บทที่ 1173

หลังกินข้าวเสร็จ พวกหยุนเจิงพาเจียเหยาเดินทางไปทะเลสาบไป๋หลาง

ทางนั้นไม่ได้มีเพียงโรงเตาเผา ยังมีโรงงานผลิตถ่านหินรังผึ้งด้วย

คนที่อพยพมากจากเป่ยหวนมากมยาถูกจัดให้ทำงานอยู่ทางนั้น

ตั้งแต่ช่วงระยะนี้ ทางนั้นกลายเป็นตำบลขนาดย่อมแห่งหนึ่ง

“เจ้าคิดจะสร้างป้อมปราการกี่แห่ง?”

ระหว่างทางไปยังทะเลสาบไป๋หลาง จู่ๆ เจียเหยาก็ถามหยุนเจิง

“ตอนนี้คิดจะสร้างป้อมปราการสามแห่งกระมัง!”

หยุนเจิงไม่ปิดบัง “แต่ว่า ความยากของการสร้างป้อมปราการไม่เล็ก ค่อยเป็นค่อยไปทีละก้าวเถอะ! ความจริง สิ่งที่ข้าหวังมากที่สุดคือ หนึ่งเมืองไม่ต้องมีป้อมปราการ”

หนึ่งเมืองไม่ต้องมีป้อมปราการหรือ?

เจียเหยาแอบหัวเราะขมขื่นในใจ

นางฟังความหมายอื่นของหยุนเจิงออก

จุดประสงค์ที่สำคัญในการสร้างป้อมปราการของหยุนเจิง ก็เพื่อกดขี่เป่ยกวน

หากเป็นกวนยอมสวามิภักดิ์ ไม่คิดมีใจเป็นอื่น เขาหนึ่งเมืองไม่จำเป็นต้องมีป้อมปราการแล้ว

แต่นี่เป็นไปได้หรือ?

ย่อมเป็นไปไม่ได้!

ต่อให้นางบอกว่าเป็นกวนไม่มีทางมีใจเป็นอื่นตลอดไป หยุนเจิงก็ไม่มีทางเชื่อ!

ดังนั้น ป้อมปราการของหยุนเจิงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

นานถึงขั้นคิดได้ถึงตำแหน่งโดยป