เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 436
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-05-30 17:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 437
หยุนเจิงหลับลึกสนิทหลับไปหลับมา เขากลับฝันร้ายภายในฝัน เขาถูกรัดคอด้วยผ้าไหมสีขาวยาวสามจ้างขาวโพลนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาได้ชัดเจนเขาดิ้นรนเช่นไรก็ไร้ประโยชน์ตอนที่เขาใกล้จะขาดอากาศหายใจ ในที่สุดเขาก็สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายจิตสำนึกของเขาอยากลุกขึ้นนั่ง ทว่าทำเช่นไรก็ไม่อาจลุกขึ้นนั่งได้เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของเขาใกล้เขียวคล้ำแล้วผ้าไหมสีขาวยาวสามจ้างไม่มีแล้วมีเพียงแขนขาวนวลข้างหนึ่งแขนนวลหยกของเสิ่นลั่วเยี่ยนรัดคอเขาไว้แน่น ขาข้างหนึ่งยังกดทับร่างของเขามองดูท่านอนประหลาดของเสิ่นลั่วเยี่ยน หยุนเจิงใบหน้าเคร่งขรึมเสียไม่ได้มิน่าถึงได้ฝันร้าย!หากไม่ฝันร้าย ไม่นานอาจถูกหญิงผู้นี้รัดคอตายแล้ว! “แค่กๆ...”หยุนเจิงออกแรงปัดมือของเสิ่นลั่วเยี่ยนออก การหายใจราบรื่นโดยพลัน “อืม..”เสิ่นลัวเยี่ยนตื่นเพราะเสียงไอของหยุนเจิง สะลึมสะลือถาม “นี่เป็นเวลายามใดแล้ว?” “ไม่รู้”หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ “แต่ว่า เวลานี้เป็นเวลาเหมาะที่จะส่งข้าขึ้นสวรรค์”“ส่งเจ้าขึ้นสวรรค์?”เสิ่นลั่วเยี่ยนลืมตาอย่างสะลึมสะลือ “เช้าตรู่เช่นนี้ พูดไร้สาระอะไร?”เช้าตรู่?ท้องฟ้าข้างน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 438
ขณะที่หยุนเจิงเตรียมจะปลดเสื้อผ้าของเสิ่นลั่วเยี่ยน เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับจับมือของเขาไว้ กล่าวอย่างหน้าแดง “ข้า...ข้ามีประจำเดือนแล้ว...” “ห๊า?”หยุนเจิงสีหน้าเคร่งขรึม “จริงหรือเปล่า? ข้าเรียนน้อย เจ้าอย่าหลอกข้า”จู่ๆ หยุนเจิงก็รู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นให้ตายสิ!อย่าทำเช่นนี้ได้หรือไม่?เขารู้แล้ว หญิงผู้นี้จงใจ!มิน่าเล่าเขาถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ผิดปกติ!ราวกับว่านางอยู่ตรงนี้เพื่อรอเขา!เสิ่นลั่วเยี่ยนเมื่อได้ฟัง ยิ่งหน้าแดง กล่าวอย่างโมโห “ถึงเช่นไรช้าเร็วก็ต้องเป็นคนของเจ้า ข้ายังจะหลอกเจ้าให้ได้? หรือว่าเจ้าจะต้องดูกับตาตัวเอง?” “คือว่า...”หยุนเจิงชะงักเล็กน้อย พูดอย่างมีเลศนัย “หากให้ดู ก็ใช่ว่าจะไม่ได้...” “ไปตายซะ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับสู่ร่างตัวตนเดิม ตวาดลั่น “เจ้ากล้า ข้าไม่กล้า!” “เจ้าใช้ได้เลย!”หยุนเจิงหดหู่ “ทำมาตั้งนาน ก็เพื่อรอดูข้าอยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่?” “สมควร!” เสิ่นลั่วเยี่ยนเลิกคิ้วหัวเราะ มองเขาด้วยความพอใจ “ใครใช้ให้เจ้าเอาแต่คิดเรื่องสกปรกทั้งวันทั้งคืน!” “สิ่งใดเรียกว่าสกปรก? ชายหญิงรักใคร่ เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ตกลงไหม?”หยุนเจิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 439
เมื่อเอาเปรียบจากร่างกายของเสิ่นลั่วเยี่ยนจนพอใจแล้ว ในที่สุดหยุนเจิงก็ลุกขึ้นด้วยสติกระปรี้กระเปร่าเสิ่นลั่วเยี่ยนอายจนหน้าแดง นอนอยู่บนที่นอนไม่ยอมลุกขึ้น ตั้งใจรอให้สีหน้าของนางกลับสู่สภาพปกติค่อยลุกจากเตียงออกไปตอนนี้ หากถูกพวกเยี่ยจื่อเห็นสีหน้านาง ต้องหัวเราะเยาะนางแน่นอนหยุนเจิงอาบน้ำโดยได้รับการปรนนิบัติจากซินเซิงเสร็จแล้ว ตอนที่เดินออกไป ข้างนอกเริ่มมืดแล้วซั่วเป่ยเริ่มเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว ตอนนี้ฟ้าสว่างช้า มืดเร็วต่อไปช่วงเวลากลางวันจะยิ่งสั้นลง มีเพียงห้าถึงหกชั่วยามเท่านั้นหยุนเจิงกำลังเตรียมตัวออกไปยืดเส้นยืดสายภายในลานบ้าน กลับเห็นคนรับใช้กำลังกวาดตามกำแพง“พวกเขากำลังทำสิ่งใด?”หยุนเจิงประหลาดใจมองซินเซิงภายในห้องไม่มีหิมะพัดเข้ามา!พวกเขากวาดกำแพงไปทำเพื่อสิ่งใด?“พวกเขากำลังทำความสะอาดฝุ่นขาวบนกำแพง”ซินเซิงตอบกลับ “ช่วงนี้ภายในเรือนค่อนข้างชื้น ฝุ่นขาวบนกำแพงมีมาก วันก่อนเพิ่งกวาดไป ไม่นานก็ขึ้นมาไม่น้อย ฮูหยินเยี่ยเมื่อวานสั่งเอาไว้ เช้าวันนี้ให้ทุกคนทำความสะอาดฝุ่นขาวบนกำแพง...”ซินเซิงยังคงยืนพูดอยู่ตรงนั้นไม่หยุด หยุนเจิงกลับสะดุ้งในใจฝุ่นสีขา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 440
คนใช้ถอยออกไปหมดแล้ว หยุนเจิงนำผงหมึกและดินประสิวกำแพงผสมเข้าด้วยกันตอนนี้ขาเพียงทำการสาธิตให้พวกเสิ่นลั่วเยียนดู ไม่ได้ทำการค้นคว้าสัดส่วนใด เพียงแค่ผสมเข้าด้วยกันก็พอ “เจ้ากำลังทำสิ่งใด?”เสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ทำมือสกปรกหมด...”หยุนเจิงกระพริบตา ยิ้มยั่ว “เจ้าหอมก่อน ข้าจะบอกเจ้า!” “ถุย!”เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าแดงทำเสียงถ่มน้ำลาย เอ่ยอย่างหงุดหงิด “เลิกพูดไร้สาระ โตเช่นนี้แล้ว ยังไม่รู้จักยางอาย!” “ยางอาย?”หยุนเจิงเบ้ปาก “ยางอายมีค่าเท่าใด? ใช้กินได้หรือไม่?”เสิ่นลั่วเยี่ยนเมื่อได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเขม็งหยุนเจิงตอนนี้นางเข้าใจแล้ว พูดเรื่องยางอายกับหยุนเจิงก็เหมือนกับการสีซอให้ควายฟัง! “พอแล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”เยี่ยจื่อมองหยุนเจิงอย่างเหนื่อยหน่าย “เจ้าก่อเรื่องแต่เช้า คิดจะทำสิ่งใดกันแน่?”หยุนเจิงยิ้มมุมปาก จงใจกล่าวหยั่งเชิง “ต่อไป ก็จะเป็นช่วงเวลาแห่งปาฏิหาริย์!”ทุกคนไม่เห็นด้วย พากันกรอกตาบนให้เขาหยุนเจิงหัวเราะ นำถ่านร้อนแดงจากเตาใกล้ๆ แล้วโยนลงในส่วนผสมของดินประสิวและถ่าน “ฟึบๆ...”ทันใดนั้น ของที่ผสมกันเผาไหม้อย่างรุนแรง กล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 441
หลายวันถัดไป จางซูเริ่มซื้อดินประสิวกำแพงพวกเขาทำแผงรับซื้อดินประสิวกำแพงโดยเฉพาะราคาหนึ่งตำลึงเงินต่อหนึ่งชั่ง เพียงพอจะทำให้ชาวบ้านเมืองซั่วฟางบ้าคลั่งขึ้นมาถึงเช่นไรซั่วเป่ยได้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้ว คนจำนวนมากไม่มีงานทำ วันๆ เอาแต่ขูดดินประสิวกำแพงห้องส้วม โรงเลี้ยงสัตว์เกิดดินประสิวได้ง่าย มันกลายเป็นภูเขาทองในสายตาคนมากมายได้ฟังคำพูดจางซู บางคนถึงขั้นแอบเข้าไปขูดดินประสิวกำแพงจากโรงเลี้ยงสัตว์ของคนอื่นทะเลาะกันจนถึงโรงถึงศาลแต่ว่า ดินประสิวกำแพงกลับไม่ค่อยมีน้ำหนักอย่าเอาแต่เห็นว่าได้ครึ่งถังเล็ก แต่ใช้แรงกดอันให้แน่น ความจริงแล้วก็ได้เพียงคลุมก้นถึงเท่านั้นที่หยุนเจิงกังวลว่ามีเงินก็ซื้อไม่ได้ มันก็เป็นความจริงแล้วยังดีที่เขาเตรียมใจเอาไว้ จึงไม่รู้สึกผิดหวังได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น!รอให้เขามีสถาณการณ์มั่นคงแล้ว ก็สามารถตามหาแร่ดินประสิวและกำมะถันขอแค่หาแร่ดินประสิวและกำมะถันพบ ค่อยคิดทำอาวุธไฟชนิดปืน“องค์ชายหก องค์ชายหก...”ขณะที่หยุนเจิงคิดเรื่อยเปื่อย เสียงของจางซูดังขึ้นข้างหูหยุนเจิง“ห๊า?”หยุนเจิงได้สติกลับมา “ทำสิ่งใด?”“เจ้านั่นแหละทำสิ่งใด?
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 442
ทันใดนั้น รอบข้างหยุนเจิงมีเสียงไอรุนแรงสุราของต้าเฉียน อยากมากสุราก็แค่สิบกว่าดีกรี มีถึงสามสิบดีกรีก็นับว่าเป็นสุราเข้มข้นแล้ว!ทุกคนเพิ่งเคยดื่มสุราดีกรีสูงเช่นนี้เป็นครั้งแรก พากันไอเพราะความเผ็ดร้อนออกมาทว่า แม้ทุกคนจะถูกจัดการอย่างอนาถ แต่ก็ไม่ส่งผลกระทับต่อทุกคนในการชื่นชมสุรานี้แม้แต่น้อย“เหล้าดี นี่สิเหล้าดีที่แท้จริง!”“คุ้มค่าแล้ว ชีวิตนี้ของข้าคุ้มค่าแล้ว...”“เข้มข้น! รุนแรง!”“ภายในท้องข้า ตอนนี้ถูกเผาจนร้อนไปหมด!”“เหล้านี้เหมาะที่จะดื่มที่ซั่วเป่ยของพวกเราที่สุด เวลาอากาศหนาวดื่มคำไปเพียงคำเดียว ล้วนอบอุ่นไปทั้งร่างกาย...”ทุกคนแลกเปลี่ยนกันชมเชย สีหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใสมองหยุนเจิงหากไม่ใช่หยุนเจิง พวกเขาคงไม่รู้ว่าสามารถกลั่นเหล้าเช่นนี้ได้ด้วย!จางซูไอสักพัก สุดท้ายก็ทุเลา จากนั้นก็สั่งทุกคน “เลิกมุงล้อมวงอยู่ตรงนี้ได้แล้ว รีบไปทำงาน ต่อไปก็ยังมีเหล้าให้พวกเจ้าดื่ม!”กล่าวจบ จางซูดึงหยุนเจิงอออกไปข้างนอก“องค์ชาย ท่านคิดว่าเหล้านีหนึ่งชั่งควรขายเท่าใด?”จางซูสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นมองหยุนเจิงเขาสามารถจินตนาการฉากการขายกระหน่ำเหล้านี้ได้แล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 443
ตอนกลางคืน หยุนเจิงและจางซูนำไหสุรากลับมาถึงบ้านครึ่งหนึ่งเป็นของรางวัลให้คนใช้และองครักษ์ภายในเรือนแต่ว่า หยุนเจิงมีเงื่อนไขเดิมสำหรับพวกเขาดื่มได้ แต่ต้องดื่มในปริมาณที่พอดี ห้ามดื่มจนเมาโดยเฉพาะองครักษ์ภายในจวนหวกพวกเขาดื่มจนเมามาย หมาแมวตัวใดก็ล้วนสามารถหลุดรอดเข้ามาในจวนได้ภายในเรือน พวกหยุนเจิงหกคนนั่งด้วยกัน“ไม่ต้องคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้างแล้ว เจ้าเองก็นั่งลงเถอะ!”หยุนเจิงเรียกซินเซิง“ไม่ต้องเจ้าค่ะ”ซินเซิงส่ายหน้า “บ่าวอยู่ปรนนิบัติอยู่ตรงนี้ก็ได้”“บอกให้เจ้านั่งลงก็นั่งสิ!”หยุนเจิงจ้องซินเซิง “ทุกคนมีมือมีเท้า ไหนเลยต้องให้เจ้าปรนนิบัติ”หยุนเจิงแม้จะคุ้นเคยกับสถานะใหม่ของเขาแล้ว แต่ภายในสมองก็ยังคงเป็นความคิดของคนสมัยปัจจุบันแม้ซินเซิงจะเป็นสาวรับใช้ข้างกายเขา แต่เขาไม่เคยเห็นซินเซิงเป็นสาวใช้เรื่องที่เขาทำเองได้ ปกติเขาก็ล้วนทำเอง ตอนกลางคืนก็ไม่จำเป็นต้องให้ซินเซิงเฝ้ารับใช้เขา“พอแล้ว นั่งลงเร็ว!”เยี่ยจื่อยิ้มเล็กน้อยให้ซินเซิง “พวกเราทุกคนไม่เห็นเจ้าเป็นคนนอก นั่งลงกินด้วยกันเถอะ! แล้วก็ลองชิมเหล้าใหม่ที่องค์ชายและจางซูกลั่นเถอะ”“อ้อ”ซิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-01องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 444
“แน่นอนอยู่แล้ว พวกเจ้าก็ไม่ดูเลยว่าใครเป็นคนทำ!”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง“ดูว่าเจ้าทำได้!”เสิ่นลั่วเยี่ยนเบ้ปาก จากนั้นก็ถาม “พวกเจ้าพ่อค้าหน้าเลือดสองคน คิดจะขายเหล้านี่ราคาใด?”จางซูเอ่ยพึมพำ “หนึ่งไห เช่นไรก็ต้องมีสองร้อยตำลึงกระมัง?”“เท่า...เท่าไหร่?”ทุกคนเกือบกัดลิ้นตัวเอง มองจางซูด้วยสีหน้าสับสนแม้แต่หยุนเจิงก็ยังถูกจางซูทำให้ตกใจแล้วนี่แค่เหล้าไม่กี่ชั่งเท่านั้น!เขากล้าขายสองร้อยตำลึง?ไองั่งนี่ใจดำเสียจริง!“มองข้าเช่นนี้ด้วยเหตุใด?”จางซูไม่ทันตั้งตัวถูกมองเป็นพ่อค้าหน้าเลือด “แค่สองร้อยตำลึงเงิน ไม่แพงหรอก! น้ำจันท์หยกทั้งหมดในราชวังยังเทียบเหล้านี้ไม่ได้เลยใช่หรือไม่? หากเป็นในเมืองจักรพรรดิ ข้าคงขายในราคาห้าร้อยตำลึงต่อไห!”เมื่อได้ฟังคำของจางซู ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันและกันเหมือนกับว่าจางซูพิจารณาแล้วว่าซั่วเป่ยไม่ค่อยมีเศรษฐี จึงขายแค่สองร้อยตำลึง?แต่ว่า หากเทียบกับสุราภายในราชวังแล้ว เขาขายไม่แพงเลยถึงขั้นบอกได้ว่าใจดีมากแล้ว!หยุนเจิงรู้ สุราชั้นดีภายในราชวัง เพียงเล็กน้อยก็มีราคาหลักร้อยต่อหนึ่งกาแล้ว!หนึ่งกานั้นฝืนให้ตายก็แค่หนึ่งชั่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-06-01
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1402
“ตกลง เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง!” เจียเหยากล่าวพลางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน กุ่ยฟางต้องยอมสวามิภักดิ์และถวายบรรณาการอย่างแน่นอน แต่จำนวนบรรณาการต้องเพิ่มขึ้นอีกร้อยละห้าสิบพร้อมกันนี้ กุ่ยฟางต้องเปิดการค้าเสรีกับต้าเฉียนและเป่ยหวน นอกจากนี้ กุ่ยฟางต้องชดเชยความเสียหายที่เป่ยหวนและต้าเฉียนได้รับจากศึกครั้งนี้ โดยจ่ายชดเชยเป็นทองคำ 100,000 ตำลึง แกะ 100,000 ตัว วัว 30,000 ตัว ม้า 10,000 ตัว และเสบียงอาหาร 4 ล้านตัน และเพื่อเป็นการตอบแทน เจียเหยาจะไม่เรียกร้องให้กุ่ยฟางยกดินแดน 500 ลี้ แต่ลดลงเหลือเพียง 300 ลี้เท่านั้น! ส่วนข้อที่ให้กุ่ยฟางถวายหญิงงาม 100 คนแก่ต้าเฉียนนั้น เจียเหยาได้ยกเว้นให้โดยตรง สำหรับเงื่อนไขปลีกย่อยอื่นๆ เจียเหยาก็ยอมรับตามที่กุ่ยฟางเสนอมา เมื่อได้ยินเงื่อนไขของเจียเหยา อาเคอถูรู้สึกราวกับสมองของตนกำลังอื้ออึง การเพิ่มบรรณาการขึ้นร้อยละห้าสิบยังพอว่า แต่เจียเหยากลับเรียกร้องให้กุ่ยฟางจ่ายค่าชดเชยจำนวนมหาศาลในคราวเดียว? อย่าว่าแต่ปศุสัตว์และเสบียงเลย เพียงแค่ทองคำ 100,000 ตำลึง กุ่ยฟางก็แทบจะสิ้นเนื้อประดาตัว ทองคำ 100,000 ตำลึง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1401
กุ่ยฟางแม้ว่าขณะนี้ดินแดนกุ่ยฟางจะเต็มไปด้วยหิมะที่ปกคลุมไปทั่ว แต่เจียเหยาก็ยังไม่หยุดการเคลื่อนทัพ ด้วยผลจากสิ่งที่พวกเขายึดได้ระหว่างทาง กองทัพของพวกเขาจึงไม่มีใครต้องทนหนาว ทว่าความหนาวเย็นของอากาศยังคงสร้างความลำบากไม่น้อยให้กับพวกเขา ทัวฮวนและจู่หลู่ได้เสนอให้เจียเหยารับคำขอเจรจาของชื่อเหยียนหลายครั้ง แต่เจียเหยาก็ไม่ได้สนใจในตอนนี้ กองทัพของพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองหลวงของกุ่ยฟางไม่ถึงหนึ่งร้อยลี้แล้ว! เมื่อเผชิญกับกองทัพที่ประชิดเข้ามา ชื่อเหยียนจึงส่งคนมาเจรจาขอสงบศึกอีกครั้ง ครั้งนี้ เจียเหยาไม่ได้ขับไล่คนที่ชื่อเหยียนส่งมาอีก เจียเหยาได้พบกับอาเคอถูในกระโจมใหญ่ เมื่ออาเคอถูถูกนำตัวเข้ามา เจียเหยากำลังใช้มีดเล็กๆ ตัดเนื้อแกะชิ้นร้อนๆ จากขาแกะส่งเข้าปาก ข้างกายของนาง เกออาซูยืนอยู่พร้อมถือดาบในมือ อาเคอถูไม่ทราบว่าเนื้อแกะนั้นอร่อยเพียงใด แต่เจียเหยากลับดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินอย่างมาก “ข้าน้อยคารวะองค์หญิงเจียเหยา!” อาเคอถูคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อถวายคำนับเจียเหยา เจียเหยาช้อนตามองเล็กน้อย มองอาเคอถูอย่างเรียบเฉย “เจ้าควรเรียกข้าว่า ‘องค์หญิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1400
ฤดูหนาวอันยาวนาน พวกเขามีสิ่งที่ต้องเตรียมการมากมาย หยุนเจิงเดินหาอยู่ในค่ายอยู่นาน จึงเจอฉินชีหู่ในโรงตีเหล็กของค่าย เมื่อเห็นหยุนเจิง ฉินชีหู่ก็รีบถือกระบองหนามที่เขาสั่งการตีด้วยตัวเองเข้ามาหา พลางกล่าวด้วยความภูมิใจ “น้องชาย เจ้าช่างมาถูกเวลา! มาดูอาวุธใหม่ของข้าหน่อยสิ!” “ข้าดูซิ” หยุนเจิงรับกระบองหนามมาจากมือของฉินชีหู่ เพียงแค่จับก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักมหาศาล แม้หยุนเจิงจะฝึกฝนร่างกายร่วมกับเมี่ยวอินมานาน แต่เมื่อถือกระบองหนามนี้ไว้ในมือก็ยังรู้สึกว่าหนักเกินกำลังเล็กน้อย “นี่คงหนักเจ็ดสิบจินได้กระมัง?” หยุนเจิงมองฉินชีหู่ด้วยความตกตะลึง “เจ็ดสิบแปดจิน!” ฉินชีหู่หัวเราะพลางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “นี่คืออาวุธที่หนักที่สุดในกองทัพแน่นอน!” ตอนนี้ฉินชีหู่หลงใหลในกระบองหนามชนิดนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นดาบใหญ่หรือหอกยาว เมื่อเจอกระบองหนามของเขา ก็ต้องยอมแพ้ทั้งนั้น เพียงแค่ฟาดลงไปครั้งเดียว เกราะใดก็ป้องกันไม่ได้! เรียกได้ว่าเทพมาขวางก็กำจัดเทพ พระมาขวางก็กำจัดพระ!” “เจ้ามันแน่!” หยุนเจิงกล่าวเหน็บแนมพลางคืนกระบองหนามให้ฉินชีหู่ “ช่ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1399
เรื่องการอภิเษกสมรสกับเจียเหยา หยุนเจิงไม่ได้ให้ความสำคัญนัก พลังงานทั้งหมดของเขาทุ่มเทไปกับการเตรียมการกองทัพใหม่ สำหรับกองทัพกุยอี้ หยุนเจิงยังคงยึดหลักการเดิม คือ ในหนึ่งกองทัพต้องประกอบด้วยคนจากหลายแคว้น เพื่อให้พวกเขาตรวจสอบกันเองและป้องกันความวุ่นวายที่อาจเกิดขึ้น กองทัพกุยอี้สี่หมื่นนาย ถูกขยายมาจากกองกำลังหนึ่งหมื่นกว่าคนของฟู่เทียนเหยียนและพรรคพวก ผู้ที่สร้างผลงานจากศึกก่อนหน้านี้จะถูกแต่งตั้งให้เป็นนายทหารระดับกลางและล่าง ฟู่เทียนเหยียน ฮั่วกู้ จั่วเหริน และเกาเหอ ต่างก็นำกองกำลังหนึ่งหมื่นนาย ด้วยผลงานที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาในศึกก่อนหน้า หยุนเจิงจึงจัดสรรม้าให้กองทัพกุยอี้หนึ่งหมื่นตัว และจัดตั้งกองทหารม้าห้าพันนาย ซึ่งสังกัดในกองกำลังของฟู่เทียนเหยียน หลังจากจัดการเรื่องกองทัพใหม่เรียบร้อย หยุนเจิงจึงพาคนไปเคารพหลุมศพของตู้กุยหยวน ระหว่างทางกลับ หยุนเจิงครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอนาคต เมื่อการเตรียมการเบื้องต้นเสร็จสิ้น กองทัพกุยอี้ทั้งสี่หมื่นนายจะต้องแยกกันไปฝึก ส่วนกองทัพประจำการใหม่สองหมื่นนาย เรื่องนี้ค่อนข้างง่าย กองกำลังสองหมื่นนี้เดิมทีเป็
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1398
หากมิใช่เพราะจักรพรรดิเหวินทรงเตือน เขาคงมิได้คำนึงถึงปัญหานี้เลย “พอแล้ว!” จักรพรรดิเหวินโบกพระหัตถ์ “ข้าจะออกเดินทางในไม่ช้า เจ้าอย่ามาติดตามข้าเลย ไปจัดการธุระของเจ้าเถิด!” “เสด็จพ่อจะเสด็จตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจ“ข้าควรไปแล้ว! การปล่อยให้พี่สามของเจ้าติดอยู่ที่ฟู่โจวตลอดก็ไม่ดี” จักรพรรดิเหวินตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าอย่ามาส่งข้าเลย ไปๆ มาๆ จะเสียเวลาไม่น้อย” “เอ่อ…” หยุนเจิงรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย “ลูกขอส่งเสด็จพ่อออกจากด่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เขายังต้องไปที่ค่ายใหญ่บนเขาห่านป่าหวนกลับอีกครั้ง หากออกเดินทางจากชายแดนชิงจะช่วยประหยัดเวลาไปไม่น้อย ทว่าหากจักรพรรดิเหวินจะเสด็จจากไป แล้วเขาไม่ส่งเสด็จ ดูเหมือนจะมิใช่เรื่องสมควร “ไม่ต้องแล้ว!” จักรพรรดิเหวินทรงปฏิเสธทันที “อย่างไรเสียเจ้าก็ยังต้องพาเจียเหยาไปที่ฟู่โจวอยู่ดี! เรื่องในมือเจ้าก็ยังมีอีกมากมาย อย่าเสียเวลาเลย เรื่องบ้านเมืองสำคัญกว่า!” เป็นเช่นนี้หรือ? หยุนเจิงลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ลูกขอส่งเสด็จพ่อไปถึงชายแดนกู้เถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ก็ได้!” จักรพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1397
จักรพรรดิเหวินอาจอยู่ในเมืองหลวงนานเกินไป หรืออาจเป็นเพราะอยากสำรวจความมั่งคั่งของหยุนเจิง ในไม่กี่วันที่ผ่านมา จักรพรรดิเหวินให้หยุนเจิงพาไปชมสถานที่หลายแห่ง เยี่ยจื่อและเสิ่นลั่วเยี่ยนตั้งครรภ์อยู่ ส่วนเมี่ยวอินไม่อยากพบกับจักรพรรดิเหวินบ่อยนัก จักรพรรดิเหวินจึงเลือกให้หยุนเจิงเป็นผู้ติดตามเพียงคนเดียว ในช่วงหลายวันนั้น จักรพรรดิเหวินได้ไปชมเหมืองถ่านหิน โรงงานผลิตถ่านน้ำผึ้ง โรงงานปูนซีเมนต์ และเตาเผาต่างๆ อย่างครบถ้วน โชคดีอย่างเดียวคือ จักรพรรดิเหวินไม่ได้ไปดูโรงงานผลิตเกลือบริสุทธิ์ ไม่แน่ชัดว่าจักรพรรดิเหวินตั้งใจหรือไม่ แต่ครั้งนี้พระองค์ไม่ได้ไปชมกองทัพซั่วเป่ย สิ่งที่พระองค์สนใจล้วนเป็นเรื่องเศรษฐกิจและความเป็นอยู่ของประชาชน ในที่สุด หยุนเจิงก็ไม่อาจขัดขวางจักรพรรดิเหวินไม่ให้เดินทางไปยังชายแดนชิงเปียนได้ หยุนเจิงนำกองทัพองครักษ์ของตน พร้อมด้วยทหารองครักษ์ส่วนพระองค์ที่นำโดยโจวไต้ เดินทางไปยังชิงเปียนพร้อมจักรพรรดิเหวิน ระหว่างทางไปยังชิงเปียน หิมะหนาแน่นราวขนนกก็เริ่มตกลงมา จักรพรรดิเหวินยืนอยู่บนกำแพงเมืองชิงเปียน มือไขว้หลังโดยไม่ขยับเขยื้อน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1396
พวกเขาล้วนเป็นคนใกล้ชิดของหยุนลี่ หยุนลี่จึงมิได้ปิดบัง ตั้งใจบอกเรื่องที่ต้องการซุ่มโจมตีหยุนเจิงในหัวเมืองสี่ทิศให้พวกเขารับรู้ เมื่อทราบแผนการของหยุนลี่ มีเพียงหยวนกุยที่ยังคงสงบนิ่ง ขณะที่คนอื่นต่างตกใจไปตามๆ กัน หยวนกุยหลังจากชดเชยความผิด ก็ได้รับตำแหน่งที่ปรึกษาด้านการทหารในสำนักไทจื่อ แม้จะมิได้บัญชาทหารมากมาย แต่เขามีความภักดีอย่างยิ่ง ในการเดินทางครั้งนี้ หยุนลี่จึงพาหยวนกุยมาด้วย เฉียวเหยียนเซียน หัวหน้าทหารรักษาการณ์ซ้ายของไทจื่อขมวดคิ้ว กล่าวขึ้นว่า “ฝ่าบาท ด้วยฐานะของหยุนเจิง หากไร้พระราชโองการ ใครเล่าจะ…” “เรื่องนี้ เจ้าต้องคอยเตือนข้าด้วยหรือ?” หยุนลี่ขัดจังหวะเฉียวเหยียนเซียน “เรื่องนี้ ข้าจะหารือกับเสด็จพ่อเอง! อย่างไรก็ดี พวกเราต้องเตรียมพร้อมสำหรับกรณีที่เสด็จพ่อไม่เห็นชอบ! นี่คือโอกาสทองในการซุ่มโจมตีหยุนเจิง หลังจากนี้ คงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีก!” ครั้งนี้ หยุนลี่ตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าองค์จักรพรรดิเหวินจะทรงเห็นด้วยหรือไม่ เขาก็คิดจะลองสังหารหยุนเจิงอยู่ดี ในตอนนี้ หยุนเจิงเปรียบดั่งดาบที่แขวนอยู่บนคอเขา หากหยุนเจิงยังมีชีวิตอยู่ เขาย่อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1395
บรรยากาศในมื้ออาหารนี้ไม่สู้ดีนัก หยุนลี่มีความขุ่นเคืองในใจ แต่ไม่อาจระบายออกได้ ต้องพยายามปลอบประโลมบรรดาแม่ทัพ จึงไม่มีทางจะอารมณ์ดีได้เลย หลังอาหาร หยุนลี่ได้เอ่ยปากเชิญโจวเต้ากงให้เดินพูดคุยเป็นการส่วนตัว โจวเต้ากงก็ไม่รู้ว่าหยุนลี่ต้องการสิ่งใด แต่ก็จำต้องตอบรับ หยุนลี่กอดอก เดินนำโจวเต้ากงไปยังลานกว้างในค่ายทหาร “เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับหยุนเจิง?” ขณะเดินอยู่ หยุนลี่ก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน คิดเห็นต่อหยุนเจิงหรือ?โจวเต้ากงสะดุ้งในใจ รีบตอบกลับไปว่า “องค์ชายหกทรงเป็นโอรสสวรรค์ ข้าน้อยไม่บังอาจแสดงความคิดเห็นโดยพลการ” “ไม่เป็นไร กล่าวตามที่เจ้าคิดเถิด” หยุนลี่กล่าวอย่างเรียบเฉย เมื่อเห็นหยุนลี่ยืนกรานจะถาม โจวเต้ากงก็จำต้องตอบไปด้วยความหวั่นเกรง “องค์ชายหกทรงมีฝีมือในการศึก ปราบปรามศัตรูอย่างกล้าหาญ นับเป็นคุณูปการใหญ่หลวงต่อแผ่นดินต้าฉวน! แต่การที่ทรงมีอำนาจทหารอยู่ในพระหัตถ์และไม่เชื่อฟังราชโองการนั้น กลายเป็นภัยใหญ่หลวงต่อราชสำนัก...” เมื่ออยู่ต่อหน้าหยุนลี่ในฐานะรัชทายาท โจวเต้ากงจึงจำต้องกล่าวเช่นนี้ หยุนลี่รู้สึกพอใจกับคำตอบของโจวเต้ากง จ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
