เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 424
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 425
สิ่งที่ทำให้หลีเฟิงอวิ๋นตกใจคือ ฝ่ายตรงข้ามยืนหยัดมั่นคงราวกับหินผา ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย! ในทางกลับกัน ทหารม้าเหล็กซีเหลียงหลายคนพากันตกจากม้า! ฉึก... หอกยาวถูกแทงเข้าใส่โดยไม่ปรานี พลทหารม้าที่ตกจากหลังม้ากลายเป็นเหมือนเม่นในพริบตา แล้วตายอย่างน่าอนาถ! “เป็นไปได้ยังไง!” หลีเฟิงอวิ๋นมองดูศพของทหารใต้บังคับบัญชา ได้แต่รู้สึกขนลุก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! “ท่านอ๋อง!” “ม้าศึกมีปัญหา!” “พวกเรา...พวกเราถูกหลอก!” เหล่าแม่ทัพซีเหลียงตะโกนด้วยสีหน้าหวาดกลัว ม้าศึกหลายตัวมีฟองน้ำลายไหลออกมา ล้มลงกับพื้น ชักกระตุกๆ ! “อาหารสัตว์!” “เจ้าเก้าไอ้สารเลว!” “มันวางยาพิษในอาหารสัตว์!” หลีเฟิงอวิ๋นเข้าใจในทันที แล้วกัดฟันกรอด ที่แท้นี่คือแผนการของหลี่หลงหลินตั้งแต่แรก! มันจงใจแสดงความอ่อนแอ ส่งอาหารสัตว์มา ก็เพื่อวันนี้! “เจ้าเก้า เจ้ามันร้ายกาจเกินไปแล้ว!” “วางแผนหลอกข้ามาตลอด!” หลีเฟิงอวิ๋นเสียใจที่ไม่ฟังคำเตือนของเจ้าสี่ ทำให้ประมาทและตกหลุมพรางของหลี่หลงหลิน! แต่ ใครจะไปคิดว่า หลี่หลงหลินจะวางแผนมาเป็นเวลานานขนาดนี้! “ท่านอ๋อง เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 426
บนแท่นสูง หลี่หลงหลินกำกล้องส่องทางไกลแน่น มือของเขาสั่นเล็กน้อย เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก! แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้าน แต่จริงๆ แล้วแค่แสร้งทำเพื่อรักษาขวัญกำลังใจของทหาร ในความเป็นจริง ในใจหลี่หลงหลินรู้สึกหวาดกลัวมาก! “ทหารม้าเหล็กซีเหลียง น่ากลัวจริงๆ!” “แม้ว่าจะไม่มีม้าแล้ว! ก็ยังสู้ตาย ไม่ยอมถอย!” “หลีเฟิงอวิ๋นก็เป็นขุนพลที่แข็งแกร่ง!” “น่าเสียดายที่เป็นกบฏ! ถ้าสามารถทำเพื่อเสด็จพ่อได้ ต้าเซี่ยคงไม่ตกต่ำเช่นนี้!” หลี่หลงหลินมองดูการต่อสู้ในลานฝึก ในใจรู้สึกหวาดผวา! ทหารที่ขี้ขลาด วางยาพิษ! ทหารใหม่ตระกูลซูได้รับการศึกษา ฝึกฝนอย่างหนัก อาวุธและชุดเกราะเหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้ง... รวมถึงบารมีของซูเฟิ่งหลิงในกองทัพ และพลังต่อสู้ขั้นสูงสุดของนางที่หาญกล้าเหนือทหารทั้งปวง! ปัจจัยทั้งหมดนี้รวมกัน ทำให้ทหารม้าเหล็กซีเหลียงพ่ายแพ้อย่างราบคาบ! ถ้าขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป ผลลัพธ์ก็จะแตกต่างออกไป! “เกือบไปแล้ว!” หลี่หลงหลินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ขณะที่รู้สึกโล่งอก ในตอนนี้ ความพ่ายแพ้ของทหารม้าเหล็กซีเหลียงเริ่มขยายวงกว้างแล้ว! เหล่าทหาร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 427
ฮ่องเต้หวู่ขี่ม้ามาถึงแล้ว ตามมาด้วยองครักษ์เสื้อแพรร้อยนาย จางเฉวียนหรงกั๋วกง ก็นำทหารรักษาเมืองพันนายตามมาติดๆ “เจ้าสาม!” “เจ้าบ้าไปแล้ว!” “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องหรือ?” “เจ้าเก้าเป็นน้องเจ้าแท้ๆ!” ฮ่องเต้หวู่เห็นลานฝึกเต็มไปด้วยศพ ก็คิดว่าทหารใหม่ตระกูลซูถูกฆ่าตายหมดแล้ว จึงตะโกนเสียงดังลั่น แต่เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ ฮ่องเต้หวู่ก็ถึงกับตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทหารม้าเหล็กซีเหลียงถึงได้พ่ายแพ้ยับเยิน สูญเสียอย่างหนัก ส่วนทหารใหม่ตระกูลซู จะบอกว่าไม่ได้รับบาดเจ็บเลยก็ไม่ได้ แต่ความเสียหายก็น้อยมากจริง ๆ แม้แต่หลีเฟิงอวิ๋น ก็ถูกซูเฟิ่งหลิงจับเป็นหรือ? นี่...นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เกิดอะไรขึ้นที่ภูเขาทิศประจิม ? หลี่หลงหลินเห็นฮ่องเต้หวู่เสด็จมา จึงรีบลงจากแท่นสูง วิ่งเข้ามา “ลูก ถวายบังคมเสด็จพ่อ!” ฮ่องเต้หวู่สีหน้างุนงง “เจ้าเก้า...เดิมทีข้าตั้งใจจะมาช่วยเจ้า! ทำไมถึงกลายเป็นช่วยเจ้าสาม? ทำไมทหารซีเหลียงถึงตายมากมายขนาดนี้? ข้าสับสนไปหมดแล้ว!” หลีเฟิงอวิ๋นก็มึนงงเช่นกัน เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่า วันหนึ่งตัวเองจะไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 428
“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” หลีเฟิงอวิ๋นโค้งคำนับ สายตามองซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินอย่างลึกซึ้ง เดินกะเผลกจากไปภายใต้การช่วยพยุงของเหล่าแม่ทัพที่เหลือ ซูเฟิ่งหลิงมึนงง นี่มันอะไรกัน? จบแค่นี้หรือ? หลีเฟิงอวิ๋นทำผิดขนาดนี้ ไม่ได้รับโทษเลยหรือ? หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ทหารม้าเหล็กซีเหลียงสูญเสียอย่างหนัก เกือบจะเสียทหารทั้งหมดไป ด้วยนิสัยของหลีเฟิงอวิ๋น เขาจะไม่มีทางยอมแพ้! เขาจะต้องเลียแผลใจ สะสมกำลัง รอเวลาที่เหมาะสม แล้วแก้แค้นอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะไม่ฆ่าเขา ก็ไม่ควรปล่อยเขาไป ควรกักบริเวณเขาไว้! ซูเฟิ่งหลิงกำลังจะเข้าไปพูดกับฮ่องเต้หวู่ แต่หลี่หลงหลินรีบดึงมือของนาง และกระซิบ “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น! การตัดสินใจของเสด็จพ่อไม่ผิด! ฆ่าพี่สามไม่ได้ กักบริเวณก็ไม่ได้! ครั้งนี้เขาบาดเจ็บสาหัส ต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัว!” “ปล่อยเขาไปเถอะ!” ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจเหตุผล แต่หลี่หลงหลินเข้าใจ ถ้าฮ่องเต้หวู่ต้องการฆ่าหลีเฟิงอวิ๋น คงฆ่าไปนานแล้ว! ถ้าหลีเฟิงอวิ๋นตาย หรือกักบริเวณ ซีเหลียงจะต้องวุ่นวาย! ตอนนี้ต้าเซี่ยกำลังสั่นคลอน ไม่สามารถทนต่อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 429
ฮ่องเต้หวู่ทรงหัวเราะลั่น “เจ้าสามลูกทรพี นำทหารม้าเหล็กซีเหลียงสามพันนายมาคอยจ้องมองอยู่ข้างนอกเมืองหลวง เห็นได้ชัดว่ารอจังหวะที่จะทำร้ายข้า!” “ศึกภูเขาทิศประจิม ทหารม้าเหล็กซีเหลียงตายและบาดเจ็บจำนวนมาก แม้แต่ม้าก็ไม่เหลือ!” “ในที่สุดข้าก็สามารถนอนหลับสนิทได้แล้ว!” “ผลงานี้ ไม่ใช่ความดีความชอบหรือ?” หลี่หลงหลินกล่าวด้วยความดีใจ “ถ้าเช่นนั้น เสด็จพ่อจะทรงประทานรางวัลอะไรให้ลูก?” “รางวัล?” ฮ่องเต้หวู่สีหน้าบึ้ง “เจ้าเก้า ข้าช่วยให้เจ้าได้ม้าศึกสองพันตัว ยังไม่พออีกหรือ? อย่าโลภมาก! จำไว้ว่า ไม่ว่าฟ้าจะประทานสิ่งใดลงมา ล้วนเป็นความเมตตาของกษัตริย์!” “ลูกรับด้วยเกล้า!” หลี่หลงหลินยิ้ม แต่ในใจกลับบ่นพึมพำ ฮ่องเต้หวู่คนนี้ ไก่เหล็กตัวหนึ่ง ขนสักเส้นก็ไม่ยอมถอน! แม้ว่าในมือจะไม่มีเงิน ก็น่าจะประทานบรรดาศักดิ์ให้ข้าบ้าง! ดูอย่างเจ้าสามสิ เรียกตัวเองว่าท่านอ๋องท่านอ๋องทั้งวัน ดูเท่ห์จะตาย! พระองค์น่าจะแต่งตั้งข้าเป็นอ๋องบ้าง แม้ว่าจะเป็นอ๋องที่ไม่มีอำนาจก็เถอะ! ช่างเถอะ! ยังไงครั้งนี้ ทหารใหม่ตระกูลซูไม่เพียงแต่ต่อสู้ได้อย่างกล้าหาญ แต่ยังรวมใจเป็นหนึ่งเดียวกัน!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 430
หลังจากส่งฮ่องเต้หวู่กลับไปแล้ว หลี่หลงหลินก็ไปหาพบซูเฟิ่งหลิงที่ลานฝึก ซูเฟิ่งหลิงกำลังสั่งการให้ทหารเก็บกวาดสนามรบ เมื่อสัญญากับหลีเฟิงอวิ๋นไว้แล้ว ก็ต้องส่งศพของทหารซีเหลียงที่ตายไปกลับไป ฝังให้เรียบร้อย หลี่หลงหลินถาม “มีคนตายและบาดเจ็บเท่าไหร่?” ซูเฟิ่งหลิงตอบ “ซีเหลียงตายเจ็ดร้อย! ฝ่ายเราตายและบาดเจ็บไม่ถึงร้อย!” ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่! ทหารราบสองพันนาย สู้กับทหารม้าสามพันนาย อัตราการสูญเสียคือหนึ่งต่อเจ็ด! ช่างเป็นปาฏิหาริย์! ยิ่งไปกว่านั้น ซูเฟิ่งหลิงพูดถึงทั้งคนตายและบาดเจ็บ หมายความว่าในบรรดาร้อยกว่าคน ส่วนใหญ่เป็นแค่บาดเจ็บ มีผู้เสียชีวิตเพียงเล็กน้อย! มีหมอเทวดาซุนชิงไต้ คอยรักษาอาการบาดเจ็บให้ทันท่วงที เชื่อว่าอีกไม่นาน อาการบาดเจ็บของพวกเขาก็จะหายสนิท! หลี่หลงหลินดีใจมาก “ศึกภูเขาทิศประจิม ชนะด้วยจำนวนที่น้อยกว่า ชนะด้วยกำลังที่อ่อนแอกว่า เพียงพอที่จะทำให้ทั่วหล้าตกตะลึง! ไม่ได้ ข้าต้องหาวิธีเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป...” จะเผยแพร่อย่างไร? แน่นอนว่าต้องผ่านสำนักการสังคีต! หลี่หลงหลินค้นพบแล้วว่า ในยุคนี้ สถานที่ที่ข่าวสารแพร่กระจายเร็วที่สุดคือสำน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 431
กงซูหว่านกลับหันหน้าเข้าสถาบันวิจัย ตั้งแต่เช้าจรดค่ำล้วนไม่ออกมาหลี่หลงหลินครุ่นคิด ไปหาหนิงชิงโหวอีกครั้ง พูดยิ้มๆ “หนิงเซิง! วันนี้ได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ ใช่หรือไม่ว่าสมควรฉลองสักหน่อย?”หนิงชิงโหวรู้ชัดในทันใด ยิ้มกว้างพูดว่า “องค์ชาย วันนี้ถึงตาท่านเลี้ยงแล้ว!”หลี่หลงหลินและหนิงชิงโหวโอบบ่ากัน “ไปๆ! คืนนี้เจ้าจะต้องเรียกนางคณิกาฝูเซียงมาให้ได้! ข้าเตรียมบทกวีไว้มอบให้นางแล้ว!”หนิงชิงโหวพูดยิ้มๆ “บทกวีขององค์ชายจะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่ นางคณิกาฝูเซียงจะต้องใจสั่นหวั่นไหว ดวงตาดุจสายน้ำคู่นั้นล้วนต้องหลั่งน้ำตาออกมา!”หลี่หลงหลินและหนิงชิงโหวสหายชั่วคู่นี้ออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปยังสำนักการสังคีตก่อนนี้หลี่หลงหลิน แม้มีฐานะขององค์ชาย แต่แท้จริงแล้วไม่ร่ำเรียนไร้ความสามารถ ไม่ได้รับความสำคัญจากเหล่านางคณิกามากนักอย่างไรเสียสำหรับเหล่านางคณิกาแล้ว สำคัญที่สุดก็คือชื่อเสียง!เพราะเหตุใดคือชื่อเสียงน่ะหรือ?เพราะลูกค้าที่เหล่านางคณิกาต้องเผชิญหน้าก็คือบัณฑิตบัณฑิตมีชื่อเสียง เหล่านางคณิกาย่อมพลอยได้ดิบได้ดีไปด้วย!สำหรับการเพิ่มชื่อเสียง วิธีที่ดีที่สุดคืออะไร?แน่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 432
“หนิงเซิง!”“ข้ามีธุระด่วน ขอไปก่อนแล้ว!”หลี่หลงหลินรีบสะบัดแขนหยกของนางคณิกาออก ผุดลุกขึ้นได้ก็วิ่งไปแล้วเพิ่งถึงภายในลาน หลี่หลงหลินก็กลับไปอีกครั้ง หยิบแป้งชาดหนึ่งตลับจากฝูเซียงไปอีกด้วยนางคณิกาทั้งหมดล้วนตกตะลึงเหม่อลอย มองเงาด้านหลังหลี่หลงหลินที่กำลังรีบร้อนจากไป “องค์ชายเก้านี่เป็นอะไรไปแล้ว? เหตุใดตกตะลึงรับมือไม่ทันเพียงนี้? ราวกับเห็นผีก็มิปาน?”หนิงชิงโหวเดาบางอย่างได้ ยิ้มขมปร่า “สิงโตเหอตง น่ากลัวยิ่งกว่าผีเสียอีก!”นางคณิกาฝูเซียงถอนหายใจ น้ำตาคลอหน่วย “ทั้งๆ ที่องค์ชายพูดว่าจะมอบบทกวีให้ข้า! ปรากฏว่ามิได้มอบบทกวีก็ช่างเถอะ! ยังหยิบแป้งชาดตลับไม้กฤษณาของข้าไปด้วย แพงมากนะ...”หนิงชิงโหวหยิงตั๋วเงินออกมา ยัดไว้ที่หน้าทรวงอกนางคณิกาฝูเซียง พูดยิ้มๆ “ก็แค่แป้งชาดหนึ่งตลับเท่านั้นมิใช่หรือ? ข้าคืนให้เจ้าแทนองค์ชายแล้วกัน! ส่วนเรื่องกวีน่ะหรือ ให้ข้าคิดดู...”บทกวีของหนิงเซิงไร้เทียมทานไม่เป็นสองรองใคร บัดนี้ยังได้เป็นจอหงวนอีกด้วย เขายินดีแต่งกวีให้ ย่อมเป็นเรื่องดีมากนางคณิกาฝูเซียงหยุดสะอื้นแย้มยิ้มในทันใดภายในสำนักการสังคีตกลับมามีเสียงหัวเราะอีกครั้ง....
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1042
ในที่สุดจางอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดหลี่หลงหลินจึงจับผิดสำนักปราชญ์ไม่ปล่อย จับบัณฑิตขังคุกทีละคนสำนักปราชญ์อาจมีอำนาจทางวาจา แต่กลับไร้ซึ่งกำลังทหารคนธรรมดาไร้ความผิด แต่หากมีทรัพย์สมบัติล้ำค่าติดตัว ก็อาจนำภัยมาสู่ตนนี่ไม่ใช่เนื้อชิ้นโตแล้วจะเป็นอะไร?หลี่หลงหลินยิ้ม “เงินแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ไป! ตามข้าไปพบฉินฮั่นหยางกันอีกครั้ง!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินจึงพาซูเฟิ่งหลิงและจางอี้ไปยังห้องขังของฉินฮั่นหยางอีกครั้ง“รัชทายาท!”“ท่านช่างใจร้ายนัก!”ฉินฮั่นหยางจ้องหลี่หลงหลินเขม็ง ดวงตาลุกโชนราวกับเปลวไฟความเจ้าเล่ห์ขององค์รัชทายาทผู้นี้ ช่างน่ากลัวจนทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดหลี่หลงหลินโบกมือ “ข้าขี้เกียจพูดมาก! ราคาเดียว หนึ่งล้านตำลึง ขาดแม้แต่ตำลึงเดียวก็ไม่ได้!”ฉินฮั่นหยางส่ายหน้า “ไม่มีทาง!”หลี่หลงหลินแสยะยิ้ม “ดี! ข้าชี้ทางสว่างให้เจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมเดิน เลือกที่จะเดินบนสะพานไม้ซุง! อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน! ไป!”เมื่อสิ้นเสียงหลี่หลงหลินไม่รอให้ฉินฮั่นหยางได้ตอบโต้ใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป“???”ฉินฮั่นหยางมองตามหลังหลี่หลงหลินด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1041
“ขออภัยด้วย!”“ศิษย์ขอไปก่อน หากออกไปได้ ข้าจะหาทางช่วยอาจารย์ออกมาให้ได้ขอรับ!”เหล่าบัณฑิตรีบเขียนจดหมายให้คนทางบ้านส่งเงินมาให้ เมื่อจะจากไปยังไม่ลืมคำนับคารวะต่อหน้าบัณฑิตเช่นฉินฮั่นหยางฉินฮั่นหยางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธพวกเจ้าช่างทรยศนัก!ทิ้งข้าไว้เช่นนี้หรือ?พวกเจ้ารู้จักคำว่าเคารพครูบาอาจารย์หรือไม่? จิตใจของพวกเจ้าเหี่ยวเฉาเสียจนสิ้นดีแล้วหรือ?ตำราที่พวกเจ้าอ่านมา หรือว่าลงกระเพาะสุนัขไปแล้วงั้นรึ?สิ่งที่ฉินฮั่นหยางไม่อาจรับได้ยิ่งกว่าคือแม้แต่อาจารย์วัยชราหลายคนก็ทนไม่ไหว ต่างหยิบเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาแล้วออกจากคุกไป“ช่าง...”“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”“สำนักปราชญ์เลี้ยงคนเหล่านี้ไว้เสียข้าวสุกจริงๆ!”“ยามสุขร่วมเสพ ยามทุกข์ร่วมต้านทานไม่ได้!”เหล่าบัณฑิตโดยมีฉินฮั่นหยางเป็นผู้นำ มองไปยังบัณฑิตและอาจารย์ที่จากไปด้วยความอิจฉาความจริงแล้ว พวกเขาก็อยากจากไปเช่นกันคุกเป็นสถานที่เช่นไร ใครที่เคยอยู่ย่อมรู้ซึ้งมันไม่ใช่ที่ที่มนุษย์จะอาศัยอยู่ได้อีกอย่าง ฉินฮั่นหยางใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานาน ย่อมไม่อาจทนทุกข์เช่นนี้ได้ปัญหาคือเงินหนึ่งล้านตำลึงมันมากมายเกินไป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1040
จางอี้มีสีหน้างุนงงเงินไถ่ชีวิตราษฎรเพียงหนึ่งอีแปะบัณฑิตต่ำที่สุดหนึ่งร้อยตำลึงสูงที่สุดหนึ่งล้านตำลึงความแตกต่างนี้ช่างราวกับฟ้าและเหวโดยแท้นี่เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินต้องการลงมือกับสำนักปราชญ์!ฉินฮั่นหยางโมโหตัวสั่น จับจ้องหลี่หลงหลิน “ผู้สูงศักดิ์ราคาแพง? คนจนราคาถูก? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น พูดเย้ยหยัน “เรายังอยากถามเจ้า เกิดและเติบโตโดยพ่อแม่เฉกเดียวกัน ถือสิทธิ์อะไรพวกเจ้าบัณฑิตสูงส่งกว่าหนึ่งขั้น? นี่ถือสิทธิ์อะไร?”ฉินฮั่นหยางชะงักไป ไม่พูดอีกหลี่หลงหลินคร้านจะพูดไร้สาระ หันหน้าหาจางอี้ ออกคำสั่ง “ทำตามที่เราบอก!”จางอี้พยักหน้า มาที่ด้านหน้าคุก ถ่ายทอดคำพูดเมื่อครู่ของหลี่หลงหลินหนึ่งรอบเหล่าราษฎรฮือฮา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าเปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อหนึ่งอีแปะ ก็สามารถแลกกับอิสระได้แล้วหรือ?จริงหรือนี่?ทว่า เหล่าราษฎรกลับกังวลประการแรกคือตนเองออกมารับชมความครึกครื้น บนตัวไม่มีเงินแม้อีแปะเดียวประการที่สองคือรัชทายาทมิได้หลอกคนเพียงครั้งเดียวหากเขาหลอกตนจะทำเช่นไร?เจิ้งถูฮู่กลับดีใจมาก ยื่นเงินหนึ่งก้อนออกไป “นี่คือเงินหนึ่งตำลึง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1039
จางอี้เตรียมการไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ทางหนึ่งสั่งผู้อยู่ใต้อาณัติ ใช้ปลอกดาบเคาะตีที่กรงเหล็ก ตะคอกนักโทษภายในคุก ทางหนึ่งคุ้มกันหลี่หลงหลิน ก้าวเท้าฉับไวเข้าไปยังส่วนลึกที่สุด ชี้ประตูห้องขังแห่งหนึ่ง “องค์ชาย ฉินฮั่นหยางอยู่ข้างในนี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉินฮั่นหยางอยู่ห้องขังเดี่ยวไม่ใช่เพราะเขาเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิ มีสิทธิพิเศษอะไรแต่เพราะมีตัวอย่างของซ่งชิงหลวน หากฉินฮั่นหยางอยู่ที่คุกด้านนอก ตายไปอย่างคลุมเครือ จางอี้ก็ยากจะหาข้อแก้ตัว รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรนี้เขาก็ไม่ต้องทำแล้วเพราะเหตุนี้ฉินฮั่นหยางไม่เพียงขังอยู่ในห้องขังเดี่ยว ประตูยังมีองครักษ์เสื้อแพรเฝ้าอีกสองคน รับรองไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดหลี่หลงหลินผลักเปิดประตูเข้าห้องขัง ได้เห็นฉินฮั่นหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ“ฮึๆ รัชทายาท เจ้ามาหาข้าว่องไวถึงเพียงนี้เชียวหรือ!”“อะไรกัน?”“เจ้ามาเชิญข้าออกไปหรือ?”“บอกเจ้า ข้าอยู่ที่นี่สบายมากนัก! เว้นเสียแต่เจ้าคุกเข่าบนพื้น โขกศีรษะสามครั้ง ขอร้องให้ข้าออกไป! หาไม่แล้ว ชาตินี้ข้าก็จะอยู่ที่นี่!”เสียงฉินฮั่นหยางแหบพร่า ใบหน้าประดับยิ้มเย็นหลายวันมานี้ เขาด่าอย่างหยาบคาย เสียงแห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1038
หลี่หลงหลินลูบจมูก สบมองหนิงชิงโหวอย่างพูดไม่ออก “สหายร่วมสำนักศึกษาของเจ้านี้คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามิใช่เทพเซียนเสียหน่อย เพียงแค่ตัวอักษรของจดหมายนิรนามก็สามารถหาตัวเขาได้แล้วกระนั้น?”หนิงชิงโหวยิ้มแห้ง “องค์ชาย ท่านยังไม่รู้ คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านฉลาดปราดเปรื่องเหนือกว่ามนุษย์ เป็นปีศาจ...”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่าตนเองให้เสด็จพ่อยกเว้นเก็บภาษีราษฎรสามปี พวกเขายังพูดว่าตนเป็นปีศาจอีกนะคนดี เป็นได้ยากยิ่ง!“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...”หลี่หลงหลินใคร่ครวญ พูดกับหนิงชิงโหว “เจ้าไปบอกให้ซูเฟิ่งหลิงเตรียมรถม้า ไปที่คุกใหญ่กับข้า”หนิงชิงโหวค้อมตัว “น้อมรับคำสั่ง”ครู่ต่อมารถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากภูเขาทิศประจิม มุ่งหน้าไปสู่คุกใหญ่กรมอาญาบัดนี้คุกใหญ่กรมอาญามีคนเนืองแน่น ภายในถูกยัดไว้แน่นเอียด เสียงโอดครวญดังระงมผู้คุมเรือนจำต้องควบคุมนักโทษมากถึงเพียงนี้ ยุ่งแทบตายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เหนื่อยเสียจนพูดไม่ออกหากไม่ใช่เพราะจางอี้พาองครักษ์เสื้อแพรมาคุมเชิง พวกเขากล้าโมโหแต่ไม่กล้าพูดอันใด ป่านนี้คงหนีหายไม่ทำแล้วเห็นหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงลงจากรถม้า จางอี้รีบเข้าไปต้อนรับ โค้งคำนั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1037
มีนับล้านคน!ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าหลี่หลงหลินเป็นเทพเซียนบนสวรรค์ สามารถใช้กำลังเพียงฝ่ายเดียวเป็นศัตรูกับสำนักปราชญ์ได้?น่าขันจริงเชียว!หลี่เทียนฉี่รีบหยิบหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยออกมา ถือไว้ด้วยสองมือ “นี่คือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับล่าสุด เชิญท่านผ่านตา!”สีหน้าเสิ่นชิงโจวเปลี่ยนไป รีบรับไปอ่านอย่างละเอียดของสิ่งอื่นเขาสามารถไม่ใส่ใจได้เว้นแต่เพียงหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเจ้าสิ่งใหม่นี้ ทำให้เสิ่นชิงโจวไม่มั่นใจ กระวนกระวายว้าวุ่น“นี่...ก็ไม่มีอันใดพิเศษนี่”เสิ่นชิงโจวอ่านหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยอย่างละเอียดหนึ่งรอบ สีหน้าแปลกใจเดิมทีคิดว่าหลี่หลงหลินจะเขียนเรื่องวันพิธีสักการะฟ้าดินออกมาเพื่อฉวยโอกาสปรักปรำสำนักปราชญ์สรุปว่าไม่เป็นเช่นนั้นหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับนี้ เทียบกันแล้วธรรมดามาก คล้ายรีบทำออกมา ไม่เขียนถึงพิธีสักการะฟ้าดินเลยแม้แต่น้อยหลี่เทียนฉี่รีบสืบเท้าขึ้นไป ชี้ตำแหน่งใจกลางหน้าหนังสือพิมพ์ “ท่านอาจารย์ ท่านดูที่นี่...”เสิ่นชิงโจวจ้องมอง ในที่สุดก็พบประกาศเกี่ยวกับจดหมายนิรนาม ทันใดนั้นสีหน้าแข็งทื่อดุจเหล็ก “รัชทายาท นี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1036
สิบห้าค่ำเดือนอ้าย ก่อนวันเทศกาลโคมไฟ หลี่หลงหลินจะต้องจัดการสำนักปราชญ์พูดให้ถูกก็คือเหลืออีกเพียงสิบสี่วันเวลานั้นสั้นนัก ไม่อาจพลาดไปได้แม้เสี้ยวนาทีรุ่งเช้าวันต่อมาหลี่หลงหลินและกงซูหว่านมายังภูเขาทิศประจิม ให้เหล่าช่างฝีมือพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่เริ่มงานวันที่สองเดือนอ้าย เหล่าช่างฝีมือย่อมไม่พอใจทว่าหลี่หลงหลินลงมืออย่างใจกว้าง รับปากเพิ่มค่าทำงานล่วงเวลาให้เหล่าช่างฝีมือเหล่าช่างฝีมือยิ้มกว้างอย่างดีใจ ไม่บ่นอีกสองวันต่อมาหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่ก็ออกมาเหล่าเด็กขายหนังสือพิมพ์บุกฝ่าหิมะ ขายตามตรอกเล็กซอยน้อย การค้าขายดีมากการขายหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกลายเป็นความคุ้นชินของราษฎรภายในเมืองหลวงแล้วยังมีคนฉลาดบางส่วน สบช่องทางการค้า ลอบรับซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยโดยเฉพาะฉบับแรกรวมถึงภาคผนวกฉบับใหม่ล่าสุด ไม่เพียงพิเศษ ยังผลิตเป็นจำนวนน้อย สามารถขายได้ในราคาสูงบนตลาดมืด“หา?”“นี่คืออันใด?”“รัชทายาทต้องการให้พวกเราเขียนจดหมายร้องเรียนนิรนามฟ้องร้องสำนักปราชญ์?”“นี่แปลกมาก!”เหล่าราษฎรเห็นโฆษณาบนหนังสือพิมพ์ ดวง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1035
“หลายปีมานี้สำนักปราชญ์ผูกขาดการสอบขุนนาง คนถูกสับเปลี่ยนข้อสอบเหมือนหนิงเซิงมีมากมายนับไม่ถ้วน”“เพียงน่าเสียดายสำนักปราชญ์ยิ่งใหญ่ ร่วมมือกับทางการทุจริต ต่อให้ภายในมือพวกเขามีหลักฐาน แต่ก็ไม่สามารถร้องขอความเป็นธรรมได้!”“สามารถใช้หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยประกาศออกไปได้ ให้คนเหล่านี้ล่วงรู้ว่าพวกเขาสามารถเขียนจดหมายถึงข้าโดยไม่เปิดเผยชื่อ เพื่อให้ข้าร้องทุกข์แทนพวกเขาได้!”กงซูหว่านชะงักไป ใบหน้าเผยแววดีใจยังสามารถทำเช่นนี้ได้?อานุภาพของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยมากกว่าที่ตนเองคิดไว้อย่างแท้จริง“แต่...”กงซูหว่านยังลังเลเล็กน้อย “องค์ชาย น่ากลัวว่าไม่ได้! วิธีที่ท่านพูด แม้ว่ามีเหตุผลที่แน่นอน แต่พลังอำนาจของสำนักปราชญ์กลับยิ่งใหญ่ ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้จะกล้าเขียนจดหมายร้องเรียนและมอบหลักฐานให้พวกเรา...”ลั่วอวี้จู๋คิดไปไกลยิ่งกว่านั้น “หากเปิดให้มีการร้องเรียน น่ากลัวว่าหายนะที่ตามมาจะไม่มีที่สิ้นสุด! หากมีคนตั้งใจก่อกวน สร้างหลักฐานเท็จ กล่าวหาคนดี นั่นจะทำเช่นไร?”ในยุคสมัยโบราณ เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ปรักปรำคนดี โทษการกล่าวหาเท็จรุนแรงมากนักหากมั่นใจแล้วว่ากล่าวหาเท็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1034
“แต่...”กงซูหว่านหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ทำใจให้สงบลง “ท่านวางแผนโจมตีสำนักปราชญ์ น่ากลัวว่าไม่ง่ายถึงเพียงนั้น! ประวัติศาสตร์นับพันปี ฮ่องเต้ผลัดเปลี่ยนราชวงศ์ ขั้วอำนาจเปลี่ยนผัน ธงใหญ่บนกำแพงเมืองเปลี่ยนไปอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มีเพียงสำนักปราชญ์ไม่เคยล้มลง”“รากฐานของสำนักปราชญ์หยั่งลึกเกินกว่าที่ท่านคิดไว้มากนัก!”“ท่านฆ่าบัณฑิตทรงคุณวุฒินั้นง่าย ก็แค่หนึ่งชีวิตเท่านั้น ขอเพียงยอมรับเสียงก่นด่าก็พอ!”“แต่ หากท่านต้องการตัดรากถอนโคนสำนักปราชญ์ นั่นยากมากเหลือเกิน”สำนักโม่ถูกสำนักปราชญ์ทำลายกงซูหว่านเป็นคนรุ่นหลังของสำนักโม่ โกรธแค้นสำนักปราชญ์ลึกถึงกระดูก ใคร่ครวญอยู่ทุกขณะจิต จะใช้วิธีการใดทำลายสำนักปราชญ์สรุปคือไม่ได้อะไรสำนักปราชญ์แข็งแกร่งเกินไปต่อให้เป็นสำนักโม่ ก็มีโอกาสเพียงน้อยนิดต่อให้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ต้องการใช้กำลังเพียงคนเดียวล้มสำนักปราชญ์ ตัดรากถอนโคนให้สิ้นซากนี่จะเป็นไปได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “พี่สะใภ้รอง ไม่ว่าเรื่องใดล้วนขึ้นอยู่กับความมุ่งมั่นของคน ไม่ลองดู จะรู้ได้เยี่ยงไร? ยิ่งไปกว่านั้น หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยในมือข้ายั
