ตอนที่22. จับให้หมดทุกคน

แต่ไม่ทันได้ดื่ม...วัตถุชิ้นหนึ่งก็พุ่งมากระแทกชามหลุดจากมือของจ้าวชิงเฟิง

        เพล้งงงง !

        ชามตกแตก...น้ำในชามสาดกระจาย

        ก่อนที่ใครจะทันได้ตั้งสติ

        “จับให้หมดทุกคน”

        เหล่าองครักษ์ที่กรูกันเข้ามาจับบ่าวของพระชายาไว้ทุกคนทันที ส่วนนักพรตและสองศิษย์ที่มีฝีมือหมัดมวยอยู่บ้าง ได้ต่อสู้อย่างสุดกำลัง แต่เพียงไม่กี่กระบวนท่าก็ถูกองครักษ์จับกุมเอาไว้อย่างแน่นหนา

         ช่วงเวลาชุลมุนวุ่นวาย...แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสีแล้วเปลี่ยนสีอีก

         มีเพียงคุณชายคนเดียวเท่านั้นที่หน้าไม่เปลี่ยนสี ยังคงสงบนิ่งดังเดิม!

         ชินอ๋องมองหน้าคุณชายอย่างโกรธเกรี้ยว...แต่คุณชายก็ทำเพียงเมินมองไปทางอื่น

         “ท่านอ๋องเจ้าคะ...” พระชายาตู้ซึ่งไม่ถูกองครักษ์จับกุมตัว เพราะตำแหน่งพระชายา เหล่าองครักษ์จึงไม่กล้าแตะต้องตัวนาง พอรวบรวมสติได้ ก็รีบลุกขึ้นยืนละล่ำละลักเอ่ยขึ้น “เรื่องนี้เป็นเพียงการเข้าใจผิดกันเท่านั้นเจ้าค่ะ”

        ชินอ๋องไม่ตอบว่าอะไร

        เจียงจ้านใช้เข็มเงินแตะหย่อมน้ำบนพื้น เข็มเงินปรากฏสีดำเคลือบชั้นหนึ่ง

        “มีพิษขอรับ”

        “นำตัวทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ไปสอบสวน สำหรับพระชายาให้กักบริเวณไว้ในตำหนักพระชายา”

         แล้วชินอ๋องก็หันมาคว้าข้อมือคุณชาย “ส่วนเจ้ามากับข้า” แล้วลากตัวไป

        ปัง !

        ประตูห้องนอนใหญ่ถูกชินอ๋องถีบเปิดออกด้วยแรงโทสะ

        คุณชายถูกลากเข้าห้องมาแล้วเหวี่ยงไปล้มหงายบนเตียงนอน จนรู้สึกจุก

        ชินอ๋องทิ้งร่างลงทาบทับกักตัวคุณชายเอาไว้ เค้นเสียงถาม

        “เจ้ารู้ใช่มั้ยว่านั่นคือยาพิษ?”

        คุณชายเม้มปากแน่นไม่ตอบ

        “เจ้ารู้จริงๆ ด้วย...สีหน้าของเจ้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย”

        ชินอ๋องหัวเราะอย่างโกรธจัด

        “ข้าดีต่อเจ้าไม่พอหรือ?” เอ่ยเสียงลอดไรฟัน “ทำไมข้าต้องอดกลั้นอดทนกับเจ้าด้วย?”

        “.....” คุณชายยังคงปิดปากเงียบ

        “ในเมื่อทำดีด้วยแล้วไม่รู้จักว่าดี อย่างนี้ก็ไม่ต้องทำ!”

        พร้อมกับคำพูด...มือใหญ่ก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าของคุณชาย

        “อย่า...” เป็นคำแรกที่หลุดออกมาจากปากด้วยความร้อนรน

        คุณชายพยายามต่อสู้ป้องกันตัว แต่เรี่ยวแรงของเขามีหรือจะสู้ชินอ๋องได้...

        ซือหมิงดึงบานประตูห้องนอนใหญ่ของชินอ๋องปิดกลับ แล้วยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องพร้อมกับเฉินกุ่ย...ทั้งสองได้ยินเสียงโครมครามตึงตังผสมผสานเสียงร้องของคุณชายดังออกมา...

        ดวงตาคมกริบของชินอ๋องเป็นประกายเจิดจ้า พร้อมกับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แขนแข็งแกร่งรวบร่างบอบบางที่เหนื่อยหอบจากการพยายามต่อสู้ดิ้นรนเอาไว้ในอ้อมอก กลิ่นหอมจากตัวคุณชายทำให้โลหิตภายในกายฉีดพล่านจวนเจียนจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

         “ปล่อยข้า!” จ้าวชิงเฟิงพยายามขัดขืน

         “ลืมแล้วหรือว่าเจ้ามีหน้าที่ต้องทำอะไร?” ชินอ๋องบอกเสียงพร่า

          ทำให้คุณชายที่ตั้งท่าขัดขืนตัวแข็งทื่อทันที

          “ฟูเหริน...ข้าจะลงโทษเจ้า ที่เจ้าพยายามจะหนีข้าไป”

           การลงโทษกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว แค่คิดน้ำตาก็เอ่อคลอเต็มดวงตาหงส์คู่งาม ทว่าคุณชายก็พยายามข่มมันเอาไว้

    เมื่อคุณชายสงบลงเพราะดิ้นจนเหนื่อยหมดแรง ริมฝีปากร้อนผ่าวก็เข้าครอบครองกลีบปากนุ่มทันที เขารู้วิธีเปิดปากคู่นั้นด้วยการใช้มือฟอนเฟ้นไปที่หน้าอกขาวผ่องและคลึงเคล้ายอดอกสีชมพูระเรื่อเบาๆ ไม่นานคุณชายก็เผลอร้องครางออกมา ชินอ๋องจึงแทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดควานหาความหวานละมุนอย่างหื่นกระหาย ทว่ามืออีกข้างก็ยังคลึงปลายยอดอย่างชำนาญ

    จ้าวชิงเฟิงไม่รู้จะทำอย่างไรกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับ ใจหนึ่งก็รู้สึกเสียวซ่านเคลิบเคลิ้มหลงใหล แต่อีกใจก็อยากปฏิเสธการกระทำที่จาบจ้วงนั้นเหลือเกิน เพราะคุณชายยังไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับเขาในตอนนี้ ขณะที่ชินอ๋องไม่อาจต้านทานความปรารถนาที่มีต่อตัวคุณชายได้ เขายังคงบดจูบคนในอ้อมกอดอย่างหนักหน่วง จนแทบจะกลืนกินอีกฝ่ายได้ทั้งร่าง

“ลงโทษจบหรือยัง? ” คุณชายเอ่ยถามอย่างอดสู เมื่อชินอ๋องถอนจูบออกมา

“ยัง!”

จ้าวชิงเฟิงกัดฟันแน่น นึกไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ มันช่างทรมานยิ่งนัก

ชินอ๋องบดจูบริมฝีปากนุ่มอย่างหนักหน่วงอีกครั้งและขบกัดอย่างมันเขี้ยวที่ริมฝีปากล่าง จนคุณชายสัมผัสได้ถึงรสชาติของโลหิตที่ไหลเข้ามาในปาก เขารู้สึกเจ็บและปวดแสบปวดร้อนจนแทบน้ำตาไหล ทว่าก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนต่อความเจ็บปวดนั้นไว้

เมื่อชินอ๋องพอใจกับจูบอันเร่าร้อนแล้ว ก็ขยับลงมาดื่มด่ำกับปลายยอดสีชมพูระเรื่อ ขณะที่มือร้อนก็ลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนนุ่ม ก่อนจะมาหยุดที่สะโพกแน่นตึงแล้วใช้มือหนาขยำอย่างแรงตามความปรารถนาที่คุกรุ่น

“บั้นท้ายของเจ้านุ่มมือข้านัก”

อยากทำอะไรก็ทำไป ในเมื่อเขาเป็นเพียงเชลยที่ถูกแต่งตั้งเป็นพระชายารอง จะเอาอะไรไปคัดค้าน แต่การกระทำที่หยาบช้ามันทำให้คุณชายรู้สึกระบมไปหมด ไม่ต้องเดาเลยว่าหลังจากนี้ผิวเนียนละเอียดจะช้ำสักแค่ไหน คงขึ้นรอยเขียวไปทั้งตัวเป็นแน่

ชินอ๋องไม่เพียงขยำบั้นท้าย เขายังใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ก้อนงอนงามอย่างมันเขี้ยว หลายครั้งจนขึ้นรอยแดง แม้เขาจะพยายามฟาดอย่างเบาแรง ก่อนจะกัดซ้ำลงไปอีก ยิ่งได้สัมผัสความหวาน เขาก็ยิ่งย่ามใจต่อการกระทำนั้น

“โอ๊ย...” แม้จะกัดฟันแล้ว แต่ก็ยังหลุดเสียงร้องออกมา จ้าวชิงเฟิงพยายามรวบรวมกำลังดิ้นหนีอีกครั้ง แต่ก็โดนมือที่แข็งปานคีมเหล็กกดช่วงเอวเอาไว้ ทำให้ไปไหนไม่รอด

“อย่าพยายามดิ้นเลย ฟูเหริน เหนื่อยเปล่าๆ”

“ข้าเจ็บ...”

“เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข” พูดจบก็ฟาดฝ่ามือไปที่บั้นท้ายอีกครั้ง แล้วก้มลงกัดแก้มก้นแดงช้ำอย่างมันเขี้ยว

แล้วชินอ๋องก็เคลื่อนมือจากสะโพกแน่นตึงไปยังแก่นกายที่ไวต่อสัมผัสของคุณชาย เพียงแค่สัมผัสเบาๆ กายนุ่มก็สะท้านเยือก เขายกยิ้มพอใจ เพราะอย่างน้อยคนใต้ร่างก็ยังมีความรู้สึกอยู่ แม้จะไม่ตอบสนองอย่างที่ควรจะเป็นก็ตาม แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายคงจะฝืนได้ไม่นาน เพราะเขารู้วิธีในการปลุกเร้าและทำให้ฟูเหรินมีความสุขจนไม่คิดจะหนีเขาอีกต่อไป