ตอนที่23. อนุญาตให้ส่งเสียงครางเท่านั้น

“เจ้ากำลังทำให้ข้าบ้าคลั่งรู้ไหม ฟูเหริน” ชินอ๋องขยับขึ้นไปหยอกเอินกับปลายยอดสีชมพูระเรื่อ ทั้งขบเม้มลามเลียจนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาก็ขยับไปทำแบบเดียวกันกับอีกข้าง “หน้าอกของเจ้าสวยเหลือเกิน”

“....” คุณชายจะตอบอะไรได้ ได้แต่ข่มความเจ็บปวดเอาไว้จนปากสั่น

เมื่ออิ่มหนำกับยอดอกสีระเรื่อแล้ว ชินอ๋องก็ขยับตัวลงมาชิมแก่นกายน่ารักที่มีขนาดพอเหมาะกับเจ้าของบ้าง กลิ่นกายคุณชายช่างหอมยั่วยวนจนเขาอยากจะฝังตัวตนลงไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ต้องอดทนอีกหน่อย เพราะไม่อยากให้คุณชายทรมานจนเกินไป แค่นี้ก็คงเจ็บปวดใจมากแล้วที่ต้องฝืนทนมาร่วมรักกับเขา

ทันทีที่ลิ้นร้อนลากผ่านส่วนล่างของคุณชาย ร่างกายก็สั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คุณชายพยายามเบี่ยงตัวหนีความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพานพบ แต่ก็ถูกตรึงด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้าง ทำให้ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ จึงได้แต่กัดฟันเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่งาม แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะชินอ๋องเข้าครอบครองส่วนล่างทั้งหมด และกำลังทำให้คุณชายหัวสมองขาวโพลนและเสียวซ่าน

“พอเถอะท่านอ๋อง ข้าไม่ได้ต้องการแบบนี้! ” จ้าวชิงเฟิงบอกอย่างขอร้อง เพราะไม่อาจต้านทานความรัญจวนที่เขามอบให้ได้ ร่างกายเริ่มบิดเร่า พลางร้องครางพลางขอร้องอย่างสมเพชตัวเอง “หยุดเสียทีเถอะ!”

“ข้าอนุญาตให้ส่งเสียงครางเท่านั้น ถ้าเจ้ายังขอให้ข้าหยุดอีก เข้าจะทำยิ่งกว่านี้”

จ้าวชิงเฟิงสงบปากสงบคำทันที เพราะแค่สิ่งที่เขาทำในตอนนี้ คุณชายก็แทบทานทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าทำมากไปกว่านี้ ร่างกายคงแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เป็นแน่

ชินอ๋องยังคงสนุกอยู่กับการครอบครองส่วนล่างของคุณชาย และเร่งจังหวะให้เร็วและลึกขึ้น ทำเอาร่างบอบบางบิดเกร็ง มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น

“อ้า...อู้...” คุณชายครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้หัวสมองพร่าเบลอไปหมด จนยากจะควบคุมตัวเอง

ชินอ๋องยิ้มในดวงตา เมื่อส่วนล่างของคุณชายร้อนและเริ่มขยายตัว ไม่นานก็ฉีดธารน้ำสีขาวเต็มปากของเขา ชินอ๋องกลืนกินมันลงไปทั้งหมด แล้วปลดปล่อยคุณชายจากพันธนาการ แต่มันยังไม่จบเพียงเท่านี้

จ้าวชิงเฟิงหอบเหนื่อยอย่างหมดเรี่ยวแรง และอดยอมรับไม่ได้ว่าการที่ได้ปลดปล่อยความทรมานมันทำให้เขามีความสุขอย่างประหลาด และตราตรึงอยู่ในความรู้สึก

“เจ้าสบายตัวแล้ว แต่ข้ายัง ฟูเหริน”

คุณชายลืมตาโพลงอย่างตกใจ นี่มันยังไม่จบอีกหรือ จะทรมานเขาไปถึงไหน

“แต่ข้าไม่ไหวแล้ว”

“อย่าพูดเช่นนั้น จงทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์”

พูดจบชินอ๋องก็ก้มลงไปหาที่ส่วนล่างของคุณชาย แต่ไม่ใช่ตรงจุดเดิม มันคือซอกสวรรค์ที่จะทำให้เขามีความสุขและเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ ชินอ๋องใช้ลิ้นร้อนลามเลียอย่างชำนาญ ก่อนจะใช้นิ้วสอดเข้าไปเพื่อทำความคุ้นเคยก่อน แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะซอกสวาทนั้นแน่นจนทำให้นิ้วแกร่งแทบขยับไม่ได้

“ข้าไม่ต้องการแบบนี้ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะท่านอ๋อง” จ้าวชิงเฟิงขอร้องทั้งน้ำตา เพราะรู้สึกเจ็บจุกและปวดแสบปวดร้อนมากกว่าที่จะมีความสุขอย่างในคราแรก “ข้าเจ็บ...”

“ก็แค่ในตอนแรกเท่านั้น หลังจากนี้เจ้าจะร้องขอให้ข้าทำอีก”

“ไม่...ไม่...ไม่มีทาง”

ชินอ๋องพยายามขยับนิ้วให้เร็วขึ้นจนมันเริ่มคล่องตัว จึงเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกหนึ่งและค่อยๆ เพิ่มอีกหนึ่ง เพื่อให้ซอกลึกขยายตัวรองรับท่อนเนื้อของเขา ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะเป็นครั้งแรกของคุณชาย แต่เมื่อทุกอย่างเริ่มดีขึ้น ชินอ๋องก็ลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แล้วจับขาของจ้าวชิงเฟิงแยกออกยกขึ้นพาดบนไหล่ แทรกความร้อนจัดเข้าไปในซอกอุ่น แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย เพราะซอกนั้นแน่นและรัดปลายยอดของเขาอย่างรุนแรง ชินอ๋องจึงค่อยๆ ขยับเข้าไปอย่างช้าๆ แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้คุณชายเจ็บปวดอยู่ดี

“ข้ากำลังจะตาย” จ้าวชิงเฟิงน้ำตาเอ่อคลอ เขารู้สึกทรมานเหลือเกินในตอนนี้ ยิ่งขยับหนี อีกฝ่ายยิ่งตามติดบดขยี้อย่างไม่ปรานี

“ทำไมเจ้าพูดอย่างนั้น มันไม่เคยทำให้ใครตาย มีแต่จะสร้างความสุขให้ อีกสักประเดี๋ยว เจ้าจะครางออกมาเหมือนก่อนหน้านี้”

“ไม่...ไม่...” คุณชายส่ายหน้าตอบเสียงลอดไรฟัน สองมือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดและจุกแน่น

“ของเจ้าช่างรัดดีเหลือเกิน...ฟูเหริน” ชินอ๋องบอกอย่างพอใจเมื่อฝังตัวตนเข้าไปในซอกอุ่นได้สำเร็จ ก่อนจะบดสะโพกรัวจากช้าๆค่อยๆเร็วขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งทะยาน ความสุขสมทำให้เขาครางกระหึ่มในลำคอพร้อมกับเร่งจังหวะอย่างเร่าร้อน แต่ตรงกันข้ามกับคุณชาย ตอนนี้รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายกระแทกกระทั้น มันทำให้คุณชายจุกและเจ็บปวดเกินจะทานทน

“ข้ามีความสุขเหลือเกินฟูเหริน” ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝัน ชินอ๋องก็ยิ่งบดสะโพกกระชั้น มันรุนแรงจนคุณชายได้กลิ่นคาวเลือด แต่ก็ฝืนทนทั้งน้ำตา ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขามอบให้จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดเจียนตาย

ชินอ๋องบดสะโพกหนักๆ อีกสามที จากนั้นก็ได้ปลดปล่อยความอุ่นซ่านสาดกระเซ็นเต็มซอกลึก เขาค้างความเป็นชายไว้ชั่วครู่ก่อนจะถอนออกมา

จ้าวชิงเฟิงหอบเหนื่อยอยู่ใต้ร่างกำยำ ในความเจ็บปวดก็มีความซาบซ่านปะปนอยู่บ้าง คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถควบคุมตัวเองในช่วงท้าย คิดแล้วก็รังเกียจตัวเองที่เผลอไผลกับรสสัมผัสของเขาจนได้ จากที่ตั้งใจว่าจะเป็นตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิตจิตใจเท่านั้น ชินอ๋องขยับขึ้นมากอดร่างที่ชื้นไปด้วยเหงื่อและจุมพิตที่ริมฝีปากนุ่มเบาๆ ตอนนี้โทสะหายไปหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงความปรารถนาอันเร่าร้อนเท่านั้นที่ยังคงไม่จางหายไปอย่างง่ายๆ และเขาต้องการจะปลดปล่อยมันอีกครั้งในอีกไม่กี่อึดใจนี้

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าเจ็บปวด ปวดเอว ปวดแสบปวดร้อนไปหมด”

“ข้าขอโทษที่ทำรุนแรงกับเจ้า แต่ข้าก็ทำให้เจ้ามีความสุขด้วยเหมือนกัน มิใช่หรือ?”

จ้าวชิงเฟิงพลิกตัวหันไปอีกข้าง ความสุขนั้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ได้รับ คุณชายไม่เคยรู้สึกทรมานแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ภายในร่างกายร้าวระบมและรู้สึกเหมือนจะจับไข้

“หันกลับมา ข้ายังต้องการอีก”

เมื่ออีกฝ่ายนิ่งเฉย ชินอ๋องจึงจับคุณชายให้นอนคว่ำ ใช้มือข้างหนึ่งกดร่างบอบบางไว้ไม่ให้ดิ้นหนี แล้วกดความเป็นชายที่ร้อนจัดเข้าไปในซอกลึกอีกครั้ง ซึ่งมันไม่ง่ายเลยทั้งๆ ที่เพิ่งผ่านการใช้งานมาหมาดๆ ชินอ๋องใช้แขนรัดเอวคุณชายเอาไว้ แล้วพยายามดันความแข็งแกร่งเข้าไปอย่างไม่ปรานี ไม่นานนักก็เข้าไปจนมิด เขาจึงเริ่มขยับสะโพกจากช้าๆไปหารัวเร็ว

จ้าวชิงเฟิงน้ำตาไหลเป็นทาง พลางคิดว่าตนเองน่าจะรีบดื่มน้ำยันต์เสียให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องมาทนเจ็บปวดอย่างนี้

ชินอ๋องยังคงบดสะโพกอย่างเร่าร้อน ขณะที่มือหนึ่งกอดรัดช่วงเอวไว้ มือหนึ่งก็ลูบไล้หลังเนียนไปด้วย

“ข้ามีความสุขเหลือเกิน ฟูเหริน ภายในของเจ้าช่างอุ่นต่อข้าเหลือเกิน”

“...” จ้าวชิงเฟิงไม่ตอบ คุณชายกำมือเอาไว้แน่นข่มความเจ็บเมื่ออีกฝ่ายเพิ่มแรงกระแทกมากขึ้น ถ้าชินอ๋องไม่หยุดการกระทำอันรุนแรงนี้ ร่างบอบบางคงจะแตกสลายในไม่ช้าเป็นแน่

เสียงครางกระหึ่มในลำคอดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่เขม็งเกลียว ชินอ๋องกระแทกกระทั้นเข้าใส่บั้นท้ายงอนงามอย่างไม่ปรานีปราศรัย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ปลดปล่อยความปรารถนาออกมาจนสุด ในขณะที่คุณชายจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด ซึ่งมันร้าวระบมกว่าครั้งแรกมากนัก เพราะมีความปวดแสบปวดร้อนผสมอยู่ด้วย

“เจ้าร้องไห้หรือฟูเหริน” ชินอ๋องพลิกร่างบอบบางกลับมาเห็นดวงตาหงส์เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาจึงจูบซับให้ “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บ”

จ้าวชิงเฟิงไม่ยินดียินร้ายกับคำพูดของเขา เพราะตอนนี้มันปวดระบมไปหมดทั้งกายและใจ

“ตอนนี้เจ้าได้ทำหน้าที่ภรรยาแล้ว และทำได้ดีมากเสียด้วย” ชินอ๋องจูบซับเหงื่อตรงหน้าผากของคุณชาย และที่ข้างแก้มอย่างเอ็นดูคนที่นอนตัวสั่นราวกับลูกนก ก่อนจะสวมกอดร่างบอบบางไว้หลวมๆ เมื่อรับรู้ได้ว่าฟูเหรินของเขานั้นเหนื่อยมากและหมดเรี่ยวแรงแล้วในตอนนี้...จึงอุ้มร่างบอบบางไปอาบน้ำอุ่นที่บ่าวจัดเตรียมไว้ให้