MasukShare
บทที่ 151
Bab terkait
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 152
เสี่ยวหรูตอบกลับว่า “งานที่ต้องใช้แรงเช่นนี้ ผู้น้อยทำเองเจ้าค่ะ”เสี่ยวหรูพูดไปด้วย พร้อมกับถือน้ำร้อนเดินมาทางด้านนี้“อย่าเข้ามา!”เยี่ยจื่อสีหน้าเต็มไปด้วยความลนลาน พูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาดว่า “ข้ากำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่ อย่ามารบกวนข้า! รีบออกไปซะ ช่วยข้าปิดประตูให้เรียบร้อยด้วย!”เสี่ยวหรูหยุดฝีเท้าในทันที “เช่นนั้นผู้น้อยเอาน้ำวางไว้ตรงนี้นะเพคะ ผู้น้อยจะรออยู่ด้านนอกประตู หากฮูหยินต้องการเติมน้ำ เรียกผู้น้อยก็พอเจ้าค่ะ”“ข้าทำเองได้”เยี่ยจื่อพยายามทำจิตใจให้สงบ “ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว เจ้ารีบไปพักผ่อนเถอะ งานแต่งของฝ่าบาทใกล้เข้ามาแล้ว พรุ่งนี้ในจวนยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก”“ขอบพระคุณเจ้าค่ะฮูหยิน”เสี่ยวหรูวางน้ำร้อนลง และเดินออกจากห้องไปเมื่อได้ยินเสียงเสี่ยวหรูปิดประตู เยี่ยจื่อก็ถอนหายใจเล็กน้อย และตบที่หน้าแกของตัวเองโดยไม่รู้ตัวหากให้เสี่ยวหรูรู้ว่าหยุนเจิงอยู่ในห้องของนาง นางคงไม่มีหน้าไปพบใครอีกทันทีที่นางขยับตัว จุดซ่อนเร้นก็โผล่ขึ้นจากน้ำมากยิ่งขึ้น หยุนเจิงจ้องจนตาแทบถลนขณะนั้นเอง ในหัวสมองของหยุนเจิงราวกับมีหมาป่าที่หิวโหยกำลังส่งเสียงร้องอยู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 153
หยุนเจิงทำเป็นไม่สะทกสะท้านต่อหน้าเยี่ยจื่อเมื่อกลับถึงห้อง หัวใจของเขากลับเต้นตุบๆ รัวเร็วไม่หยุดนิ่งตอนนี้ในหัวสมองของเขาคิดถึงภาพที่ละมุนละไมก่อนหน้านี้ดูไม่ออกเลยจริงๆ!โดยปกติเยี่ยจื่อไม่เคยมีอะไรเผยออกมา แต่ความจริงกลับคาดไม่ถึงในขณะที่หยุนเจิงยื่นมาออกมาทำท่าทางนั้น ซินเซิงก็เปิดประตูเข้ามา“ฝ่าบาท ท่านกำลัง...”ซินเซิงมองหยุนเจิงที่กำลังกางนิ้วทั้งห้าและทำท่าทางแปลกๆ อย่างไม่เข้าใจ“แค่กๆ...”หยุนเจิงได้สติกลับมา “มือข้าเป็นตะคริวนิดหน่อย ข้าก็เลยขยับนิ้วมือเสียหน่อย”ซินเซิงเดินเข้าไป “เช่นนั้นข้าทาสช่วยนวดให้เพคะ!”“ไม่ต้อง ไม่ต้อง”หยุนเจิงโบกมือ “เจ้าไปเอาเหล้ามาหนึ่งไห และเรียกให้คนยกของกินเล่นเข้ามาสักสองสามอย่าง อีกสักครู่... อีกสักครู่ไปเรียกเยี่ยจื่อเข้ามา ข้ามีเรื่องต้องกำชับนาง”โชคดีที่ชะงักไว้ทันเกือบพูดออกไปว่าอีกสักครู่เยี่ยจื่อจะเข้ามาแล้ว“ข้าทาสจะไปจัดเตรียมเดี๋ยวนี้เพคะ!”ซินเซิงพูด โค้งคำนับและออกจากห้องไปเมื่อซินเซิงออกไปแล้ว หยุนเจิงจึงถอนหายใจยาวๆ รีบเก็บมือเจ้ากรรมของตัวเองในทันทีให้ตายเถอะ ตัวเองเป็นอะไรไปเนี่ย?ซินเซิงคอยปรนนิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 154
“ขอโทษหรือเพคะ?”เยี่ยจื่อทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ กัดฟันกรอดและถามว่า “มือของท่านยังเป็นตะคริวหรือไม่เพคะ?”“เป็นตะคริว?” หยุนเจิงงุนงง และพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “มือของข้าไม่ได้...”เมื่อพูดได้เพียงครึ่งเดียว หยุนเจิงก็ชะงักในทันทีให้ตายเถอะ!เจ้าเด็กซินเซิงคงไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาทำท่าทางแบบนั้นให้เยี่ยจื่อฟังหรอกนะ?ตายๆ!อย่าได้ทำเรื่องน่าอายต่อผู้อื่นจะได้หรือไม่!เจ้าเด็กคนนี้ก็เหลือทน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็พูดให้คนนอกฟังเสียหมด!“แค่กๆ...”หยุนเจิงยังคงหน้าแดงก่ำ หัวเราะแห้งๆ และพูดว่า “ดี... ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ได้เป็นตะคริวแล้ว!”เยี่ยจื่อจ้องไปที่มือของหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร “ให้ข้าช่วยนวดให้ท่านดีกว่าเพคะ!”นวดงั้นหรือ?ข้าไม่ได้อยากนวดขนาดนั้นเสียหน่อย!หยุนเจิงแอบบ่นอยู่ในใจ แต่กลับโบกมือและพูดด้วยความเคร่งขรึมว่า “ไม่ต้องหรอก หากมีคนมาเห็นว่าเจ้านวดให้ข้า เกรงว่าจะเกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็นเอาได้”เยี่ยจื่อจ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์ และนั่งลงด้วยความเดือดพล่านจนหายใจไม่ทันหยุนเจิงหัวเราะออกมาด้วยความอึดอัดใจ และหยิบไหเหล้าเพื่อรินเหล้าให้แก่เยี่ยจื่อเมื่อเห็น
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 155
ค่ำคืนนี้ ทั้งหยุนเจิงและเยี่ยจื่อต่างก็นอนไม่หลับดังนั้นยามตื่นเช้ามา ทั้งสองจึงหาวตลอดวันถึงแม้จะผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว ทว่าทั้งสองก็ยังคงมีความเขินอายต่อกันยามพบหน้ากันอยู่โชคดีที่หยุนเจิงหน้าหนาอยู่บ้าง ทำให้คนอื่นไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติหลังจากรับอาหารเสร็จสรรพ หยุนเจิงก็พาองครักษ์สี่คนเดินทางไปที่กองทหารเสิ่นอู่ทันทีในกองทหารทั้งหกของเมืองจักรพรรดิมีเพียงกองทหารเสิ่นอู่และกองทหารอวี่หลินเท่านั้นที่ประจำการอยู่ในเมืองขณะที่พวกเขาเดินทางมาถึงกองทหารเสิ่นอู่ เซียวติ้งอู่ก็ได้พารองแม่ทัพมารอที่หน้าประตูค่ายแล้ว“คาระวะองค์ชายหก!”เซียวติ้งอู่เป็นบุตรชายคนโตของเซียวว่านโฉว และเป็นผู้บัญชาการของกองทหารเสิ่นอู่ด้วยกองทหารเสิ่นอู่มีทหารไม่เกินหนึ่งหมื่นห้านาย แต่ล้วนแต่ถูกคัดมาอย่างดีหยุนเจิงส่งสัญญาณให้เซียวติ้งอู่ไม่ต้องมากพิธี แล้วกล่าวว่า “พาข้าเดินชมบริเวณค่ายก่อนเถอะ!”“ขอรับ!”เซียวติ้งอู่ตอบรับในทันที “ม้ารบจำนวนหกร้อยตัวที่องค์ชายชนะมาให้นั้น ได้แก้ไขสถานการณ์เร่งด่วนของเรา กระหม่อมจะพาองค์ชายไปดูทหารม้าของเราก่อน!”“เอ่อ…ได้!”หยุนเจิงพยักหน้า แอบก่นด่าว่าคน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 156
“มีเพียงหนึ่งพันห้าร้อยกว่าคนเท่านั้น”เซียวติ้งอู่ตอบ “หากไม่ใช่เพราะองค์ชายทรงชนะม้ารบของคณะทูตเป่ยหวนมาได้ล่ะก็ กองทหารม้าทั้งกองทหารเสิ่นอู่คงมีไม่ถึงหนึ่งพันนาย!”เซียวติ้งอู่รู้ว่าหยุนเจิงไม่รู้สถานการณ์ของกองทหารทั้งหกแห่งเมืองจักรพรรดิแน่นอน เขาจึงเริ่มอธิบายให้หยุนเจิงฟังก่อนหน้านั้น กองทหารทั้งหกแห่งเมืองจักรพรรดิมีทหารม้าไม่ถึงหกพันนายด้วยซ้ำองครักษ์อวี่หลินที่เป็นองครักษ์ราชวัง ก็แทบจะไม่มีทหารม้าเพราะองครักษ์อวี่หลินเองก็ไม่สามารถรวมตัวทหารม้าให้มาฝึกซ้อมในราชวังหลวงทั้งวันได้เดิมกองทหารเสิ่นอู่มีทหารม้าอยู่หนึ่งพันนาย แต่ทว่าเพราะเมื่อปีก่อนได้สูญเสียม้ารบที่แก่ชราและอ่อนแอไปบ้าง และไม่มีม้ารบตัวใหม่มาแทนที่ จึงทำให้ทหารม้ามีไม่ถึงหนึ่งพันนายส่วนกองทหารฝ่ายซ้ายขวาเองก็เหมือนกับกองทหารเสิ่นอู่ มีทหารม้าไม่ถึงหนึ่งพันนายเช่นเดียวกันถึงแม้จะเป็นองครักษ์ทหารม้าฝ่ายซ้ายขวาที่มีทหารม้ามากที่สุด ก็ยังมีกองทหารม้าไม่ถึงหนึ่งพันห้าร้อยนายเมื่อได้ยินการแนะนำของเซียวติ้งอู่ หยุนเจิงก็อึ้งอย่างอดไม่ได้เขารู้ว่าแคว้นต้าเฉียนขาดแคลนกองทหารม้ามากแต่ทว่าไม่คาดคิดว่าจะ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 157
เที่ยงวัน เซียวว่านโฉวทั้งบ้านต้อนรับหยุนเจิงอย่างอบอุ่นเซียวว่านโฉวเป็นคนที่ไม่เลวเลยทีเดียว ถึงแม้ในอดีตเขาจะดูถูกหยุนเจิงเหมือนเหล่าขุนนางคนอื่นๆ ทั้งราชวัง แต่ทว่าพฤติกรรมของหยุนเจิงในช่วงที่คณะทูตเป่ยหวนมาเยี่ยมเยือนนั้น ก็มากพอที่จะเปลี่ยนสายตาที่มองหยุนเจิงได้แล้วเซียวว่านโฉวเองก็รู้ดีว่าที่จักรพรรดิเหวินให้เซียวติ้งอู่สอนทักษะการทำสงครามกับหยุนเจิงนั้นเป็นการเตรียมตัวให้กับหยุนเจิงก่อนจะเดินทางไปซั่วเป่ยรู้ดีว่าเรื่องที่หยุนเจิงเดินทางไปซั่วเป่ยนั้นได้ตัดสินแล้ว เซียวว่านโฉวยังปลอบใจหยุนเจิงไม่หยุดจริงๆ แล้วเป่ยหวนไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เป่ยหวนมีทหารเหล็กหกแสนนายที่ไหนกัน?เกรงว่าทหารม้าที่เป่ยหวนจัดเตรียมไว้นั้นอาจจะไม่ถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นนายด้วยซ้ำเพียงเพราะคนแคว้นเป่ยหวนนั้นเติบโตบนหลังม้า และยังมีสรรพยากรม้ารบจำนวนมาก ขอเพียงมีสงครามเต็มรูปแบบเกิดขึ้น เป่ยหวนก็พร้อมที่จะเรียกใช้กำลังทหารม้าจำนวนหลานแสนนายออกมาได้ทันทีดังนั้น อยู่ดีไม่ว่าดีเป่ยหวนจึงได้รับการขนานนามว่าเป็นทหารม้าเหล็กหกแสนนายแต่ทว่าการเรียกทหารม้ามากะทันหันกับการเตรียมทหารม้าไว้ก่อนแล้วนั้นมีควา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 158
เรื่องของเมื่อวาน นางเองก็โดนหางเลขไปด้วยนางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าจักรพรรดิเหวินเย็นชาต่อนางขึ้นไม่น้อยหากเป็นเช่นนี้อีกต่อไป เกรงว่านางจะสูญเสียความโปรดปรานเสียแล้ว!“เฮ้อ!”สวีสือฝู่ถอนหายใจด้วยสีหน้าที่หนักอึ้ง “สถานการณ์ของลี่เออร์ตอนนี้ไม่ดีเอาเป็นอย่างมาก ต้องให้ลี่เออร์สร้างผลงานมาสร้างความพึงพอพระทัยแด่ฝ่าบาท...”“ประเด็นคือจะทำเรื่องอย่างไรเล่า!”หยุนลี่กัดฟันแล้วแค่นเสียงต่ำ “แล้วท่านคิดว่าตอนนี้ต้องทำอะไรถึงจะทำให้เสด็จพ่อพอพระทัยเล่า?”ไร้สาระ!คิดว่าเขาไม่อยากทำให้เสด็จพ่อพอพระทัยหรืออย่างไร?แต่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจถึงอารมณ์ของจักรพรรดิเหวินเลยสักนิด ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรตอนนี้เขาโดนจักรพรรดิเหวินตีจนกลัวแล้วเกรงว่าเขาไม่เพียงแต่จะไม่ทำให้จักรพรรดิเหวินพอพระทัย แต่จะโดนด่าโดนโบยแทนหากเป็นเช่นนี้ไปอีกสองสามครั้ง เขาคงถูกตีถูกโบยจนพิการไปแล้ว!สวีสือฝู่ครุ่นคิดเพียงครู่ รีบตอบว่า “ก่อนอื่น เจ้าไม่สามารถหาเรื่องหยุนเจิงได้อีก ไม่เพียงแต่จะหาเรื่องเขาไม่ได้เท่านั้น ยังต้องทำดีต่อเขาด้วย!”“อะไรนะ?”หยุนลี่พอได้ยินคำพูดนี้ก็ไม่อยากทำแล้ว เขากัดฟันกรอดแล้วพูดว่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 159
เมื่อหยุนเจิงมาถึงที่ร้านตีเหล็ก ที่นี่กำลังยุ่งจนเปลวไฟแทบลุกหลังจากที่ช่างตีเหล็กสองสามคนทำการคาราวะหยุนเจิงแล้วก็นำหอกยาวที่เพิ่งหลอมเสร็จยื่นไปข้างหน้าราวกับว่ากำลังถวายสมบัติล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้นหอกยาวนี้มีสองส่วนบริเวณตรงกลางมีรูยามไม่ใช้งาน สามารถแบ่งหอกยาวนี้เป็นสองส่วน เก็บใส่เข้าไปในกระเป๋าหนังวัวได้ สะดวกต่อการพกพายามใช้งานก็สามารถนำมาประกอบกันเป็นหอกยาวหยุนเจิงมองหอกยาวที่อยู่ตรงหน้า ก็ดีใจเป็นอย่างมาก“ตบรางวัล! คนละยี่สิบตำลึงเงิน!”แม้ว่าหยุนเจิงจะไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาก็ยังใจกว้างขวางกว่าปกติด้วยเขาคิดว่าพวกช่างตีเหล็กพวกนี้จะไม่สามารถทำรูเชื่อมตรงกลางออกมาได้เสียอีก!คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะสามารถเจาะรูตรงกลางจากแรงงานคนออกมาได้จริงๆเขาพบว่า ตนดูถูกสติปัญญาของพวกช่างตีเหล็กพวกนี้เกินไปเสียแล้ว“ขอบพระทัยองค์ชายหก!”พวกเขาสองสามคนรีบกล่าวขอบคุณอย่างตื้นตัน“นี่เป็นสิ่งที่พวกเจ้าควรได้!”หยุนเจิงมองไปยังคนเหล่านี้อย่างพึงพอใจในใจเขาเข้าใจดีว่า มันยากเย็นเพียงใดในหลายวันมานี้กว่าจะหล่อหอกมาได้คาดว่า สองสามคนนี้คงไม่ได้หลับตานอนเลยในหลายวันมานี้หยุนเ
Bab terbaru
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1478
“เช่นนั้นพวกเรามารอดูกันเถอะ!” หยุนลี่พยายามฝืนยิ้มเล็กน้อย จักรพรรดิเหวินใช้หางตามองหยุนลี่แวบหนึ่ง ก่อนจะถามต่อว่า “จ้าวจี๋ เจ้าคิดว่าหยวนกุยเป็นอย่างไร?” “เอ่อ…” จ้าวจี๋ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “หยวนกุยอาจไม่เหมาะกับภารกิจใหญ่โต แต่ตำแหน่งนายทหารม้ายังพอเหมาะสมอยู่พ่ะย่ะค่ะ” พูดตามตรง จ้าวจี๋เองก็ไม่ได้ให้ค่าหยวนกุยนัก ไม่เพียงแต่หยวนกุย แม้แต่หยวนฉงเขาก็ยังดูถูก แม้หยวนฉงเคยเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งซ้ายถุนเว่ย แต่ในสายตาของเขา หยวนฉงเป็นเพียงนักรบเถื่อนเท่านั้น “ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน” จักรพรรดิเหวินยิ้มเล็กน้อยโดยไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม ไม่นาน เสียงกลองก็ดังขึ้น พร้อมกันนั้น นาฬิกาทรายก็เริ่มนับเวลา ทว่า นาฬิกาทรายนี้แตกต่างจากนาฬิกาทรายสมัยใหม่ มันเป็นเพียงกรวยที่เรียบง่าย กำหนดเวลาตามน้ำหนักของทรายที่ไหลออกมา เมื่อได้ยินเสียงกลอง โจวเต้ากงก็รีบนำทัพจากระยะ 500 เมตรพุ่งไปยังจุดรวมพลทันที เสียงกีบม้าที่กระหึ่มก่อให้เกิดฝุ่นคละคลุ้ง หยุนเจิงและพวกไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นั่งชมอยู่บนกำแพงเมืองอย่างสงบ สำหรับการประลองประเภทนี้ หยุนเจิงไม่ได้สนใจอะไรมากนั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1477
วันถัดมา หลังจากที่จ้าวจี๋นำกองทัพมาถึง การแสดงศิลปะการต่อสู้ก็พร้อมเริ่มต้นการแสดงครั้งนี้แบ่งออกเป็นสามช่วงการจัดทัพ การชนทัพ และการทดสอบยิงธนูบนหลังม้าทางราชสำนักส่งทหารม้า 5,000 นาย โดยมีจ้าวจี๋เป็นแม่ทัพหลัก โจวเต้ากงและหยวนกุยเป็นแม่ทัพรองกองทัพมณฑลทางเหนือส่งทหารม้าอีก 5,000 นาย นำโดยแม่ทัพหยูซื่อจง โดยแบ่งเป็นทหารของหยูซื่อจง 2,000 นาย ขบวนส่งเจ้าสาวจากเป่ยหวน 2,000 นาย และทหารกองเลือดอีก 1,000 นายการประลองรอบแรกเป็นการจัดทัพจักรพรรดิเหวินนั่งอยู่บนกำแพงเมืองในท่าทางอ่อนแอ ขณะที่หยุนเจิง หยุนลี่ เจียเหยา และจ้าวจี๋นั่งอยู่ด้านข้างในตำแหน่งที่ลึกเข้าไปเล็กน้อย“จ้าวจี๋ เจ้ามั่นใจว่าจะชนะขนาดนั้นเลยหรือ?”จักรพรรดิเหวินสวมเสื้อคลุม มีผ้าห่มขนแกะคลุมอยู่ พลางเอนตัวสอบถามจ้าวจี๋เดิมทีจ้าวจี๋ควรจะเข้าร่วมการแสดงศิลปะการต่อสู้ในลานกว้างนอกเมือง แต่เขาคิดว่าการจัดทัพเพียงอย่างเดียวไม่จำเป็นต้องลงมือเอง จึงขออนุญาตชมอยู่บนกำแพงเมืองจ้าวจี๋ทำท่าจะลุกขึ้น แต่จักรพรรดิเหวินยกมือห้ามไว้ “ไม่ต้องลุก นั่งตรงนั้นแหละดีแล้ว”จ้าวจี๋รับคำสั่งก่อนจะนั่งลงอย่างสำรวมและตอบว่า “ห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1476
หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆเมื่อเห็นว่าหยุนเจิงไม่ได้แสดงอาการต่อต้าน จักรพรรดิเหวินจึงเผยรอยยิ้มพึงพอใจ พลางตบไหล่หยุนเจิง “เมื่อกลับไปยังเมืองหลวง ข้าจะให้พี่สามของเจ้าทำหน้าที่ผู้สำเร็จราชการแทน! เจ้าจะคว้าโอกาสไว้ได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเองแล้ว!”ให้เจ้าสามเป็นผู้สำเร็จราชการแทน?หยุนเจิงมองจักรพรรดิเหวินด้วยความประหลาดใจเจ้าเฒ่านี่กำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?เจ้าสามได้เป็นผู้สำเร็จราชการแทน เช่นนั้นคงไม่พ้นต้อง…เมื่อคิดเช่นนั้น ใบหน้าของหยุนเจิงก็พลันปรากฏความเข้าใจแจ่มแจ้ง“ลูกขอบพระทัยเสด็จพ่อมากพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนเจิงถอยหลังไปเล็กน้อย พลางทำความเคารพจักรพรรดิเหวินด้วยความนอบน้อมเขาเข้าใจเจตนาของจักรพรรดิเหวินแล้ว!การให้เจ้าสามเป็นผู้สำเร็จราชการแทน จะทำให้เจ้าสามฉวยโอกาสกวาดล้างผู้ที่คิดต่าง!ถึงเวลานั้น ขุนนางในราชสำนักเหล่านั้นอาจเกิดความไม่พอใจในตัวพี่เจ้าสาม แล้วหันมาสนับสนุนตนเองแทนตาเฒ่านี่ช่างวางแผนปูทางไว้ให้ตนเองจริงๆ!“พอแล้ว เข้าใจเช่นนี้ก็ดีแล้ว”จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยความพึงพอใจ ก่อนถามด้วยความคาดหวัง “เจ้าได้คิดวิธีที่จะทำให้ข้าวางใจไปยังเป่ยหว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1475
“หาอะไร!”จักรพรรดิเหวินพูดด้วยความหงุดหงิด “อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากพี่สามของเจ้าถึงกับไม่อยากเป็นองค์รัชทายาทเพราะเจ้า ต่อไปเรื่องยุ่งเหยิงทั้งหมด เจ้าก็รับผิดชอบเองแล้วกัน!”“คงไม่ถึงขนาดนั้นกระมังพ่ะย่ะค่ะ?”หยุนเจิงได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาเจ้าสามเพื่อจะได้ตำแหน่งองค์รัชทายาท อะไรที่ทำได้เขาก็ทำทั้งนั้นแค่เล่นงานเขาเล็กน้อย จะถึงขั้นไม่อยากเป็นองค์รัชทายาทเลยหรือ?ถ้าให้เจ้าสามขึ้นเป็นจักรพรรดิ แล้ววันใดศัตรูต่างชาติบุกเข้ามา เขาจะไม่คิดอยากเป็นจักรพรรดิอีกหรืออย่างไร?“ไม่ถึงขนาดนั้นบ้าอะไร!”จักรพรรดิเหวินพ่นลมอย่างไร้มารยาท “ในประวัติศาสตร์ทุกยุคทุกสมัย เว้นแต่พวกที่ใกล้ล่มสลาย ไม่มีองค์รัชทายาทที่ไร้น้ำยาเท่านี้มาก่อน! ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเขายังมีประโยชน์มากนัก ต่อไปเจ้าจงสงบเสงี่ยมหน่อย อย่าเล่นงานพี่สามของเจ้าโดยไม่มีเหตุผล!”บางครั้งเมื่อคิดถึง ก็อดสงสารเจ้าสามไม่ได้ไม่รู้ว่า หากเจ้าสามรู้ความจริงเข้า จะถึงกับเป็นบ้าหรือไม่แม้ว่าจะไม่ขัดขวางหยุนเจิงเล่นงานเจ้าสาม แต่ทุกเรื่องต้องมีขอบเขต!โชคดีที่พี่เจ้าสามยังอายุน้อยหากเจ้าสามอายุเท่าตนเอง เกรงว่าคงถูกเจ้าลูกอกตัญ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1474
หยุนลี่พลันเข้าใจแจ่มแจ้ง มองจักรพรรดิเหวินด้วยความนับถือเต็มใบหน้าเสด็จพ่อช่างมีความคิดล้ำลึกยิ่งนัก!แม้กระทั่งเรื่องนี้ก็ยังทรงคำนึงถึง!“เสด็จพ่อทรงมีสายตากว้างไกล ลูกนับถือจนสุดหัวใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่กล่าวด้วยความจริงใจนี่หาใช่คำเยินยอไม่ แต่เป็นความนับถืออย่างแท้จริงเพียงเรื่องเดียว กลับมีจุดประสงค์มากมายถึงเพียงนี้“เจ้าสาม เจ้ายังอ่อนประสบการณ์เกินไป…”จักรพรรดิเหวินถอนหายใจเบาๆ “เรื่องนี้เจ้ายังต้องเรียนรู้จากเจ้าหกให้มาก! หากเจ้าหกมีเพียงกำลังทหารแข็งแกร่ง ข้าก็หาได้หวาดกลัวเขาไม่! แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในตัวเจ้าหกลูกอกตัญญูผู้นี้คือสมองของเขา เขามักคิดการณ์ไกลอยู่เสมอ เขาอยู่ในจวนปี้ปัวมาสองสิบกว่าปี ข้าคิดว่าเขาคงใช้เวลาส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องเหล่านี้…”ในข้อนี้ หยุนลี่เองก็เห็นด้วยไม่มีใครรู้เท่ากับเขาว่าเจ้าหกมีความเจ้าเล่ห์เพียงใดไอ้สารเลวนี้ เมื่อก่อนในจวนปี้ปัวทำตัวขี้ขลาดแน่นอนว่าคงหมกมุ่นอยู่แต่การวางแผนเล่นงานผู้อื่น!ไม่เช่นนั้น ไอ้สารเลวนี้จะมีความเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้หรือ?“เสด็จพ่อสั่งสอนได้ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่กล่าวด้วยความละอาย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1473
"นี่..." หยุนลี่อ้าปากค้างไปชั่วขณะ แต่ไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ เขารู้ดีว่าจักรพรรดิเหวินตรัสอย่างมีเหตุผล ตระกูลใหญ่และขุนนางไม่ได้สนใจว่าใครจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ พวกเขาสนแต่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น ตอนนี้หยุนเจิงมีกองกำลังที่แข็งแกร่ง หากเขาก่อกบฏ เกรงว่าตระกูลใหญ่และขุนนางหลายคนจะเข้าข้างหยุนเจิง บางตระกูลที่มีความทะเยอทะยาน อาจถึงขั้นร่วมมือกันยกทัพก่อกบฏ แค่หยุนเจิงคนเดียวก็จัดการได้ยากมากอยู่แล้ว ถ้าหลังบ้านของเรายังมีปัญหาเพิ่มเติม ราชสำนักอาจไม่มีแม้แต่แรงที่จะต่อต้านเลยก็เป็นได้ หยุนลี่ครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจกัดฟันพูดว่า "ลูกจะเชื่อเสด็จพ่อ! เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ลูกจะทำทุกวิถีทางเพื่อลดอำนาจของพวกตระกูลใหญ่และขุนนาง!" เอาเป็นว่าทำตามนี้! ถ้าไม่จัดการกับพวกตระกูลใหญ่และขุนนาง เงินทองของตัวเองจะมาจากไหน? เพราะนั่นมันตั้งสี่แสนตำลึงเงินนะ! เงินที่ยึดมาได้จากพวกตระกูลใหญ่และขุนนาง บางส่วนจะสามารถเข้ากระเป๋าของตัวเองได้ เพื่อชดเชยความเสียหาย ส่วนหนึ่งสามารถนำเข้าคลังหลวง เพื่อนำไปเตรียมการกองทัพและป้องกันหยุนเจิง! "ถูกต้องแล้ว!" จักรพรรดิเห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1472
“เฮ้อ…” จักรพรรดิเหวินถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะตบมือหยุนลี่เบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าไปคุยกับเจ้าหกมาเป็นอย่างไรบ้าง?" พอพูดถึงเรื่องนี้ ไฟโทสะที่หยุนลี่เพิ่งกดไว้ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง แต่โชคดีที่เขาเพิ่งพ่นเลือดไปสองครั้งและปลอบใจตัวเองมาพอสมควร เลยไม่ถึงกับพ่นเลือดออกมาอีก ถึงจะโกรธแค่ไหน แต่หยุนลี่ก็ยังเล่าเรื่องข้อตกลงระหว่างเขากับหยุนเจิงออกมา "ไอ้ลูกอกตัญญูช่างกล้าบ้าบิ่น!" พอจักรพรรดิเหวินได้ฟังเรื่องราวจากหยุนลี่ ก็โมโหจนหายใจแรง "เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้ว ขอให้รักษาพระวรกายไว้ก่อนเถิด..." หยุนลี่รีบยื่นมือไปช่วยประคองลมหายใจของจักรพรรดิเหวินให้สงบลง จักรพรรดิเหวินพ่นลมหายใจอย่างแรงอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดก็เริ่มสงบลงได้ หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิเหวินก็หันไปมองหยุนลี่ด้วยสีหน้าเย็นชา "พรุ่งนี้เจ้าเด็กอกตัญญูยังต้องมาคารวะข้า เจ้าคิดว่าถ้าข้าให้คนซุ่มรอไว้ก่อน จะมีโอกาสจับมันได้ครั้งเดียวหรือไม่?" "ไม่ได้เด็ดขาด!" หยุนลี่รีบห้ามพระองค์จากความคิดบ้าคลั่งนั้น "เสด็จพ่อก็ทรงเห็นแล้วว่าเจ้าหกระวังตัวตลอดเวลา หากจับตัวมันไม่ได้ในการลงมือครั้งเดียว จะยิ่งทำให้มันโกรธแค้น ใน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1471
เมื่อกลับถึงจวนพัก หยุนลี่ก็ระบายความโกรธด้วยการฟันหิมะอย่างบ้าคลั่ง น่าขายหน้า! ขายหน้าสิ้นดี! ทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อน เขารู้ว่าในการมาฟู่โจวครั้งนี้จะต้องถูกหยุนเจิงหลอก แต่ไม่คิดว่าจะโดนเล่นงานถึงขนาดนี้ ทั้งเงิน ทั้งข้าว ทั้งที่ดิน... ตัวเองยังสมควรเป็นองค์รัชทายาทอยู่อีกหรือ? เขากลายเป็นตัวตลกเต็มประตู! น่าชิงชัง! น่าชิงชังที่สุด! หยุนลี่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เลือดลมภายในร่างพลุ่งพล่านไม่หยุด "พรวด..." เมื่อความโกรธทำให้เลือดลมตีขึ้น หยุนลี่ก็ทนไม่ไหวและพ่นเลือดออกมาคำใหญ่ ร่างของหยุนลี่เซไปมาจนเกือบล้มลงกับพื้น โชคดีที่ในจังหวะที่ร่างกำลังจะทรุดลง เขาปักดาบลงพื้น ใช้ดาบค้ำยันตัวเองไว้ พร้อมคุกเข่าข้างหนึ่ง "องค์รัชทายาทเพคะ!" เหล่าข้ารับใช้รีบร้องตะโกนด้วยความตื่นตกใจ ก่อนกรูเข้ามาหา "ไสหัวไป ไสหัวไปให้หมด..." หยุนลี่ตะโกนเสียงต่ำ ขณะที่ปาดคราบเลือดที่มุมปากออกอย่างลวกๆ เขาไม่ต้องการให้ใครเห็นสภาพอันน่าอับอายของตัวเอง เขาคือองค์รัชทายาทแห่งแผ่นดิน ต่อให้เป็นอย่างไรก็ยังต้องรักษาหน้าตาไว้ เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของหยุนลี่ บรรด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1470
เมื่อเจอคำขู่ของหยุนเจิง หยุนลี่ถึงกับตัวสั่นไปทั้งร่างด้วยความโกรธ ลังเลอยู่นาน ในที่สุดหยุนลี่ก็กัดฟันยอมรับ "ตกลง สี่ล้านตำลึง! เหมือนกับเรื่องเสบียง ให้ชำระภายในสิ้นปี!" เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา หยุนลี่แทบกระอักเลือด เขาเคยคิดไว้ว่าจะพึ่งจางซูผู้เป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งทรัพย์สมบัติเพื่อหาเงินได้อย่างมหาศาล ตอนนี้ เงินหาได้มาก็จริง แต่ยังไม่ทันได้ใช้ให้คุ้ม เจ้าสุนัขตัวนี้ก็มาจ้องตาเป็นมันแล้ว แถมยังต้องควักทุนสำรองออกมา และไปยืมเงินจากคนอื่นอีก! "ทีนี้มาพูดเรื่องช่างฝีมือกันเถอะ!" หยุนเจิงยิ้มอย่างพึงพอใจ "อย่ามาพูดเรื่องไปหาเอาจากกรมโยธาเลย แค่ช่างต่อเรือสองพันคนเอง ไม่ใช่ว่าสร้างเรือรบสองพันลำ! ข้าอาจไม่ยุ่งเรื่องในราชสำนัก แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ยากสำหรับเจ้า" ไม่ยาก? ในใจหยุนลี่ด่าไม่หยุด นี่มันช่างต่อเรือที่มีการลงทะเบียนเอาไว้! ล้วนมีทะเบียนช่างฝีมืออยู่! ไม่ใช่พวกผู้อพยพสองพันคน! "หนึ่งพัน!" หยุนลี่พยายามระงับโทสะ "จะเคลื่อนย้ายคนที่มีทะเบียนช่างฝีมือเยอะๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย! การควบคุมช่างต่อเรืออาจไม่เข้มงวดเท่าช่างทำเกราะ แต่ถ้ามีทะเบียนติดตัว..."
