LOGINShare
บทที่ 435
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 436
“ได้ ได้...”หยุนเจิงจนปัญญา จำต้องลุกขึ้นจากเตียงตอนที่หยุนเจิงกำลังกินอาหาร เสิ่นลั่วเยี่ยนก็นั่งลงข้างกายเขาเสิ่นลั่วเยี่ยนถอนหายใจ “เป็นเพราะเรื่องที่เจ้ากลายเป็นหมาก เมื่อคืนจึงไม่ได้นอนหรือ?”นางได้ฟังเรื่องราวบางส่วนจากเมี่ยวอินแล้วเมื่อได้รู้หยุนเจิงไปยังหุบเขาแห่งความตาย เสิ่นลั่วเยี่ยนโกรธมากเดิมนางอยากจัดการหยุนเจิงสักยก แต่ได้ฟังเรื่องเมื่อวานจากเมี่ยวอิน นางก็เก็บความคิดที่จะจัดการหยุนเจิงทันทีนางเองไม่แน่ใจว่าจักรพรรดิเหวินต้องหารใช้หยุนเจิงเป็นหมากหรือไม่แต่จากสถานการณ์ตรงหน้า อย่างนั้นก็มียังมีความเป็นไปได้ด้วยความอธิบายไม่ถูก นางกลับรู้สึกสงสารหยุนเจิง “ไม่ใช่”หยุนเจิงกลืนอาหารในปาก จากนั้นก็ส่ายหน้า “เรื่องแค่นี้เอง ไม่เพียงพอให้ข้าอดหลับอดนอนทั้งคืน! เจ้าเลิกถามได้แล้ว รอให้ข้ากินเสร็จ หลับพักผ่อน ข้าจะค่อยๆ เล่าเรื่องที่คิดเมื่อคืนกับเจ้า” “ก็ได้!”เสิ่นลั่วเยี่ยนพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยปลอบใจ “ความจริง ต่อให้เสด็จพ่อเจ้าเห็นเจ้าเป็นหมากจริง มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่! เดิมเจ้าก็ไม่ใช่ขุนนางจงรักภักดี เจ้ามาที่ซั่วเป่ยช่วงชิงอำนาจกองทัพ...” “วา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 437
หยุนเจิงหลับลึกสนิทหลับไปหลับมา เขากลับฝันร้ายภายในฝัน เขาถูกรัดคอด้วยผ้าไหมสีขาวยาวสามจ้างขาวโพลนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาได้ชัดเจนเขาดิ้นรนเช่นไรก็ไร้ประโยชน์ตอนที่เขาใกล้จะขาดอากาศหายใจ ในที่สุดเขาก็สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายจิตสำนึกของเขาอยากลุกขึ้นนั่ง ทว่าทำเช่นไรก็ไม่อาจลุกขึ้นนั่งได้เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของเขาใกล้เขียวคล้ำแล้วผ้าไหมสีขาวยาวสามจ้างไม่มีแล้วมีเพียงแขนขาวนวลข้างหนึ่งแขนนวลหยกของเสิ่นลั่วเยี่ยนรัดคอเขาไว้แน่น ขาข้างหนึ่งยังกดทับร่างของเขามองดูท่านอนประหลาดของเสิ่นลั่วเยี่ยน หยุนเจิงใบหน้าเคร่งขรึมเสียไม่ได้มิน่าถึงได้ฝันร้าย!หากไม่ฝันร้าย ไม่นานอาจถูกหญิงผู้นี้รัดคอตายแล้ว! “แค่กๆ...”หยุนเจิงออกแรงปัดมือของเสิ่นลั่วเยี่ยนออก การหายใจราบรื่นโดยพลัน “อืม..”เสิ่นลัวเยี่ยนตื่นเพราะเสียงไอของหยุนเจิง สะลึมสะลือถาม “นี่เป็นเวลายามใดแล้ว?” “ไม่รู้”หยุนเจิงส่ายหน้าเบาๆ “แต่ว่า เวลานี้เป็นเวลาเหมาะที่จะส่งข้าขึ้นสวรรค์”“ส่งเจ้าขึ้นสวรรค์?”เสิ่นลั่วเยี่ยนลืมตาอย่างสะลึมสะลือ “เช้าตรู่เช่นนี้ พูดไร้สาระอะไร?”เช้าตรู่?ท้องฟ้าข้างน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 438
ขณะที่หยุนเจิงเตรียมจะปลดเสื้อผ้าของเสิ่นลั่วเยี่ยน เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับจับมือของเขาไว้ กล่าวอย่างหน้าแดง “ข้า...ข้ามีประจำเดือนแล้ว...” “ห๊า?”หยุนเจิงสีหน้าเคร่งขรึม “จริงหรือเปล่า? ข้าเรียนน้อย เจ้าอย่าหลอกข้า”จู่ๆ หยุนเจิงก็รู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นให้ตายสิ!อย่าทำเช่นนี้ได้หรือไม่?เขารู้แล้ว หญิงผู้นี้จงใจ!มิน่าเล่าเขาถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ผิดปกติ!ราวกับว่านางอยู่ตรงนี้เพื่อรอเขา!เสิ่นลั่วเยี่ยนเมื่อได้ฟัง ยิ่งหน้าแดง กล่าวอย่างโมโห “ถึงเช่นไรช้าเร็วก็ต้องเป็นคนของเจ้า ข้ายังจะหลอกเจ้าให้ได้? หรือว่าเจ้าจะต้องดูกับตาตัวเอง?” “คือว่า...”หยุนเจิงชะงักเล็กน้อย พูดอย่างมีเลศนัย “หากให้ดู ก็ใช่ว่าจะไม่ได้...” “ไปตายซะ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับสู่ร่างตัวตนเดิม ตวาดลั่น “เจ้ากล้า ข้าไม่กล้า!” “เจ้าใช้ได้เลย!”หยุนเจิงหดหู่ “ทำมาตั้งนาน ก็เพื่อรอดูข้าอยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่?” “สมควร!” เสิ่นลั่วเยี่ยนเลิกคิ้วหัวเราะ มองเขาด้วยความพอใจ “ใครใช้ให้เจ้าเอาแต่คิดเรื่องสกปรกทั้งวันทั้งคืน!” “สิ่งใดเรียกว่าสกปรก? ชายหญิงรักใคร่ เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ตกลงไหม?”หยุนเจิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 439
เมื่อเอาเปรียบจากร่างกายของเสิ่นลั่วเยี่ยนจนพอใจแล้ว ในที่สุดหยุนเจิงก็ลุกขึ้นด้วยสติกระปรี้กระเปร่าเสิ่นลั่วเยี่ยนอายจนหน้าแดง นอนอยู่บนที่นอนไม่ยอมลุกขึ้น ตั้งใจรอให้สีหน้าของนางกลับสู่สภาพปกติค่อยลุกจากเตียงออกไปตอนนี้ หากถูกพวกเยี่ยจื่อเห็นสีหน้านาง ต้องหัวเราะเยาะนางแน่นอนหยุนเจิงอาบน้ำโดยได้รับการปรนนิบัติจากซินเซิงเสร็จแล้ว ตอนที่เดินออกไป ข้างนอกเริ่มมืดแล้วซั่วเป่ยเริ่มเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว ตอนนี้ฟ้าสว่างช้า มืดเร็วต่อไปช่วงเวลากลางวันจะยิ่งสั้นลง มีเพียงห้าถึงหกชั่วยามเท่านั้นหยุนเจิงกำลังเตรียมตัวออกไปยืดเส้นยืดสายภายในลานบ้าน กลับเห็นคนรับใช้กำลังกวาดตามกำแพง“พวกเขากำลังทำสิ่งใด?”หยุนเจิงประหลาดใจมองซินเซิงภายในห้องไม่มีหิมะพัดเข้ามา!พวกเขากวาดกำแพงไปทำเพื่อสิ่งใด?“พวกเขากำลังทำความสะอาดฝุ่นขาวบนกำแพง”ซินเซิงตอบกลับ “ช่วงนี้ภายในเรือนค่อนข้างชื้น ฝุ่นขาวบนกำแพงมีมาก วันก่อนเพิ่งกวาดไป ไม่นานก็ขึ้นมาไม่น้อย ฮูหยินเยี่ยเมื่อวานสั่งเอาไว้ เช้าวันนี้ให้ทุกคนทำความสะอาดฝุ่นขาวบนกำแพง...”ซินเซิงยังคงยืนพูดอยู่ตรงนั้นไม่หยุด หยุนเจิงกลับสะดุ้งในใจฝุ่นสีขา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 440
คนใช้ถอยออกไปหมดแล้ว หยุนเจิงนำผงหมึกและดินประสิวกำแพงผสมเข้าด้วยกันตอนนี้ขาเพียงทำการสาธิตให้พวกเสิ่นลั่วเยียนดู ไม่ได้ทำการค้นคว้าสัดส่วนใด เพียงแค่ผสมเข้าด้วยกันก็พอ “เจ้ากำลังทำสิ่งใด?”เสิ่นลั่วเยี่ยนขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ทำมือสกปรกหมด...”หยุนเจิงกระพริบตา ยิ้มยั่ว “เจ้าหอมก่อน ข้าจะบอกเจ้า!” “ถุย!”เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าแดงทำเสียงถ่มน้ำลาย เอ่ยอย่างหงุดหงิด “เลิกพูดไร้สาระ โตเช่นนี้แล้ว ยังไม่รู้จักยางอาย!” “ยางอาย?”หยุนเจิงเบ้ปาก “ยางอายมีค่าเท่าใด? ใช้กินได้หรือไม่?”เสิ่นลั่วเยี่ยนเมื่อได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเขม็งหยุนเจิงตอนนี้นางเข้าใจแล้ว พูดเรื่องยางอายกับหยุนเจิงก็เหมือนกับการสีซอให้ควายฟัง! “พอแล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”เยี่ยจื่อมองหยุนเจิงอย่างเหนื่อยหน่าย “เจ้าก่อเรื่องแต่เช้า คิดจะทำสิ่งใดกันแน่?”หยุนเจิงยิ้มมุมปาก จงใจกล่าวหยั่งเชิง “ต่อไป ก็จะเป็นช่วงเวลาแห่งปาฏิหาริย์!”ทุกคนไม่เห็นด้วย พากันกรอกตาบนให้เขาหยุนเจิงหัวเราะ นำถ่านร้อนแดงจากเตาใกล้ๆ แล้วโยนลงในส่วนผสมของดินประสิวและถ่าน “ฟึบๆ...”ทันใดนั้น ของที่ผสมกันเผาไหม้อย่างรุนแรง กล
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 441
หลายวันถัดไป จางซูเริ่มซื้อดินประสิวกำแพงพวกเขาทำแผงรับซื้อดินประสิวกำแพงโดยเฉพาะราคาหนึ่งตำลึงเงินต่อหนึ่งชั่ง เพียงพอจะทำให้ชาวบ้านเมืองซั่วฟางบ้าคลั่งขึ้นมาถึงเช่นไรซั่วเป่ยได้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้ว คนจำนวนมากไม่มีงานทำ วันๆ เอาแต่ขูดดินประสิวกำแพงห้องส้วม โรงเลี้ยงสัตว์เกิดดินประสิวได้ง่าย มันกลายเป็นภูเขาทองในสายตาคนมากมายได้ฟังคำพูดจางซู บางคนถึงขั้นแอบเข้าไปขูดดินประสิวกำแพงจากโรงเลี้ยงสัตว์ของคนอื่นทะเลาะกันจนถึงโรงถึงศาลแต่ว่า ดินประสิวกำแพงกลับไม่ค่อยมีน้ำหนักอย่าเอาแต่เห็นว่าได้ครึ่งถังเล็ก แต่ใช้แรงกดอันให้แน่น ความจริงแล้วก็ได้เพียงคลุมก้นถึงเท่านั้นที่หยุนเจิงกังวลว่ามีเงินก็ซื้อไม่ได้ มันก็เป็นความจริงแล้วยังดีที่เขาเตรียมใจเอาไว้ จึงไม่รู้สึกผิดหวังได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น!รอให้เขามีสถาณการณ์มั่นคงแล้ว ก็สามารถตามหาแร่ดินประสิวและกำมะถันขอแค่หาแร่ดินประสิวและกำมะถันพบ ค่อยคิดทำอาวุธไฟชนิดปืน“องค์ชายหก องค์ชายหก...”ขณะที่หยุนเจิงคิดเรื่อยเปื่อย เสียงของจางซูดังขึ้นข้างหูหยุนเจิง“ห๊า?”หยุนเจิงได้สติกลับมา “ทำสิ่งใด?”“เจ้านั่นแหละทำสิ่งใด?
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 442
ทันใดนั้น รอบข้างหยุนเจิงมีเสียงไอรุนแรงสุราของต้าเฉียน อยากมากสุราก็แค่สิบกว่าดีกรี มีถึงสามสิบดีกรีก็นับว่าเป็นสุราเข้มข้นแล้ว!ทุกคนเพิ่งเคยดื่มสุราดีกรีสูงเช่นนี้เป็นครั้งแรก พากันไอเพราะความเผ็ดร้อนออกมาทว่า แม้ทุกคนจะถูกจัดการอย่างอนาถ แต่ก็ไม่ส่งผลกระทับต่อทุกคนในการชื่นชมสุรานี้แม้แต่น้อย“เหล้าดี นี่สิเหล้าดีที่แท้จริง!”“คุ้มค่าแล้ว ชีวิตนี้ของข้าคุ้มค่าแล้ว...”“เข้มข้น! รุนแรง!”“ภายในท้องข้า ตอนนี้ถูกเผาจนร้อนไปหมด!”“เหล้านี้เหมาะที่จะดื่มที่ซั่วเป่ยของพวกเราที่สุด เวลาอากาศหนาวดื่มคำไปเพียงคำเดียว ล้วนอบอุ่นไปทั้งร่างกาย...”ทุกคนแลกเปลี่ยนกันชมเชย สีหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใสมองหยุนเจิงหากไม่ใช่หยุนเจิง พวกเขาคงไม่รู้ว่าสามารถกลั่นเหล้าเช่นนี้ได้ด้วย!จางซูไอสักพัก สุดท้ายก็ทุเลา จากนั้นก็สั่งทุกคน “เลิกมุงล้อมวงอยู่ตรงนี้ได้แล้ว รีบไปทำงาน ต่อไปก็ยังมีเหล้าให้พวกเจ้าดื่ม!”กล่าวจบ จางซูดึงหยุนเจิงอออกไปข้างนอก“องค์ชาย ท่านคิดว่าเหล้านีหนึ่งชั่งควรขายเท่าใด?”จางซูสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นมองหยุนเจิงเขาสามารถจินตนาการฉากการขายกระหน่ำเหล้านี้ได้แล้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 443
ตอนกลางคืน หยุนเจิงและจางซูนำไหสุรากลับมาถึงบ้านครึ่งหนึ่งเป็นของรางวัลให้คนใช้และองครักษ์ภายในเรือนแต่ว่า หยุนเจิงมีเงื่อนไขเดิมสำหรับพวกเขาดื่มได้ แต่ต้องดื่มในปริมาณที่พอดี ห้ามดื่มจนเมาโดยเฉพาะองครักษ์ภายในจวนหวกพวกเขาดื่มจนเมามาย หมาแมวตัวใดก็ล้วนสามารถหลุดรอดเข้ามาในจวนได้ภายในเรือน พวกหยุนเจิงหกคนนั่งด้วยกัน“ไม่ต้องคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้างแล้ว เจ้าเองก็นั่งลงเถอะ!”หยุนเจิงเรียกซินเซิง“ไม่ต้องเจ้าค่ะ”ซินเซิงส่ายหน้า “บ่าวอยู่ปรนนิบัติอยู่ตรงนี้ก็ได้”“บอกให้เจ้านั่งลงก็นั่งสิ!”หยุนเจิงจ้องซินเซิง “ทุกคนมีมือมีเท้า ไหนเลยต้องให้เจ้าปรนนิบัติ”หยุนเจิงแม้จะคุ้นเคยกับสถานะใหม่ของเขาแล้ว แต่ภายในสมองก็ยังคงเป็นความคิดของคนสมัยปัจจุบันแม้ซินเซิงจะเป็นสาวรับใช้ข้างกายเขา แต่เขาไม่เคยเห็นซินเซิงเป็นสาวใช้เรื่องที่เขาทำเองได้ ปกติเขาก็ล้วนทำเอง ตอนกลางคืนก็ไม่จำเป็นต้องให้ซินเซิงเฝ้ารับใช้เขา“พอแล้ว นั่งลงเร็ว!”เยี่ยจื่อยิ้มเล็กน้อยให้ซินเซิง “พวกเราทุกคนไม่เห็นเจ้าเป็นคนนอก นั่งลงกินด้วยกันเถอะ! แล้วก็ลองชิมเหล้าใหม่ที่องค์ชายและจางซูกลั่นเถอะ”“อ้อ”ซิ
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
