เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 112
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 113
ฤดูใบไม้ร่วงในตอนเย็น ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหลากหลาย เพิ่มสีสันให้กับยามพลบค่ำเฉียวซุนกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ตระกูลเฉียวแค่เปิดประตู เธอก็ได้ยินเสียงพูดของลู่เจ๋อ ซึ่งเป็นเสียงที่ไพเราะและอ่อนโยน“เมื่อก่อนที่เรียนที่ต่างประเทศ ท่อน้ำเสียผมก็ซ่อมเองครับ”“ถึงเสื้อผ้าจะสกปรก พรุ่งนี้เช้าผมค่อยกลับไปเปลี่ยนก็ได้ครับ! ไม่รบกวนเลยครับป้าเสิ่น”......เขามาทำอะไรที่นี่?เฉียวซุนปิดประตูลง และเปลี่ยนรองเท้าอย่างเงียบ ๆ เสิ่นชิงได้ยินเสียงจึงบอกเธอเสียงเบา : “เขามาได้ชั่วโมงหนึ่งแล้ว ท่อน้ำในครัวแตกพอดี เขาก็ซ่อมให้! เขามารับหนูกลับไปใช่ไหม?”เสิ่นชิงตกใจอยู่ไม่น้อยปกติลู่เจ๋อรักศักดิ์ศรีจะตาย เคยทำเรื่องแบบนี้ที่ไหน? ดูเหมือนว่าพวกผู้ชายจะเป็นเหมือนกันหมด ถ้าคิดจะเอาใจ แม้แต่บอกให้เขามุดบ้านสุนัขก็สามารถทำได้!เฉียวซุนถอดเสื้อคลุมของเธอออก และพูดเบา ๆ : “วันนี้หนูจะนอนที่นี่”เสิ่นชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก : “ได้ ป้าไปทำอาหารก่อน! เดี๋ยวตอนทานข้าวก็พูดกันดี ๆ ล่ะ แล้วก็อย่าไปกระตุ้นอะไรพ่อหนูอีกล่ะ……ถึงเขาจะไม่พูด แต่ก็คงมีอะไรในใจต่อลู่เจ๋ออยู่บ้าง”เฉียวซุนรู้เรื่องพวกนี้ดี เธอจึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 114
นิ้วเรียวยาวของลู่เจ๋อม้วนผมยาวสลวยเล่น เสียงเอื่อยเฉื่อยและเซ็กซี่ในเวลากลางคืนเอ่ยขึ้น : “เงินเล็กน้อยพวกนั้นของคุณ คือเงินที่หามาได้จากการสีไวโอลินให้ลู่จิ้นเซิงใช่ไหมล่ะ? กี่พันหรือกี่หมื่นล่ะ? ไม่พอดื่มกาแฟระดับพรีเมี่ยมหรอก”เฉียวซุนคว่ำหน้าบนไหล่เขา ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาบางทีเงินเพียงเล็กน้อยของเธออาจจะดูไม่สำคัญอะไรในสายตาเขาแต่ทว่าในสายตาเฉียวซุน นั่นคือน้ำพักน้ำแรงทั้งหมดที่เธอรวบรวมไว้ ถึงแม้ว่าเธอจะกลับไปแล้ว วันข้างหน้าเธอก็จะพึ่งพาแค่ตนเอง เธอไม่อยากใช้ชีวิตโดยพึ่งแต่ลู่เจ๋อ ไม่อยากติดหนี้เขาหลังจากที่มีความสัมพันธ์กันเธอไม่พูด ลู่เจ๋อก็รู้ทั้งหมดแล้วเขาวาดแขนรอบกายเธอ ก่อนจะรวบเธอมากอดไว้ มือใหญ่โอบเธอเอาไว้ เขากอดเธอแบบนี้อยู่นานเฉียวซุนดิ้นรนอย่างกระวนกระวายใจ : “ลู่เจ๋อ ฉันจะไปอาบน้ำ!”แต่ลู่เจ๋อกลับรั้งมือเธอไว้ เขาโอบรอบตัวเธอ...หน้าผากของทั้งสองแนบชิดกัน สันจมูกของเขาเสียดสีไปมากับหน้าเธออย่างใกล้ชิด ทำให้เธอพูดไม่ออกถึงความใกล้ชิด พูดไม่ออกถึงความหลงใหล เฉียวซุนทนรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้แล้วเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย : “ลู่เจ๋อ อย่าทำแบบนี้!”ดวงตาสีดำเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 115
ลู่เจ๋อเปิดโคมไฟหัวเตียงเขาลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง พลางจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง : “คุณคิดว่าไงล่ะ?”เฉียวซุนไม่รู้อะไรเลยลู่เจ๋อยิ้มเบา ๆ น้ำเสียงของเขาในยามค่ำคืนดูดึงดูดเป็นพิเศษ : “เฉียวซุน ผมไม่เคยรักใครจริง และก็ไม่รู้ว่าการรักใครสักคนเป็นยังไง! แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใส่ใจผู้หญิง ใส่ใจจนถึงขั้นละทิ้งหลักการ ใส่ใจจนถึงขั้นมาซ่อมท่อน้ำให้ที่บ้านคุณ”เขาหยุดพูดไปสักครู่แล้วจึงพูดต่อ : “หรือคุณคิดว่า ผมเพียงแค่อยากหาคนนอนด้วย? เฉียวซุน คุณควรจะรู้ ถ้าผมต้องการแค่เรื่องพวกนี้ ผมสามารถหาผู้หญิงสวยๆ มาได้มากมายเลยล่ะ”เฉียวซุนไม่สนใจเขา : “ฉันไม่ได้รั้งคุณไว้หนิ”ลู่เจ๋อหัวเราะเบา ๆภายใต้โคมไฟสลัว ขนตาของเขาช่างมีเสน่ห์ แม้กระทั่งดวงตาของเขาก็ช่างมีเสน่ห์เหมือนผู้ชายที่มีวุฒิภาวะ เฉียวซุนรู้ดีว่าถ้าหากเขาอยากหาผู้หญิงมาไว้ข้างกายสักคน มีคนมากมายพร้อมมาอยู่รอบกายโดยที่เขาไม่ต้องเสียเงินสักบาทลู่เจ๋อลูบใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยนเขาเอ่ยเสียงต่ำ : “อาจจะเป็นเพราะอายุของผม ตอนนี้ผมหวังอยากจะมีชีวิตครอบครัวแล้ว เฉียวซุน ผมอยากมีลูกกับคุณ ลูกชายหรือลูกสาวก็ได้...แต่ถ้าเทียบกับคุณ ผมยิ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 116
ลู่เจ๋อกลับมาถึงเมือง B ในเย็นวันศุกร์เลขาฉินไปรับเขาพร้อมกับคนขับรถที่สนามบิน หลังจากขึ้นรถ เลขาฉินก็ถามเขาอย่างเป็นธรรมชาติ : “ประธานลู่ จะไปบริษัทหรือคฤหาสน์คะ?”ลู่เจ๋อยุ่งงานยุ่งตลอดสัปดาห์ เขารู้สึกเหนื่อยมากจริง ๆ ได้ยินแบบนี้เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า : “ไปอพาร์ตเมนต์ของเฉียวซุนเถอะ!”เลขาฉินแอบรู้สึกน้อยใจหลังจากนั้นสักพัก เธอก็ถามเสียงเบา : “ไปรับเธอกลับบ้านเหรอ? พวกคุณทะเลาะกันเหรอคะ?”ลู่เจ๋อขมวดคิ้ว : “เลขาฉินล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ”ฉินอวี๋ไม่กล้าถามอีก เธอวางมือทั้งสองลงบนชายกระโปรง และกำมือไว้แน่น......เธอเป็นผู้หญิง และสัญชาตญาณของผู้หญิงก็แม่นยำมาก เธอสัมผัสได้ว่าลู่เจ๋อเริ่มรู้สึกดีกับเฉียวซุนขึ้นเรื่อย ๆ ไม่กี่วันก่อนมีกรอบรูปมาตั้งเพิ่มบนโต๊ะทำงานของเขา รูปนั้นคือรูปเฉียวซุนชีวิตแต่งงานสามปี สุดท้ายลู่เจ๋อก็รู้สึกชอบเฉียวซุนแล้วรถขับมาได้ครึ่งทางก็จอดให้เลขาฉินลงเมื่อไปถึงบ้านพักเฉียว ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มแล้ว เป็นสีเทาจาง ๆ...มีเพียงแสงอาทิตย์ที่สองแสงผ่านกลุ่มเมฆเพียงริบหรี่ที่ยังฝืนส่องแสงสว่างสุดท้ายอยู่เฉียวซุนกำลังเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณพ่อ พ่อลูกหยอกล้อกันไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 117
พวกเขาไม่เคยปรึกษาหารือกันแต่ทั้งคู่ต่างรู้ดี ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์กันหลังจากเฉียวซุนกลับมา ล้วนไม่ได้รับการยินยอมจากเธอ ถึงแม้บางครั้งเธอก็รู้สึกแต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิมชายหนุ่มผู้อ่อนโยนภายใต้แสงไฟสลัว ๆ เหมือนกับว่ากำลังพิจารณาทุกการเคลื่อนไหวอย่างรอบคอบ ด้วยกลัวว่าจะทำร้ายเธอและทำให้เธอต่อต้าน......เขาโน้มตัวลงไปที่หลังใบหูเล็ก ถามเธอด้วยเสียงต่ำว่ารู้สึกดีไหมเฉียวซุนรั้งคอของเขาไว้ ไม่ยอมพูดอะไรแต่ร่างกายของเธอไม่สามารถโกหกได้ คืนนี้คือคืนที่ดีที่สุดในช่วงชีวิตการแต่งงาน 3 ปี ทั้งคู่พอใจซึ่งกันและกันอย่างมากหลังจากเสร็จกิจ เฉียวซุนก็เข้าไปอาบน้ำลู่เจ๋อสวมกางเกงและเสื้อยืดเสร็จ จึงเดินไปรับลม และสูบบุหรี่ที่ระเบียงปลายผมที่เซตอย่างดีปลิวไปตามแรงลมที่ผ่านพัดไปมา นาน ๆ ครั้งที่ใบหน้าหล่อเหลาจะดูอ่อนโยน......ไม่นานก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องน้ำ เขาเดาว่าเฉียวซุนน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่เขารู้ดีว่ากว่าที่เธอจะเป่าผมและทาครีมบำรุงเสร็จคงอีกนานลู่เจ๋อเอนตัวพิงเก้าอี้ พลางหยิบโทรศัพท์มาไถไปมาในไลน์มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านเป็นคุณหมอที่ดูแลไป๋เซียวเซียวส่งข้อมู
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 118
เฉียวซุนกังวลมาโดยตลอด พวกเขาพึ่งมีอะไรกันก่อนหน้านี้ แต่หลังจากนั้นเขากลับบอกว่าที่บริษัทมีปัญหาเล็กน้อย ต้องไปจัดการ พอไปจัดการก็กลางเป็นว่าต้องจัดการตั้งหนึ่งคืน เป็นธุระอะไร ถึงขนาดต้องใช้เวลาทั้งคืน?เฉียวซุนไม่อยากคิดมากอีก แต่ในใจเธอกลับรู้ชัดเจน ว่าลู่เจ๋อกำลังทำเรื่องนี้เพื่อผู้หญิงคนอื่น ขณะที่กำลังรีดเสื้อผ้าของเขา เธอกลับคิดถึงเรื่องที่เขาเคยพูดกับเธออีกแล้ว เขาพูดว่าจะไม่ไปเจอไป๋เซียวเซียวอีก...เธอตกอยู่ในภวังค์อยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงเท้ากำลังเดินขึ้นมาลู่เจ๋อน่าจะกลับมาแล้ว!ลู่เจ๋อดูซีดเซียวเล็กน้อยหลังจากผ่านคืนที่วุ่นวายมา เธอได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ในตอนที่เขากอดเธอจากด้านหลัง......มันเป็นกลิ่นเอกลักษณ์จากโรงพยาบาลอ้อมกอดของเขาช่างอ่อนโยนแต่ในใจเฉียวซุนเหมือนกำลังถูกเตือนอย่างรุนแรง เขาไปโรงพยาบาล เขาไปเจอไป๋เซียวเซียวสิ่งที่เศร้าที่สุดคือ คำพูดหวาน ๆ ที่เขาเคยพูดกับเธอยังไม่ทันถึง 1 สัปดาห์ด้วยซ้ำเฉียวซุนไม่ได้ซักถาม มันดูไม่มีคุณค่าเกินไปเธอหรี่ตาลงและเอ่ยเสียงเบา : “เลขาฉินโทรมาตั้งแต่เช้า บอกว่าช่วงสายมีประชุมสำคัญ เตือนให้คุณไปให้ทันเวลา”ลู่เ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 119
ลู่เจ๋อมองไปยังใบหน้าที่เรียบนิ่งของเธอในยามพลบค่ำจะส่องแสงสว่างสวยงาม และอ่อนโยนเขาอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงมาข้างหูเธอ และพูดประโยคคลุมเครือออกมา คำพูดหวาน ๆ เป็นเรื่องธรรมดาของสามีภรรยา แต่เฉียวซุนฟังแล้วกลับรู้สึกสะอิดสะเอียนด้านหลังของลู่เจ๋อ มีคนรับใช้กำลังมองอยู่ไกล ๆ เธอเอ่ยเตือนเสียงเบา : “ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วล่ะ!”ลู่เจ๋อคว้าข้อมือบาง พลางเดินและหยอกล้อไปกับเธอ เขาบอกว่าปูในมื้อเย็นวันนี้เพิ่งซื้อมาเมื่อตอนบ่าย ยังคงสดใหม่อยู่ : “คุณชอบปูมากที่สุดไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวก็ทานเยอะ ๆ หน่อยสิ”เฉียวซุนยิ้มเบา ๆ อย่างเย็นชาขณะรับประทานอาหารเย็น เธอไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมา และยิ่งไม่ได้ซักไซ้สามีของตนเขากำลังแสดงความจริงใจ เธอก็ต้องให้ความร่วมมืออย่างดีกลางดึกเขาอยากทำเรื่องพวกนั้น เฉียวซุนก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแต่ในช่วงคับขันเธอจะเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักหัวเตียง แล้วหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมา เพื่อให้เขาสวมใส่ลู่เจ๋อรู้สึกตกใจอยู่ครู่หนึ่งอันที่จริงเขาไม่ชอบใช้มัน เฉียวซุนเองก็อาจจะไม่ชอบเขาก้มลงจูบเธอ กระซิบเสียงเบาว่าอยากมีลูก เขาพูดว่าตนเองใกล้จะ 30 แล้ว เพื่อนที่เคยเล่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 120
ลู่เจ๋อไม่ได้คิดกับเธอด้วยความรู้สึกชายหญิงแบบนั้น เขาเพียงแต่ละอายใจเขาเคยสัญญากับเฉียวซุนว่าจะไม่ไปเจอไป๋เซียวเซียวอีก จริง ๆ แล้วเขาแค่ต้องใจแข็งและส่งไป๋เซียวเซียวไปให้เลขาฉินกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ดูแล จากนั้นเขาก็จะมีภรรยาที่อ่อนโยนและลูกที่น่ารัก เขาไม่อยากทำเรื่องอันตรายให้เฉียวซุนรู้อีก แต่ท้ายที่สุดแล้ว เฉียวซุนก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับเขามากขนาดนั้นเขาเพียงแค่อยากมีเฉียวซุนไว้ข้างกาย แต่ไม่ใช่ผู้หญิงที่รัก......ถ้าหากวันไหนเธอรู้ เธอคงจะน้อยใจจนร้องไห้เสียใจและเย็นชาไปทั้งใจ สิ่งที่แย่ที่สุดคือความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่คงจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนแต่ลู่เจ๋อก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักลู่เจ๋อนั่งทบทวนความรู้สึกตนที่มีต่อเฉียวซุน เขาคิดทั้งข้อดีและไม่ดี สุดท้ายเขาก็ดับบุหรี่ลงและโทรกลับไปหาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ : “เดี๋ยวผมจะไปที่นั่น!”ลู่เจ๋อไม่ได้ลุกไปทันทีหลังจากที่วางสายเขาเปิดอัลบั้ม ก่อนจะหยิบรูปหนึ่งออกมา เป็นภาพที่เฉียวซุนกำลังนอนหลับอยู่เขามองมันเงียบ ๆ อยู่นาน......กลับมาที่ห้องนอน มีแต่ความเงียบสงัด ดูเหมือนว่าเฉียวซุนจะหลับแล้วลู่เจ๋อลงไปนั่งอยู่ข้างเตียงเขา
บทล่าสุด
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
