ตอนที่27.แต่งตั้ง

        ข่าวการแต่งตั้งพระชายารองเป็นพระชายาเอกแห่งจวนชินอ๋องรู้ไปทั่วทั้งเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว รวมถึงราชครูตู้เสียงกับบุตรบุญธรรมตู้หยางป๋อด้วย

        ตู้หยางป๋อ...แท้ที่จริงเป็นบุคคลมีสองสกุล(แซ่) ชื่อเดิมคือหยางป๋อ เป็นบุตรชายของน้องสาวราชครูตู้เสียง เนื่องจากบิดามารดาเสียชีวิต และไม่มีญาติทางบิดาเหลืออยู่ จึงมาอาศัยอยู่กับราชครูตู้เสียงผู้เป็นลุงตั้งแต่อายุสิบสอง ราชครูตู้เสียงไม่มีบุตรชายจึงรับหยางป๋อเป็นบุตรบุญธรรม ให้ใช้สองสกุล คือสกุลตู้กับสกุลหยาง หวังจะให้เป็นผู้สืบทอดสกุลทั้งสอง หยางป๋อมีวัยเดียวกันกับตู้จินเหลียน ทั้งสองจึงสนิทสนมกันมาก จนถึงวัยแตกเนื้อหนุ่มเนื้อสาว ทั้งสองใกล้ชิดกันจนเกินเลยกลายเป็นชู้สาว เรื่องนี้คนทั้งคู่ปิดบังมิให้ราชครูตู้เสียงล่วงรู้

        พอได้ข่าวว่าจ้าวชิงเฟิงได้รับการแต่งตั้งเป็นพระชายาเอกของชินอ๋อง...หยางป๋อก็รู้สึกคาใจกับการเสียชีวิตของตู้จินเหลียนขึ้นมาทันที

        เขารีบไปพบราชครูตู้เสียงที่ห้องหนังสือ

        “ท่านพ่อ”

        “อืม...มีเรื่องอะไรหรือ?”

        ท่านราชครูกำลังนั่งจิบน้ำชา

        “ท่านได้ข่าวพระชายาใหม่จวนชินอ๋องหรือยังขอรับ?”

        “อืม”

        “ท่านมิสงสัยอันใดเลยหรือท่านพ่อ?”

        หยางป๋อกล่าวพลางนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

        “ข้าก็รู้สึกว่ามันเร็วเกินไป...แม้มีขุนนางหลายคนอยากยกบุตรสาวให้ชินอ๋องอย่างออกหน้าออกตา แล้วถึงชินอ๋องจะเลือกแม่นางคนใด ก็ต้องรอให้กรมพิธีการจัดการหาฤกษ์ยามและเตรียมกระบวนพิธีการให้พร้อม อย่างน้อยต้องใช้เวลาสามถึงห้าเดือนเป็นอย่างเร็ว แต่นี่เร่งรีบแต่งตั้ง เร่งรีบรับขวัญ ข้ามฤกษ์ยามพิธีการหมดสิ้น อ่า...” อุทานอย่างนึกแคลงใจ “เช่นนี้จะมีการคำนับป้ายวิญญาณของพระชายาคนก่อนหรือไม่? ข้าจะไปไถ่ถามที่จวนชินอ๋องดู”

        ว่าแล้ว...ราชครูตู้เสียงก็ผุดลุกขึ้นยืน

        หยางป๋อรีบเข้าห้าม

        “ช้าก่อน...ท่านพ่อ”

        “ห้ามข้าทำไม?”

        “ท่านพ่อใจเย็นๆ ขอรับ” หยางป๋อรีบคว้าแขนเสื้อของท่านราชครูไว้ “ท่านไปถามชินอ๋องแล้วจะได้อะไรขึ้นมาขอรับ...พระชายาตู้จินเหลียนก็เสียชีวิตแล้ว ตงเหมยก็เป็นพยานว่าพระชายาตู้หลงกลนักพรตชั่วเอง ซ้ำยังทำให้พระชายารองถูกพิษเกือบเสียชีวิตอีกคน ชาวบ้านร้านตลาดต่างเห็นพระชายาตู้เป็นคนเชื้อเชิญนักพรตชั่วเข้าจวนด้วยตนเอง...เฮ้อ...แม้เรื่องราวจะน่าสงสัยเพียงไร แต่ไม่มีทั้งพยานและหลักฐาน พวกเราจะทำอะไรชินอ๋องกับจ้าวชิงเฟิงได้”

        ท่านราชครูค่อยๆ นั่งลง เอ่ยเสียงเครียดว่า

        “ต่อให้มีหลักฐานก็เกรงว่าจะทำอะไรชินอ๋องไม่ได้ ยิ่งจ้าวชิงเฟิงที่เขาปกป้องอยู่ใต้ปีก ยิ่งไม่ยอมให้พวกเราแตะต้องใหญ่”

        “ผู้ใดว่ากัน...ว่าทำอะไรชินอ๋องไม่ได้” หยางป๋อเอ่ยเสียงเบาลง

        “เจ้ามีความคิดดีๆ อะไรหรือ?” ราชครูถาม

        “เมื่อก่อน...สกุลตู้มีเขยเป็นฮ่องเต้และชินอ๋อง ต่างมีอำนาจไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน แต่บัดนี้ชินอ๋องกลับกลายเป็นคนอื่นที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสกุลตู้อีกต่อไป...ท่านพ่อ หากพวกเราสามารถดึงอำนาจกองทัพออกจากมือชินอ๋อง ท่านพ่อคิดว่าฝ่าบาทจะทรงยินดีหรือไม่?”

        “อืม...ย่อมทรงยินดี” ราชครูลูบเคราเบาๆ “แม้ชินอ๋องจะเป็นที่เกรงขามของต่างแคว้น แต่เวลานี้บ้านเมืองสงบสุขไร้ศึกสงคราม ชินอ๋องก็เป็นเหมือนหอกข้างแคร่ เป็นภัยใกล้ตัวของฝ่าบาท”

         ราชครูตู้เสียงหยุดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

        “แต่...จะทำอย่างไรให้ชินอ๋องปล่อยมือจากกองทัพเล่า?”

        “พวกเราต้องรวบรวมเหล่าขุนนางในราชสำนักให้เป็นหนึ่งเดียวกันเพื่อถวายฎีกาบีบชินอ๋อง”

        “รวบรวมเหล่าขุนนางหรือ...” ราชครูขมวดคิ้ว “เวลานี้เหล่าขุนนางแตกแยกกันออกเป็นสี่ฝ่าย มหาอำมาตย์ฝ่ายหนึ่ง มหาเสนาบดีฝ่ายหนึ่ง ข้าฝ่ายหนึ่ง และพวกที่รอดูท่าทีอีกฝ่ายหนึ่ง”

        “ทำไมพวกเราไม่ดึงท่านมหาเสนาบดีมาเป็นพวกเดียวกันก่อน จากนั้นก็ซื้อตัวพวกขุนนางที่รอดูท่าที” หยางป๋อเสนอความคิด

        “ความคิดนี้ไม่เลว แต่จะใช้วิธีอะไรมาดึงมหาเสนาบดีเป็นพวก?”

        “การแต่งงาน...คุณหนูมู่ตาน(โบตั๋น)บุตรสาวคนเล็กของท่านมหาเสนาบดีเคยถูกเสนอชื่อเป็นพระชายาชินอ๋อง แต่ชินอ๋องมิได้รับไมตรี ทำให้มหาเสนาบดีและคุณหนูมู่ตานเสียหน้า ถ้าท่านพ่อฉวยโอกาสนี้สู่ขอนางให้ลูก คิดว่าท่านมหาเสนาบดีคงไม่ปฏิเสธ”

        “เจ้ามิใช่ชอบพอองค์หญิงหมิงจูหรอกหรือ? เมื่อเดือนก่อนยังขอให้พ่อไปช่วยพูดกับกุ้ยเฟยให้ช่วยทูลฝ่าบาทอยู่เลย”

        “เฮ้อ...ท่านพ่อ เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน” หยางป๋อกล่าวสีหน้าจริงจัง “ยามนั้นได้แต่งองค์หญิงย่อมเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูล แต่คาดไม่ถึงว่า เพียงไม่นาน...ชินอ๋องจากคนในจะกลายเป็นคนนอก เวลานี้หากข้าได้แต่งองค์หญิง จะเอาอะไรไปต่อสู้กับชินอ๋อง สู้เกี่ยวดองกับมหาเสนาบดีจะมิดีกว่าหรือ?”

        “อืม” ราชครูพยักหน้าเห็นด้วย “เช่นนั้น พ่อจะรีบเขียนจดหมายสองฉบับ ฉบับหนึ่งส่งถึงกุ้ยเฟย ระงับเรื่องทาบทามองค์หญิงหมิงจูเอาไว้ อีกฉบับส่งถึงมหาเสนาบดีเพื่อทาบทามคุณหนูมู่ตาน...ให้บ่าวรีบไปส่งโดยด่วน”

        “ขอบคุณขอรับท่านพ่อ”

        หยางป๋อประสานมือคารวะ...

        เขาหวั่นเกรงว่า...ชินอ๋องอาจจะรู้เรื่องที่เขาเป็นชู้กับตู้จินเหลียน และคิดฆ่าเขา เพียงรอเวลาเท่านั้น!

        ชินอ๋องคีบเนื้อผัดพริกไทยดำชิ้นหนึ่งวางใส่ชามของจ้าวชิงเฟิง

        “กินมากๆ จะได้โตไวๆ”

        คุณชายยังไม่ยอมกิน แต่ถามว่า

        “ท่านอ๋อง...ข้าขอถามอะไรหน่อยจะได้หรือไม่ขอรับ?”

        ชินอ๋องหยุดกิน มองหน้าพระชายาบุรุษ

        “อืม...ถามมาสิ”

        “เอ้อ...เมื่อไหร่ท่านอ๋องจะให้ข้าย้ายไปอยู่ตำหนักพระชายาขอรับ?”

        ชินอ๋องมองสบตาหงส์คู่สวยของพระชายาบุรุษนิ่งนาน ก่อนจะตอบทีละคำว่า

        “ไม่! มี! วัน!”