ตอนที่9.  แค่คิดก็สยองขวัญแล้ว!

        คุณชายรู้สึกทำตัวไม่ถูก...ได้แต่นั่งโง่ๆ ตัวตรงแน่วอยู่ริมขอบเตียง สองมือกำแน่นอยู่บนตัก

        จริงอยู่ที่จางจงใช้เวลาสอนเขาอยู่เกือบหนึ่งชั่วยาม(สองชั่วโมง)...ให้รู้วิธีปรนนิบัติสามีบนเตียง เพราะเขามิใช่สตรีแต่เป็นบุรุษ วิธีร่วมรักของคู่บุรุษกับบุรุษนั้นแตกต่างจากคู่บุรุษกับสตรีอย่างมาก...คู่ของบุรุษกับบุรุษต้องเตรียมตัวเตรียมใจและเตรียมอุปกรณ์ช่วยเป็นพิเศษต่างหาก มิเช่นนั้นแล้วบุรุษผู้อยู่ในฐานะภรรยาอาจจะได้รับบาดเจ็บได้

        แค่คิดก็สยองขวัญแล้ว!

        “ฟูเหริน...”

        เสียงเรียกของชินอ๋องทำให้คุณชายสะดุ้ง ปรายตามองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ไม่ห่าง เขาสวมเสื้อนอนสีแดงถือถ้วยน้ำชาอยู่ในมือทั้งสองข้าง

        “มาดื่มน้ำชามงคลกัน” มุมปากยกยิ้มน้อยๆ มองคุณชายที่สวมเสื้อนอนสีแดงเหมือนกัน ด้วยประกายตายพราวระยิบ “ที่จริงควรจะเป็นสุรามงคล แต่ว่าระยะนี้เจ้ายังไม่ควรดื่มสุรา ข้าจึงใช้น้ำชาแทนสุรา หวังว่าฟูเหรินคงไม่ตำหนิ”

        “ไม่กล้าขอรับ” คุณชายเอ่ยเบาๆ รู้สึกอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ก็ต้องยืนขึ้นเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย แล้วรับถ้วยชาจากมือชินอ๋องมาถ้วยหนึ่ง

        ชินอ๋องคล้องแขนของคุณชายที่ร่างเตี้ยเล็กกว่า แล้วทั้งคู่ก็ดื่มน้ำชาพร้อมกันจนหมดถ้วย

        ชินอ๋องดึงถ้วยเปล่าในมือของคุณชายไปซ้อนกับถ้วยของตนเองแล้วโยนไปไว้บนโต๊ะราวกับจับวาง จากนั้นก็ช้อนตัวคุณชายขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว

        อยู่ๆ ก็รู้สึกโคลงเคลง คุณชายรีบใช้สองมือคว้าไหล่แกร่งไว้มั่นเพื่อกันตก อุทานอย่างตกใจ

        “ทะ...ท่านอ๋อง”

        ใบหน้าคมคายของชินอ๋องแย้มยิ้มอ่อนโยน

        “ฟูเหริน เจ้าต้องเรียกข้าว่า ฟูจวิน(สามี)” แล้วอุ้มคุณชายวางลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล “หน้าที่ของฟูจวินคืออุ้มฟูเหรินขึ้นเตียงนอน”

        กล่าวจบก็ช่วยถอดรองเท้าให้คุณชาย แล้วถอดรองเท้าของตนเองออก ก่อนจะขึ้นเตียงไปนั่งชิดคุณชายที่รีบลุกขึ้นนั่งตัวลีบอยู่ด้านในของเตียงกว้าง

        ชินอ๋องดึงมือที่ชื้นเหงื่อของคุณชายมากุมเอาไว้ พลางกระซิบข้างหู

        “นอนเถอะ”

        จัดให้คุณชายนอนลง ห่มผ้าห่มให้ แล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนและที่ริมฝีปากแผ่วเบาอ่อนโยน ทว่าไม่มีล่วงล้ำ

        คุณชายใจเต้นโครมๆ ดังจนตนเองยังได้ยิน ลุ้นระทึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...

        แต่ชินอ๋องเพียงล้มตัวลงนอนเคียงข้าง ห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน แล้วหลับตา เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอ

        เป็นจ้าวชิงเฟิงต่างหากที่ลืมตาค้าง เพราะความในใจสับสน สักพักชินอ๋องก็พลิกกายตะแคงมาหา ป่ายมือข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งโอบกอดเขาเอาไว้ราวกับกอดหมอนข้าง

        คุณชายคิดจะผลักอีกฝ่ายออกในตอนแรก แต่ไม่อยากทำให้ชินอ๋องรู้สึกตัว จึงพยายามนอนนิ่งๆ ไว้อย่างอดทน...

        สายวันรุ่งขึ้น...จ้าวชิงเฟิงลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นว่า จางจงและสองสาวใช้เสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ย ยืนรอคอยรับใช้อยู่ไม่ห่าง แต่ทุกคนต่างเงียบเสียงเพื่อจะได้ไม่รบกวนเขา ส่วนชินอ๋องนั้นไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ ทั้งไปไหนแล้วก็ไม่รู้

        “คุณชาย ตื่นแล้วหรือขอรับ?” จางจงถามด้วย สีหน้ากังวลเล็กน้อย

        “อืม” คุณชายขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง

        “ระวัง...ระวัง...” จางจงรีบปราดเข้ามาประคองราวกับเขากลับกลายเป็นไข่ในหิน

        “เจ็บตรงไหน? ปวดตรงไหน?” สีหน้าคนถามเต็มไปด้วยความเวทนา

        “เมื่อยตัวเล็กน้อย”

        ลองใครมาทำหน้าที่หมอนข้างทั้งคืนไม่เมื่อยตัวก็แปลกแล้ว!

        แล้วไอ้สีหน้าสงสารจับใจจากบ่าวคนสนิทกับสองสาวใช้หมายความว่าอะไร?

        จางจงคว้ากระปุกยาใบหนึ่งบนถาดที่เสี่ยวหงถืออยู่แล้วกระซิบถาม “เจ็บตรงนั้นมากหรือไม่ขอรับ?”

        คุณชายกะพริบตามองบ่าวคนสนิท...ก่อนจะแปลความหมายในใจว่า เจ็บท้ายทอยตรงที่ถูกโบยอีกหรือไม่...ก็ส่ายหน้า

        “ไม่แล้วล่ะ”

        “ถ้าเจ็บ...โปรดบอกบ่าว...อย่าได้เหนียมอาย...บ่าวจะเป็นคนช่วยทายาให้เองขอรับ” จางจงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เอ่ยกระซิบข้างหู “ครั้งแรกจะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน?”

        “ครั้งแรก...” คุณชายทวนคำแผ่วเบา แล้วหน้าแดงก่ำเมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร!

        “ไม่มี...ไม่มีครั้งแรก...ไม่มีอะไรทั้งนั้น”

        เขาว่าแล้วมุดกลับเข้าไปในโปงผ้าห่มใหม่

        ที่จวนราชครูตู้เสียง...

        พระชายาตู้จินเหลียนนั่งสนทนากับท่านราชครูผู้เป็นบิดา นางเล่าเรื่องที่ชินอ๋องหลี่เฉิงยกย่องให้จ้าวชิงเฟิงขึ้นมาเป็นพระชายารอง และให้อยู่ในห้องนอนตำหนักใหญ่ด้วยกันอย่างเปิดเผยให้บิดาฟังอย่างกลัดกลุ้ม

        ราชครูตู้เสียงลูบหนวดเคราอย่างใช้ความคิด

        “ก็เป็นแค่พระชายารอง จะอย่างไรก็เป็นรองเจ้า”

        “ท่านพ่อ ท่านไม่เข้าใจ พอเจ้าคนสารเลวนั่นได้เป็นพระชายารอง ก็มารยาทำทีท่าน่าสงสาร ทำให้ท่านอ๋องมีคำสั่งยกเว้นธรรมเนียมยกน้ำชาถามไถ่พระชายาเอกในตอนเช้าเสีย ด้วยเกรงว่าเขาจะถูกรบกวนการพักผ่อน...ข้าละเจ็บใจยิ่งนัก”

        นางดึงทึ้งผ้าเช็ดหน้าในมือจนแทบฉีกขาด

        “พระชายา เจ้าเคยขอเด็กรับใช้หน้าตางดงามกับสาวใช้ที่สวยที่สุดในจวนของพ่อไปมิใช่หรือ?”

        “เจ้าสองคนนั้นล้วนไม่ได้เรื่อง” พระชายาเสียงสะบัด ก่อนจะยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบคำหนึ่ง

        “แล้วเจ้าจะให้พ่อทำอย่างไร?” ท่านราชครูกล่าวอย่างคนตามใจลูก “เจ้าว่ามาให้เต็มที่ พ่อจะช่วยอย่างสุดความสามารถ”

        “ลูกคิดว่า...ผู้ที่ท่านอ๋องชมชอบจะต้องเป็นคุณชายมีชาติตระกูลเพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติผู้ดี และรูปโฉมงดงามอ่อนเยาว์”

        “หา...” ท่านราชครูอุทาน “คุณชายเช่นนั้นจะไปหาได้จากที่ไหน ถึงแม้หาได้วงศ์ตระกูลของเขาก็คงไม่ยอมยกให้พวกเราแน่”

        “ท่านพ่อ...ข้อนี้ลูกก็รู้” พระชายาลดเสียงเบาลงพอให้คนเป็นพ่อได้ยินเท่านั้น “แต่...ถ้าหานกยูงไม่ได้ ทำไมไม่เอาอีกามาย้อมสีล่ะเจ้าคะ!”