ตอนที่14. ฟังข้า

        “แต่...” องครักษ์คนสนิทเอ่ยได้เพียงคำเดียว ก็ถูกอ๋องห้าแทรกขึ้น

        “เจ้าหุบปากไปเลย แล้วฟังข้า”

        จึงได้แต่ประสานมือน้อมกาย “ขอรับ”

        “คุณหนูเกาที่พลัดตกน้ำนางนั้นช่างโชคดียิ่งนัก ถูกคุณชายจ้าวชิงเฟิงทั้งโอบกอดทั้งประคองขึ้นจากน้ำ” อ๋องห้าสั่งต่ออย่างมีแผนการร้าย “จงไปปล่อยข่าว...คุณชายจ้าวชิงเฟิงผู้ช่วยคุณหนูเกาขึ้นจากสระน้ำนั้นพักอาศัยอยู่ในจวนชินอ๋อง แต่ปกปิดเรื่องที่เขาคือพระชายารองเอาไว้ ให้บอกไปว่าเขาเป็นญาติห่างๆ”

        “ทำเช่นนี้จะดีหรือท่านอ๋อง...คุณหนูเกาซิ่วจิ่นเป็นธิดาคนเดียวของมหาอำมาตย์เกาชง หากเรื่องราวแพร่งพรายออกไปว่าคุณหนูเกาตกน้ำแล้วถูกบุรุษช่วยขึ้นมา ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของคุณหนูเกาก็ต้องแปดเปื้อน จะตบแต่งให้กับผู้ใดได้อีกขอรับ?”

        “ข้าถึงชี้ทางให้แม่สื่อวิ่งเข้าจวนชินอ๋องอย่างไรเล่า...ฮ่าๆๆ”

         หัวเราะพลางคลี่พัดโบกอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

        กลับถึงจวน...คุณชายก็รีบอาบน้ำสระผมเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกจากห้องอาบน้ำ...เสี่ยวหงก็จัดการเช็ดผมหวีผมให้ ในขณะที่เสี่ยวชุ่ยยกชามน้ำขิงมาให้ดื่ม

        “ฟูเหรินเจ้าขา...ทำไมท่านถึงได้ตกน้ำละเจ้าคะ?” เสี่ยวชุ่ยถามเสียงหวาน

        “ข้าแค่ช่วยคน” คุณชายตอบพลางค่อยๆ ดื่มน้ำขิงที่ทั้งเผ็ดร้อนทั้งหวานเพราะใส่น้ำตาลแดง แล้วส่งเสียงไอเล็กน้อย

        เสี่ยวชุ่ยทำหน้ามุ่ย “ช่วยคนแล้วต้องมาป่วยเสียเอง ไม่คุ้มค่าเลยนะเจ้าคะ”

        คุณชายยิ้มจางๆ พลางส่ายหน้า

        แต่เสี่ยวชุ่ยยังคงตื๊อจะเอาสัญญา “ฟูเหรินเจ้าขา...โปรดอย่าทำเช่นนี้อีก สัญญากับเสี่ยวชุ่ยได้หรือไม่เจ้าคะ”

        “.....” คุณชายนิ่งไม่รับปาก

        หากตนเห็นคนเป็นอันตรายอยู่ตรงหน้า จะสามารถนิ่งดูดายได้หรือ?

        “ถ้าฟูเหรินของพวกเจ้าวู่วามเสี่ยงอันตรายเช่นวันนี้อีก” เสียงชินอ๋องที่เข้ามาในห้องพักผ่อนแห่งนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีผู้ใดทันรู้ตัวดังขึ้น “ข้าจะโบยพวกเจ้า”

        จางจงและเสี่ยวหง เสี่ยวชุ่ย พากันไปยืนด้านข้าง

        ชินอ๋องเดินเข้ามานั่งใกล้คุณชายพลางถาม “ดีขึ้นหรือไม่?”

        “ดีขึ้นแล้วขอรับ...ฮัดชิ่ว!”

        เสียงจามตามมาด้วยน้ำมูกใสๆ ไหลออกมาทางจมูก

        เสี่ยวหงรีบส่งผ้าเช็ดหน้าให้

        คุณชายรับมาเช็ดน้ำมูก และส่งชามน้ำขิงที่ยังดื่มไม่หมดให้นางรับไป

        ชินอ๋องหน้าบึ้งตึง “ดูเจ้า...ยาเก่ายังกินไม่ทันหมด ดูท่าจะต้องเพิ่มยาใหม่อีกแล้ว...เสี่ยวชุ่ยไปตามหมอมา”

        “ไม่ต้อง” คุณชายรีบห้ามสาวใช้คนสนิท แล้วหันไปกล่าวกับชินอ๋อง “ข้าไม่เป็นอะไรมาก แค่นอนพักผ่อนสักหน่อยก็คงหายดีขอรับ”

        “เจ้าจะรู้ดีไปกว่าหมอได้อย่างไร...ถ้าหมอมาตรวจดูอาการของเจ้าแล้วบอกว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าถึงจะเชื่อ เสี่ยวชุ่ยยังไม่รีบไปอีก”

        “เจ้าค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยรีบไปอย่างไว

        คุณชายหน้าจืดเจื่อน

        ชินอ๋องอังมือที่หน้าผากมน

        “รู้สึกว่าตัวจะร้อนเล็กน้อย”

        “.....” ท่านคิดไปเองมากกว่า

        ชินอ๋องเอามือออกจากหน้าผากของคุณชาย แล้วล้วงของบางอย่างจากอกเสื้อ

        เป็นสมุดเล่มไม่ใหญ่ไม่หนาสองเล่ม

        “นี่เป็นหนังสือรายการทรัพย์สินของเจ้าที่ถูกพระชายายึดไป พ่อบ้านเหลียงจัดการนำมาคืนให้เจ้าแล้ว เจ้าตรวจสอบดู” เขายื่นสมุดเล่มที่หนึ่งให้

        “ส่วนเล่มนี้เป็นเบี้ยหวัดตลอดสามปีของเจ้า” เขายื่นสมุดเล่มที่สองให้

        คุณชายรับรายการทรัพย์สินสองเล่มมาแล้วยื่นส่งต่อให้จางจง

        “ข้ายกเรือนหลังใหม่หลังหนึ่งให้แก่เจ้า”

        ดวงตาหงส์คู่งามของคุณชายปรากฏประกายยินดี!

        “แต่ไม่ได้ให้เจ้าไปอยู่”

        เปลือกตาสีอ่อนหลุบลงครึ่งหนึ่งอย่างผิดหวัง

        “ให้เอาไว้เก็บทรัพย์สินส่วนตัวเท่านั้น” ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ “จางจง เจ้าไปตรวจนับทรัพย์สินให้แก่ฟูเหรินว่าครบหรือไม่ มีสิ่งใดขาดหายไปหรือไม่”

        “ขอรับ” จางจงรับคำ

        พอดีท่านหมอมาถึง จึงทำการตรวจดูอาการของคุณชาย แล้วกล่าวเสียงอ่อนโยนว่า

        “มิเป็นอะไรมากขอรับ”

         คุณชายยิ้มน้อยๆ

         “เพียงแต่ฟูเหรินต้องความเย็นในขณะที่ร่างกายยังมิทันแข็งแรงดี โรคใหม่ซ้ำโรคเก่า ดื่มยาเพิ่มอีกวันละสามเทียบ สักห้าวันเท่านั้นขอรับ”

         “.....” รอยยิ้มของคุณชายสลายหายวับ...พวกท่านจะทรมานข้าด้วยยาขมๆ เช่นนี้น่ะหรือ!

        “ฮัดชิ่ว...”

        สามวันต่อมา...แม่สื่อก็มาขอเข้าพบพระชายาตู้จินเหลียน ด้วยการยื่นจดหมายแนะนำตัวให้บ่าวนำมามอบให้แก่พระชายาก่อน

        ในตอนแรกพระชายาจะไม่ให้เข้าพบ

        “ข้าไม่อยากพบปะกับคนชั้นต่ำ”

        แต่ตงเหมยสาวใช้คนสนิทเกลี้ยกล่อมว่า

        “พระชายาน่าจะให้นางพบนะเจ้าคะ”

        “เพราะเหตุใด?”

        “มีข่าวลือหนาหูข้างนอกว่าจ้าวอี๋เหนียง...เอ้อ...พระชายารองจ้าวทำเรื่องบัดสีต่อคุณหนูเกาเจ้าค่ะ”

        ดวงตาสวยดุปรายมามองสาวใช้คนสนิท

        “เรื่องเป็นเช่นไรหรือ?”

        “ว่ากันว่า...คุณหนูเกาไปชมดอกไม้ที่สวนป่ากุ้ยหลิน แล้วพลัดตกสระน้ำ พระชายารองลงไปช่วยแต่ก็ฉวยโอกาสกอดรัดลวนลามนางท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายเจ้าค่ะ”

        พระชายาเหยียดยิ้มดวงตาเป็นประกายน่ากลัว

        “หรือว่าแม่สื่อจะมาเพราะเรื่องอื้อฉาวนี้?”

        “เป็นไปได้อย่างมากเจ้าค่ะ” ตงเหมยมีความคิดเห็นเช่นเดียวกันกับนายสาว

        “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปพานางเข้ามา ระวังอย่าเพิ่งให้เรื่องรู้ถึงท่านอ๋องล่ะ”

        “เจ้าค่ะ” รับคำแล้วตงเหมยก็รีบออกไปที่ประตูข้างซึ่งเป็นประตูเล็ก

        สักพักใหญ่...ตงเหมยก็นำหญิงวัยกลางคนร่างท้วมแต่งกายฉูดฉาดนางหนึ่งมาพบพระชายา

        นางยอบกายด้วยกิริยาอืดอาด

        “น้อมคารวะพระชายาเจ้าค่ะ”

        ไม่ทันที่พระชายาจะเอ่ยปากอนุญาต นางก็เหยียดกายขึ้นแล้ว เพราะทนยอบกายนานๆ ไม่ไหว

        “ข้าน้อยนำข่าวดีมาให้เจ้าค่ะ”

        “ข่าวดีอะไร?”

        พระชายาดื่มน้ำชาด้วยทีท่าสบายๆ

        แม่สื่อเหลียวซ้ายแลขวา แต่ไม่เห็นเจ้าบ้านจะต้อนรับอะไร...เก้าอี้สักตัว น้ำชาสักถ้วยก็ไม่มี จึงได้แต่ฝืนยิ้ม

        “ข้าน้อยนำเรื่องน่ายินดีมาให้คุณชายจ้าวชิงเฟิงเจ้าค่ะ”

        “เรื่องน่ายินดีอันใด?”

        “ท่านมหาอำมาตย์เกาชงถูกใจคุณชายจ้าวชิงเฟิง ต้องการจะรับเขาเป็นบุตรเขย หากยินยอมแต่งเข้าตระกูลเกา ก็จะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้แก่คุณชายจ้าว นับเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งเจ้าค่ะ”

        “ใช่...เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งจริงๆ”

         พระชายาหัวเราะเบาๆ สบตากับตงเหมยเป็นความหมายที่รู้กัน...