้าไปกอดมารดา แม่ของเขาในวัย 45 ปี ยังสวยและมีเสน่ห์มากมาย ขนาดที่ป๊าของเขายังหวงและหึงทั้งๆที่อยู่กันมา 20 กว่าปีแล้ว"แล้วทำไมกลิ่นอัลฟ่าถึงติดตัวลูกมาแรงนักล่ะเสือ""พอดีผมยืนคุยกับเพื่อนของน้องมานะครับ มันก็เลยติดมา มันเหม็นมากขนาดนั้นเลยเหรอครับแม่""ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ไปนั่งรอที่โต๊ะไปเดี๋ยวแม่เอาขนมไปให้กิน ลูกด้วยนะสิงโต เลิกเสียงดังใส่พี่สักที ไม่อย่างนั้นแม่จะฟาดแล้วนะ"สีหราชมองสองแม่ลูกที่ยืนกอดกันกลม แม่ของเขาเป็นใหญ่ในบ้านเลิศรัตนวรชัย แม้กระทั่งป๊
ชีวิตครอบครัวของสิงหลและแสนดี อยู่ในขั้นที่มีความสุขที่สุด แสนดีให้กำเนิดลูกชายคนที่ 2 เป็นอัลฟ่าอย่างที่หวังไว้ โดยสิงหลตั้งชื่อให้ลูกคนที่ 2 ว่า สีหราช เลิศรัตนวรชัย หรือน้องสิงโต ครอบครัวของสิงหลสมบูรณ์แบบ มีลูกทั้งสองสายพันธุ์ สิงหลยังคงบริหารโรงแรมซึ่งตอนนี้ขยายออกไปอีกหลายสาขา ถึงแม้จะเหนื่อยแต่เขาก็ยังสู้เพื่อครอบครัว เขาต้องการเก็บเงินเพื่อให้ลูกเมียได้ใช้อย่างสุขสบาย สีหราช เลิศรัตนวรชัย ผู้มีสายพันธุ์อัลฟ่าอายุ 21 ปี และพี่ชายของเขา สิรินทร์ เลิศรัตนวรชัย มีสายพันธุ์โอเมก้า อายุ 22 ปี ทั้งสองคนมีนิสัยที่แตกต่างกันมาก สีหราชเป็นคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาเขาชอบการแข่งรถมากเป็นพิเศษ เป็นนักแข่งระดับมือพระกาฬ หาตัวจับได้ยาก วันนี้เขาได้เข้าแข่งขันฟอร์มูล่าวันเพื่อชิงแชมป์ โดยมีพี่ชายยืนเกาะขอบสนามเป็นแรงเชียร์"มึงจะมาทำไมอ่ะเสือ กูบอกให้อยู่บ้านไง มึงมาสนามทีไรคนที่สนามก็มองมึงทุกที เดี๋ยวแม่ก็โกรธอีก ถ้ากลิ่นอัลฟ่าไปติดมึงเข้า!!""ก็พี่อยากมานี่นาสิงโต พี่อยากมาเชียร์สิงโต ทำไมต้องดุด้วยล่ะ"สิงโตถึงกลับกลอกตาขึ้นบน เสือเป็นโอเมก้าที่มีกลิ่นดอกลาเวนเดอร์ ซึ่งเป็นกลิ่นที่หายาก อัลฟ
หลังจากที่รับภรรยามาจากโกดังร้าง ทันทีที่ถึงคฤหาสน์แสนดีก็วิ่งตรงไปที่ลูกชายทันที ในขณะที่ทุกคนอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่แสนดีก็กลับทำนิ่งเฉย"เล่ามาก่อนแสนดี ว่าไปเจออะไรมาบ้าง"ป้าประไพถึงกับเอ่ยปากถามเพราะว่าแสนดีไม่ยอมพูดเรื่องที่ถูกจับไป นั่งเล่นกับลูกชายเฉย"ก็ไม่เห็นมีอะไรมากนะครับ เขาก็จับผมไป ผมก็ยอมให้เขาจับไปแต่โดยดี แต่พอคิดถึงลูกผมอยากกลับเขาไม่ยอมปล่อย ผมก็เลยจัดการหักแข้งหักขา เราไม่ได้โหดไปใช่ไหมกะหล่ำ"คำพูดสุดท้ายแสนดีหันไปพูดกับสาวใช้ประจำตัวซึ่งกะหล่ำก็ส่ายหัวไปมาทันที"สงสารคนพวกนั้นจังเลยเจ้าค่ะคุณหนู ที่ไม่รู้ว่าคุณหนูของบ่าวเก่งศิลปะการต่อสู้มากแค่ไหน"แสนดีขำให้กับคำพูดของคนสนิท เขาเตือนเสี่ยฉัตรชัยแล้ว แต่เสี่ยฉัตรชัยไม่ยอมปล่อยเขาเองสิงหลเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับหมอพิพัฒน์ และเครื่องมือแพทย์"มาให้ไอ้หมอมันตรวจหน่อยสิหนู เผื่อจะมีรอยฟกช้ำดำเขียวจะได้ทายา""ครับเฮีย"หมอพิพัฒน์ยิ้มให้กับแสนดี เขาไม่รู้ว่าแสนดีกลับมาได้ยังไง แต่ก็ดีใจที่ภรรยาของเพื่อนสนิทไม่ได้เป็นอะไร หมอพิพัฒน์ทำการตรวจร่างกายภายนอกให้กับแสนดี พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย"พี่ว่าพรุ
สิงหลกลับมาที่คฤหาสน์ เขาเดินวนไปวนมาเพราะสงสัยว่าภรรยาของเขาหายไปไหน สิ่งที่เขากลัวคืออาจจะมีพลังบางอย่างดึงภรรยาของเขากลับไปยังกาลเวลาของตัวเอง เขามองกะหล่ำที่อุ้มลูกชายของเขาอยู่ แสนดีจะทิ้งกะหล่ำไว้ที่นี่แล้วกลับบ้านไปคนเดียวอย่างนั้นเหรอ แสนดีไม่ทำแน่นอน สิงหลเดินไปเดินมาเขารู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เพราะข่าวคราวของแสนดีไม่มีเข้ามาเลย เกรียงไกรที่ออกไปสืบก็ไม่ติดต่อกลับมา จนเขารู้สึกว่า เขาเริ่มจะหายใจไม่ออก'ติ๊ด' เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นเบอร์ที่เขาไม่คิดว่าจะโทรมา แต่เขาก็เลือกที่จะรับสาย"มีอะไรอีกเสี่ยฉัตรชัย ตำรวจตามหาคุณอยู่รู้หรือเปล่า ระวังตัวล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน"'มึงไม่ต้องเตือนกูหรอก กูได้ข่าวว่าเมียมึงหายไปไม่ใช่เหรอไอ้สิงหล มีเวลามาจิกกัดกูแบบนี้แสดงว่าไม่ห่วงเมียมึงสินะ'เสียงที่ดังมาตามสายทำให้สิงหลถึงกับคิ้วขมวด เขายังไม่ได้บอกใครเลยว่าภรรยาของเขาหายไป ถ้าไอ้เสี่ยฉัตรชัยมันรู้ว่าภรรยาของเขาหายก็แปลว่ามันเป็นคนจับไปแน่นอน"หึหึ..กูก็ห่วงภรรยาของกูแทบตาย ที่แท้มึงเองเหรอที่จับเมียกูไปไอ้เสี่ยฉัตรชัย"'ฉลาดขึ้นแล้วนี่ คงตกใจมากสินะที่กูจับเมียรักของม
สิงหลที่ยังคงรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีภรรยามาเฝ้าตลอด วันนี้ป้าประไพโทรมาบอกว่าคุณหนูเสือน้อยร้องไห้หาแม่ ทำให้วันนี้แสนดีจะต้องกลับไปที่คฤหาสน์โดยให้เกรียงไกรมาเฝ้าเจ้านายของเขาแทน ซึ่งสิงหลหน้าตาบอกบุญไม่รับทันที"เมียกูไป 2 ชั่วโมงแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่จะมาสักที""ใจเย็นๆครับเจ้านาย คุณหนูเสือเธอคิดถึงแม่นะครับ เดี๋ยวเสร็จธุระจากทางโน้นแล้วคุณแสนดีก็คงโทรมา เพราะผมต้องไปรับคุณแสนดีเอง"เกรียงไกรตอบเจ้านายที่ตอนนี้หน้าตาไม่สบอารมณ์กับอะไรเลยตั้งแต่ที่คุณแสนดีถูกป้าประไพโทรตาม เกรียงไกรส่ายหน้าไปมา เจ้านายของเขากำลังสู้กับลูกชายตัวเอง ถึงแม้ว่าจะรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้ก็ตาม สิงหลนอนอยู่ในโรงพยาบาลด้วยอาการกระสับกระส่ายเพราะไม่มีแสนดีอยู่คอยเฝ้า เขาไม่ยอมทานข้าวหรือยา ทำให้เกรียงไกรต้องโทรบอกคนที่บ้านทันที"ใช่ครับคุณแสนดี ตอนนี้เจ้านายไม่ยอมทานอาหารหรือยาเลยครับ บอกแต่ว่าจะรอคุณแสนดีมาเท่านั้น ตอนนี้ทั้งหมอและพยาบาลไม่กล้าเข้ามาไปในห้องเลยครับ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่กล้าเข้าไปเลย"'อีกสักชั่วโมงนะพี่เกรียงไกร ตอนนี้ลูกเสือใกล้จะหลับแล้ว บอกให้หมอและพยาบาลอดทนอีกสักชั่วโมงนึงแล้วผมจะรีบกลั