ตอนที่18.   ที่ศาลอาญา...

        วันรุ่งขึ้น เวลาสาย...

        เจ้าหน้าที่จากศาลอาญาสองนายมาขอพบจ้าวชิงเฟิง...คุณชายก็ให้พบที่ห้องโถงรับรอง...เจ้าหน้าที่แจ้งให้คุณชายทราบว่า มหาอำมาตย์เกาชงฟ้องร้องคุณชายว่า ไร้คุณธรรม ให้คุณชายไปรับฟังข้อกล่าวหาที่ศาลเดี๋ยวนี้

        “ไม่ได้” จางจงแย้งขึ้นเสียงดัง “ท่านอ๋องยังไม่กลับจากไปประชุมที่ท้องพระโรง ต้องรอท่านอ๋องกลับมาก่อน ค่อยให้ท่านอ๋องตัดสินใจ”

        “ถูกต้อง” เสียงเจื้อยแจ้วของเสี่ยวชุ่ยสนับสนุน “อยู่ๆ จะมาจับฟูเหรินของพวกเราอย่างนี้ไม่ได้”

        “ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ถือว่ามีความผิด” เจ้าหน้าที่นายหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง

        “เจ้าจะมาเสียงดังข่มขู่ผู้ใดกัน ที่นี่จวนชินอ๋อง...” เสียงของเสี่ยวหงก็ดังไม่น้อยไปกว่า

        แต่ถูกคุณชายห้าม

        “หยุด...อย่าได้ทะเลาะกัน”

        “ฟูเหรินเจ้าขา...” สองสาวใช้พากันส่งเสียง

        “หยุด” คุณชายสำทับเสียงหนักๆ “พวกเจ้าจะไม่เชื่อฟังข้าแล้วหรือ?”

        “มิกล้าเจ้าค่ะ” สองสาวเสียงอ่อย

        เจ้าหน้าที่อีกนายมีไหวพริบดี เขาประสานมือคำนับคุณชาย แล้วว่า “ฟูเหริน...พวกข้าน้อยเป็นผู้น้อยได้แต่ทำตามคำสั่ง ท่านอำมาตย์เฉาเป็นผู้รับฟ้องร้องคดีนี้ มีคำสั่งให้มาเชิญฟูเหรินไปให้ปากคำ หากฟูเหรินไม่ยินยอมไป พวกข้าน้อยก็คงไม่สามารถบังคับได้ แต่พวกข้าน้อยจะมีความผิดฐานไร้ความสามารถในการปฏิบัติหน้าที่ ขอฟูเหรินโปรดเห็นใจ ติดตามพวกข้าน้อยไปสักครั้งเถิดขอรับ”

        คุณชายพยักหน้า “ได้...ข้าจะตามพวกท่านไป”

        “ไม่ได้นะขอรับ คุณชาย” จางจงแย้งขึ้น

        “เจ้าก็ไม่เชื่อฟังข้าหรือ?” คุณชายถามเสียงอ่อนๆ

        “ถ้าเช่นนั้น...ให้ข้าไปด้วยนะขอรับ” จางจงเอ่ย แล้วหันไปบอกสองสาวใช้ “เสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ยให้คนรีบไปบอกท่านอ๋องที่ประตูวังว่า คุณชายถูกพาไปศาลอาญา”

        “เจ้าค่ะ” สองสาวรับคำ

        ที่ศาลอาญา...

        อำมาตย์เฉานั่งประจำตำแหน่งผู้พิพากษา มีเจ้าหน้าที่ยืนเรียงแถวอยู่สองฟากข้าง

        มหาอำมาตย์เกาชงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านขวา มีหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ

        จ้าวชิงเฟิงนั่งที่เก้าอี้ด้านซ้าย มีจางจงยืนเคียงข้าง

        พอเปิดศาล...เลขาศาลก็อ่านคำฟ้อง ซึ่งมีใจความสำคัญว่า...

        จ้าวชิงเฟิงได้สัมผัสเรือนร่างของคุณหนูเกาซิ่วจิ่น ทำให้ชื่อเสียงของคุณหนูเกาซิ่วจิ่นมัวหมอง มหาอำมาตย์เกาชงผู้เป็นบิดาของฝ่ายหญิงจึงได้ส่งแม่สื่อมาเจรจาเรื่องแต่งงานของจ้าวชิงเฟิงกับคุณหนูเกาซิ่วจิ่น แต่ฝ่ายชายปฏิเสธไม่ยินยอมแต่งงานด้วย ถือได้ว่าเป็นคนไร้คุณธรรม

        ทำให้คุณหนูเกาซิ่วจิ่นทนอับอายไม่ได้ ได้แขวนคอฆ่าตัวตายไปเมื่อคืนนี้

        มหาอำมาตย์เกาชงจึงได้มาฟ้องร้องขอความเป็นธรรมให้กับบุตรสาวที่เสียชีวิตอย่างน่าอนาถ

        พอเลขาศาลอ่านคำร้องทุกข์จบ

        อำมาตย์เฉาซึ่งเป็นผู้พิพากษาก็ใช้แท่นไม้ตบโต๊ะดัง...ปัง !

        เอ่ยเสียงดังว่า “จ้าวชิงเฟิง เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวก็จงว่ามาเดี๋ยวนี้”

        จ้าวชิงเฟิงลุกขึ้นยืน มองมหาอำมาตย์เกาชงอย่างเห็นใจ ดวงตาของคนเป็นพ่อที่เสียบุตรสาวแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก เขาประสานมือน้อมคำนับมหาอำมาตย์เกาชงก่อน แล้วจึงคำนับศาล

        “ข้าเสียใจต่อการเสียชีวิตของคุณหนูเกาซิ่วจิ่นอย่างมาก ข้าไม่อยากให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาเลยจริงๆ แต่ข้าไม่ได้มีเจตนาลวนลามคุณหนูเกาซิ่วจิ่นแม้แต่น้อย ข้าเห็นคุณหนูตกน้ำจึงลงไปช่วย ในที่นั้นมีผู้รู้เห็นอยู่ไม่น้อย...”

        “แล้วทำไมเจ้าไม่ยอมแต่งงานกับนาง?”

        อำมาตย์เฉาถามแทรกขึ้น

        “เพราะเขาเป็นภรรยาของข้า”

        เสียงเปี่ยมอำนาจของชินอ๋องหลี่เฉิงดังขึ้น แล้วเจ้าของเสียงก็ก้าวยาวๆ ตรงเข้ามา เสื้อคลุมลวดลายมังกรดั้นเมฆพลิ้วไหวตามจังหวะการเดิน

        “น่าขัน...ข้าต้องยกภรรยาของข้าให้เป็นสามีของผู้อื่นด้วยหรือ?”

        ชินอ๋องเดินเข้ามากุมมือคุณชายเอาไว้...เขาประชุมเสร็จ ออกจากท้องพระโรงเตรียมจะกลับจวนก็พบกับบ่าวที่มาส่งข่าว จึงรีบมาที่ศาลอาญา

        อำมาตย์เฉาเดินลงมาจากบัลลังก์ศาลมาประสานมือค้อมคำนับ “คารวะชินอ๋อง”

        แล้วสั่งเจ้าหน้าที่ “ยกเก้าอี้มา”

        พอเก้าอี้มาถึง ก็กล่าวอย่างนอบน้อม “เชิญท่านอ๋องนั่ง” แล้วกลับไปประจำบัลลังก์ศาลทำหน้าที่พิพากษาคดีต่อ

        ชินอ๋องนั่งลงและดึงให้คุณชายนั่งลงด้วย

        มหาอำมาตย์เกาชงยืนขึ้นประสานมือค้อมคำนับ “คารวะท่านอ๋อง...ข้าน้อยขอเรียนถามท่านอ๋องว่า แม่สื่อที่ข้าน้อยส่งไปนั้นได้ไปถึงจวนของท่านอ๋องก่อน หรือท่านอ๋องแจกจ่ายขนมมงคลทำขวัญพระชายารองก่อน”

        “แม่สื่อของท่านมาถึงก่อน” ชินอ๋องตอบตามตรง

        “เช่นนี้...ท่านอ๋องจะกล่าวหาว่าข้าน้อยจะช่วงชิงภรรยาของท่านอ๋องมาเป็นบุตรเขยได้อย่างไร...เป็นท่านอ๋องช่วงชิงว่าที่บุตรเขยของข้าน้อยไปเป็นภรรยาต่างหาก”

        ยามนี้อำมาตย์เฉาผู้เป็นผู้พิพากษาตีหน้ายุ่งด้วยความมึน...คดีแย่งบุตรเขยกับแย่งภรรยาเช่นนี้มิเคยมีมาก่อน

        ซ้ำฝ่ายหนึ่งเป็นถึงชินอ๋อง อีกฝ่ายก็เป็นถึงมหาอำมาตย์

        “ท่านมหาอำมาตย์ ท่านกำลังเข้าใจผิด” ชินอ๋องกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พระชายารองของข้าคนนี้ ข้าได้มาตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน เขาคือองค์ชายที่แคว้นเป่ยส่งมาเป็นของบรรณาการ ฮ่องเต้ยกให้ข้า ข้าตั้งเขาไว้ในฐานะอนุชายา และต่อมาได้เลื่อนขึ้นเป็นพระชายารอง แต่เพราะเขาป่วยอยู่จึงยังมิได้ทำการรับขวัญ เพิ่งจะมาแจกจ่ายขนมมงคลรับขวัญเร็วๆ นี้”

        ฟังจากคำอธิบายโดยละเอียดของชินอ๋องแล้ว มหาอำมาตย์เกาชงก็หน้าซีดเซียว

        “แล้วจะให้คุณหนูตายเปล่าหรือเจ้าคะ?” หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆมหาอำมาตย์เกาชงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า นางเศร้าเสียใจกับการตายของนายสาวยิ่งนัก พูดไปก็สะอื้นไป “คุณหนูยึดมั่นในศักดิ์ศรีเกียรติยศของลูกผู้หญิง ตั้งแต่วันที่คุณชายจ้าวช่วยคุณหนูขึ้นจากสระน้ำ คุณหนูก็ได้ยึดถือว่าคุณชายจ้าวคือสามีของคุณหนูแล้ว แม้คุณชายจ้าวจะปฏิเสธแม่สื่อ คุณหนูก็ตั้งใจจะรักษาตัวอยู่รอคอย แม้ไม่มีความหวัง แม้อาจจะต้องรอคอยชั่วชีวิตอย่างสูญเปล่า แต่คุณหนูก็ยินยอม แต่...แต่ทว่าคุณชายจ้าวช่างใจดำยิ่งนัก จะบังคับให้คุณหนูแต่งงานกับผู้อื่น คุณหนูร่ำไห้บอกกับข้าว่า หญิงดีไม่มีสามีสอง อยู่...คุณหนูก็จะเป็นภรรยาของคุณชายจ้าวคนเดียว ตาย...คุณหนูก็จะเป็นภรรยาของคุณชายจ้าวเท่านั้น”

        ยิ่งฟัง...จ้าวชิงเฟิงยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดด้วยมือที่ไร้สภาพ...เช่นนี้หมายความว่าการที่ชินอ๋องจะเป็นพ่อสื่อให้คุณหนูเกาซิ่วจิ่นแต่งงานกับซือหมิง กลับกลายเป็นการบังคับให้นางต้องฆ่าตัวตาย!

        เมื่อวานนี้ ในห้องหนังสือ...คุณชายผล็อยหลับไปประเดี๋ยวเดียวแล้วก็เคลิ้มๆ ได้ยินเสียงการสนทนาของชินอ๋องกับซือหมิง...เวลานั้นอดรู้สึกชื่นชมความคิดของชินอ๋องไม่ได้

        คิดว่าสามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดได้ด้วยการแต่งงานของซือหมิงกับคุณหนูเกา

        แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นมีผลสุดท้ายที่น่าเศร้าเช่นนี้!