บทที่ 151

จักรพรรดิเหวินนิ่งเงียบอยู่นาน

หยุนเจิงรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสำคัญในการตัดสินใจของจักรพรรดิเหวิน จึงไม่พูดรบกวน รอคอยการตัดสินใจของจักรพรรดิเหวินอย่างกระวนกระวายใจ

ผ่านไปนานหลายอึดใจ จักรพรรดิเหวินดูเหมือนจะตัดสินใจได้ในที่สุด

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าจงไปหาหรง...”

จักรพรรดิเหวินเพิ่งเริ่มพูด แต่จู่ๆ ก็หยุดชะงัก

หากให้เจ้าหกไปหาเจ้าคนหนังเหนียวนั่น คิดว่าเขาคงจะทุบเจ้าหกจนตาย!

ช่างเถอะ!

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดิเหวินก็เปลี่ยนใจและพูดว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าไปรายงานตัวที่กองทหารเสินอู่ ข้าจะแจ้งให้เซียวติ้งอู่สอนพิชัยสงครามแก่เจ้า!”

สอนพิชัยสงครามให้ตัวเองงั้นหรือ

หมายความว่า เขายอมให้ตัวเองไปที่ซั่วเป่ยอย่างนั้นหรือ

หยุนเจิงดีใจมาก รีบลุกขึ้นยืนทันที “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”

จักรพรรดิเหวินโบกมืออย่างอ่อนแรง เงยหน้าขึ้นมองหยุนเจิง “เจ้าจงจำไว้ ข้าให้เจ้าไปที่ซั่วเป่ยเพื่อสร้างผลงาน ไม่ใช่ไปตาย!”

“ลูกเอ๋ยทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หยุนเจิงพยักหน้าอย่างจริงจัง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย

แม้ว่าจักรพรรดิเหวินจะมองข้ามเขามานาน แต่พูดตามตรง หลังจากที่ได