บทที่ ๑๘ แม่ใหม่น้องขวัญ (๕๐%)

อดิศรในวันนี้ก็ตื่นมาแต่เช้าด้วยความผาสุก กลิ่นหอมอ่อนของดอกกาหลงข้างเรือนโชยเข้ามาให้ได้รู้สึกชื่นมื่นพร้อมลุกออกจากเตียง เด็กหนุ่มเดินถืออุปกรณ์อาบน้ำออกมาพร้อมกับฮัมเพลงในใจแล้วจึงจะหันไปกล่าวอรุณสวัสดิ์พี่ชาย ทว่ากลับต้องผงะ

'ทำไมพี่ตรีสภาพเหมือนผีตายซากแบบนั้น!'

พี่เขาเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วจึงหันมองไปยังครูฝึกหน้าเรือนซึ่งก็มีหน้าตาซีดเซียวไม่ต่างกัน เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น

ตรีศูลเห็นน้องชายมองมาด้วยแววตาฉงนสงสัยพร้อมกังวลในถุงใต้ตาอันดำคล้ำของเขา ไม่อยากจะพูดเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่ว่าเขาจะสั่งให้ตัวเองหลับเท่าไรก็ทำไม่ได้เพราะจะขยับเขยื้อนไปตรงไหนก็มักจะไปโดนตัวของนายทหารที่นอนประกบเขาอยู่ตลอด คราวเมื่อพลิกตัวภาพตรงหน้าเขากลับเป็นคุณดินที่กำลังนอนหลับอยู่

'จะต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าเบ้าหน้าแบบนี้ควรไปเป็นดาราเสียให้สิ้นเรื่อง!'

ไม่รู้ว่าครั้งก่อนเมื่อตอนมาค้างแรมยามร่วมงานเขาข่มตาหลับไปได้อย่างไร

ในขณะที่กำลังอุ่นมื้อเช้าอยู่ก็แอบเหล่มองพ่อทหารรูปหล่อที่ยืนจิบกาแฟ แล้วจึงผินหน้าหลบยามอีกฝ่ายหั