เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 28
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 29
“จบราชโองการ!” เว่ยซวินอ่านราชโองการหลี่หลงหลินรับราชโองการ “ลูกขอบพระทัยความเมตตาของเสด็จพ่อ! ทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นปี! หมื่น ๆปี!”สำหรับราชโองการฉบับนี้ อย่างไรเสียหลี่หลงหลินก็รู้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิดคนตระกูลซูกลับตกตะลึงกันไปหมดโดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเฟิ่งหลิง เรียกได้ว่าไม่กล้าที่จะเชื่อหูของตนเองฝ่าบาททรงพระราชทานชุดกินเลน นี่ยังไม่เท่าไหร่ ถือว่าเป็นของรางวัลปกติปัญหาคือ หลี่หลงหลินไอ้ชาติชั่วนี่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพยกทัพออกศึกไปยังดินแดนทางตอนเหนือ สร้างกองทัพทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่?หลี่หลงหลินร้องขอรางวัลที่มากเกินไปขนาดนี้กับฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับทรงรับปากจริง ๆอย่างนั้นหรือ?เป็นไปได้อย่างไรกัน?แต่ว่า ราชโองการอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าพวกนางไม่เชื่อ!“แค่ก ๆ...”เมื่อเว่ยซวินเห็นว่าคนของตระกูลซูไม่ยอมกล่าวขอบคุณ จึงกระแอมสองทีเพื่อเป็นการเตือนสติฮูหยินผู้เฒ่าซูราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน เพิ่งฟื้นคืนสติ รีบพาคนตระกูลซูคุกเข่าพร้อมกล่าวขอบคุณ “ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”เว่ยซวินพยักหน้า “ลุกขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 30
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ หลี่หลงหลินก็รู้สึกตื่นตระหนกถึงแม้ว่าซูเฟิ่งหลิงจะสวยงามมาก แต่ที่มีมากกว่าคือความองอาจผ่าเผยหรือพูดอีกอย่างว่า นางไม่ได้มีความเป็นกุลสตรีเท่าใดนักแต่หญิงสาวตรงหน้า เป็นคนละขั้วกับซูเฟิ่งหลิงสวมกระโปรงยาว ใบหน้าแบบฉบับที่งดงามละเอียดอ่อน รูปร่างเพรียวบางสง่างาม เต็มไปด้วยเสน่ห์ของหญิงสาวที่โตเป็นผู้ใหญ่“นางเป็นใคร?”หลี่หลงหลินตกตะลึง “คนที่งามกินใจคนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นพี่สาวของซูเฟิ่งหลิง? ไม่ใช่สิ! ซูเฟิ่งหลิงเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของตระกูลซูไม่ใช่หรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “องค์ชายเก้าอาจจะยังไม่ทราบ! นางคือลั่วอวี้จู๋พี่สะใภ้ใหญ่ของท่าน นอกจากนางแล้ว ท่านยังมีพี่สะใภ้อีกหลายคนที่ไม่ได้อยู่บ้าน ไว้มีโอกาสค่อยพามาแนะนำให้ท่านรู้จัก!”หลี่หลงหลินเข้าใจทันที “ข้าคิดว่าเป็นพี่สาวเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่สะใภ้!”ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของตระกูลซู นางยังมีพี่ชายอีกหลายคนสวรรค์ไม่มีตา ให้ผู้ชายทั้งหมดของตระกูลซูต้องตายในสนามรบ สละชีพเพื่อชาติ เหลือไว้แต่เด็กกำพร้าและแม่หม้ายลั่วอวี้จู๋หญิงสาวที่หน้าตางดงามและอ่อนเยาว์แบบนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 31
ถูกต้อง!ในราชโองการของฝ่าบาท เพียงแค่กล่าวว่าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่เท่านั้นแต่ว่าสร้างอย่างไร จัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหารเท่าไหร่ กลับไม่ได้เอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย!งานจะประสบผลสำเร็จได้ยากหากขาดเงื่อนไขสำคัญไม่มีเงิน แม้ว่าเทพจะมา ก็ไม่มีทาง!ซูเฟิ่งหลิงยังไม่ยอมแพ้ “ฝ่าบาทจัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหาร จะต้องผ่านความเห็นชอบของกรมคลัง กรมกลาโหม รวมทั้งสำนักเลขาธิการ ต้องใช้เวลานาน พวกเราอดทนรอหน่อยเถอะ เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องจัดสรรเบี้ยเลี้ยงให้ในไม่ช้าแน่นอน”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหน้า “น้องเล็ก เจ้าอาจจะยังไม่รู้ ราชสำนักในตอนนี้ ขาดดุลอย่างหนัก รายรับน้อยกว่ารายจ่าย! แม้กระทั่งเบี้ยเลี้ยงทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย รวมทั้งพลทหารที่ชายแดน ยังค้างจ่ายมาหลายเดือนแล้ว”“ฝ่าบาทจะเอาเงินที่ไหนมาให้องค์ชายเก้าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่อีกครั้งกันล่ะ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง “เช่นนั้นเหตุใดฝ่าบาทถึงได้ถ่ายทอดราชโองการลงมา...”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง กล่าว “เกรงว่าจะเป็นองค์ชายเก้าสมรู้ร่วมคิดกับฝ่าบาท ใช้แผนการถ่วงเวลานี้ อยากจะถ่วงตระกูลซูของพวกเราเอาไว้ ฉวยโอกาสเจรจาสงบศึกกับชนเผ่าป่าเถื่อนทาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 32
ราตรีอันเงียบสงบณ คุกหลวงฮ่องเต้หวู่เสด็จมายังห้องขังขององค์ชายหกหลี่เซวียนเพียงลำพัง“เสด็จพ่อ!”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงเมตตาไม่ประหารชีวิต!”หลี่เซวียนคุกเข่าบนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มก่อการกบฏ ถือเป็นความผิดมหันต์เดิมทีเขาคิดว่า ตนเองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยคิดไม่ถึงว่า ฮ่องเต้หวู่ให้โอกาส ไว้ชีวิตตนสักครั้งถึงแม้ว่าจะถูกส่งเข้าคุกหลวง แต่ขอเพียงแค่มีชีวิตอยู่ ก็มีความหวังรอให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่ง เมื่อโทสะของฮ่องเต้หวู่คลายลง ค่อยให้ฉินกุ้ยเฟยเสด็จแม่ของตนมาร้องขอความเมตตา จะปล่อยให้ตนเองไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีกไม่ได้ฮ่องเต้หวู่พ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน “เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า! จะขอบคุณ เจ้าควรจะไปขอบคุณเจ้าเก้า! หากไม่ใช่เพราะเขาขอควาเมตตาแทนเจ้า เราไม่มีทางให้อภัยอย่างเด็ดขาด เจ้าคงต้องโทษประหารตามกฎหมายเป็นแน่!”หลี่เซวียนตกตะลึง “เจ้าเก้า? เป็นเขา!”เขาไม่สามารถเชื่อได้จริง ๆ ว่าที่ตนเองตกอยู่ในสภาพอับจน จะมีเพียงแค่เจ้าเก้าที่ขอความเมตตาให้ตนสิ่งที่ยิ่งทำให้หลี่เซวียนยิ่งไม่เชื่อก็คือ คิดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะยอมรับปากเจ้าเก้า ไม่สังหารตนเองจริง ๆ !จากมุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 33
ถ้าหากหลี่เซวียนมีเงินหนึ่งล้านตำลึงจริง เช่นนั้นหากเขายังก่อการกบฏไม่สำเร็จอีก ก็คงเป็นไอ้โง่จริง ๆ แล้วหลี่เซวียนมั่นใจในตนเองอย่างยิ่ง คิดว่าตนเองก่อการกบฏไม่สำเร็จ เป็นเพราะจังหวะและโชคชะตาเขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาดูหมิ่นสติปัญญาของตนเองเด็ดขาดฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึมทันที “เลิกพูดจาเหลวไหล! เราบอกว่าเงินหนึ่งล้านตำลึง ก็คือหนึ่งล้านตำลึง! ถ้าเจ้ายังมัวลังเลอยู่ ระวังเราจะเปลี่ยนใจ ลากตัวเจ้าไปประหารเสีย!”หลี่เซวียนตกใจจนเหงื่อท่วมกาย รีบประทับรอยนิ้วมือลงนามฮ่องเต้หวู่เก็บคำให้การ จ้องมองหลี่เซวียนด้วยสายตาล้ำลึกแวบหนึ่ง กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าผู้ใดจะมาถามเจ้า เจ้าก็ต้องตอบว่าเป็นเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึง! ไม่อย่างนั้น ก็จะมีโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง! เราจะสังหารเจ้าแน่!”หลี่เซวียนคุกเข่าอยู่บนพื้น โขกหัวป๊อกๆ ราวทุบกระเทียม “ลูกจะจำเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ!”หนึ่งล้านตำลึง ก็หนึ่งล้านตำลึง!ถึงอย่างไรตนก็ก่อการกบฏความผิดใหญ่หลวง เบี้ยเลี้ยงทหารในการก่อกบฏหนึ่งแสนตำลึง หรือว่าหนึ่งล้านตำลึง ก็ไม่สำคัญแล้วเพียงแต่หลี่เซวียนไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดเสด็จพ่อจึงต้องสนใจ เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 34
ฮ่องเต้หวู่เหลือบมองเว่ยซวิน ยิ้มเยาะในใจทันทีถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้าเก้าเตือนสติ เรายังไม่รู้เลยว่า เจ้าสุนัขแก่ตัวนี้ที่ปกติชอบใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่น จะแอบใช้ชื่อเสียงของเราฉกฉวยเงินมาได้มากขนาดไหน!นั่นเป็นเงินของเราทั้งหมด!พระเก้าพันปี?เจ้าเป็นแค่ขันทีคนหนึ่ง ก็กล้าเรียกตนเองว่าพระเก้าพันปี!ถุย!ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ฮ่องเต้หวู่เห็นเว่ยซวินร้องไห้อย่างเจ็บปวด ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเช่นนี้ อาจจะใจอ่อนได้ ถ้าเชื่อคำพูดเหลวไหลของเขาครั้งนี้ ฮ่องเต้หวู่กลับมีการเตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ หากทำให้เว่ยซวินต้องเจ็บปวดแสนสาหัสไม่ได้ ก็จะไม่มีทางรามือ!ตุบ!ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเย็นชา นำคำให้การขององค์ชายหกโยนลงไปตรงหน้าของเว่ยซวิน “เจ้าอ่านเอาเองเถอะ! เขียนเอาไว้ในนั้นอย่างชัดเจน! เจ้าหกยอมรับแล้ว ว่าตนเองซ่อนเงินเอาไว้ในเรือนหนึ่งล้านตำลึง!”เว่ยซวินหยิบคำให้การขึ้นมาดู ก็งุนงงไปทันทีเป็นเรื่องจริง!องค์ชายหกเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่?ท่านโอ้อวดอะไรในคำให้การ?ตอนนี้ ทำให้ตนต้องเดือดร้อนแล้ว!เว่ยซวินด่าองค์ชายหกอยู่ในใจอยู่หลายครั้ง แต่กลับยังคงปากแข็ง “ฝ่าบาท! องค์ชายหกอาจจะจำผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 35
เจ้าเก้าอัจฉริยะจริง ๆ! ระยะเวลาสั้น ๆภายในสามวัน ก็สามารถคลี่คลายปัญหาเบี้ยเลี้ยงทหารได้แล้ว!หากเป็นเช่นนี้ หลังจากที่ทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายได้รับเบี้ยเลี้ยงทหาร ขวัญกำลังใจจะต้องเพิ่มขึ้นมาแน่!ถ้าหากทหารรักษาพระองค์ได้รับชัยชนะ ปราบเผ่าหมานชนะ เช่นนั้นก็จะเป็นความชอบครั้งแรกของหลี่หลงหลิน!ฮ่องเต้หวู่รีบเรียกจางไป่เจิงมาทันที “นี่คือเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึง เจ้ารีบส่งไปให้แนวหน้า เพื่อปูนบำเหน็จรางวัลให้เหล่าทหาร! การศึกครั้งนี้ เกี่ยวพันกับชะตาของต้าเซี่ย ต้องชนะเท่านั้น ห้ามพ่ายแพ้!”เมื่อจางไป่เจิงเห็นเงินเยอะมากมายขนาดนี้ ก็เบิกตากว้างทันทีเดิมทีเขาคิดว่า ราชสำนักคงไม่สามารถนำเบี้ยเลี้ยงทหารจำนวนมากมายขนาดนี้ออกมาได้ ถึงไม่ยอมไปที่แนวหน้าเสียทีคาดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะทรงพระปรีชาเช่นนี้ สามารถรวบรวมเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึงได้จนครบ!จางไป่เจิงดีใจออกนอหน้า “มีเบี้ยเลี้ยงทหาร เหล่าพลทหารจะต้องยอมสู้จนตัวตาย ด้วยความจงรักภักดีต่อประเทศชาติแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ดี! จะชักช้าไม่ได้ เจ้ารีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้!”จางไป่เจิงดีใจ รับราชโองการพร้อมออ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 36
ฮ่องเต้หวู่ยิ้มเยาะ “มารดาพึ่งพาลูก! ตอนนั้นที่พระชายาโหรวอยู่วังหลัง ถูกบรรดาพระสนมกลั่นแกล้ง เป็นเพราะเจ้าเก้าไม่เปิดเผยความสามารถ แสร้งทำเป็นโง่เขลา ไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีจากเรา! บัดนี้ เจ้าเก้าได้เผยความสามารถ ได้รับความสำคัญจากเรา! เราไม่เชื่อว่า ยังจะมีผู้ใดกล้ากลั่นแกล้งพระชายาโหรวอีก!”“เจ้าพยายามขัดขวางเรา ไม่ให้เราไปพบพระชายาโหรว หรือว่าเจ้ามีเหตุผลอื่น?”เว่ยซวินเหงื่อแตกพลั่กทันที รีบคุกเข่าลงบนพื้น “ฝ่าบาท กระหม่อมมิกล้า! กระหม่อมเป็นเพราะว่า...ใช่แล้ว! เป็นเพราะ วันนี้องค์ชายเก้าจะเข้าวังหลวง มาถวายพระพรพระชายาโหรวพ่ะย่ะค่ะ”“พระชายาโหรวดีพระทัยเป็นอย่างยิ่ง สองคนแม่ลูกกำลังระบายความในใจกันอยู่ ยังให้องค์ชายเก้าค้างคืนในตำหนักด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ้าหากฝ่าบาททรงเสด็จไป เกรงว่าจะไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่พ่ะย่ะค่ะ..”เมื่อฮ่องเต้หวู่ได้ยินดังนั้น บนใบหน้าก็เผยสีหน้าปีติยินดี “งั้นหรือ? เจ้าเก้าเพิ่งได้รับการแต่งตั้ง งานราชการยุ่งมาก ยังเข้าวังมาถวายพระพรเสด็จแม่อีกหรือ? เด็กคนนี้กตัญญูน่าสรรเสริญ เราปลื้มใจยิ่งนัก!”ต้าเซี่ยปกครองใต้หล้าด้วยความกตัญญูเป็นเวลาหลายสิบปีแล้
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
