บทที่ 233

ช่วงเวลาพลบค่ำ หลินเซียวยังไม่ฟื้นขึ้นมา

เสิ่นชิงมองตาที่เริ่มแดงของเฉียวซุน เอ่ยเบา ๆ ว่า “ป้าดูแลอยู่ตรงนี้เอง หนูกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ยังไงก็นอนสักนิดแล้วค่อยมานะ

ทนอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน? จะว่าไปแล้ว พ่อของหนูที่อยู่ที่บ้านก็คงเป็นห่วงหนู”

เฉียวซุนส่งเสียงอืมกลับไป

ก่อนที่จะจากไป เธอลูบและจับมือของหลินเซียวครั้งแล้วครั้งเล่า “หลินเซียว เธอรีบฟื้นขึ้นมานะ”

รอบดวงตาของเสิ่นชิงเริ่มแดงอีกครั้ง

เธอเดินไปอยู่ข้างเฉียวซุน เอ่ยถามเบา ๆ “เมื่อตอนเช้าตรู่ป้าออกไปส่งคุณหมอ เห็นหนูกับเฮ่อจี้ถัง.....เฉียวซุน หนูพร้อมยอมรับเขาแล้วใช่ไหม?”

เฉียวซุนนิ่งเงียบแล้วตอบว่า “ป้าเสิ่น ตอนนี้หนูไม่มีอารมณ์จะพูดเรื่องความรักหรอกค่ะ”

เสิ่นชิงลังเลเล็กน้อย แล้วพูดว่า “แม้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม แต่หนูก็อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยนะ ป้าดูออกว่าเขาชอบหนูมาก เขาเคารพทั้งป้าและพ่อของหนูมากนะ”

เฉียวซุนพยักหน้า “หนูรู้ค่ะป้าเสิ่น”

……

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกไม่กี่ประโยค หลังจากนั้นเฉียวซุนก็ลงไปชั้นล่าง

ทันทีที่เธอเดินออกจากตึกผู้ป่วยภายใน ข้อมือก็ถูกใครสักคนดึงเอาไว้ เธอรู้สึกตกใจก่อนจะหันกลับ