บทที่ 9

ฝ่าบาทส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า: “ไร้เหตุผล! ไร้เหตุผลสิ้นดี! ฮูหยินผู้เฒ่าซู เว้นแต่เจ้าจะมีเหตุผล สามารถโน้มน้าวใจข้าได้! ไม่อย่างนั้น ข้าจะไม่มีวันประทานสมรสที่ไร้เหตุผลเช่นนี้! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูกัดฟันเอ่ย: “ฝ่าบาท! หม่อมฉันเกลียดหลี่หลงหลินจริงๆ และเขาต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง! แต่แค่ฆ่าเขาด้วยมีดมันจะง่ายเกินไป! ”

“หม่อมฉันต้องการให้หลี่หลงหลินเป็นลูกเขยของตระกูลซู เป็นวัวและม้าให้กับตระกูลซู และทรมานเขาอย่างสาสม!”

“ทำให้เขาขอมีชีวิตรอดก็ไม่ได้ ขอตายก็ไม่ได้!”

“ฝ่าบาท เมื่อครู่พระองค์เพิ่งตรัสว่า ให้หม่อมฉันจัดการกับหลี่หลงหลิงได้ตามใจชอบ! คำพูดพระองค์หนักแน่นดั่งภูผา จะกลับคำไม่ได้เพคะ! ”

ทั้งราชสำนักตกอยู่ในความเงียบ

พูดตามตรง เหตุผลของฮูหยินผู้เฒ่าซู แม้จะดูขัดๆไม่สมเหตุสมผลไปหน่อย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้

ตอนนี้ตระกูลซูไม่มีผู้ชาย มีเพียงกลุ่มแม่ม่าย ซึ่งทุกคนอยู่ในวัยที่อารมณ์ฉุนเฉียวรุนแรง

บวกกับซูเฟิ่งหลิงที่มุทะลุดุดัน

หลี่หลงหลินเข้าสู่ตระกูลซู และกลายเป็นผู้ชายคนเดียว เขาจะต้องถูกกินทั้งเป็นอย่างแน่นอน!

แค่คิดก็ทําให้คนขนลุกซู่แล้ว!

ดวงตาของฝ่าบาทเป็นประกาย สีหน้าเผยความปิติยินดี

เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง!

ไม่ว่าหลี่หลงหลินจะไร้ประโยชน์แค่ไหน แต่ก็เป็นเลือดเนื้อของเขาเองเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้นพระชายาโหรวยังขู่ว่าจะเอาชีวิตนาง ตะโกนว่าถ้าลูกชายของนางตายนางก็จะไม่มีชีวิตอยู่ด้วย

นี่ยิ่งทําให้ฝ่าบาทรู้สึกปวดหัว

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ฝ่าบาทให้ความสําคัญมากที่สุดก็คือชื่อเสียงของเขาเอง!

ในความเป็นจริงไม่ว่าหลี่หลงหลินจะถูกตัดหัวตามกฎหมายหรือตายด้วยน้ำมือของตระกูลซู

ฝ่าบาทก็หนีไม่พ้น ที่ต้องทิ้งชื่อเสียงความอื้อฉาวว่าฆ่าลูกตัวเองไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์

ปัญหาคือ

ถ้าท่านไม่ฆ่าหลี่หลงหลิน ก็ไม่สามารถระงับความโกรธของตระกูลซูได้!

ฝ่าบาทจึงต้องเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าซูไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป นางไม่เพียงแต่ไม่ฆ่าหลี่หลงหลินเท่านั้น แต่นางยังต้องการให้เขาเป็นลูกเขยของตระกูลซูด้วย?

ปัญหาที่ยากจะแก้ทั้งหมดก็ได้รับการแก้ไข!

ฝ่าบาทกลัวว่าฮูหยินผู้เฒ่าซูจะเสียใจภายหลัง ดังนั้นเขาจึงพูดทันทีว่า “ได้! ข้ายอมตกลงกับการแต่งงานครั้งนี้! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูรีบลุกขึ้นคำนับ: “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

แม้ว่าเหล่าขุนนางทั้งบุ๋นบู๊จะตกตะลึง แต่ก็ไม่มีใครคัดค้าน

อย่างไรก็ตามตระกูลซูก็สิ้นสภาพแล้ว การมองหาคนไร้ประโยชน์อย่างองค์ชายเก้าให้เป็นผู้สนับสนุน ก็เป็นเพียงการถูกผู้อื่นเชือด และเร่งความตายของตัวเองเท่านั้น

“เสด็จพ่อ!"

“สัญญาการแต่งงานนี้ หม่อมฉันไม่เห็นด้วย!”

มีเพียงองค์ชายหกหลี่เซวียนเท่านั้นที่ยืนขึ้นและคัดค้านอย่างเปิดเผย

ฝ่าบาทสีหน้ามืดมน: “เจ้าไม่เห็นด้วย? ด้วยเหตุผลใด? ”

หลี่เซวียนอ้าปากเอ่ย: “โอรสสวรรค์ทำผิดโทษเท่าสามัญ! เจ้าเก้าก่ออาชญากรรมร้ายแรง เขาควรถูกตัดหัวประหารตามกฎหมาย! เสด็จพอปกป้องเขาแบบนี้ พระองค์ไม่กลัวว่าจะทำร้ายความรู้สึกทั้งราชสำนักหรือ? ”

ฝ่าบาทจ้องไปที่หลี่เซวียนและพูดอย่างเย็นชา: “ตระกูลซูไม่ได้คาดคั้น แล้วเจ้าเดือดร้อนอะไร? เจ้าจงอย่าได้ลืมไป! แม้ว่าเจ้าเก้าจะไร้ประโยชน์แค่ไหน เขาก็เป็นน้องชายแท้ๆของเจ้า! ”

“เจ้าเลือดเย็นมาก ไม่พูดถึงความเป็นพี่น้องเลยสักนิด ต้องการทําให้เขาตายให้ได้เชียวหรือ”

“ต่อสู้ฆ่าฟันกับพี่น้องร่วมสายเลือด นี่มันระบบอะไรกัน!”

หลี่เซวียนตกตะลึง จนเถียงไม่ออก

ดวงตาของฝ่าบาทปะทุเป็นไฟ เขาดุออกมาด้วยความโกรธ: “ไสหัวออกไป! แล้วจงไตร่ตรองให้ดี! ”

สีหน้าของหลี่เซวียนทั้งเศร้าสลดและโกรธแค้น เขาถอยกลับอย่างไม่พอใจ เหล่าขุนนางก็ล่าถอยไปเช่นกัน

ฝ่าบาทออกจากท้องพระโรง ทันทีที่กลับมาถึงวังหลัง นางสนมรูปโฉมงดงามใบหน้าสีชมพูอมส้มคนหนึ่งก็เข้ามาต้อนรับ

พระชายาโหรวที่เพิ่งทราบข่าวก็รีบมาทันที

“หม่อมฉัน... ขอบพระทัยฝ่าบาท! ”

พระชายาโหรวคุกเข่าลงต่อหน้าฝ่าบาท และกล่าวด้วยใบหน้าซาบซึ้ง

ฝ่าบาทโบกมือ: “พระชายาโหรว ลุกขึ้นเถอะ!" เจ้าไม่จําเป็นต้องขอบคุณข้า! คราวนี้เจ้าเก้ายังไม่ตาย ไม่ใช่เพราะข้า! ”

พระชายาโหรวประหลาดใจ: “ฝ่าบาทไม่ใช่ผู้ละเว้นโทษให้เจ้าเก้าหรือเพคะ?”

ฝ่าบาทส่ายหัว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ไม่ใช่ข้า! เบื้องหลังเจ้าเก้า มีผู้สูงส่งคอยช่วยเหลือ! เจ้ากลับไปบอกเจ้าเก้า! ให้เขาทําตัวให้ดี! ถ้ามีครั้งต่อไปอีก เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! ”

พระชายาโหรวเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ: “หม่อมฉัน รับด้วยเกล้าเพคะ!”