บทที่ 155

ค่ำคืนนี้ ทั้งหยุนเจิงและเยี่ยจื่อต่างก็นอนไม่หลับ

ดังนั้นยามตื่นเช้ามา ทั้งสองจึงหาวตลอดวัน

ถึงแม้จะผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว ทว่าทั้งสองก็ยังคงมีความเขินอายต่อกันยามพบหน้ากันอยู่

โชคดีที่หยุนเจิงหน้าหนาอยู่บ้าง ทำให้คนอื่นไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติ

หลังจากรับอาหารเสร็จสรรพ หยุนเจิงก็พาองครักษ์สี่คนเดินทางไปที่กองทหารเสิ่นอู่ทันที

ในกองทหารทั้งหกของเมืองจักรพรรดิมีเพียงกองทหารเสิ่นอู่และกองทหารอวี่หลินเท่านั้นที่ประจำการอยู่ในเมือง

ขณะที่พวกเขาเดินทางมาถึงกองทหารเสิ่นอู่ เซียวติ้งอู่ก็ได้พารองแม่ทัพมารอที่หน้าประตูค่ายแล้ว

“คาระวะองค์ชายหก!”

เซียวติ้งอู่เป็นบุตรชายคนโตของเซียวว่านโฉว และเป็นผู้บัญชาการของกองทหารเสิ่นอู่ด้วย

กองทหารเสิ่นอู่มีทหารไม่เกินหนึ่งหมื่นห้านาย แต่ล้วนแต่ถูกคัดมาอย่างดี

หยุนเจิงส่งสัญญาณให้เซียวติ้งอู่ไม่ต้องมากพิธี แล้วกล่าวว่า “พาข้าเดินชมบริเวณค่ายก่อนเถอะ!”

“ขอรับ!”

เซียวติ้งอู่ตอบรับในทันที “ม้ารบจำนวนหกร้อยตัวที่องค์ชายชนะมาให้นั้น ได้แก้ไขสถานการณ์เร่งด่วนของเรา กระหม่อมจะพาองค์ชายไปดูทหารม้าของเราก่อน!”

“เอ่อ…ได้!”

หยุนเจิงพยักหน้า แอบก่นด่าว่าคน