บทที่ 425

ฮูหยินในชุดสีน้ำเงินเข้มถูกฮูหยินในชุดสีแดงลูกท้อตบไหล่ นางพูดใกล้ ๆ หู “ฮูหยินเหยียน เหตุใดข้าถึงเห็นว่าท่านอ๋องเหลียนถึงเอาแต่มองมาทางนี้ล่ะ?”

ฮูหยินเหยียนเงยหน้าขึ้นสบตากับเย่เหลียนพลางยิ้มอย่างสง่างามด้วยสายตาที่ซับซ้อนและคาดเดาไม่ได้

ไม่รู้เลยว่าเย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีออกจากพระตำหนักเจาฮุยมาตั้งแต่เมื่อใด

ทั้งสองเดินบนแผ่นหินสีครามแกะสลักที่วางเป็นทางยาวและเยือกเย็น ล้อมรอบด้วยกำแพงสีแดงสูงตระหง่านและกระเบื้องสีทองสุกใส

ผู้คนภายนอกคิดเพียงว่าสังคมชนชั้นสูงนั้นมั่งคั่งและอุดมสมบูรณ์ ส่วนผู้คนในวังก็คิดว่าผู้คนข้างนอกนั้นมีอิสระและกล้าหาญ

เย่เฟยหลีบังลมให้ฉู่เนี่ยนซีด้วยเสื้อคลุม เขาก็ยิ้มอย่างลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับนึกถึงอะไรบางอย่าง

ฉู่เนี่ยนซีมองเขาอย่างนึกสงสัย ขณะนั้นใบหน้าเย็นชาก็ถูกสายลมพัดเข้าหา

“เมื่อครู่ได้ยินไทเฮาทรงตรัสว่าเคยเสนอเรื่องการแต่งงานเช่นนี้มาก่อนแล้วแต่ถูกเจ้าปฏิเสธ เจ้าบอกข้าหน่อยสิว่าเหตุใดถึงปฏิเสธ?”

ฉู่เนี่ยนซีนึกคำพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง วันนั้นนางรู้สึกอึดอัดใจเพียงเท่านั้น รวมไปถึงมีความโกรธที่อธิบายไม่ได้แผดเผาหัวใจและตับของนางจนไหม้เท่านั้