MasukShare
บทที่ 140
Bab terkait
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 141
ไม่นานนัก หยุนเจิงและพวกก็กลับมาถึงรถม้าของพวกเขาเมื่อพวกเขากลับมาถึง องค์ชายคนอื่นๆ ก็กลับมากันหมดแล้วแต่ละคนกลับมาพร้อมกับผลลัพธ์อันยอดเยี่ยมบนพื้นเต็มไปด้วยสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่มากมายแม้แต่เจ้าแปดที่อายุเพียงสิบสามปี ตรงหน้าเขาเต็มไปด้วยเหยื่อจำนวนไม่น้อยนอกจากหยุนเจิงแล้ว ก็มีเจ้าเก้าที่อายุเพียงสิบเอ็ดปีที่กลับมามือเปล่าเมื่อเห็นหยุนเจิงและพวกกลับมามือเปล่าเช่นนี้ ทุกคนต่างหัวเราะเย้ยหยันขึ้น “เจ้าหก เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่ได้เหยื่อมาสักตัว?”“ช่างไร้เหตุผลยิ่งนัก! น้องสะใภ้ก็ช่วยเจ้าแล้ว เหตุใดถึงไม่ได้เหยื่ออีกเล่า?”“ข้าว่าเจ้าหกเห็นแก่หน้าตา ก็เลยไม่สะดวกใจที่จะให้น้องสะใภ้ลงมือมากกว่า”“แต่ข้าเดาว่า เจ้าหกมีจิตใจเมตตา ทนที่จะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตไม่ได้เป็นแน่…”ต่อหน้าพระพักตร์จักรพรรดิเหวิน แม้องค์ชายทั้งหกจะมีความสำรวม แต่ความเย้ยหยันที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นยังคงเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนแม้แต่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้าแปดก็ร่วมความครึกครื้นนี้ด้วยหยุนเจิงคร้านจะสนใจคนพวกนี้ จึงหันไปมองเยี่ยจื่อทั้งสองสบตากัน เยี่ยจื่ิอพยักหน้าเบาๆ หยุนเจิงจึงวางใจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 142
“ลูกยอมรับโทษพ่ะย่ะค่ะ”หยุนเจิงโค้งคำนับอีกครั้ง“ดี! ยอมรับโทษแต่โดยดีก็ดี!”จักรพรรดิเหวินพยักหน้าและตรัสด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “เจ้าหลบไปก่อน ประเดี๋ยวข้าจะจัดการเจ้าทีหลัง!”หยุนเจิงน้อมรับพระบัญชา พาเสิ่นลั่วเยี่ยนและพวกหลบไปอยู่ข้างๆ เยี่ยจื่อ“นี่มันเกิดอันใดขึ้นกับพวกเจ้ากันแน่?”เยี่ยจื่อกระซิบถามหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนเสียงเบาด้วยความสงสัย“อย่าได้เอ่ยเลย!”เสิ่นลั่วเยี่ยนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ พลางจ้องเขม็งไปที่หยุนเจิงด้วยความโกรธเกรี้ยวหยุนเจิงไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด แอบส่งสายตาเป็นนัยบอกให้เยี่ยจื่อรอดูละครฉากใหญ่ห๊ะ?เยี่ยจื่อไม่เข้าใจนัก และนางก็อดคิดสงสัยไม่ได้หรือหยุนเจิงจะมีแผนสำรองเอาไว้?ทว่า เหตุใดตอนนี้ถึงยังนิ่งสงบอยู่อีกและในขณะที่เยี่ยจื่อกำลังฉงนสงสัยอยู่นี้เอง จักรพรรดิเหวินลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆมองดูเหยื่อเหล่านี้ที่วางอยู่ตรงหน้าโอรสของตนก็อดที่จะพยักหน้าไม่ได้“อืม ไม่เลวเลย! แต่ละคนไม่ทำให้ข้าผิดหวังเลยจริงๆ!”จักรพรรดิเหวินพลางพยักหน้า พลางเดินผ่านเหยื่อที่ตั้งอยู่ตรงหน้าขององค์ชายแต่ละคน ทั้งยังรับสั่งว่า “มู่ซุ่น รีบให้คนมานับจำ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 143
มู่ซุ่นรายงานทีละคนนอกจากเจ้าแปดแล้ว จำนวนสัตว์ที่ถูกล่าของคนอื่นๆ ล้วนแต่ได้มานับสิบกว่าตัวทั้งสิ้นด้วยจำนวนสัตว์ที่ล่ามาได้จำนวนสิบแปดตัวของหยุนลี่นั้น เขาจึงมองทุกคนอย่างเย้ยหยันทว่า เจ้าแปดล่ามาได้เพียงแค่เก้าตัวเท่านั้นตามที่จักรพรรดิเหวินได้กล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้จำนวนสัตว์ที่เจ้าแปดและเจ้าเก้าล่ามาได้นับเป็นจำนวนสองเท่าหากคิดเช่นนี้ นั่นหมายความว่าหยุนลี่กับเจ้าแปดนับว่าเสมอกัน…“อืม ไม่เลว ไม่เลวเลย!”จักรพรรดิเหวินค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ สายตาจ้องมองไปที่หมีตัวที่หยุนลี่ล่ามาได้ และกล่าวกับเจ้าแปดว่า “เจ้าแปด แม้ว่าเจ้าและพี่สามของเจ้าจะเสมอกัน แต่พี่สามของเจ้าล่าหมีตัวหนึ่งมาได้ ข้าจะถือว่าพี่สามของเจ้าเป็นผู้ชนะ เจ้ามีความเห็นเช่นไร?”“ลูกมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ”แม้ในใจองค์ชายแปดจะไม่ยอมจำนน แต่ก็ทำได้เพียงแค่เก็บมันเอาไว้ภายในใจเท่านั้น “ฝ่าบาทเพคะ”ทันใดนั้นเองเหลียงเฟยก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “แม้เจ้าสามจะล่าหมีมาได้ แต่เจ้าแปดก็มีอายุเพียงแค่สิบสามปีเท่านั้น เขาล่าสัตว์มาได้ถึงเก้าตัว ก็นับว่ามีความสามารถที่หาได้ยากแล้วนะเพคะ”เมื่อได้ยินเหล
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 144
จักรพรรดิเหวินหันไปตรัสถามหยุนลี่หยุนลี่รีบกล่าวสิ่งที่ทั้งสองได้เดิมพันกันเอาไว้ออกมาทันทีสีพระพักตร์ของจักรพรรดิเหวินเคร่งขรึมลงมาก และตะคอกถามว่า “เจ้าหก นี่เจ้ากำลังอิจฉาริษยาพี่สามของเจ้าอยู่หรือไม่?”หยุนเจิงส่ายหน้าพลางกล่าว “ลูกมิบังอาจอิจฉาริษยาพี่สามพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเหตุใดเจ้าถึงเดิมพันกับพี่สามของเจ้า?” จักรพรรดิเหวินเค้นถามหยุนเจิงทำท่าทางคิดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกักว่า “คือลูก…ลูกแค่ไม่อยากเห็นพี่สามชนะ…”“ดูเหมือนเจ้าจะมีอคติกับพี่สามของเจ้ามากเลยสินะ!”จักรพรรดิเหวินหรี่ตาเล็กน้อยจ้องมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก“ไม่ใช่นะพ่ะย่ะค่ะ ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ!”หยุนเจิงโบกมือปฏิเสธอย่างแรง “ลูกไม่ได้มีอคติกับพี่สามนะพ่ะย่ะค่ะ ลูกแค่ถูกพี่สามเยาะเย้ยว่าลูกล่าสัตว์ไม่ได้ ลูกก็เลยน้อยใจ ก็เลย…”“เหลวไหล!”หยุนลี่รีบแย้งทันที “ข้าไปเยาะเย้ยเจ้าตอนไหน ข้าหวังดีอยากจะแบ่งสัตว์ที่ล่ามาได้ให้เจ้าสองตัวด้วยซ้ำ แต่เจ้ากลับปฏิเสธน้ำใจ เจ้าหก ข้ารู้ว่าเจ้ามีอคติกับข้าตั้งแต่เจ้าถูกลอบสังหารในครั้งที่แล้ว แต่ข้ากล้าสาบานต่อสวรรค์ว่าข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 145
เมื่อเห็นสีหน้าของหยุนลี่ผิดปกติไป องค์ชายองค์อื่นๆ ก็รีบยื่นคอมองดูของในหีบที่อยู่ในมือหยุนลี่ทันทีและเมื่อได้เห็นของล้ำค่าที่อยู่ในหีบนั้น องค์ชายองค์อื่นๆ ต่างก็ตกตะลึงพรึงเพริดขึ้นของล้ำค่าดังกล่าวที่อยู่ในหีบใบนี้ คือกิ่งต้นจิงเหลืองที่มีความหนาเท่าหัวแม่มือ!ของล้ำค่าอย่างนั้นหรือนี่คือของล้ำค่าอย่างที่จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างนั้นหรือต้องมีอันใดผิดพลาดเป็นแน่“บังอาจ!”ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงพรึงเพริดอยู่นั้น ซูเฟยก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธว่า “มู่ซุ่น รีบให้คนไปตรวจสอบดูว่าใครกันที่กล้าบังอาจเปลี่ยนของล้ำค่าในหีบนี้ไป!”มู่ซุ่นเพียงแค่โค้งคารวะเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เอ่ยปากเปล่งเสียงกล่าวอันใดออกมา“ยังยืนนิ่งอยู่ทำไมกันเล่า?”ซูเฟยจ้องเขม็งมู่ซุ่นด้วยความโกรธเกรี้ยว“ไม่ต้องตรวจสอบ!”ในที่สุดจักรพรรดิเหวินก็เอ่ยปากตรัสออกมาว่า “ของล้ำค่าในหีบนี้ ก็คือของสิ่งนี้ถูกต้องแล้ว!”หลังจากจักรพรรดิเหวินตรัสจบ บรรยากาศ ณ ที่นี้พลันเงียบสงัดลงทันทีนี่คือของล้ำค่าที่จักรพรรดิเหวินกล่าวถึงอย่างนั้นหรือนี่มันกิ่งต้นจิงเหลืองธรรมดาๆ กิ่งหนึ่งไม่ใช่หรอกหรือหยุนลี่เองก็
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 146
จักรพรรดิเหวินเหลือบมองเกาเหอและคนอื่นๆ แล้วถามเสียงเข้ม“เห็น...เห็นแล้ว”“เห็นหลายตัวเลย...”แต่ละคนตอบอย่างระมัดระวังจักรพรรดิเหวินถามอีกครั้ง “แล้วทำไมพวกเขาไม่นำสัตว์ที่ล่าได้กลับมาด้วย”เกาเหอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบอย่างระมัดระวัง “องค์ชายหกและพระชายาองค์ชายหกบอกว่า ไม่ใช่สัตว์ที่พวกเขายิงได้ พวกเขา...จึงไม่ต้องการ”จักรพรรดิเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามทหารองครักษ์หลายคนอย่างฉุนเฉียว “เป็นเพราะเจ้าหกไม่ต้องการนำกลับมา หรือเป็นเพราะชายาองค์ชายหกไม่ยอมให้เขาเอากลับมา”เมื่อเผชิญกับคำถามของจักรพรรดิเหวิน ทั้งหมดลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นว่า“ทั้งองค์ชายหกและพระชายาองค์ชายหกต่างก็ไม่ต้องการเอามาพ่ะย่ะค่ะ”“พระชายาองค์ชายหกยังกล่าวชมเชยองค์ชายหกด้วย ว่าถึงแม้...แม้จะยิงธนูไม่เก่ง แต่ก็ยังมี...ความทระนง”“ใช่...”คนเหล่านี้ค่อนข้างเฉลียวฉลาดดีทีเดียวในเวลานี้ยังรู้จักรักษาเกียรติของเสิ่นลั่วเยี่ยนด้วยเมื่อได้ยินคำพูดของพวกเขา เสิ่นลั่วเยี่ยนกลับแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเห็นอยู่ชัดๆ ว่าหยุนเจิงเป็นผู้ที่ใช้อำนาจขัดขวางไม่ให้พวกเขานำสัตว์ที่ล่าได้กลับมาตอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 147
ทันทีที่จักรพรรดิเหวินบัญชา องครักษ์ทั้งห้าก็ถูกลากออกไป“ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย!”“ฝ่าบาทโปรดไว้...”องครักษ์ของหยุนลี่ยังคงร่ำไห้ร้องขอความเมตตาไม่หยุด ทว่าจักรพรรดิเหวินกลับเมินเฉยในไม่ช้า องครักษ์ทั้งหมดของหยุนลี่ก็ถูกประหารชีวิตมีศีรษะเปื้อนเลือดจำนวนมากถูกวางไว้ตรงนั้น ทำให้บรรยากาศในที่เกิดเหตุดูเคร่งขรึมอย่างยิ่งแม้ว่าองครักษ์ขององค์ชายคนอื่นจะไม่ได้ถูกประหารชีวิตในทันที แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันมากนักทุกคนรู้ดีว่าจักรพรรดิเหวินโกรธมาก ต่างก็ไม่กล้าออมมือ พวกเขาลงมือด้วยกำลังทั้งหมดผัวะ ผัวะ...เสียงแส้ไม้ดังสะท้านคลอไปกับเสียงกรีดร้องโหยหวนขององครักษ์องครักษ์เหล่านี้ก็ไม่ใช่ว่าถูกใส่ความพวกเขาทุกคนรู้ความจริง แต่ไม่มีผู้ใดพูดความจริงออกมาพวกเขาต่างสุมหัวกันกับเจ้านายเพื่อหลอกลวงจักรพรรดิเหวินอย่างไรก็ตาม องครักษ์เหล่านี้รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพียงองครักษ์ จะกล้าเปิดโปงเจ้านายตัวเองได้อย่างไรครั้นได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เกาเหอและคนอื่นๆ ก็ใจเต้นราวกับกลองเพล แอบนึกดีใจที่บังเอิญโชคดีโชคดีที่องค์ชายหกมีหลักการ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 148
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็บอกมา ข้าอนุญาตให้เจ้ารับสมัครทหารจวนห้าร้อยนายเป็นการส่วนตัว เพราะมีจุดประสงค์ใด”จักรพรรดิเหวินถลึงตามองหยุนเจิงเอ้า!พูดไปพูดมา สุดท้ายก็หาเหตุผลมาลงโทษตัวเองน่ะสิแม่เอ้ย!ตัวเองต้องพลอยซวยกับคนโง่พวกนี้ด้วย!หยุนเจิงแอบถอนหายใจในใจ พูดแช่มช้า “ลูกรู้ว่าเสด็จพ่อเข้าใจและเห็นใจลูก ต้องการให้ลูกรับสมัครทหารจวนห้าร้อยนายเป็นการส่วนตัว เพื่อทำหน้าที่เป็นทหารส่วนตัวของลูกหลังจากที่ไปอยู่ซั่วเป่ย...”“ข้า...”จู่ๆ จักรพรรดิเหวินก็ยกไม้ขึ้น แทบจะหายใจไม่ออกด้วยความโกรธ จนพูดคำว่าข้าออกมาได้!เขานึกอยู่แล้วเชียวว่าทำไมเจ้าบ้านี่ถึงได้ใจป้ำในฉวินฟางย่วนขนาดนี้!แน่นอน เจ้าบ้านี่เข้าใจเจตนาของตัวเองผิดไปตั้งแต่ต้น“ข้าไม่เคยคิดที่จะส่งเจ้าไปที่ซั่วเป่ย!”จักรพรรดิเหวินโกรธจัด ตะโกนด้วยความโมโห “แต่เมื่อคืนก่อนเจ้ากลับก่อเรื่องวุ่นวายในฉวินฟางย่วน ตอนนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้กันทั่วแล้วว่าข้าจะให้เจ้าไปรบที่ซั่วเป่ย! ทั้งเจ้าและข้ากลายเป็นขี้ปากคนหมดแล้ว! เจ้าบอกข้ามา ว่าตอนนี้ข้าควรให้เจ้าไป หรือไม่ให้เจ้าไป?”“อ๋า?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่จักรพรรด
Bab terbaru
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1629
สองวันต่อมา หยุนลี่ได้รับจดหมายตอบกลับจากหยุนเจิง เมื่อมองเนื้อหาในจดหมาย หยุนลี่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขาถึงกับขยี้ตาหลายรอบ กลัวว่าตัวเองจะมองผิดไป ตกลงแล้ว! เจ้าหกสุนัขชั่วนั่นตอบตกลงจริงๆ! หยุนเจิงยอมจ่ายเงิน หนึ่งล้านสองแสนตำลึง พร้อมกับส่งตัวหยางหุยโจว เพื่อแลกกับอิสรภาพของฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัวทั้งสิบสามชีวิต ท้ายจดหมาย หยุนเจิงยังกล่าวข่มขู่ หากครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งมีอันเป็นไป อย่าได้โทษว่าเขาไม่ไว้หน้า! "ฮ่าๆๆ!" เมื่อแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อ่านผิดไป หยุนลี่ถึงกับหัวเราะลั่น หนึ่งล้านสองแสนตำลึง แม้จะยังไม่เทียบเท่ากับจำนวนเงินที่เขาเคยถูกหยุนเจิงโกงไป แต่หนึ่งล้านสองแสนตำลึงก็เป็นเงินจำนวนไม่น้อย สำหรับเขาแล้ว นี่มีความหมายไม่น้อยนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถหลอกเอาเงินจากหยุนเจิงได้! และครั้งแรกนี้ก็เล่นไปถึง หนึ่งล้านสองแสนตำลึง! จะไม่ให้เขาดีใจได้อย่างไร!? ปากของฮั่วเหวินจิ้งแข็งเกินไป หากฆ่าฮั่วเหวินจิ้งทิ้งเพียงเพราะความโกรธ ก็มีแต่เสียเปล่า แต่ถ้าใช้เขามารีดเงินจากเจ้าหกได้… ไม่ใช่ว่าเป็นประโยชน์กว่าหรือ!? คิดไม่ถึงว่า มันสำเร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1628
เมื่อหยุนเจิงกล่าวจบ ก็เล่าถึงข้อสันนิษฐานของตนให้เสิ่นควานฟัง นอกจากเหตุผลนี้แล้ว เขาก็นึกไม่ออกถึงสาเหตุอื่นเลย หยุนลี่คงไม่ถึงกับยากจนขนาดจับใครมาเรียกค่าไถ่จากเขาโดยไม่มีเหตุผลหรอกใช่ไหม? หากมีสิ่งผิดปกติ ย่อมต้องมีเงื่อนงำซ่อนอยู่! เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง เสิ่นควานก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด ว่ากันตามตรง ข้อสันนิษฐานของฝ่าบาทก็มีความเป็นไปได้อยู่มาก ฝ่าบาทจับตัวคนของหยุนลี่ แล้วเรียกค่าไถ่ หยุนลี่ก็ทำตามแบบเดียวกัน จับตัวคนที่เขาคิดว่าเป็นสายของฝ่าบาท แล้วเรียกค่าไถ่บ้าง? หรือว่านี่จะเป็นการใช้วิธีของศัตรูมาตอบโต้ศัตรูแบบที่ฝ่าบาทเคยพูดสินะ? “กราบทูลฝ่าบาท แม่ทัพอวี่ชื่อจงส่งสาสน์เร่งด่วนมา!” ในขณะนั้นเอง กองทหารองครักษ์นายหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน พร้อมถือจดหมายฉบับหนึ่งไว้ในมือ สาสน์ด่วนจากอวี่ชื่อจง? หรือว่าเจ้าสามคิดลงมือแล้ว!? เจ้าสามคงไม่บ้าถึงขั้นเปิดศึกในเวลานี้หรอกกระมัง? “นำมานี่!” หยุนเจิงรีบให้เสิ่นควานรับจดหมายมา เมื่อได้รับจดหมายจากเสิ่นควาน หยุนเจิงก็เปิดอ่านอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย สีหน้าของเขากลั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1627
อุทยานบุปผาหลวง หลังจากการประชุมเช้าเสร็จสิ้น จักรพรรดิเหวินรับสั่งให้คนไปแจ้งหยุนลี่ ให้มาเดินเล่นเป็นเพื่อน บิดาและบุตรก้าวเดินไปข้างหน้า ขณะที่มู่ชุ่นและขุนนางติดตามคนอื่นๆ จงใจเว้นระยะห่างออกไป "ฮั่วเหวินจิ้งยังไม่ยอมเปิดปากรึ?" จักรพรรดิเหวินทรงไขว้พระหัตถ์ไว้เบื้องหลัง ตรัสถามด้วยพระพักตร์เคร่งขรึม "ยังพ่ะย่ะค่ะ" หยุนลี่ส่ายศีรษะเบาๆ "ฮั่วเหวินจิ้งไม่กลัวทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง ยืนกรานไม่ยอมเปิดเผยรายชื่อพรรคพวก" จักรพรรดิเหวินตรัส "ในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งไม่ยอมพูด เช่นนั้นก็เปลี่ยนวิธีเถิด!" เปลี่ยนวิธี? หยุนลี่มองจักรพรรดิเหวินด้วยความฉงน "เสด็จพ่อทรงมีแผนใด?" "แผนการวิเศษอะไรนั้นไม่มี มีแค่แผนโง่ๆ แผนหนึ่ง" จักรพรรดิเหวินแย้มสรวล "เจ้าหกไม่เคยเล่นงานเจ้ารึ? เช่นนั้นเจ้าก็เอาฮั่วเหวินจิ้งมาเล่นงานเขาบ้างสิ! ให้เขานำเงินมาไถ่ตัวฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัวของเขา!" อืม? หยุนลี่ได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวินเช่นนั้น พลันเกิดประกายความคิด สามารถทำเช่นนี้ได้ด้วยรึ? "แผนนี้ของเสด็จพ่อแยบยลยิ่ง!" หยุนลี่รีบกล่าวคำเยินยอจักรพรรดิเวหิน ก่อนจะมีท่าทีล
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1626
"ข้าให้ความไว้วางใจเจ้าไม่น้อย แต่เจ้าเอาความภักดีไปให้สุนัขกินแล้วหรือ?" "ข้าทำผิดอะไรกับเจ้าหรือ?" ยิ่งพูดยิ่งโกรธ หยุนลี่กระทืบฮั่วเหวินจิ้งซ้ำอีกหลายครั้ง หากไม่ใช่เพราะต้องการเก็บชีวิตของมันไว้เพื่อรีดข้อมูล เขาคงสั่งให้จับมันไปประหารเจ็ดชั่วโคตรไปแล้ว! "แค่กๆ..." ฮั่วเหวินจิ้งถูกเตะซ้ำๆ จนกระอักเลือดออกมาเป็นสาย หยุนลี่พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้เผลอฆ่ามันซะก่อน ตะคอกเสียงดัง "บอกมา! ยังมีพวกของเจ้ากี่คน!?" ฮั่วเหวินจิ้งนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น แววตาเจ็บปวด "กระหม่อม...ไม่รู้จริงๆ... แค่กๆ..." กล่าวจบฮั่วเหวินจิ้งก็สำลักเลือดออกมาอีก "ไม่รู้? คิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือไง!?" หยุนลี่มองฮั่วเหวินจิ้งด้วยสายตาเย็นชา "ข้ากำลังให้โอกาสเจ้า หากเจ้ายังไม่เห็นค่าของมัน ข้าไม่เพียงจะทำให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ แต่จะส่งคนไปสังหารทั้งตระกูลเจ้าให้สิ้นซาก!" น้ำเสียงของหยุนลี่เย็นเยียบดุจน้ำแข็ง เขาต้องรีดเอาข้อมูลออกมาให้ได้! ต้องรู้ให้แน่ชัดว่าข้างกายเขายังมีคนของเจ้าหกแฝงตัวอยู่อีกหรือไม่! "กระหม่อมไม่รู้จริงๆ!" ฮั่วเหวินจิ้งส่งเสียงคร่ำครวญ "ต่อให้ฝ่าบาทสั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1625
ยามดึกสงัด ณ จวนองค์รัชทายาท แม้เวลาจะล่วงเข้าสู่เที่ยงคืนแล้ว แต่หยุนลี่ยังคงไม่ยอมนอน ฎีกาจากกรมกองต่างๆ ถูกส่งมารวมไว้ที่เขาทั้งหมด ปกติแล้วฎีกาเหล่านี้ก็มีไม่น้อยอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ปริมาณฎีกาเพิ่มขึ้นจากเดิมเกือบเท่าตัว ที่สำคัญ เนื้อหาในฎีกาส่วนใหญ่มีเพียงเรื่องเดียว ขอเงิน! แม้เขาจะหาทางแก้ปัญหาเรื่องเงินไปบางส่วนแล้ว แต่เงินในท้องพระคลังยังคงร่อยหรอ ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าหกสุนัขชั่วนั่นคิดหาวิธีหลอกเอาเงินอยู่ตลอด! ขณะหยุนลีกำลังอ่านฎีกาชุดสุดท้าย ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก "ขอทูลองค์รัชทายาทฝ่าบาท ฮั่วเหวินจิ้งถูกจับกุมแล้วพ่ะย่ะค่ะ!" เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหยุนลี่ก็เปลี่ยนไปทันที ฮั่วเหวินจิ้ง! สารเลว! ที่แท้มันก็คือเขาจริงๆ ! "เข้ามา!" ประกายสังหารพุ่งวาบขึ้นในดวงตาของหยุนลี่ เขาแทบอยากฉีกทึ้งฮั่วเหวินจิ้งเป็นชิ้นๆ ยังดีที่เขาระแวดระวังไว้ก่อน ไม่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าชายชั่วผู้นี้จะซ่อนตัวอยู่ข้างกายเขาอีกนานเท่าใด! สมควรตาย! ไม่นานนัก องครักษ์ผู้รายงานข่าวก็เดินเข้ามา "จับตัวได้เมื่อใด?
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1624
ณ ชั่วขณะนั้น หยุนลี่พลันเข้าใจถึงความยากลำบากของจักรพรรดิเหวิน เหล่าขุนนางในราชสำนักนั้น ทั้งต้องใช้งาน แต่ขณะเดียวกันก็ต้องไม่ปล่อยให้พวกเขามีอำนาจมากเกินไป จำเป็นต้องหาจุดสมดุลระหว่างการใช้งานกับการควบคุมพวกเขา ในราชสำนัก ย่อมไม่อาจปล่อยให้ขุนนางผู้ใดมีอำนาจล้นฟ้า แม้แต่ผู้ที่เขาไว้วางใจที่สุด! … ยามโพล้เพล้ ณ จวนฮั่ว "ฮั่วผิง นี่ก็ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เจ้าจะออกไปไหน?" พ่อบ้านที่ประจำอยู่หน้าจวนฮั่วทักขึ้นเมื่อเห็นฮั่วผิงกำลังจูงม้าเทียมเกวียนออกจากจวน ฮั่วผิงตอบกลับ "ฟืนถ่านในจวนใกล้หมดแล้ว นายท่านสั่งให้ข้ารีบออกไปซื้อก่อนที่ฟ้าจะมืด" "เช่นนั้นเจ้าต้องรีบกลับมาให้ทันมื้อเย็นนะ ถ้าพลาดเวลาอาหารก็ต้องอดข้าวแล้ว" พ่อบ้านที่เฝ้าประตูเตือนขึ้น ฮั่วผิงยิ้มขื่นๆ พยักหน้ารับ ก่อนจะขับเกวียนออกไป ไม่นาน ฮั่วผิงก็มาถึงตลาดขายถ่านทางตอนใต้ของเมือง ขณะที่เขามาถึง ร้านค้าถ่านก็เตรียมจะปิดร้านกันแล้ว "พ่อค้า รอก่อน! ข้าจะซื้อถ่าน" ฮั่วผิงตะโกนเรียกพ่อค้าผู้กำลังจะปิดร้าน พ่อค้าหันมามอง ก่อนจะชะงักมือที่กำลังปิดประตูร้าน "พี่ฮั่ว ทำไมเจ้าถึง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1623
แม้กู้ซิวจะคัดค้านอย่างหนัก แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนการตัดสินใจของหยุนลี่ได้ ท้ายที่สุด เรื่องนี้ก็ถูกกำหนดลงไป หยุนลี่ยังสั่งกำชับทั้งห้าว่าห้ามเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป เมื่อทุกคนค่อยๆ ถอนตัวออกไป สวีสือฝู่กลับอ้างว่ามีเรื่องสำคัญต้องหารือกับหยุนลี่ และขออยู่ต่อ "ฝ่าบาท ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่?" สวีสือฝู่ขมวดคิ้ว ถามหยุนลี่ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ตกปลา!" หยุนลี่เผยรอยยิ้มลึกลับ ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์และภาคภูมิใจอยู่ลึกๆ ความกังวลของกู้ซิวนั้นช่างเกินเหตุไป เขาคือองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการในฐานะผู้แทนพระองค์ และเป็นจักรพรรดิในอนาคต! ย่อมเข้าใจผลกระทบของเรื่องนี้เป็นอย่างดี ไม่มีทางโง่เขลาถึงขั้นปล่อยเงินปลอมเข้าสู่ตลาดโดยตรง "ตกปลา?" แววตาของสวีสือฝู่ฉายแววเย็นเยียบ "ฝ่าบาททรงสงสัยว่ามีคนในพวกเราห้าคนนี้ไม่น่าไว้วางใจหรือ?" "ไม่ ไม่ใช่!" หยุนลี่รีบโบกมือ "ข้าย่อมเชื่อใจท่านลุงและพ่อตาแน่นอน! ข้าเพียงแต่สงสัยฮั่วเหวินจิ้งเท่านั้น…" กล่าวพลาง หยุนลี่ก็เล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ฮั่วเหวินจิ้งพยายามบ่ายเบี่ยงไม่เดินทางไปฟู่โจว เขาถึงขั้นสงสัยว่า ครั้งก่อนท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1622
หากกองทัพเกิดความวุ่นวายขนานใหญ่ ต้าเฉียนก็จะเข้าสู่กลียุคในไม่ช้า"พวกเจ้าดูเถิด!" หยุนลี่ใบหน้ามืดครึ้ม หยิบจดหมายสองฉบับบนโต๊ะส่งให้ทั้งห้าคนดู ทั้งห้าคนไม่กล้าชักช้า รีบรุดเข้ามาอ่านเนื้อหาในจดหมาย "สามล้านตำลึงเงิน เสบียงอาหารสองแสนชั่ง ช่างต่อเรือหนึ่งพันคน เขาช่างกล้าขอจริงๆ…" "ก็ต้องให้สิ! ไม่ให้แล้วจะทำอย่างไร? นี่ล้วนเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทฝ่าบาทรับปากไว้ไม่ใช่หรือ?" "ต่อให้รับปากแล้ว ก็ยังสามารถถ่วงเวลาไปก่อนได้มิใช่หรือ?" "จะถ่วงเวลาอย่างไร? หากถ่วงไปอีก ก็จะเลยฤดูกาลเพาะพันธุ์มันเทศแล้ว!" "ค่าไถ่ตัวหยางหุยโจวก็ต้องจ่าย หากปล่อยให้หยุนเจิงประหารหยางหุยโจว เช่นนั้นจะกระทบต่อพระเกียรติยศของฝ่าบาท…" ยังไม่ทันที่หยุนลี่จะเอ่ยถาม ทั้งห้าก็ถกเถียงกันขึ้นมาเอง การถ่วงเวลาออกไป ย่อมเป็นผลดีต่อพวกเขา แต่ปัญหาก็คือ หยุนเจิงได้เตือนมาในจดหมายแล้ว หากยังไม่ส่งเงิน เสบียง และช่างต่อเรือไปยังฟู่โจว ฤดูกาลเพาะพันธุ์มันเทศก็จะผ่านพ้นไป และหากต้องการมันเทศอีก ก็ต้องรอจนถึงปีหน้า ขณะที่ทั้งห้าคนยังวิตกกังวล หยุนลี่กลับเผยรอยยิ้มออกมา "ต้องให้แน่นอน! มันเทศต้
