LOGINShare
บทที่ 161
Last Updated:
2024-03-27 17:00:00Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 162
เจ้าสารเลวไร้ยางอายผู้นี้!นับวันยิ่งไม่มีความเกรงใจเอาเสียเลยนี่เขาไม่สนใจฐานะอันสูงศักดิ์ของตนเองบ้างเลยหรือไรเจ้าสารเลวใจกล้าบ้าบิ่น ใจกล้าไม่กลัวแม้แต่เทวดาฟ้าดิน!ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!เยี่ยจื่อสบถด่าอยู่ในใจไม่หยุด ทว่า สีหน้ากลับร้อนผ่าวยิ่งขึ้น...การประชุมเช้าวันต่อมาขณะที่จักรพรรดิเหวินกำลังจะประกาศเลิกประชุม ทันใดนั้นองครักษ์หน้าตำหนักรีบเข้ามารายงานว่าหยุนเจิงต้องการเข้าวังประสงค์จะเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่กลับถูกทหารวังขวางเอาไว้“ขวางเขาด้วยเหตุใด?”จักรพรรดิเหวินขมวดพระขนงเล็กน้อย กล่าวเสียงดุดันว่า “ใครบังอาจสั่งทหารวังให้ขวางเจ้าหก?”องครักษ์หน้าตำหนักรีบรายงานว่า “กราบทูลฝ่าบาท ทหารวังไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลำบากพระทัยพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ว่าองค์ชายหกพกอาวุธมาด้วย ทหารวังไม่กล้าให้องค์ชายหกเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ ทหารวังให้องค์ชายหกปลดอาวุธออก แต่องค์ชายหกยืนกรานไม่ยอมปลดออก บอกว่าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้พ่ะย่ะค่ะ...”พกอาวุธเข้าวังอย่างนั้นหรือนี่มันเป็นกฎข้อห้ามเด็ดขาด!เมื่อได้ยินองครักษ์หน้าตำหนักรายงานเช่นนี้ หยุนลี่ที่อาการบาดเจ็บเพิ่งจะดีขึ้นเพียงเล็กน้อย แทบจะอ
Last Updated : 2024-03-27องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 163
จักรพรรดิเหวินตรวจสอบดาบที่หยุนเจิงถวายให้อย่างละเอียดเขาไม่สนใจมองลวดลายอันงดงามประณีตบนตัวดาบเลย มองเพียงแค่คมของดาบและตรวจสอบอย่างละเอียดแม้ดาบนี้จะบางไปสักหน่อย แต่เมื่อใช้ฟันแล้ว คมดาบกลับดูเหมือนว่าไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใดเลย!จักรพรรดิเหวินถือดาบล้ำค่าไว้ในมือ ฟันตัดผ่านอากาศเบาๆ สองสามครั้ง รู้สึกว่าน้ำหนักกำลังพอดีเลย“ฝ่าบาท หยุดร่ายรำได้แล้ว ขอกระหม่อมดูหน่อยพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวว่านโฉวพรวดพราดไปข้างหน้า มองดาบอันล้ำค่าในพระหัตถ์จักรพรรดิเหวินอย่างคุ้นหูคุ้นตา ในฐานะที่เป็นแม่ทัพ เขาย่อมรู้ดีเป็นที่สุดว่าดาบใดได้เปรียบในการทำศึก“ได้! ย่อมได้!”จักรพรรดิเหวินเหลือบมองเซียวว่านโฉวด้วยรอยยิ้ม และตรัสด้วยสีหน้าดีใจว่า “อวี้กั๋วกง เจ้าอย่าดูคนเดียว ดาบล้ำค่าเช่นนี้ ต้องให้ขุนนางคนอื่นๆ ดูด้วย!”“พ่ะย่ะค่ะ!”เซียวว่านโฉวตอบรับหลังจากรับดาบล้ำค่ามาแล้ว ขุนนางฝ่ายบู้กลุ่มหนึ่งรีบรวมกลุ่มรุมตรวจสอบด้วยกันส่วนขุนนางฝ่ายบุ๋นก็อยากดูเช่นกัน ทว่า ช่วยไม่ได้ร่างกายของพวกเขาบอบบางนัก จึงไม่อาจแทรกตัวเข้าไปได้“ดาบชั้นยอดเลย!”“ความคมของดาบเช่นนี้ช่างหาได้ย
Last Updated : 2024-03-27องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 164
“ลูกเองก็หวังใช้โอกาสนี้ปรับตัวทำดีต่อน้องหก...”หยุนลี่กล่าวอย่างจริง แม้แต่หยุนเจิงที่ฟังอยู่ก็เกือบจะเชื่อแต่ไม่นานนักเขาก็ตระหนักได้ว่าที่หยุนลี่ทำไปเพื่อต้องการทำให้จักรพรรดิเหวินรู้สึกดีต่อเขาเจ้าปัญญาอ่อนนี่ ในที่สุดก็รู้จักใช้สมองบ้างแล้ว!“อย่างนั้นหรือ?”จักรพรรดิเหวินหรี่ตาเล็กน้อย “แล้วเจ้าคิดว่าข้าควรตบรางวัลให้เจ้าหกเช่นไรล่ะ?”“เอ่อ...”หยุนลี่ชะงักงันไปเล็กน้อย ทำท่าทางไม่กล้าเอ่ยปากกล่าว“เจ้าพูดมาเถอะ!”จักรพรรดิเหวินเอ่ยปากตรัส และดูเหมือนว่าจะพึงพอใจการประพฤติตัวของอยู่ลี่ในวันนี้มากเมื่อจักรพรรดิเหวินตรัสเช่นนี้แล้ว หยุนลี่จึงกล่าวลองเชิงว่า “อีกไม่นานน้องหกก็จะเดินทางไปซั่วเป่ยแล้ว ลูกขอบังอาจทูลขอเสด็จพ่อคัดเลือกผู้แข็งแกร่งบางส่วนจากหกองครักษ์ของวังหลวงติดตามไปคุ้มกันน้องหก เพื่อความปลอดภัยของน้องหกพ่ะย่ะค่ะ!”หลังจากหยุนลี่กล่าวจบ แม้แต่หยุนเจิงเองก็ตกตะลึงขึ้นแล้วมีเรื่องดีเช่นนี้ด้วยหรือนี่เพื่อทำเพื่อเอาใจเสด็จพ่อ เจ้านี่ยอมทำทุกอย่างจริงๆ!นี่เขาไม่กลัวว่าตนเองจะทำให้หยุนเจิงยิ่งใหญ่ขึ้นหรือหรือว่าเขาจะฉวยโอกาสนี้ส่งคนของเขาใ
Last Updated : 2024-03-28องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 165
สีหน้าจักรพรรดิเหวินเรียบนิ่ง แต่หยุนถิงสามารถรับรู้ได้ถึงความโกรธเกรี้ยวของจักรพรรดิเหวิน“ความ ความ...ความดีพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนถิงเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก กล่าวอย่างตะกุกตะกัก “ลูก...ลูก ลูกใช้อคติคิดไปเองว่าน้องหกเป็นเช่นนั้น ได้โปรดเสด็จพ่อลงโทษลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”“ข้าคร้านจะลงโทษเจ้าเต็มที!”จักรพรรดิเหวินมองหยุนถิงด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าก็เหมือนกับพี่สามของเจ้า ในวันอภิเษกของเจ้าหก มอบของขวัญไปชุดหนึ่ง หากกล้าบังอาจทำพอผ่านไปทีแล้วล่ะก็ ข้าไม่อภัยให้เจ้าง่ายๆ เป็นแน่!”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนถิงรีบเอ่ยปากขอบคุณ และแอบโล่งใจไปเปราะหนึ่งยังดีที่แค่ส่งมอบของขวัญ ไม่ได้ลงโทษหนักแต่อย่างใดดูสภาพของหยุนถิงแล้ว หยุนลี่ก็แอบครุ่นคิดในใจไม่ได้วันนี้เจ้าหกทำให้เจ้าสี่ต้องอับอายขายหน้าต่าหน้าเหล่าขุนนางทั้งท้องพระโรงบางที อาจจะยุแยงให้เจ้าสี่ไปรับมือกับเจ้าหกได้ก็ได้!อืม ส่วนตนเองจะสวมบทเป็นคนดีเอง!ส่วนบทคนร้าย ก็ปล่อยให้เจ้าสี่รับไปก็แล้วกัน!“ลุกขึ้นได้แล้ว!”จักรพรรดิเหวินโบกมือ มู่ซุ่นจึงประกาศเลิกการประชุม“อวี้กั๋วกง เจ้าจะไปที่ใด?”ทันใดนั้นจักรพรรด
Last Updated : 2024-03-28องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 166
“อีกอย่าง เสด็จพ่อก็บอกแล้วว่าไม่มีทางแต่งตั้งเจ้ให้เป็นองค์รัชทายาทแน่นอน หลายวันที่ผ่านมานี้ข้าก็คิดนะ ว่าในเมื่อเจ้าเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าจะตั้งตนขัดแย้งกับเจ้าด้วยเหตุใดอีกเล่า”“แค่ข้าคิดว่าเจ้าจะเดินทางไปซั่วเป่ย ต่อไปก็เกรงว่าเราสองพี่น้องจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกต่อไปแล้ว ข้าก็เลยรู้สึกขอโทษเจ้าจริงๆ...”หยุนลี่ทำสีหน้าท่าทางกล้าวอย่างจริงใจ!หยุนเจิงที่ฟังอยู่แทบจะเชื่อจริงๆ แล้ว“พี่สามกล่าวออกมาเช่นนี้ ทำให้ข้าดีใจมากจริงๆ”หยุนเจิงคล้อยตามหยุนลี่ และแสร้งทำท่าทางซาบซึ้งใจ“ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็คือพี่น้องกันอยู่วันยังค่ำ!”หยุนลี่ตบไหล่หยุนเจิงเบาๆ กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ต่อไปหากใครกล้ามารังแกเจ้า พี่สามจะออกหน้าแทนเจ้าเอง!”“จริงหรือ?” หยุนเจิงแสร้งเป็นซาบซึ้งจนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว“จริงแน่นอน!”ไหยุนลี่พยักหน้าอย่างมั่นใจ และจู่ๆ ก็กล่าวอย่างโศกเศร้าว่า “เจ้าจะไปซั่วเป่ยแล้ว หากพี่สามอย่างข้าไม่ทำดีต่อเจ้าให้มากๆ เกรงว่าต่อไปคงจะไม่มีโอกาสทำดีกับเจ้าแล้ว!”“พี่สาม!”หยุนเจิงเรียกชื่อออกมาด้วยความซาบซึ้งตื้นตันใจ และคว้าตัวหยุนลี่มากอด “พี่สามคนดีของข้า เม
Last Updated : 2024-03-28องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 167
ในยามบ่าย หยุนเจิงฟังเซียวติ้งอู่สอนเรื่องการตั้งค่ายกลในการทำศึกอย่างตั้งใจ ตลอดไปจนถึงวิธีการตั้งรับมือหากศึกบุกทะลวงค่ายกลมาได้หลายวันที่ได้เรียนกับเซียวติ้งอู่ หยุนเจิงได้ความรู้ไปไม่น้อยเขาค่อยๆ ปรับตัวและความคิดขึ้น จากแรกเริ่มที่ทำตัวสบายๆ เขาก็จริงจังมากขึ้นเพียงแต่ว่า เขาความตั้งใจของแอบซ่อนอยู่ภายใน แต่ภายนอกทำตัวสบายๆหากคนอื่นเห็นท่าทางนี้ของเขาล่ะก็ เขาไม่เหมาะสมที่จะเป็นแมทัพนำทัพไปออกรบเลยและในขณะที่เซียวติ้งอู่กำลังอธิบายจะน้ำลายกระเด็น จู่ๆ ก็เกิดเสียงอันโกลาหลขึ้นข้างนอก“ท่านผู้บัญชาการเซียว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...”เซียวติ้งอู่ขมวดคิ้วขึ้นทันใดเมื่อทหารเข้ามา เซียวติ้งอู่ก็ตำหนิด้วยสีหน้าดำคล้ำ “ตื่นตระหนกโหวกเหวกโวยวายมีเรื่องอันใดกัน?”ทหารตื่นตระหนกมาก “ท่านผู้บัญชาการเซียว หรง หรง หรงกั๋วกงบุกเข้ามาแล้วขอรับ...”“เจ้าว่าใครมานะ?”สีหน้าของเซียวติ้งอู่พลันเปลี่ยนไปทันทีราวกับว่าจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูก็มิปาน“หรง หรงกั๋วกงขอรับ!”ทหารกล่าวย้ำอีกครั้ง“เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นเขา?”เซียวติ้งอู่กล่าวถามอย่างตื่นตระหนก“จะไม
Last Updated : 2024-03-29องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 168
“ไม่เลว เจ้าแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนแล้ว”ฉินลิ่วก่านมองเซียวติ้งอู่ด้วยความพึงพอใจ“ขอบคุณท่านอาที่ชื่นชมขอรับ”เซียวติ้งอู่ยิ้ม และกล่าวถามอย่างเป็นกังวลว่า “ท่านอามาถึงที่นี่กะทันหันเช่นนี้ ไม่ทราบมีเรื่อวอันใดขอรับ?”“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!”ฉินลิ่วก่านเม้มปากเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “ไป ไปตามองค์ชายหกมา”องค์ชายหกอย่างนั้นหรือ?สีหน้าของเซียวติ้งอู่พลันเปลี่ยนไปมาก และหันไปมองหยุนเจิงอันธพาลเฒ่านี่เรียกหาองค์ชายหกด้วยเหตุอันใดกันหรือว่าองค์ชายหกไปทำสิ่งใดให้เขาขุ่นเคืองอย่างนั้นหรือเมื่อเห็นเซียวติ้งอู่นิ่งไปเช่นนี้ ฉินลิ่วก่านจึงถลึงตาจ้องมอง ส่งเสียงตะคอกว่า “ยังยื่นนิ่งอยู่ทำไม หูเจ้าหนวกไปแล้วหรือไง?”หยุนเจิงเห็นเช่นนี้ก็รีบเดินมาด้านหน้าและกล่าวว่า “ข้าคือองค์ชายหกหยุนเจิง ไม่ทราบว่าหรงกั๋วกงเรียกหาข้ามีเรื่องอันใด?”“เจ้านะหรือองค์ชายหก?”ฉินลิ่วก่านหันหน้าไปมองหยุนเจิงอย่างพิจารณา ก่อนจะตบไหล่เซียวติ้งอู่ เผยให้เห็นฟันขาวอันแข็งแกร่งของเขา “เจ้าหาคนมาหลอกข้าให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ?”เซียวติ้งอู่รีบส่ายหน้า “หลานไม่กล้าขอรับ ผู้นี้คือองค์ชายหกจริงๆ ขอรับ”“หากเจ
Last Updated : 2024-03-29องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 169
หลังจากการควบม้าพุ่งไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ฉินลิ่วก่านก็พาหยุนเจิงมาถึงหน่วยตีเหล็กแล้ว อันธพาลเฒ่าผู้นี้ยังคงควบม้าบุกเข้าไป องครักษ์หน่วยตีเหล็กเหล่านั้นก็ไม่กล้าขวางเขาเมื่อมาถึงหน่วยตีเหล็ก หยุนเจิงก็เจอกับคนคุ้นเคยจักรพรรดิเหวินช่างรวดเร็วทันใจจริงๆช่างเหล็กที่อยู่ที่ร้านตีเหล็กเหล่านั้น ตอนนี้ถูกย้ายเข้ามาอยู่ในหน่วยตีเหล็กของกรมโยธาแล้วหลังจากสอบถามเล็กน้อย หยุนเจิงก็เข้าใจถึงสถานการณ์ชัดเจนแล้ว ที่แท้อันธพาลเฒ่าฉินลิ่วก่านผู้นี้ไม่รู้ไปรู้ข่าวเรื่องเหล็กลวดลายบุปผานี้มาจากที่ใด จึงได้พรวดพราดบุกเข้ามาในหน่วยตีเหล็ก และต้องการให้พวกเขาตีดาบกวนอูให้เขาเล่มหนึ่งในขณะที่ช่างเหล็กเหล่านี้กำลังสอนให้คนในหน่วยตีเหล็กลวดลายบุปผา พวกเขาพลั้งปากพูดมากไปหน่อย พูดถึงเรื่องเหล็กลวดลายบุปผาลักษณะขนนกที่หยุนเจิงเคยกล่าวถึงให้กับช่างเหล็กในหน่วยฟังสุดท้ายเรื่องนี้ดันไปเข้าหูของฉินลิ่วก่านเข้าฉินลิ่วก่านต้องการให้ช่างเหล็กเหล่านี้สร้างอาวุธเหล็กลวดลายบุปผาชนิดให้เขาแต่ตอนนั้นหยุนเจิงเอ่ยถึงเหล็กลวดลายบุปผาลักษณะขนนกให้พวกเขาฟังเพียงคร่าวๆ เท่านั้น พวกเขาไม่สามารถสร้างออกมาไ
Last Updated : 2024-03-29
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1350
การส่งเจ้าหน้าที่จากราชสำนักไป ไม่เท่ากับโยนซาลาเปาให้สุนัขกินหรอกหรือ? เมื่อเผชิญกับเสียงคัดค้าน ถังซู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "อย่าพูดเช่นนั้นเลย ราชสำนักต้าเฉียนของเราจะไม่มีข้าราชการที่ภักดีต่อราชสำนักเลยหรือ? หากส่งพวกท่านไป ท่านจะพากันไปสวามิภักดิ์ต่อองค์ชายหกหรือไม่?" การตอบโต้ที่ร้ายแรงนัก! เมื่อคำพูดของถังซู่จบลง ขุนนางทั้งหลายก็เงียบงัน ไม่อาจโต้ตอบได้ ถังซู่พูดเช่นนี้แล้ว ใครเล่าจะกล้ารับคำต่อ? แม้จะมีคนคิดคัดค้าน ก็ทำได้เพียงปิดปากเงียบ ไม่เช่นนั้น หากถังซู่ป้ายความผิดกลับมา พวกเขาคงรับไม่ไหว จักรพรรดิเหวินทรงขมวดพระขนง ดูเหมือนจะกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างผลได้ผลเสีย หลังจากทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดิเหวินเงยพระพักตร์มองหยุนลี่ "เรื่องนี้ต้องระมัดระวัง ข้าจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วน! เจ้าจงไปร่างรายชื่อขุนนางที่จะมอบหมายงานนี้ร่วมกับกรมพระคลังเสียก่อน!" "ลูกน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ" หยุนลี่รับพระบัญชาด้วยความยินดี การให้เขาร่วมงานกับกรมพระคลังในเรื่องนี้ ไม่ใช่โอกาสดีที่จะกำจัดศัตรูทางการเมืองหรือ? "เอาล่ะ ต่อไปเรามาพูดถึงการมอบรางวัลให้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1349
เช้าวันต่อมา ขณะประชุมในท้องพระโรง จักรพรรดิเหวินก็ได้รับข่าวสารที่จ้าวจี๋ส่งคนมารายงาน ชนเผ่าโม่ซีเริ่มถอนทัพแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ จ้าวจี๋ก็ยังไม่รู้สาเหตุ จ้าวจี๋เข้าใจว่าชนเผ่าโม่ซีต้องการล่อให้พวกเขาไล่ตาม จึงไม่ได้ส่งทัพออกไป เมื่อได้รับข่าวนี้ จักรพรรดิเหวินและเหล่าขุนนางต่างรู้สึกทั้งโกรธและขบขัน คิดว่าพวกเขาถูกล่อให้ไล่ตามอย่างนั้นหรือ? ชัดเจนว่าเป็นเพราะชนเผ่าโม่ซีเกิดปัญหาภายในจนต้องถอนทัพ! แต่ก็ไม่อาจโทษจ้าวจี๋ได้ เพราะจ้าวจี๋ไม่รู้ว่าหยุนเจิงได้นำกองทัพไปโจมตีฮุ๋ยกู่แล้ว เมื่อข่าวจากจ้าวจี๋ส่งมาถึง ก็เท่ากับยืนยันทางอ้อมว่ารายงานของหยุนเจิงเป็นความจริง ในท้องพระโรง บางคนดีใจ บางคนกังวล แม้กองทัพมณฑลทางเหนือจะเสียทหารฝีมือดีไปมาก แต่หยุนเจิงรับทหารข้าศึกที่ยอมจำนนไว้ได้มากพอ ซึ่งสามารถจัดเตรียมกองทัพใหม่ได้ทุกเมื่อ หยุนเจิงยิ่งสร้างฐานอำนาจให้ใหญ่ขึ้น ราชสำนักในตอนนี้แทบไม่มีทางที่จะควบคุมเขาได้ ในเวลานี้ ขอเพียงหยุนเจิงไม่ยกทัพลงใต้ ราชสำนักก็นับถือว่าโชคดีแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงระงับความตื่นเต้นในพระทัย พลางทอดพระเนตรมู่ซุ่นด้วยสีหน้า
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1348
จนเมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว จักรพรรดิเหวินจึงทรงให้หยุนลี่ยื่นรายงานการรบมาให้พระองค์ หลังจากทรงอ่านรายงานการรบอย่างละเอียดแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงเงยพระพักตร์ขึ้นถามว่า "พวกเจ้าคิดว่ารายงานการรบของเจ้าหกนี้เป็นจริงหรือไม่?" หยุนลี่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า "ลูกคิดว่า น่าจะเป็นความจริงพ่ะย่ะค่ะ เนื้อหาในรายงานล้วนตรวจสอบได้ เจ้าหกไม่มีความจำเป็นที่จะส่งรายงานเท็จมาพ่ะย่ะค่ะ" "คำขององค์รัชทายาทช่างสมเหตุสมผลยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ" เซวียเช่อและสวีสือฝู่ต่างพยักหน้าเห็นด้วย ในตอนนี้ หยุนเจิงไม่มีความจำเป็นที่จะรายงานผลงานเท็จอีกแล้ว เว้นเสียแต่ว่า หยุนเจิงอยากจะหยอกล้อพวกเขาเท่านั้น "อย่างนั้นหรือ?" จักรพรรดิเหวินทรงก้มพระพักตร์ลงตรึกตรองเล็กน้อย ก่อนทอดพระเนตรไปที่เซวียเช่อ "กองทัพมณฑลทางเหนือสูญเสียอย่างหนัก เจ้าคิดว่าตอนนี้เรามีโอกาสยึดด่านเป่ยลู่กลับคืนมาหรือไม่?" อะไรนะ?ทั้งสามต่างตกตะลึงในใจพร้อมกัน จักรพรรดิเหวินทรงต้องการยึดด่านเป่ยลู่คืนมาจริงๆ หรือ? ในใจของสวีสือฝู่และหยุนลี่ต่างเปี่ยมไปด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ว่าจะสามารถยึดด่านเป่ยลู่คืนมาได้หรือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1347
ข่าวดีจากซั่วเป่ย? เมื่อได้ยินคำพูดของมู่ซุ่น ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ "อ่าน!" จักรพรรดิเหวินทรงระงับความตื่นเต้นในพระทัย พยายามทำสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ "พ่ะย่ะค่ะ!" มู่ซุ่นรีบเปิดรายงานการรบ และอ่านเสียงดังว่า "ลูกหยุนเจิงกราบทูลเสด็จพ่อ: ลูกได้นำกองทัพเข้ายึดพื้นที่แม่น้ำซัวเล่ย..." เมื่อเสียงของมู่ซุ่นดังขึ้นในโสตของทุกคน สีหน้าของพวกเขาก็เริ่มแปรเปลี่ยน หยุนเจิงทำลายกองทัพพันธมิตรสามแคว้นจนแตกพ่าย ฆ่าศัตรูได้กว่าสิบหมื่นและจับเชลยอีกกว่าแสนหลังจากนั้น หยุนเจิงนำกองทัพยึดโฉวฉือได้สำเร็จ หยวนซู่ ราชาของโฉวฉือถูกกบฏสังหาร โฉวฉือทั้งแคว้นจึงยอมจำนน ต่อมา หยุนเจิงนำกองทัพจากป้อมซิงอันในทางใต้ของโฉวฉือ บุกโจมตีฮุนกู่ ฆ่าทหารและพลเรือนฮุ๋ยกู่กว่า 5 หมื่นคน อย่างไรก็ตาม หลังจากสู้รบติดต่อกัน กองทัพมณฑลทางเหนือก็สูญเสียอย่างหนัก กองทัพมณฑลทางเหนือมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บเกือบแปดหมื่น นายทหารฝีมือดีเสียหายเกือบทั้งหมด ขณะนี้กำลังพักฟื้นกำลังพล ในตอนท้ายของรายงานการรบ หยุนเจิงยังเสนอจัดตั้งเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ พร้อมเสนอชื่อผู้บัญชาการทหารสูงส
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1346
เรื่องนี้ คงต้องกลับไปคิดดูให้ละเอียดอีกที อืม... ยังต้องเขียนรายงานการรบส่งให้เสด็จพ่อด้วย ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ต้องให้ตาเฒ่าผู้นั้นรับรู้ว่าเราได้เปิดเส้นทางบุกโจมตีชนเผ่าโม่ซีแล้ว อย่างน้อยจะได้ทำให้ตาเฒ่าเบาใจบ้าง ไม่ต้องเป็นกังวลไปหมดทุกเรื่อง …… ณ เมืองหลวง ต้าเฉียน "ข่าวดี! ข่าวดีจากซั่วเป่ย..." ทหารม้าหลายนายที่มีธงเด่นสะดุดตาปักอยู่บนหลัง วิ่งเข้าไปในประตูเมืองหลวงพร้อมร้องตะโกนเสียงดัง "ดูสิ! องค์ชายหกของพวกเราเอาชนะศึกได้อีกแล้ว!" "ข้าได้ยินมาว่าครั้งนี้เป็นการโจมตีซั่วเป่ยจากกุ่ยฟาง ต้าเย่ว์ และโฉวฉือทั้งสามแคว้น แต่จบเร็วถึงเพียงนี้?" "เจ้าก็ไม่ดูว่าองค์ชายหกคือใครเล่า!" "หากฝ่าบาทส่งองค์ชายหกไปตีชนเผ่าโม่ซี ข้าว่าชนเผ่าโม่ซีคงร้องไห้หาบิดามารดาเลยทีเดียว..." เหล่าทหารบนกำแพงเมืองต่างพูดคุยกันอย่างออกรส แม้ว่าชัยชนะของซั่วเป่ยจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย แต่พวกเขาก็ยังยินดีจากใจจริง ในขณะเดียวกัน จักรพรรดิเหวินได้เรียกขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนักบางส่วนมาประชุมที่ตำหนักของพระองค์ ขณะที่เซวียเช่อและคนอื่นๆ กำลังหารือเรื่องสงครามในเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1345
พวกเขาเดินทางพร้อมฝูงแกะและฝูงวัว จึงเคลื่อนที่ได้อย่างล่าช้า ห้าวันให้หลัง หยุนเจิงจึงนำทัพกลับถึงป้อมซิ่งอัน ระหว่างทาง มีแกะบางตัวที่ไม่อาจทนไหว กลายเป็นเสบียงอาหารของพวกเขา เมื่อเห็นพวกเขากลับมาพร้อมของจำนวนมาก ป้อมซิ่งอันก็ตกอยู่ในความคึกคัก หยุนเจิงใจกว้างนัก โบกมือครั้งเดียวก็สั่งให้ฆ่าแกะหนึ่งพันตัวเลี้ยงฉลองแก่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าทหารหรือคนงานสร้างป้อม ก็ล้วนได้รับส่วนแบ่ง เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป ผู้คนยิ่งดีใจหนัก บางคนถึงกับคุกเข่าร้องตะโกนว่า "ทรงพระเจริญ" หลังจากจัดการเรื่องฆ่าแกะเสร็จ หยุนเจิงก็ขึ้นไปบนกำแพงเมืองป้อมซิ่งอันเพื่อดูความคืบหน้าของการขยายกำแพงวงนอก พวกเขาห่างหายไปหลายวัน แต่การขยายป้อมซิ่งอันกลับคืบหน้าไปได้อย่างดี รากฐานของกำแพงที่ขยายออกมานั้นถูกสร้างขึ้นเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ก็เพียงตอกดินและก่ออิฐขึ้นไปขณะหยุนเจิงกำลังมองดูอย่างเพลิดเพลิน สายลมหนาวก็พัดโหมมา ทำให้เขาหนาวจนตัวสั่น ฤดูหนาวมาถึงแล้วจริงๆ หยุนเจิงครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วสั่งองครักษ์ว่า "ไปเรียกหลี่เหวินโจวมา!" ไม่นาน หลี่เหวินโจวก็วิ่งมาหาหยุนเจิงพร้อมคำน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1344
การบีบให้ต้าเฉียนยอมสงบศึก คือเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขา ซังเจี๋ยยืนอยู่บนที่สูง มองออกไปไกล ที่ไกลออกไป สามารถมองเห็นแนวทัพของต้าเฉียนที่ตั้งรับอยู่ "จ้าวจี๋คนนี้ ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าปวดหัวจริงๆ" มองไปยังแนวทัพของศัตรู ซังเจี๋ยได้แต่ส่ายหน้าพร้อมหัวเราะขื่น การป้องกันของจ้าวจี๋ เรียกได้ว่าแน่นหนาจนไม่มีช่องว่าง แม้กองกำลังของชนเผ่าโม่ซีจะมีมากกว่าของจ้าวจี๋มากนัก แต่ไม่ต้องพูดถึงแนวป้องกันที่อยู่ด้านหลังเลย แค่จะเจาะผ่านแนวป้องกันนี้ก็ต้องสูญเสียอย่างหนัก ก่อนหน้านี้ พวกเขาแค่เปิดการโจมตีลองเชิง ก็สูญเสียกำลังพลไปกว่า 5,000 คนแล้ว ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ซังเจี๋ยได้ปรับเปลี่ยนการวางกำลังทัพอยู่ตลอด หวังว่าจ้าวจี๋จะเผยช่องโหว่เมื่อปรับกลยุทธ์การป้องกัน น่าเสียดาย จ้าวจี๋ไม่ได้เผยช่องโหว่ที่ใหญ่พอเลย ช่องโหว่เล็กๆ ที่เห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็เป็นเพียงแผนลวงของจ้าวจี๋ ที่ต้องการล่อให้พวกเขาเข้าโจมตี ดูท่าว่า การเจาะแนวป้องกันของศัตรูจากด้านหน้าในระยะเวลาอันสั้น คงเป็นไปไม่ได้ คงต้องดูว่า จักรพรรดิแห่งต้าเฉียนจะถอนกำลังจากที่นี่เพื่อป้องกันกองทัพอีกสายของพวกเขาห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1343
หลายวันถัดมา หยุนเจิงนำกองทัพบุกโจมตีแนวหลังของศัตรูอย่างดุเดือด พวกเขายังคงปฏิบัติตามกฎการรบที่ใช้ในเป่ยหวน นอกจากคนชราและเด็กที่สูงไม่เกินขาม้า สังหารทั้งหมด! หากพบฝูงแกะหรือฝูงวัวของศัตรู ก็ฆ่าทิ้งโดยไม่ลังเล กำลังพลของศัตรูถูกส่งไปแนวหน้าจนหมด ทำให้แนวหลังว่างเปล่าอย่างยิ่ง บางเมืองมีกองกำลังป้องกันไม่ถึงห้าร้อยคน หลายแห่งแทบจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นเมือง เป็นเพียงชุมชนขนาดใหญ่เท่านั้น ที่น่าทึ่งที่สุดคือ นักรบภูตสิบแปดคนสามารถยึดเมืองได้ด้วยกำลังเพียงหยิบมือ และเปิดประตูเมืองให้กองทัพใหญ่บุกเข้าไป กองทัพนับหมื่นบุกจู่โจมเหมือนฝูงตั๊กแตน สร้างความเสียหายให้แนวหลังของศัตรูจนเลือดนอง สุดท้าย หยุนเจิงตัดสินใจแบ่งกองทัพออกเป็นสามส่วนเพื่อโจมตีพร้อมกัน หยุนเจิงออกคำสั่งง่ายๆ พบเมืองที่ตีได้ก็โจมตี หากเจอเมืองใหญ่ให้เลี่ยงไป เพราะแนวหลังศัตรูว่างเปล่าและไม่กล้าออกมารบ ทุกเมืองที่ยึดได้จะมีข้อความตัวอักษรสีเลือดปรากฏบนกำแพงเมืองว่า “หากใครบังอาจล่วงเกินต้าเฉียน แม้อยู่ไกลก็ต้องถูกกำจัด!” นอกจากนี้ หยุนเจิงยังปล่อยข่าวลือว่าพวกเขามีกองทัพถึงแสนคน หลังโจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1342
กองทหารม้า! กองทหารม้าจำนวนมหาศาล! มองไปไกลสุดสายตาก็ไม่เห็นจุดสิ้นสุด ตอนนี้ กองทหารม้าศัตรูบุกมาถึงระยะไม่ถึงสองร้อยเมตรจากกำแพงป้อมแล้ว เขาเห็นชุดเกราะและธงรบของศัตรูอย่างชัดเจน นี่มันกองทหารม้าของต้าเฉียนจริงๆ! ต๋าจ้านยืนนิ่งมองกองทหารม้าต้าเฉียนที่บุกเข้ามาด้วยความฮึกเหิมจนลืมแม้แต่จะสั่งการป้องกัน จนกระทั่งลูกธนูพุ่งผ่านข้างหูของเขาไป เขาถึงเหมือนตื่นจากฝัน “เร็ว เข้าไปป้องกันจุดที่พัง! ตั้งแนวป้องกัน! ตั้งแนวป้องกัน!” ต๋าจ้านตะโกนจนสุดเสียง แต่ก็ไร้ความหมายใดๆ “ตั๊งๆๆ……” เสียงระฆังเตือนภัยดังสนั่นไม่หยุด ทหารในป้อมปู้ต๋าวั่งพยายามตั้งแนวป้องกันอย่างสับสน แต่ก่อนจะตั้งแนวเสร็จ ฝนลูกธนูก็พุ่งเข้ามา ถัดมา กองทหารม้าต้าเฉียนบุกทะลุช่องกำแพงเข้ามา สังหารทหารป้อมเหมือนฟันผลไม้ “หนีเร็ว!” “หนีเร็วเข้า!” “ช่วยด้วย ช่วยด้วย…” ขวัญกำลังใจของทหารป้อมปู้วั่งต๋าถูกทำลายแทบจะในทันที มีเพียงไม่กี่คนที่ยังต้านไว้สุดชีวิต แต่ส่วนใหญ่เหมือนแมลงวันไร้หัว วิ่งหนีอย่างอลหม่าน ตั้งแต่วินาทีที่กองทหารม้าต้าเฉียนปรากฏตัว พวกเขาก็พ่ายแพ้โดยสิ้นเชิ
