LOGINShare
บทที่ 147
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 148
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็บอกมา ข้าอนุญาตให้เจ้ารับสมัครทหารจวนห้าร้อยนายเป็นการส่วนตัว เพราะมีจุดประสงค์ใด”จักรพรรดิเหวินถลึงตามองหยุนเจิงเอ้า!พูดไปพูดมา สุดท้ายก็หาเหตุผลมาลงโทษตัวเองน่ะสิแม่เอ้ย!ตัวเองต้องพลอยซวยกับคนโง่พวกนี้ด้วย!หยุนเจิงแอบถอนหายใจในใจ พูดแช่มช้า “ลูกรู้ว่าเสด็จพ่อเข้าใจและเห็นใจลูก ต้องการให้ลูกรับสมัครทหารจวนห้าร้อยนายเป็นการส่วนตัว เพื่อทำหน้าที่เป็นทหารส่วนตัวของลูกหลังจากที่ไปอยู่ซั่วเป่ย...”“ข้า...”จู่ๆ จักรพรรดิเหวินก็ยกไม้ขึ้น แทบจะหายใจไม่ออกด้วยความโกรธ จนพูดคำว่าข้าออกมาได้!เขานึกอยู่แล้วเชียวว่าทำไมเจ้าบ้านี่ถึงได้ใจป้ำในฉวินฟางย่วนขนาดนี้!แน่นอน เจ้าบ้านี่เข้าใจเจตนาของตัวเองผิดไปตั้งแต่ต้น“ข้าไม่เคยคิดที่จะส่งเจ้าไปที่ซั่วเป่ย!”จักรพรรดิเหวินโกรธจัด ตะโกนด้วยความโมโห “แต่เมื่อคืนก่อนเจ้ากลับก่อเรื่องวุ่นวายในฉวินฟางย่วน ตอนนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้กันทั่วแล้วว่าข้าจะให้เจ้าไปรบที่ซั่วเป่ย! ทั้งเจ้าและข้ากลายเป็นขี้ปากคนหมดแล้ว! เจ้าบอกข้ามา ว่าตอนนี้ข้าควรให้เจ้าไป หรือไม่ให้เจ้าไป?”“อ๋า?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่จักรพรรด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 149
“เป็นองค์ชายที่ปรีชา ไม่อย่างนั้นพวกข้าคงต้องโทษไปด้วย”“หากท่านอ๋องไม่เป็นคนแน่วแน่ พวกข้าคงแย่แน่แล้ว”“องค์ชายปรีชา ข้าน้อยเลื่อมใส...”ระหว่างทางกลับ องครักษ์ทุกคนต่างก็มองดูหยุนเจิงอย่างชื่นชมเมื่อนึกถึงองครักษ์ขององค์ชายคนอื่นๆ ที่ถูกเฆี่ยนตีจนเนื้อปริแตก พวกเขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากหยุนเจิงพอใจกับการแสดงของคนเหล่านี้มาก พูดเนิบๆ อย่างปลงอนิจจัง “ฉะนั้น เป็นคนต้องซื่อสัตย์สุจริตดีกว่า อย่าไปคิดเรื่องใช้เล่ห์เพทุบาย!”“ใช่ๆ...”องครักษ์หลายคนพยักหน้าหงึกหงักเยี่ยจื่อมองเขาอย่างเซ็งๆ แอบนึกขันในใจเขายังมีหน้าไปสอนให้คนอื่นซื่อสัตย์สุจริต?เขาซึ่งเป็นคนที่ต้องการใช้อุบายไปยึดอำนาจทางทหารและกบฏในซั่วเป่ย ยังกล้าพูดคำว่า ‘ซื่อสัตย์สุจริต’?เขาหน้าไม่อายด้วยซ้ำ!นอกจากจะขำแล้ว เยี่ยจื่อยังมองไปที่เสิ่นลั่วเยี่ยนที่หน้าแดงตลอดทาง“เป็นอะไรไป”เยี่ยจื่อกระตุ้นม้าให้เข้าไปใกล้เสิ่นลั่วเยี่ยน หัวเราะเบาๆ “คงไม่ได้รู้สึกว่าจู่ๆ สามีคนนี้ของเจ้าก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์หรอกกระมัง”“เจ้าไม่ต้องพูด...”เสิ่นลั่วเยี่ยนหน้าแดงก่ำ พูดงุบงิบเบาๆ ราวกับเสียงยุง ก้มศีรษะอย่างเงียบๆเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 150
จะมาพูดเรื่องนี้ตอนนี้เพื่ออะไรยิ่งเสิ่นลั่วเยี่ยนคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น พูดด้วยความโกรธ “ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้สารเลวจางซู! ถ้าเขาไม่พาเจ้าไปที่ฉวินฟางย่วน ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น!”“อย่าไปโทษเขาเลย”หยุนเจิงโคลงศีรษะยิ้มๆ “เป็นข้าที่ดื่มมากเกินไป เกี่ยวอะไรกับคนอื่นล่ะ เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะคิดว่าเรากำลังทำอะไรที่เรือนหลัง!”ทำอะไร?เสิ่นลั่วเยี่ยนอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้างามแดงปลั่งอีกครั้ง“เจ้าหยุดพูดเหลวไหลนะ! ข้าจะทำอะไรกับเจ้าได้”เสิ่นลั่วเยี่ยนเขม็งมองหยุนเจิงอย่างอายๆ จากนั้นหันหลังเดินออกไป...หลังอาหารเย็น มีคนจากในวังมาหา จักรพรรดิเหวินเรียกหยุนเจิงเข้าวังอีกครั้งหยุนเจิงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเดินทางเข้าวังคิดในใจว่าวันนี้บิดาจำเป็นของตัวเองผู้นี้คงโกรธจัด ที่เรียกตัวเองเข้าเฝ้าตอนนี้ เกินครึ่งคงไม่ใช่เรื่องดีช่างเถอะ!จะดีหรือร้าย ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!จะเป็นอย่างไรก็ปล่อยให้เป็นไปตามนั้นเถอะ!ถึงอย่างไรเขาอาจจะเหนื่อยจากการเฆี่ยนตีหยุนลี่และไอ้สารเลวพวกนั้นแล้ว คิดว่าคงไม่เหลือเรี่ยวแรงมาเฆี่ยนตีตัวเองอี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 151
จักรพรรดิเหวินนิ่งเงียบอยู่นานหยุนเจิงรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสำคัญในการตัดสินใจของจักรพรรดิเหวิน จึงไม่พูดรบกวน รอคอยการตัดสินใจของจักรพรรดิเหวินอย่างกระวนกระวายใจผ่านไปนานหลายอึดใจ จักรพรรดิเหวินดูเหมือนจะตัดสินใจได้ในที่สุด“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าจงไปหาหรง...”จักรพรรดิเหวินเพิ่งเริ่มพูด แต่จู่ๆ ก็หยุดชะงักหากให้เจ้าหกไปหาเจ้าคนหนังเหนียวนั่น คิดว่าเขาคงจะทุบเจ้าหกจนตาย!ช่างเถอะ!หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดิเหวินก็เปลี่ยนใจและพูดว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าไปรายงานตัวที่กองทหารเสินอู่ ข้าจะแจ้งให้เซียวติ้งอู่สอนพิชัยสงครามแก่เจ้า!”สอนพิชัยสงครามให้ตัวเองงั้นหรือหมายความว่า เขายอมให้ตัวเองไปที่ซั่วเป่ยอย่างนั้นหรือหยุนเจิงดีใจมาก รีบลุกขึ้นยืนทันที “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”จักรพรรดิเหวินโบกมืออย่างอ่อนแรง เงยหน้าขึ้นมองหยุนเจิง “เจ้าจงจำไว้ ข้าให้เจ้าไปที่ซั่วเป่ยเพื่อสร้างผลงาน ไม่ใช่ไปตาย!”“ลูกเอ๋ยทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนเจิงพยักหน้าอย่างจริงจังทันใดนั้นเขาก็รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อยแม้ว่าจักรพรรดิเหวินจะมองข้ามเขามานาน แต่พูดตามตรง หลังจากที่ได
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 152
เสี่ยวหรูตอบกลับว่า “งานที่ต้องใช้แรงเช่นนี้ ผู้น้อยทำเองเจ้าค่ะ”เสี่ยวหรูพูดไปด้วย พร้อมกับถือน้ำร้อนเดินมาทางด้านนี้“อย่าเข้ามา!”เยี่ยจื่อสีหน้าเต็มไปด้วยความลนลาน พูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาดว่า “ข้ากำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่ อย่ามารบกวนข้า! รีบออกไปซะ ช่วยข้าปิดประตูให้เรียบร้อยด้วย!”เสี่ยวหรูหยุดฝีเท้าในทันที “เช่นนั้นผู้น้อยเอาน้ำวางไว้ตรงนี้นะเพคะ ผู้น้อยจะรออยู่ด้านนอกประตู หากฮูหยินต้องการเติมน้ำ เรียกผู้น้อยก็พอเจ้าค่ะ”“ข้าทำเองได้”เยี่ยจื่อพยายามทำจิตใจให้สงบ “ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว เจ้ารีบไปพักผ่อนเถอะ งานแต่งของฝ่าบาทใกล้เข้ามาแล้ว พรุ่งนี้ในจวนยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก”“ขอบพระคุณเจ้าค่ะฮูหยิน”เสี่ยวหรูวางน้ำร้อนลง และเดินออกจากห้องไปเมื่อได้ยินเสียงเสี่ยวหรูปิดประตู เยี่ยจื่อก็ถอนหายใจเล็กน้อย และตบที่หน้าแกของตัวเองโดยไม่รู้ตัวหากให้เสี่ยวหรูรู้ว่าหยุนเจิงอยู่ในห้องของนาง นางคงไม่มีหน้าไปพบใครอีกทันทีที่นางขยับตัว จุดซ่อนเร้นก็โผล่ขึ้นจากน้ำมากยิ่งขึ้น หยุนเจิงจ้องจนตาแทบถลนขณะนั้นเอง ในหัวสมองของหยุนเจิงราวกับมีหมาป่าที่หิวโหยกำลังส่งเสียงร้องอยู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 153
หยุนเจิงทำเป็นไม่สะทกสะท้านต่อหน้าเยี่ยจื่อเมื่อกลับถึงห้อง หัวใจของเขากลับเต้นตุบๆ รัวเร็วไม่หยุดนิ่งตอนนี้ในหัวสมองของเขาคิดถึงภาพที่ละมุนละไมก่อนหน้านี้ดูไม่ออกเลยจริงๆ!โดยปกติเยี่ยจื่อไม่เคยมีอะไรเผยออกมา แต่ความจริงกลับคาดไม่ถึงในขณะที่หยุนเจิงยื่นมาออกมาทำท่าทางนั้น ซินเซิงก็เปิดประตูเข้ามา“ฝ่าบาท ท่านกำลัง...”ซินเซิงมองหยุนเจิงที่กำลังกางนิ้วทั้งห้าและทำท่าทางแปลกๆ อย่างไม่เข้าใจ“แค่กๆ...”หยุนเจิงได้สติกลับมา “มือข้าเป็นตะคริวนิดหน่อย ข้าก็เลยขยับนิ้วมือเสียหน่อย”ซินเซิงเดินเข้าไป “เช่นนั้นข้าทาสช่วยนวดให้เพคะ!”“ไม่ต้อง ไม่ต้อง”หยุนเจิงโบกมือ “เจ้าไปเอาเหล้ามาหนึ่งไห และเรียกให้คนยกของกินเล่นเข้ามาสักสองสามอย่าง อีกสักครู่... อีกสักครู่ไปเรียกเยี่ยจื่อเข้ามา ข้ามีเรื่องต้องกำชับนาง”โชคดีที่ชะงักไว้ทันเกือบพูดออกไปว่าอีกสักครู่เยี่ยจื่อจะเข้ามาแล้ว“ข้าทาสจะไปจัดเตรียมเดี๋ยวนี้เพคะ!”ซินเซิงพูด โค้งคำนับและออกจากห้องไปเมื่อซินเซิงออกไปแล้ว หยุนเจิงจึงถอนหายใจยาวๆ รีบเก็บมือเจ้ากรรมของตัวเองในทันทีให้ตายเถอะ ตัวเองเป็นอะไรไปเนี่ย?ซินเซิงคอยปรนนิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 154
“ขอโทษหรือเพคะ?”เยี่ยจื่อทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ กัดฟันกรอดและถามว่า “มือของท่านยังเป็นตะคริวหรือไม่เพคะ?”“เป็นตะคริว?” หยุนเจิงงุนงง และพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “มือของข้าไม่ได้...”เมื่อพูดได้เพียงครึ่งเดียว หยุนเจิงก็ชะงักในทันทีให้ตายเถอะ!เจ้าเด็กซินเซิงคงไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาทำท่าทางแบบนั้นให้เยี่ยจื่อฟังหรอกนะ?ตายๆ!อย่าได้ทำเรื่องน่าอายต่อผู้อื่นจะได้หรือไม่!เจ้าเด็กคนนี้ก็เหลือทน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็พูดให้คนนอกฟังเสียหมด!“แค่กๆ...”หยุนเจิงยังคงหน้าแดงก่ำ หัวเราะแห้งๆ และพูดว่า “ดี... ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ได้เป็นตะคริวแล้ว!”เยี่ยจื่อจ้องไปที่มือของหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร “ให้ข้าช่วยนวดให้ท่านดีกว่าเพคะ!”นวดงั้นหรือ?ข้าไม่ได้อยากนวดขนาดนั้นเสียหน่อย!หยุนเจิงแอบบ่นอยู่ในใจ แต่กลับโบกมือและพูดด้วยความเคร่งขรึมว่า “ไม่ต้องหรอก หากมีคนมาเห็นว่าเจ้านวดให้ข้า เกรงว่าจะเกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็นเอาได้”เยี่ยจื่อจ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์ และนั่งลงด้วยความเดือดพล่านจนหายใจไม่ทันหยุนเจิงหัวเราะออกมาด้วยความอึดอัดใจ และหยิบไหเหล้าเพื่อรินเหล้าให้แก่เยี่ยจื่อเมื่อเห็น
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 155
ค่ำคืนนี้ ทั้งหยุนเจิงและเยี่ยจื่อต่างก็นอนไม่หลับดังนั้นยามตื่นเช้ามา ทั้งสองจึงหาวตลอดวันถึงแม้จะผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว ทว่าทั้งสองก็ยังคงมีความเขินอายต่อกันยามพบหน้ากันอยู่โชคดีที่หยุนเจิงหน้าหนาอยู่บ้าง ทำให้คนอื่นไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติหลังจากรับอาหารเสร็จสรรพ หยุนเจิงก็พาองครักษ์สี่คนเดินทางไปที่กองทหารเสิ่นอู่ทันทีในกองทหารทั้งหกของเมืองจักรพรรดิมีเพียงกองทหารเสิ่นอู่และกองทหารอวี่หลินเท่านั้นที่ประจำการอยู่ในเมืองขณะที่พวกเขาเดินทางมาถึงกองทหารเสิ่นอู่ เซียวติ้งอู่ก็ได้พารองแม่ทัพมารอที่หน้าประตูค่ายแล้ว“คาระวะองค์ชายหก!”เซียวติ้งอู่เป็นบุตรชายคนโตของเซียวว่านโฉว และเป็นผู้บัญชาการของกองทหารเสิ่นอู่ด้วยกองทหารเสิ่นอู่มีทหารไม่เกินหนึ่งหมื่นห้านาย แต่ล้วนแต่ถูกคัดมาอย่างดีหยุนเจิงส่งสัญญาณให้เซียวติ้งอู่ไม่ต้องมากพิธี แล้วกล่าวว่า “พาข้าเดินชมบริเวณค่ายก่อนเถอะ!”“ขอรับ!”เซียวติ้งอู่ตอบรับในทันที “ม้ารบจำนวนหกร้อยตัวที่องค์ชายชนะมาให้นั้น ได้แก้ไขสถานการณ์เร่งด่วนของเรา กระหม่อมจะพาองค์ชายไปดูทหารม้าของเราก่อน!”“เอ่อ…ได้!”หยุนเจิงพยักหน้า แอบก่นด่าว่าคน
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1602
ตอนเที่ยงของวันถัดมา ผางลู่ซานสะพายห่อผ้ามาตามเวลานัด และปรากฏตัวในลานบ้านร้าง“ของทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วหรือไม่?”ทันทีที่เข้ามา ผางลู่ซานก็เอ่ยถาม“เตรียมพร้อมหมดแล้ว!”โหวซื่อไคชี้ไปที่หม้อเหล็กใบเล็กและอุปกรณ์อื่นๆ ที่เตรียมไว้ผางลู่ซานเดินไปตรวจสอบครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งโหวซื่อไคทันทีว่า “เจ้าทิ้งคนไว้ช่วยข้าคนหนึ่ง ที่เหลือออกไปเฝ้ารอบนอก หากมีใครเข้ามา ให้รีบเตือนพวกเราโดยทันที!”“เอ่อ…”โหวซื่อไคลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับซูฮ๋วยหมินว่า “เจ้าอยู่ข้างใน ส่วนคนอื่นออกไปเฝ้าด้านนอก!”คนในตระกูลซูที่เหลือต่างไม่พอใจนักพวกเขาเองก็อยากดูให้แน่ชัดว่าผางลู่ซานใช้วิธีใดในการเปลี่ยนจากน้ำตาลอ้อยเป็นน้ำตาลขาวแต่เมื่อเห็นโหวซื่อไคส่งสายตาให้พวกเขาเป็นพัลวัน ก็จำต้องยอมรับและออกไปด้านนอกช่างเถอะ!อย่างไรเสีย ตระกูลซูก็ยังมีคนอยู่ข้างในหนึ่งคนอยู่แล้ว ไม่มีทางที่โหวซื่อไคจะเก็บความลับนี้ไว้คนเดียว!คิดเช่นนั้น พวกเขาก็เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจนักเมื่อคนออกไปหมดแล้ว ผางลู่ซานก็เริ่มสั่งการทันทีคนหนึ่งตั้งเตาไฟ อีกคนล้างหม้อหลังจากทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว ผางลู่ซานก็หยิบน้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1601
ไม่กี่วันต่อมา โหวซื่อไคพร้อมกับคนในตระกูลซูอีกสองสามคน ได้เดินทางไปยังซั่วเป่ยพร้อมกับตั๋วเงินจำนวนมากครั้งนี้ ตระกูลซูได้ลงเงินรวมหนึ่งล้านสี่แสนตำลึงโดยหนึ่งล้านสองแสนตำลึงเป็นเงินสำหรับการร่วมลงทุนกับโหวซื่อไคเพื่อซื้อวิธีการทำน้ำตาลขาว ส่วนอีกสองแสนตำลึงนั้นถือเป็นเงินที่ตระกูลซูให้โหวซื่อไคยืมสำหรับเงินที่เพิ่มขึ้นมาอีกสองแสนตำลึง คนในตระกูลซูมีความเห็นคัดค้านมากแต่โหวซื่อไคก็ยืนกรานไม่ยอมอ่อนข้อตามคำพูดของโหวซื่อไค เขาทุ่มเงินไม่น้อยเพื่อสร้างความสัมพันธ์อันดีกับผางลู่ซานแค่ความสัมพันธ์ของเขากับผางลู่ซานก็มีค่าเทียบเท่ากับเงินสองแสนตำลึงแล้วในที่สุด ภายใต้การไกล่เกลี่ยของหยางหุยโจว ตระกูลซูก็ยอมเพิ่มเงินให้อีกสองแสนตำลึงแม้ว่าตระกูลซูจะมั่งคั่งเป็นอันดับต้นๆ แต่เงินสดก็ไม่ได้มีอยู่มากนักเพื่อรวบรวมเงินให้ครบหนึ่งล้านสี่แสนตำลึง ตระกูลซูถึงกับต้องไปกู้เงินจากที่อื่นมาอีกสามแสนตำลึงคณะเดินทางข้ามด่านเป่ยลู่ไปโดยมุ่งตรงสู่เมืองหม่าอี้ แต่ไม่ได้เข้าเมือง พวกเขาตั้งหลักอยู่ในเรือนเล็กซอมซ่อแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากเมืองหม่าอี้ประมาณสิบลี้พวกเขารออยู่ที่เรือนเล็กหน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1600
อวี๋ฝูเดิมทีคิดจะรับจดหมายนั้นไว้เอง แต่ผู้ส่งจดหมายกลับยืนยันหนักแน่นว่า ผู้ที่สั่งให้เขานำจดหมายมา ได้กำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า จดหมายฉบับนี้จะต้องส่งถึงมือหยุนเจิงโดยตรง!“พาเข้ามา!”หยุนเจิงสั่งไม่รู้ว่าจะเป็นจดหมายจากโหวซื่อไคหรือไม่?ไม่นาน เด็กหนุ่มผู้ส่งสารก็ถูกพาตัวเข้ามา “ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋อง!”“ลุกขึ้นเถิด!”หยุนเจิงยกมือขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ “โหวซื่อไคเป็นคนให้เจ้ามาส่งหรือ?”“ใช่ขอรับ!”เด็กหนุ่มรีบพยักหน้า พร้อมกับยื่นจดหมายออกมาให้หยุนเจิงหยุนเจิงรับจดหมายมา เปิดออกอ่านอย่างรวดเร็วหลังจากกวาดตาอ่านคร่าวๆ เขาก็โล่งใจลงไม่น้อย ก่อนจะหันไปสั่งอวี๋ฝู “หาที่พักให้เขา และให้รางวัลห้าตำลึงเงิน!”“รับทราบ!”อวี๋ฝูรับคำสั่ง ก่อนจะพาเด็กหนุ่มออกไปทันทีเมื่อพวกเขาจากไป เยี่ยจื่อจึงขยับเข้ามาดูจดหมายด้วย“สำเร็จแล้วรึ?”เยี่ยจื่อยิ้มอย่างสดใส“ไม่เพียงแต่สำเร็จ ยังมีเรื่องเหนือความคาดหมายอีกด้วย!”หยุนเจิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าสามนี่ช่างไม่รู้จักสิ้นสุดจริงๆ!”แม้ว่าโหวซื่อไคจะไม่ได้กล่าวถึงจุดประสงค์ของหยางหุยโจวที่ไปเยือนตระกูลซู แต่เพียงใช้ปลายเท้าคิด เขา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1599
“ได้ยินแล้วหรือยัง? นายท่านอู๋ถูกยึดทรัพย์แล้ว”“นายท่านอู๋อะไรกัน! ต้องเรียกอู๋โหย่วเต๋อ! ไม่สิ ต้องเรียกว่า อู๋ขาดคุณธรรม!”“อู๋โหย่วเต๋อ… ชื่อก็แปลว่าไม่มีคุณธรรมอยู่แล้วมิใช่รึ? ไม่ต่างกันเลยสักนิด!”“อู๋โหย่วเต๋อสมควรได้รับโทษแล้ว แต่พวกที่ซื้อที่ดินของตระกูลอู๋ไป นับว่าโชคดีมาก! ตอนนี้ตระกูลอู๋ถูกยึดทรัพย์แล้ว พวกเขาไม่ต้องส่งค่าธัญญาหารให้พวกมันอีก!”“จริงด้วย! เจ้าว่าทำไมข้าถึงไม่มีโชคแบบนั้นบ้างนะ?”“ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องจงใจหาเรื่องจับผิด เพื่อล้มตระกูลอู๋ทั้งบ้าน! นี่แหละที่เรียกว่า เชือดไก่ให้ลิงดู ตั้งใจทำให้เหล่าผู้มั่งคั่งที่ไม่ยอมรับนโยบายภาษีใหม่เห็นเป็นตัวอย่าง!”“…”ข่าวการถูกยึดทรัพย์ของตระกูลอู๋แพร่กระจายไปทั่วหัวเมืองสี่ทิศในเวลาอันสั้นบางคนดีใจถึงกับปรบมือยินดี ขณะที่บางคนมองว่าเรื่องนี้เป็นแผนการที่แฝงไว้ด้วยเจตนาแอบแฝงบรรดาขุนนางและเจ้าที่ดินใหญ่ทั้งหลายต่างหวาดกลัวกันถ้วนหน้าแท้จริงแล้ว ตามกฎหมายราชสำนัก ความผิดของตระกูลอู๋ไม่ถึงขั้นต้องถูกยึดทรัพย์แต่จุดอ่อนของพวกมันคือ วัวที่เหล่าหลิวโถวได้รับ เป็นของที่หยุนเจิงพระราชทาน นี่ทำให้หยุนเจิงมีเห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1598
เขารู้เพียงว่า ท่านอ๋องผู้นี้ ซึ่งผ่านศึกมานับไม่ถ้วน มิใช่คนที่จะเมตตาปรานีใครได้ง่ายๆอู๋โหย่วเต๋อสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในที่สุดก็พยายามรวบรวมเรี่ยวแรง ขยับร่างที่อ่อนแรงของตนขึ้นคุกเข่าให้เรียบร้อย“ขอ… ขอท่านอ๋องเมตตาด้วย…”“ได้! ข้าจะให้เจ้า!”หยุนเจิงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองหลิวอู่และหลี่เจี่ย “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกตระกูลอู๋ ทั้งบิดา บุตร และพ่อบ้านผู้นี้ จะเป็น วัวไถนา ของพวกเจ้า! ให้พวกมันลากคันไถให้พวกเจ้า! ส่วนเรื่องอาหารไม่ต้องห่วง ข้าจะเป็นคนดูแลเอง ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่อดตาย!”อะไรนะ?เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง ไม่เพียงแต่อู๋โหย่วเต๋อเท่านั้นที่ตะลึงงัน แม้แต่หลิวอู่และหลี่เจี่ยเองก็ตกตะลึงเช่นกันภายในแคว้นต้าเฉียน ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนถูกใช้ให้ลากคันไถแทนวัวแต่เรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นกับชาวบ้านยากไร้ที่ไม่มีเงินเช่าวัวเท่านั้นทว่า เรื่องให้ตระกูลอู๋กลายเป็นวัวไถนาให้พวกเขา แม้แต่ในฝัน พวกเขาก็ไม่เคยกล้าคิด!พวกเขานิ่งอึ้งไปอยู่นาน ก่อนจะได้สติ รีบคุกเข่ากระแทกพื้นและกล่าวเสียงดัง “ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋อง! ขอขอบพระคุณในพระเมตตาอันล้ำลึก!”ใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1597
เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น จริงๆ แล้วไม่ได้ซับซ้อนอะไรเพียงแค่อู๋โหย่วเต๋อโลภอยากได้วัวไถนาของเหล่าหลิวโถวเดิมทีเขาตั้งใจจะใช้เงินซื้อวัวจากเหล่าหลิวโถวในราคาถูก แต่เหล่าหลิวโถวกลับไม่ยอมขายให้ไม่ว่าจะอย่างไรเมื่ออู๋โหย่วเต๋อหมดความอดทน จึงใส่ร้ายว่าเหล่าหลิวโถวขโมยวัวของตระกูลอู๋ไป และกล่าวว่า หากไม่ได้ขโมยจริง ก็ต้องมีทะเบียนวัวมายืนยันแต่ปัญหาก็คือ วัวตัวนี้เป็นของที่หยุนเจิงพระราชทานให้เหล่าหลิวโถว! แล้วเหล่าหลิวโถวจะมีทะเบียนวัวจากที่ใดกัน?เหล่าหลิวโถวพูดจนปากจะฉีกก็ยังแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้ เขายืนกรานว่าวัวตัวนี้เป็นของที่หยุนเจิงพระราชทานให้ แต่ไม่ว่าอย่างไร อู๋โหย่วเต๋อก็ไม่ยอมฟัง ซ้ำยังข่มขู่ว่าจะพาตัวเหล่าหลิวโถวไปแจ้งความที่ศาลเหล่าหลิวโถวเป็นคนซื่อสัตย์มาตลอดชีวิต พอได้ยินว่าต้องไปแจ้งความก็ถึงกับตกใจกลัวสุดท้าย วัวตัวนั้นก็ถูกอู๋โหย่วเต๋อแย่งไปจนได้หลังจากวัวถูกพาออกไป เหล่าหลิวโถวก็ร้องไห้ไม่หยุด ราวกับจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างเมื่อหลิวอู่และหลี่เจี่ยได้ยินข่าวอีกครั้ง เหล่าหลิวโถวก็กลายเป็นศพไปเสียแล้ว… เขาแขวนคอตายใต้ต้นไม้ข้างกระท่อมของตัวเอง“ที่พวกเขาก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1596
อู๋โหย่วเต๋อเห็นท่าไม่ดีจึงไม่กล้าเอนกายต่อ รีบลุกจากเก้าอี้ไม้ไผ่ แล้วเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มประจบ“นายทหาร ข้ามิทราบว่ามีใครในจวนข้าทำเรื่องผิดไป…”“พาตัวไป!”เสิ่นควานไม่แม้แต่จะให้เขาพูดจบ โบกมือสั่งการทันที ทหารองครักษ์สองนายตรงเข้าไปจับกุมอู๋โหย่วเต๋อ“ปล่อยข้านะ!”อู๋โหย่วเต๋อโกรธจัด “พวกเจ้าคิดว่าเป็นใคร ถึงกล้าบุกเข้ามาอาละวาดในตระกูลอู๋ของข้า? อย่าคิดว่าใส่ชุดเกราะแล้วจะขู่ข้าได้ ข้า…”ผัวะ!ยังไม่ทันที่อู๋โหย่วเต๋อจะพูดจบ ทหารองครักษ์นายหนึ่งก็ซัดหมัดเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรงอู๋โหย่วเต๋อร้องลั่น ร่างกายโค้งงอราวกับกุ้งต้ม“เจ้าด้วย! จับไป!”เสิ่นควานปรายตามองพ่อบ้าน ก่อนจะสั่งต่อไปยังเหล่าทหาร “ปิดล้อมตระกูลอู๋! หากไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋อง ห้ามผู้ใดเข้าออกเด็ดขาด!”“รับทราบ!”กองทหารองครักษ์รับคำสั่งทันทีท่านอ๋อง!เมื่อได้ยินคำนี้ พ่อบ้านถึงกับรู้สึกว่าโลกหมุนคว้าง ก่อนจะล้มลงนั่งก้นกระแทกพื้น ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดท่านอ๋อง! เป็นท่านอ๋องจริงๆ!สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็เกิดขึ้นแล้ว!อู๋โหย่วเต๋อที่กำลังเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวก็ถึงกับแข็งค้างไปชั่วขณะ ราวกับว่าเขา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1595
ตระกูลอู๋นายท่านอู๋โหย่วเต๋อกำลังเอนกายบนเก้าอี้ไม้ไผ่ รับไออุ่นจากแสงแดดอย่างสบายใจ บนร่างยังมีผ้าขนสัตว์นุ่มคลุมอยู่สาวรับใช้สองนางคุกเข่าอยู่ข้างซ้ายขวาของเขา พลางนวดเฟ้นให้เป็นจังหวะเป็นตอน บางครั้งยังถูกอู๋โหย่วเต๋อใช้มือบีบเค้นร่างกายพวกนางไปด้วยสาวรับใช้ทั้งสองไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง ได้แต่ปล่อยให้อู๋โหย่วเต๋อกระทำตามใจขณะที่อู๋โหย่วเต๋อกำลังหลับตาเพลิดเพลิน พ่อบ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา“นายท่าน!”พ่อบ้านดูร้อนรน รีบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูอู๋โหย่วเต๋อลืมตาขึ้นทันที โบกมือไล่สาวรับใช้ทั้งสองออกไป ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “เหล่าหลิวโถวตายแล้ว? ตายได้อย่างไร?”พ่อบ้านตอบกลับ “เจ้าเฒ่านั่นบอกว่าจะออกไปเข้าห้องส้วมเมื่อคืน แต่กลับไปหยิบเชือกป่านแล้วแขวนคอตายใต้ต้นไม้ ตอนที่มีคนพบเข้าก็แข็งทื่อไปแล้ว…”“แขวนคอตายรึ?”อู๋โหย่วเต๋อถอนหายใจโล่งอกก่อนจะบ่นอย่างไม่พอใจ “มันแขวนคอตายเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา เจ้าจะร้อนรนไปทำไม?”“ข้าน้อยแค่กลัวว่าเรื่องที่เจ้าเฒ่านั่นพูดไว้จะเป็นความจริง…” พ่อบ้านสีหน้าไม่สู้ดีนัก “นายท่าน วัวตัวนั้นจะเป็นของที่ท่านอ๋องมอบให้เหล่าหลิวโถวจริ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1594
พวกเขาต่างรู้ดีว่า การนำโหวซื่อไคมาขายแบบนี้ ย่อมทำให้โหวซื่อไคมีความแค้นต่อพวกเขาแน่นอนว่าโหวซื่อไคคงไม่คิดร่วมมือกับพวกเขาอีกหากต้องการแบ่งผลประโยชน์ในครั้งนี้ ก็มีเพียงให้หยางหุยโจวเป็นผู้เชื่อมโยงความสัมพันธ์เท่านั้น“เรื่องนี้… ไม่ค่อยเหมาะสมกระมัง?”หยางหุยโจวรู้สึกโลภขึ้นมา แต่กลับทำเป็นวางตัวไว้ก่อนหากสามารถฟันกำไรจากพวกซูเฮ่อเหนียนอีกทาง หลังจากได้จากโหวซื่อไคไปแล้ว นั่นก็หมายความว่า ตนไม่ต้องลงทุนแม้แต่ตำลึงเดียว แต่กลับสามารถกอบโกยเงินมหาศาลได้!เงินขาวๆ กองโตเช่นนี้ จะให้ตนไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?“ใต้เท้ากล่าวอะไรเช่นนั้น!”ซูเฮ่อเหนียนหัวเราะ “หากมิใช่เพราะใต้เท้า พวกเราคงยังไม่รู้เลยว่าโหวซื่อไคมีเส้นทางทำเงินเช่นนี้! นี่เป็นสิ่งที่ใต้เท้าควรได้รับอยู่แล้ว!”“ถูกต้อง!”ซูซ่งฝู่รีบเสริม “ขอใต้เท้าอย่าได้ปฏิเสธเลย!”อืม… พวกเขากล่าวมาถึงเพียงนี้แล้ว จะปฏิเสธก็ใช่ที่!หยางหุยโจวรู้สึกยินดีจนแทบกลั้นไม่อยู่ แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่ง “เช่นนั้น… ข้าขอไปหารือกับโหวซื่อไคก่อน แล้วค่อยว่ากัน”สำเร็จแล้ว!ซูเฮ่อเหนียนและซูซ่งฝู่สบตากัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจตราบใดที่
