บทที่ 390

“เดี๋ยวพ่อไปต้มน้ำให้นะ!”

ลู่เจ๋อไม่ได้ปฏิเสธ เขามองตามลู่เหวินหลี่ที่เดินเข้าไปในห้องครัวเล็ก ๆ จัดการชงชาอย่างไม่เป็นทางการมากนัก อาจจะเป็นเพราะข้างนอกลมแรง เลยทำให้ลู่เหวินหลี่ไอออกมาบ้างเป็นครั้งคราว

จู่ ๆ ลู่เจ๋อก็ถามขึ้นว่า “ป่วยแล้วทำไมไม่ไปรักษาล่ะครับ? ”

ลู่เหวินลี่ตัวแข็งทื่อ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ปัญหาโรคเก่าน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร! เดี๋ยวทานยาแก้หวัดแล้วก็หายเองแหละ”

ลู่เจ๋อรู้ว่าเขากำลังโกหก ท่าทางของลู่เหวินหลี่ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาป่วยหนักมาเป็นเวลานานแล้ว

แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก ได้แต่เปิดหนังสืออ่านอยู่เงียบ ๆ

ต่อมา ลู่เหวินหลี่ที่เพิ่งต้มน้ำเสร็จ ก็ชงชาราคาถูกมาให้ ขณะที่เขาเชิญให้ลู่เจ๋อดื่มชา ในใจเขาก็รู้สึกกังวล กระทั่งเขาแทบจะร้องไห้เลยด้วยซ้ำ “พอดีว่าไม่ได้เตรียมตัวเองไว้ล่วงหน้า เลยไม่มีอะไรไว้ต้อนรับเลย”

ลู่เจ๋อจิบชาเข้าไปแค่คำเดียว

ลู่เหวินหลี่ก็รู้ว่าเขาไม่ชินกับการดื่มอะไรแบบนี้ เขาจึงนั่งลง และถามลู่เจ๋อถึงสถานการณ์ทางบ้าน สิ่งที่ถามถึงมากที่สุดคืออาการของเจ้าหนูลู่เหยียน......

ลู่เจ๋อหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วย