บทที่ 391

ข้าผู้เป็นถึงขันทีเก้าพันปี ผู้ยิ่งใหญ่ในราชสำนัก เล่นงานเหล่าขุนนางและขุนศึกได้ดั่งใจ จะมาถูกหลอกจากการที่เด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเล่นแผลงๆ ได้อย่างไร?

และยังอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้หวู่อีก

เสียหน้ายิ่งนัก!

เว่ยซวินจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างโกรธเคือง "องค์ชายเก้า ทำไมท่านไม่บอกข้าแต่แรก..."

หลี่หลงหลินยักไหล่ "ข้าก็นึกว่าเว่ยกงกงแกล้งกันเล่นๆ กับพี่สะใภ้สามอยู่! ไม่คิดว่าท่านจะเชื่อจริงๆ"

เว่ยซวินโกรธจนหน้ามืดตามัวแทบจะเป็นลมล้มพับไป

แต่ซุนชิงไต้กลับหัวเราะคิกคัก และรู้สึกว่ามันสนุกดี

ฮ่องเต้หวู่มองหญิงสาวหน้าหวาน ด้วยใบหน้าขมวดคิ้วแล้วมองไปที่หลี่หลงหลิน "เจ้าเก้า นางคือซุนชิงไต้พี่สะใภ้สามของเจ้าหรือ?"

หลี่หลงหลินพยักหน้า "พ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้หวู่ถามต่อ "ฝีมือด้านการแพทย์ของนางเป็นอย่างไร?"

หลี่หลงหลินตอบอย่างไม่ลังเล "ฝีมือลึกล้ำดุจเทพเซียน!"

ในใจแอบบ่นว่า ฝีมือการกินก็สุดยอดไม่แพ้กัน!

ฮ่องเต้หวู่ยังคงเชื่อมั่นในหลี่หลงหลินมาก เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ดี! งั้นก็ขอให้หมอเทวดาซุนรักษาฉินกุ้ยเฟยเถอะ!"

ถึงแม้ว่าซุนชิงไต้จะดูร่าเริงเหมือนเด็กๆ แต่จริงๆ แล้วนางมีหัวใจของหมอ