แชร์

บทที่ 3

เมืองหลวง

จวนตระกูลซู

พรึ่บ!

ณ ลานกลางจวน ลำแสงสีเงินเคลื่อนผ่าน!

นั่นไม่ใช่สายฟ้า แต่เป็นลำแสงสะท้อนจากหอกยาว!

เงาตามติดการเคลื่อนไหวของหอก หอกพุ่งตัวดุจดั่งมังกร!

นางสวมเสื้อเกราะ ด้านหลังมีผ้าคลุมสีแดงโบกสะบัด ไม่ได้สวมหมวกเกราะ ผมยาวสลวยถึงกลางหลังมัดรวบเป็นหางม้า พริ้วไหวขึ้นลง

วีรชนผู้กล้าหาญ สตรีไม่แพ้บุรุษ!

สตรีผู้นั้นคือซูเฟิ่งหลิงหลานสาวแม่ทัพผู้เฒ่าซู!

ตึ้ง!

หอกยาวในมือซูเฟิ่งหลิงทิ่มแทงด้วยความรุนแรง เจาะทะลุหุ่นไม้ แตกเป็นเสี่ยงๆ!

บนศีรษะของหุ่นไม้มีแผ่นกระดาษติดไว้ สามตัวอักษร...หลี่หลงหลิน!

หญิงสาวข้างกายปรบมือ “คุณหนู วิชาหอกของคุณหนูพัฒนาขึ้นอีกแล้วเจ้าค่ะ!”

ซูเฟิ่งหลิงกำหมัดแน่น ทรวงอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ดวงตาหงส์น้ำตารื้น พูดด้วยความโมโห “วิชาหอกเก่งกาจ มีประโยชน์อะไร? ข้าเจ็บใจที่ไม่อาจสังหารไอ้คนสารเลวหลี่หลงหลินด้วยตนเอง ไม่อาจแก้แค้นให้ตระกูลซูที่จงรักภักดีได้!”

พวกสตรีได้ยินเช่นนั้น ต่างก้มหน้าลง สีหน้าฉายความโกรธเคือง

ตระกูลซูจงรักภักดีทุกชั่วอายุคน ภักดีต่อต้าเซี่ย!

เพราะคนสารเลวหลี่หลงหลิน ทำให้ผู้ชายของตระกูลซูตายอย่างอนาถ เหลือเพียงหญิงหม้ายเต็มตระกูล!

หลี่หลงหลินเสเพลเพียงใด ก็เป็นองค์ชายเก้า เป็นเชื้อพระวงศ์!

ฮ่องเต้หวู่ยอมให้ลูกของตนถูกลงโทษตามกฎหมาย ก็ไม่มีทางยอมให้เขาตายด้วยน้ำมือของคนอื่น!

ซูเฟิ่งหลิงถึงขั้นคิดว่า แม้จะเป็นลานประหาร ก็จะสังหารหลี่หลงหลินด้วยมือตนเอง!

เวลานี้เอง สาวใช้คนหนึ่งวิ่งมาด้วยความรีบร้อน ร้องตะโกนเสียงดัง “คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ! มีคนจากวังหลวงมาเจ้าค่ะ! ขันทีหลวงเว่ยซวิน แล้วก็...องค์ชายเก้าเจ้าค่ะ”

ซูเฟิ่งหลิงชะงัก “องค์ชายเก้า? องค์ชายเก้าคนใด?”

สาวใช้ตอบ “หลี่หลงหลินเจ้าค่ะ”

ซูเฟิ่งหลิงหัวเราะด้วยความโมโห “เยี่ยม! เยี่ยม! เยี่ยม! หลี่หลงหลิน! ไม่นึกเลยว่าจะกล้าย่างกรายเข้ามาในตระกูลซู! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้เขามาแล้วไม่ได้กลับออกไป!”

พูดจบ ซูเฟิ่งหลิงไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว ถือหอกพุ่งตัวออกไป

สตรีคนอื่นตามไปติดๆ พวกนางมาถึงโถงหน้า

เป็นจริงตามคาดเห็นขันทีในชุดเสื้อคลุมพญางูหนึ่งคน นั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังจิบน้ำชาด้วยความอ้อยอิ่ง

เขาคือขันทีหลวงเว่ยซวินคนสนิทของฮ่องเต้หู่ ผู้มีอำนาจ

ข้างกายเว่ยกงกง คือชายหนุ่มในชุดนักโทษ

คนๆ นี้ แม้กลายเป็นเถ้าถ่านซูเฟิ่งหลิงก็จำได้ดี!

เขาคือองค์ชายเก้าหลี่หลงหลิน!

พบเจอศัตรู ดวงตาแดงก่ำ!

ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงแดงก่ำ ตะคอกด้วยความโมโห “หลี่หลงหลิน! ตายซะ!”

ฟิ้ว!

ซูเฟิ่งหลิงร่ายรำกระบวนท่าหงส์ระบำเก้าสวรรค์ เปลวไฟแห่งความพิโรธกลายเป็นเงาหอกทะยานขึ้นฟ้า ขังหลี่หลงหลินไว้ด้านใน!

หลี่หลงหลินฉาวโฉ่เรื่องความไม่เอาถ่าน ไม่เก่งทั้งบุ๋น ไม่ได้ทั้งบู๊!

หอกที่พุ่งตัวออกไปนี้ หลี่หลงหลินจำต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ รูปโฉมของซูเฟิ่งหลิงโดดเด่น ดวงหน้างดงาม ปากกระจับแดงระเรื่อ ดวงตาหงส์มีเสน่ห์เย้ายวน!

ทว่าน่าเสียดาย ไอสังหารรอบตัวนาง ทำให้ผู้คนมองข้ามความงามของนาง!

หนึ่งคน หนึ่งหอก ปรากฏตัวตรงหน้า หลี่หลงหลินหดตัวเล็ก ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเว่ยซวิน “เว่ยกงกง ช่วยข้าด้วย!”

ครืด...

ภายใต้ความโมโหของซูเฟิ่งหลิง สายเกินกว่าที่จะดึงหอกในมือกลับมา กรีดเสื้อคลุมพญางูของเว่ยซวินจนขาด!

ทางด้านหลี่หลงหลินหลบด้านหลังเว่ยซวิน ไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย ทั้งยังส่งยิ้มให้ตน

ซูเฟิ่งหลิงโมโหจนพวงแก้มแดงก่ำ ด่าทอด้วยความเกรี้ยวกราด “หลี่หลงหลิน หากเจ้าเป็นชายชาตรี ก็จงออกมา ประจันกับข้า!”

หลี่หลงหลินซ่อนตัวด้านหลังเว่ยซวิน พูดด้วยความเจ้าเล่ห์ “เราถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ แล้วค่อยมาประจันหน้ากัน! ไม่ต้องสู้รำฟันแทง!”

“เจ้า...ไร้ยางอาย!”

หน้าอกของซูเฟิ่งหลิงกระเพื่อมขึ้นลง แทบขาดสติ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น หยิบหอกขึ้นมาแทง

หลี่หลงหลินเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ใช้เว่ยซวินเป็นเกราะป้องกัน หลบซ้ายหลบขวา

เสื้อคลุมพญางูบนตัวเว่ยซวิน ฉีกขาดอย่างรวดเร็ว ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ แทบจะทรุดตัวลงบนพื้น

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงเหี้ยมของหญิงชราดังขึ้น ดังก้องในหูของทุกคน

เห็นเพียงหญิงชราคนหนึ่ง ถือไม้เท้าเศียรมังกร เดินงกๆ เงิ่นๆ โดยมีสาวใช้ช่วยพยุง

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status