บทที่ 110

เขาได้รับของขวัญที่หายาก แต่เฉียวซุนปฏิเสธ

เธองอนิ้วสีขาวบางๆ เล็กน้อย

ความอดทนของลู่เจ๋อมีจำกัด "คุณต้องการอะไรกันแน่?"

เฉียวซุนกระซิบ "หย่า! ฉันต้องการหย่ากับคุณ"

ลู่เจ๋อยุ่งกับงาน เฉียวซุนปฏิเสธที่จะกลับบ้าน เขาพยายามหากระดุมข้อมือตอนเช้าแต่ก็หาไม่พบ ในใจเขารู้สึกไม่มีความสุข เกือบโกรธตอนเห็นเหอจี้ถังและพยาบาลพูดกันอยู่หน้ารถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวในลานจอดรถข้างหน้า

ลู่เจ๋อยิ่งไม่มีความสุข เอาลิ้นดุนปากไว้

ในเวลานี้ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เป็นเลขาฉินที่โทรมา ลู่เจ๋อกดรับ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก "เกิดอะไรขึ้น?"

เลขาฉินบอกเขา "คุณไป๋เพิ่งลุกจากเตียง ไม่ระวังแล้วล้มลง เธอได้รับบาดเจ็บที่เส้นประสาทขา ตอนนี้

เธออารมณ์ไม่ดี คุณลู่ คุณอยากไปดูเธอที่เมืองเฮช ไหม? ถ้าคุณไป เธอคงมีความสุขมาก”

ลู่เจ๋อถือโทรศัพท์ ไม่ได้พูดทันที เห็นได้ชัดว่ากังวลเฉียวซุนที่ยืนอยู่ข้างเขา

เสียงในโทรศัพท์เขาไม่เบา เฉียวซุนได้ยินแล้ว

เธอยิ้มเบาๆ เปิดประตูรถลงจากรถ แล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ลมยามเย็นพัดผ่าน ทำให้ร่างกายของเฉียวซุนรู้สึกหนาวเย็น

เธอคิดว่า โชคดีที่ลู่เจ๋อหยิบแหวนแต่งงานออกมาตอนนี้ เธอ